เกริ่นก่อนว่าเรามีแฟนที่น่ารัก มีเสน่ห์ และเป็นพ่อบ้านดีมากค่ะ
แต่กังวลว่าพฤติกรรมแบบปล่อยวางอะไรไม่ได้ของเราอาจจะบั่นทอนความสัมพันธ์ระยะยาวได้
เราเป็นคนชอบจัดระเบียบ แยกหมวดหมู่ให้กับทุกๆสิ่ง และนี่คือความสุดโต่งของเราค่ะ
- ไฟล์งาน หรือโฟลเดอร์ต่างๆ ถ้าเราให้ยืมคอมแล้ว ไฟล์มันเคลื่อนหรือย้ายไปอยู่ผิดที่ผิดทาง เราจะโมโหมาก
- แม้แต่การตั้งชื่อไฟล์ ห้ามผิดแม้แต่นิดเดียว เช่น เราตั้งไฟล์ว่า aaa_000 อะไรสักอย่าง แต่ถ้ามันกลายเป็น aaa _000 คือมีเว้นวรรคนี๊ดดดดเดียวเองอ่ะ เราก็จะหงุดหงิดละ
- ของต่างๆ เช่น เสื้อผ้าตระกร้าเธอตะกร้าฉัน อย่ามาข้ามเขตแดนกัน แฟนก็ชอบเอาละ.... กางเกงมาอยู่ในตะกร้า เราก็หงุดหงิด
- ของอะไรอยู่ตรงไหน ควรอยู่ตรงไหน ถ้าเอาออกมาต้องเก็บเข้าที่ มุมเดิม ด้านเดิม ตำแหน่งเดิม เช่น กล่องทิชชู่วางไว้ในครัว เอาออกมาใช้ เราหาไม่เจอ เราจะโมโหมาก เราเกลียดโมเมนต์ที่ "ฉันอุตส่าห์จัดอะไรไว้อยู่ดีๆ แล้วก็หาของไม่เจอ มันหายไปไหนวะ!" เราถือมากเรื่องของอะไรอยู่ตรงไหนก็ควรอยู่ตรงนั้น อย่างเช่น หมวกคลุมผมก็ไม่ควรมาอยู่ "ใน" อ่างล้างหน้า สก๊อตเทปเครื่องเขียนอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว ช้อนส้อมวางไว้บนไมโครเวฟ รองเท้าไม่เก็บไว้ในตู้
- คือเราโมโหนี่คือ ไม่ใช่แค่บ่นนะ แต่เราโมโหแบบโมโหมากกกกกก แค่เราเห็นกางเกงวางไว้บนพื้นแค่นั้น เราก็จะหงุดหงิดไปทั้งวัน เห็นอะไรจะขวางหูขวางตาไปหมด อาจจะถาม เอ้าแล้วแค่กางเกงอยู่บนฟื้นทำไมไม่เก็บ? เอ้า มันใช่เรื่องหรอ ตะกร้าผ้าฉันก็ซื้อมาให้ใช้ทำไมไม่ใส่ให้เรียบร้อย
- เราจะซื้อไอเท็มจัดระเบียบ เช่น ตะกร้าจัดระเบียบช่องผักในตู้เย็น, กล่องใส่ปลอกหมอน, ตะกร้าใส่ที่นอนพับได้, กล่องใส่อุปกรณ์ซักผ้า, กล่องใส่อุปกรณ์ทำความสะอาดห้องน้ำ, กล่องใส่กล่องอาหาร, ชั้นเหล็กวางจานในตู้วางจานอีกที, กล่องซ้อนกล่องในลิ้นชักจาก ikea, กล่องซ้อนกล่องเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าอีกที, ที่จัดระเบียบพื้นที่ในตู้เย็น, ไม้แขวนเสื้อสำหรับแขวนกางเกง (ห้ามเอากางเกงมาแขวนกับไม้แขวนเสื้อธรรมดา! ไม่งั้นฉันจะโกรธ!) ฯลฯ
