ผมต้องบอกก่อนว่า ผมขอใช้ account ของเพื่อนที่สมัครพันทิพไว้นานแล้วมาโพส ...
ผมกำลังเล่าถึงโอกาสทำความรู้จักกับใครสักคนที่ผมพลาดไป โดยใน ( ) จะเป็นเสียงในความคิดของผม
...
เหตุเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นยาจีน (ผมขอเรียกว่า ร้านแป๊ะ) ปากซอยอุดมสุขอยู่หน้าร้านขายยา เวลาประมาณ 20:30 ซึ่งผมแวะไปกินประจำตั้งแต่เด็ก เพราะอยู่ใกล้บ้าน วันนั้นเป็นวันศุกร์ (27 พ.ย. 2558) ผมไปกินก่อนที่จะไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ตามปกติของคนโสดวัยทำงานอายุประมาณ 30 กว่าๆ
ผมสั่งเส้นหมี่เนื้อน้ำ ชามปกติ ขณะที่กำลังเริ่มซัด (ใช้คำว่าซัดเพราะผมเป็นคนกินเร็ว) ผมเงยหน้าขึ้นมาเห็น ผู้หญิงคนนึงขาว เธอมีอะไรบางอย่างทำให้ผมต้องหยุดสายตาที่เธอ ผมชอบรูปจมูกเธอมาก หน้าค่อนข้างกลม ตัวเธอค่อนข้างเล็ก ผมตรงยาวเลยบ่าออกสีน้ำตาล ใส่ชุด เดสสีกรมสั้นเหนือเข่าแขนกุดคอกลมธรรมดา เธอกำลังเดินทางจากทาง bts อุดมสุข กำลังข้ามถนนมาจาก ถนนสุขุมวิท ฝั่งขาเข้า
(เหยดเข้ น่ารักแหะ... โดนใจฝุดๆ เสียงในใจผมค่อนข้างจะหยาบคายนิดนึง) เธอเดินผ่านเลยโต๊ะผมไป ผมคิดว่าเธอคงกำลังเดินกลับบ้าน แต่ก็แอบภาวนา...”ขอเธอไปสั่งก๋วยเตี๋ยวก็คงดีสินะ” ทันได้นั้นเอง เธอเดินกลับมานั่งโต๊ะหลังจากสั่ง เส้นหมี่หมูตุ๋นพิเศษ (ผมสังเกตว่าเส้นหมี่ในถ้วยเธอเยอะมาก) ร้านแป๊ะเป็นโต๊ะยาวริมข้างทาง เธอนั่งฝั่งตรงข้ามเยืองไปทางขวามือของผม เธอวางของไว้บนตัก (ตัวก็เล็กนิดเดียววางของหมดได้ไงก็ไม่รู้) พอเธอจะหยิบพวงเครื่องปรุง แป๊ะก็มาหยิบขวดน้ำปลาที่ตั้งอยู่หน้าผม (ไม่ต้องยุ่งเลยแป๊ะเดี๋ยวผมบริการเอง แต่ก็ไม่กล้า) หลังจากนั้นผมกินด้วย จังหวะที่ช้ากว่าปกติมาก แอบมองเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าสักที จนผมกินเสร็จ ผมเดินไปจ่ายตังค์กับแป๊ะเพราะตอนนั้นลูกค้าเยอะแป๊ะค่อยข้างยุ่ง หลังจากนั้นผมพยายามหาโอกาสมองเธอด้วยการเดินไปซื้อชานมไข่มุกตรงทางขึ้น bts อุดมสุขเพื่อให้ได้เห็นหน้าเธอชัดๆเวลาเดินกลับมา ในที่สุดผมขับรถออกมาจากริมถนนหน้าร้าน กำลังรู้สึกว่าจะหมดโอกาสแล้ว จึงรวบรวมความกล้า กลับรถเพื่อกลับไปที่ร้าน เดินมาจนจะถึงร้าน มีเสาไฟบังอยู่ผมพยายาม โชงกหาแต่ไม่เห็นเธอแล้ว ผมคงจะหมดโอกาสแล้วจริงๆ จึงมาเล่า ประสบการณ์ ให้ฟัง อย่าปล่อยโอกาสไปเมื่อยังมีโอกาสเหมือนผมครับ
หลังจากนี้ผมคงจะต้องไปกิน ร้านแป๊ะ อีกเรื่อยๆ ทุกวันศุกร์ เผื่อโอกาสจะกลับมา
ศุกร์หน้าผมจะกลับมาเล่าถึง ภาพเดจาวูที่คงซ้อนทับกับความเป็นจริง ครับ
ผมพลาดไปแล้วใช่ไหม ?
