**รู้ว่าไม่น่าจะมีใครกลับเข้ามาอ่านแล้วล่ะ แต่เขียนไว้ เผื่อวันนึงตัวเองจะกลับมาอ่าน แล้วจะได้นึกออกว่าเออ ฉันก็เคยรู้สึกแบบนี้นะเว้ยเฮ้ย**
Dec 1st, 2015
วันนี้เราก็ส่องเฟสเขาตามปกติค่ะ แต่ที่ไม่ปกติแล้วก็คือ มีผู้หญิงมาโพสต์รูปกล่องของขวัญ พร้อมแคปชั่นประมาณว่าเป็นวันครบรอบ และที่พีคคือผู้หญิงคนนั้นก็พนักงานในร้านกาแฟนั้นเองค่ะ เราเลย อ้ออ โอเค
สรุปก็คือจบเท่านี้ค่ะ เราโชคดีมากที่รู้เร็ว และเลือกที่จะออกมาอย่างไม่คิดลังเลเลย เราไม่ไปแย่งของใครแน่นอน มันไม่เจ็บอะไรหรอก XD แค่มดกัด ชิลๆ เดี๋ยวแผลก็กดสะเก็ด หลุดหายไปเอง ยังรู้สึกยินดีกับเขาสองคนด้วยซ้ำ ฮ่าๆ
และเราก็คงยังจะไปที่ร้านนั้นอยู่ดีค่ะ แต่คงไม่ไปเป็นลูกค้าประจำ ไปตามใจเราดีกว่า คือถ้านึกถึงกาแฟก็นึกถึงร้านนี้ก่อนเลย
อย่างน้อยสี่ห้าวันมานี้ ก็มีคนทำให้เราชุ่มฉ่ำใจ นอนไม่หลับตอนกลางคืน ตื่นเร็วกว่าปกติ ยิ้มเสียสติแบบมีความสุขได้อย่างที่ไม่ได้รู้สึกมาพักใหญ่ๆ ^^
**ก่อนอื่นต้องขอความกรุณา อนุเคราะห์ เมตตา ฯลฯ ก่อนนะคะ เนื่องจากสิงอยู่ในพันทิปมาพักใหญ่ สังเกตุว่าถ้ามีกระทู้ประเภทนี้ผุดขึ้นมามักจะกลายเป็นดราม่า จขกท.มักกลายร่างเป็นสัตว์มีนอ คือด่าได้แต่อย่าด่าแรง น้อมรับทุกคำแนะนำและคำเตือนค่ะ TTATT**
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเจอผู้ชายอยู่คนหนึ่ง น่าจะสักพักใหญ่ๆแล้วที่เคยเห็นผู้ชายคนนี้ รู้ว่าทำงานอยู่ที่ไหน เรียนที่ไหน เขาทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ๆที่ที่เราทำงานค่ะ แต่ไม่เคยทักไม่เคยเข้าร้านกาแฟร้านนี้มาก่อนเลยทั้งๆที่เดินผ่านไปมาบ่อยๆ เห็นครั้งแรกแล้วก็รู้สึกชอบเลย สารภาพว่าเพราะเขาน่ารักเราเลยชอบ แต่ก็ไม่ได้บ้าคลั่งอะไรเพราะคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้หรอก ยังไงก็ไม่มีวันได้รู้จักกันแน่ๆ ก็เคยรู้สึกเฉยๆไป
แต่พอมาเมื่อวานนี้เจ้าค่าาาา พอดีญาติห่างๆเรามาทำธุระแถวนี้ เขาเลยแวะมาหาเรา ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน แล้วเขาชวนเราไปกินกาแฟต่อ เขาบอกร้านนี้ร้านเพื่อนเขาเอง เรานี่แบบ ย้ากกกกกกกกกกฟ่ปสหวแรแยหาแาจริงหรอออออออ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปเลยค่ะ (จริงๆน้า) แค่เดินตามญาติเข้าไปในร้าน โหวว เขาอยู่จริงๆด้วย (แว้บแรกที่เจอ : นี่มันคุณลุงในหนังเรื่องรถไฟฟ้าฯชัดดดๆ หนูเจอคุณลุงแล้วคร่าาาา) ก็สั่งกาแฟนั่งดื่มกันในร้านแหละค่ะ ญาติเราก็แนะนำเราแล้วก็คุยกัน เขาก็มีคุยกับเราบ้าง เรื่องที่ทำงาน เรื่องเรียน จิปาถะ เขาบอกว่าเคยเห็นเราอยู่เหมือนกัน จากที่คุยกันไปไม่เยอะไม่น้อยก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนน่ารักจริงๆค่ะ แต่นั่งคุยกันไปได้สักครึ่งชั่วโมงเราก็ต้องกลับเข้างาน แยกย้ายค่ะ