- เราจุกจิกมาก ตั้งกฏเกณฑ์เยอะ ถ้าอะไรไม่เป็นไปตามกฏเกณฑ์ เราจะหงุดหงิดมาก เช่น รองเท้ากีฬาไม่ควรมาอยู่บนชั้นที่วางรองเท้าทำงาน, หม้อไม่ควรห้อยกับกระทะ, ช้อนต้องอยู่ในตะกร้าเก็บช้อนไม่ใช่ส้อม, น้ำมันทำอาหารห้ามวางมั่วกับเครื่องปรุง, ขนมปังเอาไว้ในกล่องอาหารแห้ง, โฟมล้างหน้าเอาไว้ในตะกร้า ไม่ใช่ไว้ในที่อาบน้ำ, กลับมาถึง เปิดประตูห้องแล้วต้องเข้าไปล้างมือ, ต้องล้างมือด้วย kirei ด้วยไม่ใช่แค่น้ำเปล่า ฯลฯ
- เรื่องทั่วไปเช่น การเห็นคนทำผิดกฏจราจร, เห็นคนทำผิดกฏนิติบุคคลคอนโด เราก็จะหงุดหงิดมากอ่ะ เราก็จะแบบ "ทำไมวะ มันเป็นกฏ ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้อ่ะ?" เราเถียงกับเพื่อนร่วมงาน เป็นคนอิตาเลียนที่ว่า "ทำไมยูผ่าไฟแดงวะ? 4 วินาทีแค่เนี้ยผ่าไฟแดงทำไม?" เขาก็บอกว่า "อะไรกัน แค่แยกไฟแดงเล็กๆไม่กี่สิบวิเอง" เราก็เถียง "ไม่สนอ่ะ จะแยกไฟแดงใหญ่ไฟแดงเล็ก มันคือไฟแดง ห้ามแหกกฏ!!"
ไปซื้อของ ถ้าเห็นรถเข็นห้างมันระเกะระกะ มันไม่อยู่ในแถวรถเข็นของมัน เราก็จะเข็นกลับไปจนกว่าจะเป็นแถวเรียงเรียบร้อย ต่อให้ไม่ใช่รถเข็นเราเองก็เหอะ! เพราะมันเห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา ถ้าอะไรมันไม่เป็นระเบียบจนกว่าฉันจะพอใจ ฉันฟุ้งซ่านแน่
ภาษาอังกฤษจะเรียกคนอย่างพวกเราว่า neat freak แต่เราว่าเราเป็นอะไรที่เกินกว่า neat freak แล้ว แต่เราก็ยังมั่นใจว่า เรายังไม่ถึงขึ้นเป็น OCD (Oppressive Compulsive Disorder) นะ เราไม่ใช่พวกย้ำคิดย้ำทำไรขนาดนั้น แต่ที่อาจเป็นปัญหาเรื้อรังได้คือ เราเป็นคนไม่ปล่อยวางอะไร อะไรผิดนิดเดียวก็นอยด์มากกกกก อาม่าเล่าให้ฟังว่า ป๊าเราก็เป็นคนแบบนี้ คือ ถ้าป๊าเห็นหนังสือเล่มไหนวางผิดตำแหน่งไปแค่ เอียงมุมซ้าย 15 องศา หรือคลาดเคลื่อนจากตำแหน่งเดิม 4 มิลลิเมตร ป๊าจะรู้ทันทีว่ามีคนเข้ามาในห้อง แฝดป๊าเราก็เป็นคนแบบนี้ เวลาออกไปทานข้าวข้างนอก ทั้งป๊าเราทั้งแฝดป๊า จะรวบช้อนส้อม วางตรง 90 องศา และเช็ดให้เอี่ยมด้วยทิชชู่ จานชามต่างๆ ต้องเช็ดให้เอี่ยมเหมือนไม่ได้กินมา มีเศษหยดอะไรบนโต๊ะอาหารจะเช็ดจนหนำใจ ไม่หนำใจเขาไม่ออกจากร้าน จนเด็กเสิร์ฟงง เราก็เป็น กินอะไรเสร็จนอกบ้าน อาจไม่ถึงขั้นเช็ดทิชชู่จนเอี่ยม แต่เราก็รวบช้อนส้อมตะเกียบจานชามวางซ้อนๆกันตามไซส์ และเช็ดโต๊ะจนเอี่ยม ไม่เอี่ยมเราไม่ออก เลยสงสัยว่า เป็นลักษณะที่สามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้รึเปล่า?