ผมกำลังเล่าถึงโอกาสทำความรู้จักกับใครสักคนที่ผมพลาดไป โดยใน ( ) จะเป็นเสียงในความคิดของผม
...
เหตุเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นยาจีน (ผมขอเรียกว่า ร้านแป๊ะ) ปากซอยอุดมสุขอยู่หน้าร้านขายยา เวลาประมาณ 20:30 ซึ่งผมแวะไปกินประจำตั้งแต่เด็ก เพราะอยู่ใกล้บ้าน วันนั้นเป็นวันศุกร์ (27 พ.ย. 2558) ผมไปกินก่อนที่จะไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ตามปกติของคนโสดวัยทำงานอายุประมาณ 30 กว่าๆ
ผมสั่งเส้นหมี่เนื้อน้ำ ชามปกติ ขณะที่กำลังเริ่มซัด (ใช้คำว่าซัดเพราะผมเป็นคนกินเร็ว) ผมเงยหน้าขึ้นมาเห็น ผู้หญิงคนนึงขาว เธอมีอะไรบางอย่างทำให้ผมต้องหยุดสายตาที่เธอ ผมชอบรูปจมูกเธอมาก หน้าค่อนข้างกลม ตัวเธอค่อนข้างเล็ก ผมตรงยาวเลยบ่าออกสีน้ำตาล ใส่ชุด เดสสีกรมสั้นเหนือเข่าแขนกุดคอกลมธรรมดา เธอกำลังเดินทางจากทาง bts อุดมสุข กำลังข้ามถนนมาจาก ถนนสุขุมวิท ฝั่งขาเข้า
(เหยดเข้ น่ารักแหะ... โดนใจฝุดๆ เสียงในใจผมค่อนข้างจะหยาบคายนิดนึง) เธอเดินผ่านเลยโต๊ะผมไป ผมคิดว่าเธอคงกำลังเดินกลับบ้าน แต่ก็แอบภาวนา...”ขอเธอไปสั่งก๋วยเตี๋ยวก็คงดีสินะ” ทันได้นั้นเอง เธอเดินกลับมานั่งโต๊ะหลังจากสั่ง เส้นหมี่หมูตุ๋นพิเศษ (ผมสังเกตว่าเส้นหมี่ในถ้วยเธอเยอะมาก) ร้านแป๊ะเป็นโต๊ะยาวริมข้างทาง เธอนั่งฝั่งตรงข้ามเยืองไปทางขวามือของผม เธอวางของไว้บนตัก (ตัวก็เล็กนิดเดียววางของหมดได้ไงก็ไม่รู้) พอเธอจะหยิบพวงเครื่องปรุง แป๊ะก็มาหยิบขวดน้ำปลาที่ตั้งอยู่หน้าผม (ไม่ต้องยุ่งเลยแป๊ะเดี๋ยวผมบริการเอง แต่ก็ไม่กล้า) หลังจากนั้นผมกินด้วย จังหวะที่ช้ากว่าปกติมาก แอบมองเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าสักที จนผมกินเสร็จ ผมเดินไปจ่ายตังค์กับแป๊ะเพราะตอนนั้นลูกค้าเยอะแป๊ะค่อยข้างยุ่ง หลังจากนั้นผมพยายามหาโอกาสมองเธอด้วยการเดินไปซื้อชานมไข่มุกตรงทางขึ้น bts อุดมสุขเพื่อให้ได้เห็นหน้าเธอชัดๆเวลาเดินกลับมา ในที่สุดผมขับรถออกมาจากริมถนนหน้าร้าน กำลังรู้สึกว่าจะหมดโอกาสแล้ว จึงรวบรวมความกล้า กลับรถเพื่อกลับไปที่ร้าน เดินมาจนจะถึงร้าน มีเสาไฟบังอยู่ผมพยายาม โชงกหาแต่ไม่เห็นเธอแล้ว ผมคงจะหมดโอกาสแล้วจริงๆ จึงมาเล่า ประสบการณ์ ให้ฟัง อย่าปล่อยโอกาสไปเมื่อยังมีโอกาสเหมือนผมครับ
หลังจากนี้ผมคงจะต้องไปกิน ร้านแป๊ะ อีกเรื่อยๆ ทุกวันศุกร์ เผื่อโอกาสจะกลับมา
ศุกร์หน้าผมจะกลับมาเล่าถึง ภาพเดจาวูที่คงซ้อนทับกับความเป็นจริง ครับ