ตอนเดินพ้นจากร้านนี่ ยิ้มแก้มแทบแตก ไลน์หาเพื่อนรัวๆ ต้องเม้าท์มอยไม่งั้นคงอกแตกตาย เข้าใจใช่มั้ยยยยย
พอกลับมาที่ทำงานเราก็จัดการหาเฟสคนนั้นค่ะ แล้วก็หาไม่ยากเลย ห้านาทีเจอ ผ่ามๆๆๆ แต่เราไม่กล้าแอดเลย แล้วก็คิดไม่ออกด้วยว่าต้องทำยังไงต่อ สมองมี่ตันอยู่แล้วที่ตันเข้าไปใหญ่ ได้แต่นั่งมองเฟสเขาตาปริบๆ ตั้งแต่บ่ายโมงเมื่อวานนี่ยังฟินอยู่เลยค่ะ
นั่นแหละขรั่บทั่นผู้ชม ตอนนี้จขกท.ยังทำได้แค่ไล่ดูรูปในเฟสเขารอบที่แปดแสนสี่ ความรู้สึกเราเหมือนกับว่าตอนนั้นเราอยากรู้จักเราก็ไม่ได้รู้จัก ตอนนี้อุตส่าห์ได้รู้จักแล้วนะ จะปล่อยไปเฉยๆหรอ เราควรจะโผล่ไปที่ร้านเขามั้ย บ่อยแค่ไหน ยังไงดี ควรจะเข้าหายังไงให้ไม่น่าเกลียดดีคะ ไม่อยากให้ประเจิดประเจ้อเกินไป เพราะยังไงเขาก็เพื่อนญาติเรา กลัวหน้าแตกแหละว่าง่ายๆ ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบ (รึเปล่า) นะคะ ขอบคุณล่วงหน้าด้วยสำหรับคำตอบค่ะ แล้วก็ขอโทษนะคะถ้าพิมพ์ผิดพลาดอะไรไป เค้าไม่ตั้งใจ เขินอยู่ ไม่มีสติ TTvTT แต่ย้ำนะคะ ด่าได้อย่าด่าแรง เดี๋ยวน้องใจเสีย
แก้ไข : เพิ่มดีเทลนิดหน่อยค่ะ
จีบผู้ชายเนียนๆนี่ ทำยังไงหรอคะ T_T
Dec 1st, 2015
วันนี้เราก็ส่องเฟสเขาตามปกติค่ะ แต่ที่ไม่ปกติแล้วก็คือ มีผู้หญิงมาโพสต์รูปกล่องของขวัญ พร้อมแคปชั่นประมาณว่าเป็นวันครบรอบ และที่พีคคือผู้หญิงคนนั้นก็พนักงานในร้านกาแฟนั้นเองค่ะ เราเลย อ้ออ โอเค
สรุปก็คือจบเท่านี้ค่ะ เราโชคดีมากที่รู้เร็ว และเลือกที่จะออกมาอย่างไม่คิดลังเลเลย เราไม่ไปแย่งของใครแน่นอน มันไม่เจ็บอะไรหรอก XD แค่มดกัด ชิลๆ เดี๋ยวแผลก็กดสะเก็ด หลุดหายไปเอง ยังรู้สึกยินดีกับเขาสองคนด้วยซ้ำ ฮ่าๆ
และเราก็คงยังจะไปที่ร้านนั้นอยู่ดีค่ะ แต่คงไม่ไปเป็นลูกค้าประจำ ไปตามใจเราดีกว่า คือถ้านึกถึงกาแฟก็นึกถึงร้านนี้ก่อนเลย
อย่างน้อยสี่ห้าวันมานี้ ก็มีคนทำให้เราชุ่มฉ่ำใจ นอนไม่หลับตอนกลางคืน ตื่นเร็วกว่าปกติ ยิ้มเสียสติแบบมีความสุขได้อย่างที่ไม่ได้รู้สึกมาพักใหญ่ๆ ^^
