ตอนนี้เราอยู่ปี3 เรามีความรักแบบวัยรุ่นตั้งแต่ม.ต้น ดูแรดจัง
เราก็คุยมาเรื่อยๆนะ จนขึ้นม.ปลายมา เรียกว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน
คนนี้เราคบตั้งแต่ม.5 คบกันเทอมแลกเกรดเราตกเลยแหละเหลือ2กว่าๆ ปกติได้3ตลอด ไม่ได้โทษแฟนนะ โทษตัวเองแหละ หนังสือไม่อ่าน การบ้านไม่ทำให้แฟนทำให้ เราโคตรเลวเลยย แต่ที่รู้สึกแย่กว่าคือ
บอกแม่ว่าได้เกรดเท่านี้ แม่ดูผิดหวังกับเรามากเลย เราก็รู้สึกผิดนะ แต่ก็ยังไม่สำนึกอยู่
ขึ้นม.หก แม่รู้ว่าเรามีแฟน แม่ไม่เคยห้ามเรื่องเรามีแฟน แม่อยากให้พามารู้จัก แม่โอเคกับคนนี้นะ คือการเรียนเขาก็ดี นิสัยก็ดี น่าจะพากันเรียนรอด เราคบกันแบบเปิดเผย สบายใจ ไปไหนมาไหนก็บอกแม่ได้ตรงๆ ไปอ่านหนังสือ ไปติว ไปเที่ยว กลับบ้านเย็นเราบอกแม่หมด บอกแม่ทุกครั้งว่ามีเขาไปด้วย แต่พ่อเรายังไม่โอเคพ่อบอกว่ายังไม่อยากให้มีแฟน อยากให้เรียนก่อน
เราคบกันมาเรื่อยๆ ครอบครัวเราเข้ากันได้ดี พ่อเราก็โอเคกับแฟนคนนี้มากขึ้น เราก็สบายใจนะ เราเข้าออกบ้านกันเป็นเรื่องปกติ
จนมีครั้งนึงที่เราโดนบอกเลิกเพราะเขาไปชอบคนอื่น(มหาลัยเราเรียนคนละที่) ครั้งนั้นเขาพูดกับเราตรงๆบอกเลิกเรา คุยกับแม่เราเลยว่าเลิกรักแล้ว เราร้องไห้ ปกติเราทะเลาะกันเราไม่เคยร้องไห้ให้แม่เห็นเลยนะ แต่ครั้งนั้นเขาจะไปจริงๆ เรานอนร้องไห้ทั้งคืน แม่นอนกอดเราทั้งคืน แม่พูดกับเรา "เก็บน้ำตาไว้ร้องวันกูตายโน่น จะร้องทำไมผู้ช่ยคนเดียว". เราก็ยังร้องอีกตอนนั้นมันเจ็บนะ คบกันมา2ปีกว่า ตอนนั้นเราอยู่กับแม่ตลอดเลย เราไม่อยากอยู่คนเดียว เราไม่อยากร้องไห้ เวลาเราอยู่กับแม่เจ็บแค่ไหนก็ไม่อยากร้องไห้เลย เราเห็นแววตาของแม่เวลาเราร้องไห้ มันเหมือนแม่เจ็บกว่าเรา เวลาผ่านไป5เดือนได้ เขากลับมา
ตอนนั้นเราหมดรักเขาไปแล้ว แต่เขาก็กลับมาทำให้เรารักอีก เราเป็นคนใจอ่อน เขาง้อเราเราก็หายแล้ว
ตอนกลับมาคบกันแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แม่บอกว่า แม่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องกลับมา
เราคบกันเรื่อยๆ ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะรักเรากว่าเดิม ทำดีกับเรา ทำดีกับที่บ้านเรา คือเขาเข้ากับที่บ้านเราได้ พ่อแม่เราโอเคกับเขามาก เขาจะเข้าออกบ้านเราเป็นเรื่องปกติ อาทิตย์ไหนไม่มาแม่ก็จะถามหา
ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว เพราะเราเป็นต้นเหตุเอง
ตอนเลิกกันตอนแรกเรายังไม่กล้าบอกแม่เลย แต่แม่ก็ถามหา จนเราบอกว่าเลิกกันแล้ว เราเป็นคนผิดเอง แม่เราก็เข้าใจนะ
เมื่อวานวันลอยกระทง
ปกติเราลอยกับแม่ทุกปีตั้งแต่เกิด แล้วมีเขามาลอยกับที่บ้านเราตอนที่คบกันด้วย