เราเองก็ ถ้าเดินเข้าห้องแล้วมีเศษอะไรติดเท้านิดหน่อย เราต้องรีบเก็บทิ้ง ทิ้งไม่พอ เราต้องกวาดและถู ไม่งั้นจะรู้สึก something missing อ่ะ เข้านอนไม่ได้ นอนไม่หลับ ถ้าเห็นชามกับข้าววางไว้ผิดที่ เราต้องจัด ต่อให้ต้องจัดห้องถึงตีสาม เราก็จะจัดจนเสร็จ ไม่งั้นจะนอยด์ หงุดหงิดจนไม่อยากนอน ต้องทำจนเสร็จให้สบายใจ หรือเราตั้ง routine ว่า วันพุธเย็น และเสาร์บ่าย คือซักผ้า ถ้าเรากลับถึงห้องแล้วยังเห็นกองผ้าอยู่ในตะกร้านะ เราก็ไปนั่งเฝ้าห้องซักผ้า ตีสองก็ยังรอผ้าซักอ่ะ จนกว่าจะอบผ้าแห้งเสร็จ พออบเสร็จก็ต้องมาพับใส่กล่อง เสื้อตัวไหนต้องรีด เราก็จะรีด คืนนั้นตีสี่อ่ะกว่าจัดการเรื่องเสื้อผ้าเสร็จ คือเราจะค้างคามากหากไม่ได้ทำอะไรให้มันเสร็จไปทีเดียว
ในเมืองไทยพอมีสถาบันไหนรับให้คำปรึกษาเกี่ยวกับสภาวะแบบนี้บ้างไหม?
ต้องกินยาเปล่า? บำบัดยังไง? เราพยายามทำสมาธิ ทำวิปัสสนา ก็ไม่ได้ผลนะ
จะปล่อยวางสิ่งต่างๆลงได้ไง? เราพยายามนะ พยายามมากอ่ะ แต่มันก็ขัดธรรมชาติเราอ่ะ
เราว่าเราระเบียบจัดมากเกินไป จนควรไปหาหมอ!!
แต่กังวลว่าพฤติกรรมแบบปล่อยวางอะไรไม่ได้ของเราอาจจะบั่นทอนความสัมพันธ์ระยะยาวได้
เราเป็นคนชอบจัดระเบียบ แยกหมวดหมู่ให้กับทุกๆสิ่ง และนี่คือความสุดโต่งของเราค่ะ
- ไฟล์งาน หรือโฟลเดอร์ต่างๆ ถ้าเราให้ยืมคอมแล้ว ไฟล์มันเคลื่อนหรือย้ายไปอยู่ผิดที่ผิดทาง เราจะโมโหมาก
- แม้แต่การตั้งชื่อไฟล์ ห้ามผิดแม้แต่นิดเดียว เช่น เราตั้งไฟล์ว่า aaa_000 อะไรสักอย่าง แต่ถ้ามันกลายเป็น aaa _000 คือมีเว้นวรรคนี๊ดดดดเดียวเองอ่ะ เราก็จะหงุดหงิดละ
- ของต่างๆ เช่น เสื้อผ้าตระกร้าเธอตะกร้าฉัน อย่ามาข้ามเขตแดนกัน แฟนก็ชอบเอาละ.... กางเกงมาอยู่ในตะกร้า เราก็หงุดหงิด
- ของอะไรอยู่ตรงไหน ควรอยู่ตรงไหน ถ้าเอาออกมาต้องเก็บเข้าที่ มุมเดิม ด้านเดิม ตำแหน่งเดิม เช่น กล่องทิชชู่วางไว้ในครัว เอาออกมาใช้ เราหาไม่เจอ เราจะโมโหมาก เราเกลียดโมเมนต์ที่ "ฉันอุตส่าห์จัดอะไรไว้อยู่ดีๆ แล้วก็หาของไม่เจอ มันหายไปไหนวะ!" เราถือมากเรื่องของอะไรอยู่ตรงไหนก็ควรอยู่ตรงนั้น อย่างเช่น หมวกคลุมผมก็ไม่ควรมาอยู่ "ใน" อ่างล้างหน้า สก๊อตเทปเครื่องเขียนอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว ช้อนส้อมวางไว้บนไมโครเวฟ รองเท้าไม่เก็บไว้ในตู้