**ก่อนอื่นต้องขอความกรุณา อนุเคราะห์ เมตตา ฯลฯ ก่อนนะคะ เนื่องจากสิงอยู่ในพันทิปมาพักใหญ่ สังเกตุว่าถ้ามีกระทู้ประเภทนี้ผุดขึ้นมามักจะกลายเป็นดราม่า จขกท.มักกลายร่างเป็นสัตว์มีนอ คือด่าได้แต่อย่าด่าแรง น้อมรับทุกคำแนะนำและคำเตือนค่ะ TTATT**
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเจอผู้ชายอยู่คนหนึ่ง น่าจะสักพักใหญ่ๆแล้วที่เคยเห็นผู้ชายคนนี้ รู้ว่าทำงานอยู่ที่ไหน เรียนที่ไหน เขาทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ๆที่ที่เราทำงานค่ะ แต่ไม่เคยทักไม่เคยเข้าร้านกาแฟร้านนี้มาก่อนเลยทั้งๆที่เดินผ่านไปมาบ่อยๆ เห็นครั้งแรกแล้วก็รู้สึกชอบเลย สารภาพว่าเพราะเขาน่ารักเราเลยชอบ แต่ก็ไม่ได้บ้าคลั่งอะไรเพราะคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้หรอก ยังไงก็ไม่มีวันได้รู้จักกันแน่ๆ ก็เคยรู้สึกเฉยๆไป
แต่พอมาเมื่อวานนี้เจ้าค่าาาา พอดีญาติห่างๆเรามาทำธุระแถวนี้ เขาเลยแวะมาหาเรา ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน แล้วเขาชวนเราไปกินกาแฟต่อ เขาบอกร้านนี้ร้านเพื่อนเขาเอง เรานี่แบบ ย้ากกกกกกกกกกฟ่ปสหวแรแยหาแาจริงหรอออออออ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปเลยค่ะ (จริงๆน้า) แค่เดินตามญาติเข้าไปในร้าน โหวว เขาอยู่จริงๆด้วย (แว้บแรกที่เจอ : นี่มันคุณลุงในหนังเรื่องรถไฟฟ้าฯชัดดดๆ หนูเจอคุณลุงแล้วคร่าาาา) ก็สั่งกาแฟนั่งดื่มกันในร้านแหละค่ะ ญาติเราก็แนะนำเราแล้วก็คุยกัน เขาก็มีคุยกับเราบ้าง เรื่องที่ทำงาน เรื่องเรียน จิปาถะ เขาบอกว่าเคยเห็นเราอยู่เหมือนกัน จากที่คุยกันไปไม่เยอะไม่น้อยก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนน่ารักจริงๆค่ะ แต่นั่งคุยกันไปได้สักครึ่งชั่วโมงเราก็ต้องกลับเข้างาน แยกย้ายค่ะ
ตอนเดินพ้นจากร้านนี่ ยิ้มแก้มแทบแตก ไลน์หาเพื่อนรัวๆ ต้องเม้าท์มอยไม่งั้นคงอกแตกตาย เข้าใจใช่มั้ยยยยย
พอกลับมาที่ทำงานเราก็จัดการหาเฟสคนนั้นค่ะ แล้วก็หาไม่ยากเลย ห้านาทีเจอ ผ่ามๆๆๆ แต่เราไม่กล้าแอดเลย แล้วก็คิดไม่ออกด้วยว่าต้องทำยังไงต่อ สมองมี่ตันอยู่แล้วที่ตันเข้าไปใหญ่ ได้แต่นั่งมองเฟสเขาตาปริบๆ ตั้งแต่บ่ายโมงเมื่อวานนี่ยังฟินอยู่เลยค่ะ
นั่นแหละขรั่บทั่นผู้ชม ตอนนี้จขกท.ยังทำได้แค่ไล่ดูรูปในเฟสเขารอบที่แปดแสนสี่ ความรู้สึกเราเหมือนกับว่าตอนนั้นเราอยากรู้จักเราก็ไม่ได้รู้จัก ตอนนี้อุตส่าห์ได้รู้จักแล้วนะ จะปล่อยไปเฉยๆหรอ เราควรจะโผล่ไปที่ร้านเขามั้ย บ่อยแค่ไหน ยังไงดี ควรจะเข้าหายังไงให้ไม่น่าเกลียดดีคะ ไม่อยากให้ประเจิดประเจ้อเกินไป เพราะยังไงเขาก็เพื่อนญาติเรา กลัวหน้าแตกแหละว่าง่ายๆ ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบ (รึเปล่า) นะคะ ขอบคุณล่วงหน้าด้วยสำหรับคำตอบค่ะ แล้วก็ขอโทษนะคะถ้าพิมพ์ผิดพลาดอะไรไป เค้าไม่ตั้งใจ เขินอยู่ ไม่มีสติ TTvTT แต่ย้ำนะคะ ด่าได้อย่าด่าแรง เดี๋ยวน้องใจเสีย
แก้ไข : เพิ่มดีเทลนิดหน่อยค่ะ