พอมาปีนี้แม่เลยถามถึงเขา ว่า ได้คุยกันบ้างมั้ย เราก็บอกว่าไม่ได้คุยแล้ว ครั้งนี้คงจะขาดกันแหละ
แม่พูด..ประโยคนึงมา
"ไม่มีแฟนก็ดีแล้วแหละ แม่อยากให้ตั้งใจเรียนมากกว่า ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากให้ลูกมีแฟนตอนเรียนหรอก เรียนจบค่อยมีนะแฟนเนี้ย"
"จะได้มีเวลามาอยู่กับแม่บ้าง ไม่ใช่อะไรๆก็ เที่ยวอยู่"
เราฟังแล้วน้ำตาคลอเลย แม่ไม่เคยบอกเลยแม่ไม่เคยพูดกับเราเลยว่าไม่อยากให้มีแฟน แม่ตามใจเราทุกอย่าง
พอได้ฟังประโยคนี้เราก็คิดนะ ตอนที่เราร้องไห้ ตอนที่เราทะเลาะกันแม่คงเจ็บมากสินะ
สำหรับเราตอนนี้ ถามว่าอยากมีแฟนมั้ย ใครๆก็คงอยากมีใช่มั้ย เราก็ยังอยากมีอยู่นะ
แต่ตอนนี้ตอนที่เราไม่มีใคร เรามีแค่ครอบครัวมันทำให้เราอะไรๆก็กลับบ้าน หยุดวันเดียวก็กลับบ้าน มีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น ไม่ต้องคิดมากด้วย
ตอนมีเขาอยู่เราระแวงมาก กลัวนั่นกลัวนี่ อยากใกล้ๆเขาจนลืมไปว่ามีคนที่บ้านรออยู่
ตอนนี้เราอยากไปอยู่บ้านมากๆเลย ถึงจะฟังแม่บ่น พ่อบ่น แต่เราก็สุขใจนะมีพระประจำบ้าน
ในอนาคตเราไม่รู้หรอกว่าจะมีใครเข้ามา แต่คนคนนั้นเราอยากให้เป็นคนที่เข้ากับคนที่บ้านเราอย่างคนนั้น หรือเข้ากับคนที่บ้านได้ดีกว่าคนนั้น แต่ตอนนี้ขออยู่กับคนที่เราเรียกว่า "แม่และพ่อ"ก่อน
่
คำบางคำจากปาก"แม่"
เราก็คุยมาเรื่อยๆนะ จนขึ้นม.ปลายมา เรียกว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน
คนนี้เราคบตั้งแต่ม.5 คบกันเทอมแลกเกรดเราตกเลยแหละเหลือ2กว่าๆ ปกติได้3ตลอด ไม่ได้โทษแฟนนะ โทษตัวเองแหละ หนังสือไม่อ่าน การบ้านไม่ทำให้แฟนทำให้ เราโคตรเลวเลยย แต่ที่รู้สึกแย่กว่าคือ
บอกแม่ว่าได้เกรดเท่านี้ แม่ดูผิดหวังกับเรามากเลย เราก็รู้สึกผิดนะ แต่ก็ยังไม่สำนึกอยู่
ขึ้นม.หก แม่รู้ว่าเรามีแฟน แม่ไม่เคยห้ามเรื่องเรามีแฟน แม่อยากให้พามารู้จัก แม่โอเคกับคนนี้นะ คือการเรียนเขาก็ดี นิสัยก็ดี น่าจะพากันเรียนรอด เราคบกันแบบเปิดเผย สบายใจ ไปไหนมาไหนก็บอกแม่ได้ตรงๆ ไปอ่านหนังสือ ไปติว ไปเที่ยว กลับบ้านเย็นเราบอกแม่หมด บอกแม่ทุกครั้งว่ามีเขาไปด้วย แต่พ่อเรายังไม่โอเคพ่อบอกว่ายังไม่อยากให้มีแฟน อยากให้เรียนก่อน
เราคบกันมาเรื่อยๆ ครอบครัวเราเข้ากันได้ดี พ่อเราก็โอเคกับแฟนคนนี้มากขึ้น เราก็สบายใจนะ เราเข้าออกบ้านกันเป็นเรื่องปกติ