- คือเราโมโหนี่คือ ไม่ใช่แค่บ่นนะ แต่เราโมโหแบบโมโหมากกกกกก แค่เราเห็นกางเกงวางไว้บนพื้นแค่นั้น เราก็จะหงุดหงิดไปทั้งวัน เห็นอะไรจะขวางหูขวางตาไปหมด อาจจะถาม เอ้าแล้วแค่กางเกงอยู่บนฟื้นทำไมไม่เก็บ? เอ้า มันใช่เรื่องหรอ ตะกร้าผ้าฉันก็ซื้อมาให้ใช้ทำไมไม่ใส่ให้เรียบร้อย
- เราจะซื้อไอเท็มจัดระเบียบ เช่น ตะกร้าจัดระเบียบช่องผักในตู้เย็น, กล่องใส่ปลอกหมอน, ตะกร้าใส่ที่นอนพับได้, กล่องใส่อุปกรณ์ซักผ้า, กล่องใส่อุปกรณ์ทำความสะอาดห้องน้ำ, กล่องใส่กล่องอาหาร, ชั้นเหล็กวางจานในตู้วางจานอีกที, กล่องซ้อนกล่องในลิ้นชักจาก ikea, กล่องซ้อนกล่องเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าอีกที, ที่จัดระเบียบพื้นที่ในตู้เย็น, ไม้แขวนเสื้อสำหรับแขวนกางเกง (ห้ามเอากางเกงมาแขวนกับไม้แขวนเสื้อธรรมดา! ไม่งั้นฉันจะโกรธ!) ฯลฯ
- เราจุกจิกมาก ตั้งกฏเกณฑ์เยอะ ถ้าอะไรไม่เป็นไปตามกฏเกณฑ์ เราจะหงุดหงิดมาก เช่น รองเท้ากีฬาไม่ควรมาอยู่บนชั้นที่วางรองเท้าทำงาน, หม้อไม่ควรห้อยกับกระทะ, ช้อนต้องอยู่ในตะกร้าเก็บช้อนไม่ใช่ส้อม, น้ำมันทำอาหารห้ามวางมั่วกับเครื่องปรุง, ขนมปังเอาไว้ในกล่องอาหารแห้ง, โฟมล้างหน้าเอาไว้ในตะกร้า ไม่ใช่ไว้ในที่อาบน้ำ, กลับมาถึง เปิดประตูห้องแล้วต้องเข้าไปล้างมือ, ต้องล้างมือด้วย kirei ด้วยไม่ใช่แค่น้ำเปล่า ฯลฯ
- เรื่องทั่วไปเช่น การเห็นคนทำผิดกฏจราจร, เห็นคนทำผิดกฏนิติบุคคลคอนโด เราก็จะหงุดหงิดมากอ่ะ เราก็จะแบบ "ทำไมวะ มันเป็นกฏ ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้อ่ะ?" เราเถียงกับเพื่อนร่วมงาน เป็นคนอิตาเลียนที่ว่า "ทำไมยูผ่าไฟแดงวะ? 4 วินาทีแค่เนี้ยผ่าไฟแดงทำไม?" เขาก็บอกว่า "อะไรกัน แค่แยกไฟแดงเล็กๆไม่กี่สิบวิเอง" เราก็เถียง "ไม่สนอ่ะ จะแยกไฟแดงใหญ่ไฟแดงเล็ก มันคือไฟแดง ห้ามแหกกฏ!!"
