วันนี้ ผมมีเรื่องราวสุดประทับใจของลุงท่านหนึ่งมาเล่าให้เพื่อนๆฟังครับ
คือวันนี้เป็นวันอังคาร ผมต้องมาเรียนที่ราม2 ซึ่งอยู่ บางนา แต่ผมอ่ะ พักที่ราม1หัวหมาก เรื่องราว มีอยู่ว่า ผมมาเรียน วิชากฎหมาย มหาชน ตอน8:30 เรียนเสร็จก็10:30 เกือบ2 ชม. พอเรียนเสร็จผมก็ ไปกินข้าว แล้วว่าจะอ่านหนังสือต่อ แต่พอดีแอร์มันเย็นไป. ก็เลยขอหลับ พะเอินว่าหลับยาว ผมก็ตื่นมาดูเวาลา ซึ่งมันก็จะบ่าย โมง ผมก็เลย ต้องวิ่งออกจากห้องอ่านหนังสือ เพื่อไปเรียน วิชา นิติกรรมต่อที่รามหนึ่ง ซึ่งถ้าใครเคยอยู่ กทม. หรือเคยนั่งรถเมล์. ก็คงรู้ดี ว่ารถใน กทม. มันเอาแน่เอานอนไม่ อยากจะติดก็ติดยาวจนหลับแล้วตื่นมายังไม่ถึงที่พักเลย. แล้วพอผมวิ่งออกมา ปรากฎว่าไม่ทันรถเมล์ ผมก็เลยต้องวิ่ง เพื่อจะไปให้ถึงอีกป้าย. แต่ไม่คาดคิด จู่ๆตอนที่ผมกำลังวิ่ง ก็มีลุงคนหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่รู้จัก เค้าก็ขี่มอเตอรไซต์มาไกลๆแล้วพูดว่า เดียวลุงพาไปส่ง วิ่งไปไม่ทันหรอ. ผมก็เห็นรถเมล์จะวิ่งออกจากป้าย ผมเลยตัดสินใจขึ้นรถลุงท่านนี้ทันที ซึ่งมันก็ไม่ทันจริงๆ ลุงท่านนี้ก็เลยขับไปต่อเพื่อที่จะไปส่งผมอีกป้าย และก็ทันรถเมล์คันนั้น. ผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณ คุณลุงเค้า
ผมต้องขอบคุณลุงท่านนี้จริงๆถ้าเขาไม่ไปส่งผมให้ทันรถเมล์. ผมคงไปเรียนไม่ทันแน่ๆ ผมรู้สึกปลื้มใจในสิ่งที่ลุงท่านนี้ทำมากๆ😀
อยากบอกทุกคนในสังคมไทยว่า ยังมีคนดีๆอีกเยอะ ที่ทำดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ทำให้คนรอบข้างมีความสุขถึงจะไม่ใช่ญาติพี่น้องก็ตาม บุคคลเหล่านั้นสมควรได้รับการยกย่อง จริงๆ
28 กรกฎาคม 2558
กฤษฏา
****สังคมปัจจุบัน***
คือวันนี้เป็นวันอังคาร ผมต้องมาเรียนที่ราม2 ซึ่งอยู่ บางนา แต่ผมอ่ะ พักที่ราม1หัวหมาก เรื่องราว มีอยู่ว่า ผมมาเรียน วิชากฎหมาย มหาชน ตอน8:30 เรียนเสร็จก็10:30 เกือบ2 ชม. พอเรียนเสร็จผมก็ ไปกินข้าว แล้วว่าจะอ่านหนังสือต่อ แต่พอดีแอร์มันเย็นไป. ก็เลยขอหลับ พะเอินว่าหลับยาว ผมก็ตื่นมาดูเวาลา ซึ่งมันก็จะบ่าย โมง ผมก็เลย ต้องวิ่งออกจากห้องอ่านหนังสือ เพื่อไปเรียน วิชา นิติกรรมต่อที่รามหนึ่ง ซึ่งถ้าใครเคยอยู่ กทม. หรือเคยนั่งรถเมล์. ก็คงรู้ดี ว่ารถใน กทม. มันเอาแน่เอานอนไม่ อยากจะติดก็ติดยาวจนหลับแล้วตื่นมายังไม่ถึงที่พักเลย. แล้วพอผมวิ่งออกมา ปรากฎว่าไม่ทันรถเมล์ ผมก็เลยต้องวิ่ง เพื่อจะไปให้ถึงอีกป้าย. แต่ไม่คาดคิด จู่ๆตอนที่ผมกำลังวิ่ง ก็มีลุงคนหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่รู้จัก เค้าก็ขี่มอเตอรไซต์มาไกลๆแล้วพูดว่า เดียวลุงพาไปส่ง วิ่งไปไม่ทันหรอ. ผมก็เห็นรถเมล์จะวิ่งออกจากป้าย ผมเลยตัดสินใจขึ้นรถลุงท่านนี้ทันที ซึ่งมันก็ไม่ทันจริงๆ ลุงท่านนี้ก็เลยขับไปต่อเพื่อที่จะไปส่งผมอีกป้าย และก็ทันรถเมล์คันนั้น. ผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณ คุณลุงเค้า
ผมต้องขอบคุณลุงท่านนี้จริงๆถ้าเขาไม่ไปส่งผมให้ทันรถเมล์. ผมคงไปเรียนไม่ทันแน่ๆ ผมรู้สึกปลื้มใจในสิ่งที่ลุงท่านนี้ทำมากๆ😀
อยากบอกทุกคนในสังคมไทยว่า ยังมีคนดีๆอีกเยอะ ที่ทำดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ทำให้คนรอบข้างมีความสุขถึงจะไม่ใช่ญาติพี่น้องก็ตาม บุคคลเหล่านั้นสมควรได้รับการยกย่อง จริงๆ
28 กรกฎาคม 2558
กฤษฏา