คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นคนขี้เหงามาก เเต่ไม่ค่อยชอบที่จะไปกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆอ่ะค่ะ(เราไม่ชอบเสียงดังไม่ชอบการจับกลุ่มนินทาคนอื่นอะคะ) ชอบไปแบบสองคน(แบบสบายใจไม่วุ่นวาย) ถ้าเป็นไปได้ก็อยากไปกับเเฟน แต่ไม่มีเเฟนไงโสดด้วย มีผชมาจีบ ก็ไม่เยอะหรอกแต่มีมาเรื่อยๆเเต่เราไม่ได้ชอบอ่ะ เราคิดเป็นพี่น้อง คือถ้าว่างๆก็จะไปดูหนังกับคนนี้บ้าง ไปเที่ยวกับคนนี้บ้าง คือไปไม่เคยจับเนื้อต้องตัวเลยนะคะ ไปแบบบริสุทธื์ใจ(เราไปเราบอกพี่ทุกครั้งว่าไปเนี้ยใครถามอะไรก็บอกว่าบังเอิญเจออะไรไป เราบริสุทธื์ใจไม่ต้องใครไรมาก) ก็ทำแบบนี้อ่ะ ขนาดเพื่อนสนิทยังชอบเเซวเลยว่าเราไปไหนกับคนนี้บ้างคนนั้นบ้าง คือกูอยากไปกับเพื่อนนะ เเต่เพื่อนก็ไม่สะดวกที่จะไปกับเรา (ลืมบอกว่าเราขี้นอยมากๆชอบน้อยใจเพื่อนไม่สนใจ55)
คือเรามั่นใจได้ว่าเราบริสุทธิ์ใจ แต่มันผิดมากหรอที่เราไปไหนมาไหนกับผช พอเพื่อนในเอกเห็นก็เเซวใหญ่โต ซึ่งมันไม่ใช่อย่างที่ใครๆคิด
อยากถามว่าผชคิดยังไงกับผญแบบเราค่ะ ถ้าไม่รู้ถึงตัวตนจริงๆ?
แล้วทุกคนจะเชื่อมั้ยว่าเราไม่ได้คิดอะไร ?
ทุกวันนี้อยากมีเเฟนเป็นตัวตนค่ะ แต่ประเด็นคือลืมเเฟนเก่าก็ไม่ได้ อีกอย่างเบื่อการนับหนึ่งใหม่
คนที่เข้ามาก็ดีน่ะแต่คือไม่ชอบอ่ะ คิดแบบพี่น้องมากกว่า คนแบบเราควรที่จะโสดใช่มั้ยค่ะ?
เคยไปไหนมาไหนกับเพศตรงข้ามแล้วไม่เคยรู้สึกอะไรนอกจากพี่น้องมั้ยค่ะ?
คือเรามั่นใจได้ว่าเราบริสุทธิ์ใจ แต่มันผิดมากหรอที่เราไปไหนมาไหนกับผช พอเพื่อนในเอกเห็นก็เเซวใหญ่โต ซึ่งมันไม่ใช่อย่างที่ใครๆคิด
อยากถามว่าผชคิดยังไงกับผญแบบเราค่ะ ถ้าไม่รู้ถึงตัวตนจริงๆ?
แล้วทุกคนจะเชื่อมั้ยว่าเราไม่ได้คิดอะไร ?
ทุกวันนี้อยากมีเเฟนเป็นตัวตนค่ะ แต่ประเด็นคือลืมเเฟนเก่าก็ไม่ได้ อีกอย่างเบื่อการนับหนึ่งใหม่
คนที่เข้ามาก็ดีน่ะแต่คือไม่ชอบอ่ะ คิดแบบพี่น้องมากกว่า คนแบบเราควรที่จะโสดใช่มั้ยค่ะ?