ไปซื้อของ ถ้าเห็นรถเข็นห้างมันระเกะระกะ มันไม่อยู่ในแถวรถเข็นของมัน เราก็จะเข็นกลับไปจนกว่าจะเป็นแถวเรียงเรียบร้อย ต่อให้ไม่ใช่รถเข็นเราเองก็เหอะ! เพราะมันเห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา ถ้าอะไรมันไม่เป็นระเบียบจนกว่าฉันจะพอใจ ฉันฟุ้งซ่านแน่
ภาษาอังกฤษจะเรียกคนอย่างพวกเราว่า neat freak แต่เราว่าเราเป็นอะไรที่เกินกว่า neat freak แล้ว แต่เราก็ยังมั่นใจว่า เรายังไม่ถึงขึ้นเป็น OCD (Oppressive Compulsive Disorder) นะ เราไม่ใช่พวกย้ำคิดย้ำทำไรขนาดนั้น แต่ที่อาจเป็นปัญหาเรื้อรังได้คือ เราเป็นคนไม่ปล่อยวางอะไร อะไรผิดนิดเดียวก็นอยด์มากกกกก อาม่าเล่าให้ฟังว่า ป๊าเราก็เป็นคนแบบนี้ คือ ถ้าป๊าเห็นหนังสือเล่มไหนวางผิดตำแหน่งไปแค่ เอียงมุมซ้าย 15 องศา หรือคลาดเคลื่อนจากตำแหน่งเดิม 4 มิลลิเมตร ป๊าจะรู้ทันทีว่ามีคนเข้ามาในห้อง แฝดป๊าเราก็เป็นคนแบบนี้ เวลาออกไปทานข้าวข้างนอก ทั้งป๊าเราทั้งแฝดป๊า จะรวบช้อนส้อม วางตรง 90 องศา และเช็ดให้เอี่ยมด้วยทิชชู่ จานชามต่างๆ ต้องเช็ดให้เอี่ยมเหมือนไม่ได้กินมา มีเศษหยดอะไรบนโต๊ะอาหารจะเช็ดจนหนำใจ ไม่หนำใจเขาไม่ออกจากร้าน จนเด็กเสิร์ฟงง เราก็เป็น กินอะไรเสร็จนอกบ้าน อาจไม่ถึงขั้นเช็ดทิชชู่จนเอี่ยม แต่เราก็รวบช้อนส้อมตะเกียบจานชามวางซ้อนๆกันตามไซส์ และเช็ดโต๊ะจนเอี่ยม ไม่เอี่ยมเราไม่ออก เลยสงสัยว่า เป็นลักษณะที่สามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้รึเปล่า?
เราเองก็ ถ้าเดินเข้าห้องแล้วมีเศษอะไรติดเท้านิดหน่อย เราต้องรีบเก็บทิ้ง ทิ้งไม่พอ เราต้องกวาดและถู ไม่งั้นจะรู้สึก something missing อ่ะ เข้านอนไม่ได้ นอนไม่หลับ ถ้าเห็นชามกับข้าววางไว้ผิดที่ เราต้องจัด ต่อให้ต้องจัดห้องถึงตีสาม เราก็จะจัดจนเสร็จ ไม่งั้นจะนอยด์ หงุดหงิดจนไม่อยากนอน ต้องทำจนเสร็จให้สบายใจ หรือเราตั้ง routine ว่า วันพุธเย็น และเสาร์บ่าย คือซักผ้า ถ้าเรากลับถึงห้องแล้วยังเห็นกองผ้าอยู่ในตะกร้านะ เราก็ไปนั่งเฝ้าห้องซักผ้า ตีสองก็ยังรอผ้าซักอ่ะ จนกว่าจะอบผ้าแห้งเสร็จ พออบเสร็จก็ต้องมาพับใส่กล่อง เสื้อตัวไหนต้องรีด เราก็จะรีด คืนนั้นตีสี่อ่ะกว่าจัดการเรื่องเสื้อผ้าเสร็จ คือเราจะค้างคามากหากไม่ได้ทำอะไรให้มันเสร็จไปทีเดียว
ในเมืองไทยพอมีสถาบันไหนรับให้คำปรึกษาเกี่ยวกับสภาวะแบบนี้บ้างไหม?
ต้องกินยาเปล่า? บำบัดยังไง? เราพยายามทำสมาธิ ทำวิปัสสนา ก็ไม่ได้ผลนะ
จะปล่อยวางสิ่งต่างๆลงได้ไง? เราพยายามนะ พยายามมากอ่ะ แต่มันก็ขัดธรรมชาติเราอ่ะ