จนมีครั้งนึงที่เราโดนบอกเลิกเพราะเขาไปชอบคนอื่น(มหาลัยเราเรียนคนละที่) ครั้งนั้นเขาพูดกับเราตรงๆบอกเลิกเรา คุยกับแม่เราเลยว่าเลิกรักแล้ว เราร้องไห้ ปกติเราทะเลาะกันเราไม่เคยร้องไห้ให้แม่เห็นเลยนะ แต่ครั้งนั้นเขาจะไปจริงๆ เรานอนร้องไห้ทั้งคืน แม่นอนกอดเราทั้งคืน แม่พูดกับเรา "เก็บน้ำตาไว้ร้องวันกูตายโน่น จะร้องทำไมผู้ช่ยคนเดียว". เราก็ยังร้องอีกตอนนั้นมันเจ็บนะ คบกันมา2ปีกว่า ตอนนั้นเราอยู่กับแม่ตลอดเลย เราไม่อยากอยู่คนเดียว เราไม่อยากร้องไห้ เวลาเราอยู่กับแม่เจ็บแค่ไหนก็ไม่อยากร้องไห้เลย เราเห็นแววตาของแม่เวลาเราร้องไห้ มันเหมือนแม่เจ็บกว่าเรา เวลาผ่านไป5เดือนได้ เขากลับมา
ตอนนั้นเราหมดรักเขาไปแล้ว แต่เขาก็กลับมาทำให้เรารักอีก เราเป็นคนใจอ่อน เขาง้อเราเราก็หายแล้ว
ตอนกลับมาคบกันแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แม่บอกว่า แม่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องกลับมา
เราคบกันเรื่อยๆ ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะรักเรากว่าเดิม ทำดีกับเรา ทำดีกับที่บ้านเรา คือเขาเข้ากับที่บ้านเราได้ พ่อแม่เราโอเคกับเขามาก เขาจะเข้าออกบ้านเราเป็นเรื่องปกติ อาทิตย์ไหนไม่มาแม่ก็จะถามหา
ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว เพราะเราเป็นต้นเหตุเอง
ตอนเลิกกันตอนแรกเรายังไม่กล้าบอกแม่เลย แต่แม่ก็ถามหา จนเราบอกว่าเลิกกันแล้ว เราเป็นคนผิดเอง แม่เราก็เข้าใจนะ
เมื่อวานวันลอยกระทง
ปกติเราลอยกับแม่ทุกปีตั้งแต่เกิด แล้วมีเขามาลอยกับที่บ้านเราตอนที่คบกันด้วย
พอมาปีนี้แม่เลยถามถึงเขา ว่า ได้คุยกันบ้างมั้ย เราก็บอกว่าไม่ได้คุยแล้ว ครั้งนี้คงจะขาดกันแหละ
แม่พูด..ประโยคนึงมา
"ไม่มีแฟนก็ดีแล้วแหละ แม่อยากให้ตั้งใจเรียนมากกว่า ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากให้ลูกมีแฟนตอนเรียนหรอก เรียนจบค่อยมีนะแฟนเนี้ย"
"จะได้มีเวลามาอยู่กับแม่บ้าง ไม่ใช่อะไรๆก็ เที่ยวอยู่"
เราฟังแล้วน้ำตาคลอเลย แม่ไม่เคยบอกเลยแม่ไม่เคยพูดกับเราเลยว่าไม่อยากให้มีแฟน แม่ตามใจเราทุกอย่าง
พอได้ฟังประโยคนี้เราก็คิดนะ ตอนที่เราร้องไห้ ตอนที่เราทะเลาะกันแม่คงเจ็บมากสินะ
สำหรับเราตอนนี้ ถามว่าอยากมีแฟนมั้ย ใครๆก็คงอยากมีใช่มั้ย เราก็ยังอยากมีอยู่นะ
แต่ตอนนี้ตอนที่เราไม่มีใคร เรามีแค่ครอบครัวมันทำให้เราอะไรๆก็กลับบ้าน หยุดวันเดียวก็กลับบ้าน มีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น ไม่ต้องคิดมากด้วย
ตอนมีเขาอยู่เราระแวงมาก กลัวนั่นกลัวนี่ อยากใกล้ๆเขาจนลืมไปว่ามีคนที่บ้านรออยู่
ตอนนี้เราอยากไปอยู่บ้านมากๆเลย ถึงจะฟังแม่บ่น พ่อบ่น แต่เราก็สุขใจนะมีพระประจำบ้าน
ในอนาคตเราไม่รู้หรอกว่าจะมีใครเข้ามา แต่คนคนนั้นเราอยากให้เป็นคนที่เข้ากับคนที่บ้านเราอย่างคนนั้น หรือเข้ากับคนที่บ้านได้ดีกว่าคนนั้น แต่ตอนนี้ขออยู่กับคนที่เราเรียกว่า "แม่และพ่อ"ก่อน
่