เริ่มเลยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่าดิฉันมีญาติอยู่คนหนึ่ง อยู่ในฐานะ.ป้า ขอบอกก่อนนะคะว่าไม่ได้เอาป้ามาเผาหรือไม่เคารพ แต่มันเหลืออดจริงๆดิฉันทนมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ป้าคนนี้ก็ทำนิสัยแบบนี้กับแม่ และทุกคนในครอบครัว สิ่งที่เค้าทำคือ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนจำนวนมากหรือคนนอกครอบครัว จะพูดจาดูดี มีเมตตาทั้งคนและสัตว์ และสิ่งของทั่วไป -*- ดูโอเวอร์มาก แต่เป็นแบบนี้จริงๆ ใครเห็นนึกว่าใจดี แม่พระ แต่พออยู่สองต่อสองกับใครก็ตามจะพูดเสี้ยม ยุแยงให้ผิดใจกับคนอื่น โดยเค้าจะคอยติดตาม แอบมอง (แง้มประตูแอบดู) คนอื่นอยู่ตลอดเวลา บางทีก็รู้ตัว หันไปก็มีสะดุ้ง เพราะเห็นเป็นเงา เวลาถ้าอยู่ในห้องที่มีประตู ก็จะเอาหูมาแนบฟัง(เคยเปิดเจออยู่หน้าประตูเลย) หลังจากนั้นเมื่อเค้าได้ข้อมูลบางส่วนแล้ว เค้าจะนำไปแต่งเรื่องราว และคอยพูดเสี้ยมคนอื่น โดยเฉพาะพ่อที่เป็นน้องชายของเค้า เห็นว่าพ่อไว้ใจและเชื่อจึงทำใหญ่ เค้ามักทำให้ผิดใจกับแม่ และลูกๆอย่างเราหลายครั้ง สร้างสถาณการณ์หลายครั้งมากขึ้นทุกวัน เวลาลับหลังมักพูดกรอกหูคนอื่นให้โกรธเกลียดกัน เก่งมากคะเรื่องจี้จุดให้อารมณ์ระเบิด แล้วเค้าก็จะคอยแอบดูผลงาน เวลาต่อหน้าพ่อก็จะพูดกับเราดีเหมือนเป็นห่วงเป็นใย แต่พอจบประโยคก็จะตำหนิ ถึงไม่มีเรื่องให้ตำหนิก็จะสร้างขึ้นมาให้เราผิดสักเรื่องนึง ถ้าเป็นตอนเด็กพ่อก็ต้องมาว่าเรา แต่ตอนนี้โตแล้วบางครั้งเค้าก็มาถาม เมื่อไม่นานมานี้วันลอยกระทงเค้าก็แอบรื้อกระเป๋าน้องเพราะเค้าคิดว่าทุกคนไม่อยู่บ้านแล้ว แต่ที่จริงยังมีคนอยู่บ้านค่ะ แล้วเดินไปเห็นพอดี เค้าถึงกับสะดุ้งแล้วหันมาพูดกลบเกลื่อนทำเป็นบ่นว่ากระเป๋าน้องไม่มีหนังสือเลย (ขอบอกก่อนนะคะน้องได้เกรด4ทุกตัว) ซึ่งมันไม่เป็นความจริงในสิ่งเค้าพูด ก็ไม่อะไรคะปล่อยรื้อไป เพราะเค้ายังไม่หยุด และเรื่องนี้ยังไม่ได้บอกน้องด้วย ถ้าเรื่องนี้มีคนตอบเยอะคงถึงหูน้องแหละคะ *-*  เรื่องราวมันมีมากมายคะถ้าให้เล่าคงไม่หมด แต่ประเด็นก็คือลักษณะแบบนี้เข้าข่ายโรคจิตมั้ยคะ แล้วเราจะรับมืออย่างไรดี อยากอยู่แบบมีความสุขคะ จะทำเป็นไม่สนใจก็ไม่ได้เพราะบางครั้ง(เกือบทุกครั้ง)ไม่ได้เกิดเพราะตัวเรา แต่ก็เสี้ยมหรือสร้างสถานการณ์ให้เกิดปัญหาขึ้นมา