Platonist สสารมืด dark matter ความมืดมิดแนบชิดตัวเรา กลัวความว่างเปล่า หมู่ดาวถูกดูดแสง

ฉันยืนอยู่บนฟ้าท่ามกลางมวลเมฆาเฝ้ามองเธอ
เธอว่ายอยู่ในน้ำท่ามกลางมวลมัจฉาล้อมตัวเธอ

ฉันเสกเมฆฝนให้น้ำท่วมโลก แล้วเอื้อมมือจากฟ้าไล่จับเธอ
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว มือฉันกลายเป็นลูกไฟ

ยอดเขาสูงชันสั่นไหว เธอนั้นใจลอยล่องไป
จับมือเธอสู่อวกาศ - ดินแดนที่ให้กำเนิดฅน -

บัดนี้เธอมองไม่เห็นแสง ตกอยู่ในความกลัว รอบตัวมีแต่สสารมืด
ที่ทำให้ใจเธอเวียนวน เวียนว่ายไปตามกิเลสของคน
ใจเธอเต้นรัว ฟ้าสลัว

ความมืดมิดแนบชิดตัวเรา กลัวความว่างเปล่า หมู่ดาวถูกดูดแสง
มืดมิด สุดเส้นขอบฟ้าของใจคน ปลดปล่อยความทุกข์ทน
สุขสมแล้วพร่ำบอก ทั้งจริงหรือลวงหลอก ด้วยคำว่า รัก