นี่คงเป็นกระทู้สุดท้ายที่ผมจะเข้ามาตั้ง ...ยาวมาก ถึงมากที่สุด...
คือ พอทเรื่องของผมมันมีอยู่ว่า ..ผมแอบชอบเพื่อนสนิทของผม (เพศเดียวกัน) และเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าชอบ เพศเดียวกัน แต่ยังรู้สึกดีกับผู้หญิงเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกนี้มันเกิดกับเพื่อนคนนี้คนเดียว ซึ่งผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนัน ว่ามันเกิดความรู้สึกนี้ได้ยังไง ซึ่งเมื่อก่อนเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยมาก ถ้าหากมี 24ชม ผมจะอยู่กับมัน 16ชม ต่อวัน เพราะเราชอบไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกัน ตอนนี้ผมอยู่ ม6 ซึ่งความรู้สึกนี้มันเกิดได้ช่วงนึงแล้ว ผมรู้สึกเจ็บปวดกับความรู้สึกนี้ และทรมานกับความรู้สึกนี้ จนมันทำให้ผมจากเป็นคนร่าเริง มันกลับกันเป็นหลังมือ ซึ่งจุดที่ผมยืน ณ ตอนนี้มันลำบาก และสับสนจนมันทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะทุกอย่างที่เราแสดงกับเพื่อนคนนี้ มันเป็นการแสดงของเพื่อนสนิทโดยไม่ได้แสดงการชอบ หรือรัก แต่เอาเข้าจริง ผมรู้สึกชอบมัน รักมันจนรู้สึกว่าตัวเองโง่ เบื่อในอารมของการแอบชอบเพราะเราทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งเมื่อวานวันลอยกระทง 25/11/58 เราไปลอยกระทงกับเพื่อน 6-7 คน รวมผมและมัน ซึ่งเราก็เดินปกติ จู่ๆมันก็แยกไปคนเดียว และพวกผมก็เดินปกติ และแล้วก็ไปเจอมันอยู่กับผู้หญิง ซึ่งเวลานั้นผมเจ็บ และหมดแรงแทบจะทำอะไรไม่ไหว ซึ่งได้แต่ยิ้ม และยิ้มทั้งที่ในใจมันร้องไห้ อารมแบบเฮียมาก ยิ่งกว่าโดนผู้หญิงทิ้ง ผมทำอะไรไม่ถูกผมจึงขอกลับบ้าน และก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี่จัดที่ต้องร้องไห้ให้กับคนคนนึงมากมายขนาดนี้ โดยที่เค้าไม่รู้ว่าเราชอบ คือขอบเขตของเพศเดียวกัน และเพื่อนสนิทมันกั้นทางทำให้ผมไม่กล้าบอก และแสดงท่าทางรัก หรือห่วงใยอย่างที่เป็น
... จะจบแล้ว ...
มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บที่สุดในชีวิต และมันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเป็นแบบนี้ คือมันเฮียมาก ชอบเค้าแล้วไม่มีสิทธิบอก มันเหนื่อยกับการคิดไปเอง ที่คิดว่าเค้าชอบ เค้าห่วง แต่ในความเป็นจริงมันแค่เพื่อนที่แสดงอาการท่าทางของเพื่อนออกมา มันผิดตรงที่ผมไปรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง เพราะความผูกพัน หรือความรักกันที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ หากมายืนอยู่จุดนี้ มันอ่อนแอมาก ณ ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมไม่ไหวกับเรื่องนี่ ผมพยายามตัดความรู้สึกนี้หลายครั้ง แต่มันเจอหน้ากันทุกวันไง มันทำไม่ได้ ท่องในใจแค่เพื่อน มันก็ไม่ไหว ท้อนะ แต่ในตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาในรอบกลายปี และคงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะร้องไห้ให้กับความรู้สึกนี้ เหนื่อยนะแต่เดียวก็ต้องผ่านมันไป ในใจตอนนี้อ่อนล้า เลือกที่จะปิดกั้นทุกอย่าง เพื่อให้ใจมันได้ฟื้นฟู
ณ ตอนนี้ผมรู้สึกตัดใจได้แล้ว และไม่อยากกลับไปอยู่จุดนั้น
... จบแล้ว ...
มันก็แค่ระยะเวลาที่เราสนิทกัน จนมันทำให้อะไรมันเปลี่ยนแปลงไป
ใครที่กำลังรู้สึกแบบนี้ และมายืน ณ จุดนี้คงจะลำบากไม่ใช่น้อย แต่ถ้าหากเราต้องเสียใจสุดๆกับเรื่องแบบนี้เราคงจะตัดใจได้เอง
ครั้งสุดท้ายก่อนบอกลาจากการชอบเพื่อนสนิท
คือ พอทเรื่องของผมมันมีอยู่ว่า ..ผมแอบชอบเพื่อนสนิทของผม (เพศเดียวกัน) และเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าชอบ เพศเดียวกัน แต่ยังรู้สึกดีกับผู้หญิงเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกนี้มันเกิดกับเพื่อนคนนี้คนเดียว ซึ่งผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนัน ว่ามันเกิดความรู้สึกนี้ได้ยังไง ซึ่งเมื่อก่อนเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยมาก ถ้าหากมี 24ชม ผมจะอยู่กับมัน 16ชม ต่อวัน เพราะเราชอบไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกัน ตอนนี้ผมอยู่ ม6 ซึ่งความรู้สึกนี้มันเกิดได้ช่วงนึงแล้ว ผมรู้สึกเจ็บปวดกับความรู้สึกนี้ และทรมานกับความรู้สึกนี้ จนมันทำให้ผมจากเป็นคนร่าเริง มันกลับกันเป็นหลังมือ ซึ่งจุดที่ผมยืน ณ ตอนนี้มันลำบาก และสับสนจนมันทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะทุกอย่างที่เราแสดงกับเพื่อนคนนี้ มันเป็นการแสดงของเพื่อนสนิทโดยไม่ได้แสดงการชอบ หรือรัก แต่เอาเข้าจริง ผมรู้สึกชอบมัน รักมันจนรู้สึกว่าตัวเองโง่ เบื่อในอารมของการแอบชอบเพราะเราทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งเมื่อวานวันลอยกระทง 25/11/58 เราไปลอยกระทงกับเพื่อน 6-7 คน รวมผมและมัน ซึ่งเราก็เดินปกติ จู่ๆมันก็แยกไปคนเดียว และพวกผมก็เดินปกติ และแล้วก็ไปเจอมันอยู่กับผู้หญิง ซึ่งเวลานั้นผมเจ็บ และหมดแรงแทบจะทำอะไรไม่ไหว ซึ่งได้แต่ยิ้ม และยิ้มทั้งที่ในใจมันร้องไห้ อารมแบบเฮียมาก ยิ่งกว่าโดนผู้หญิงทิ้ง ผมทำอะไรไม่ถูกผมจึงขอกลับบ้าน และก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี่จัดที่ต้องร้องไห้ให้กับคนคนนึงมากมายขนาดนี้ โดยที่เค้าไม่รู้ว่าเราชอบ คือขอบเขตของเพศเดียวกัน และเพื่อนสนิทมันกั้นทางทำให้ผมไม่กล้าบอก และแสดงท่าทางรัก หรือห่วงใยอย่างที่เป็น
... จะจบแล้ว ...
มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บที่สุดในชีวิต และมันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเป็นแบบนี้ คือมันเฮียมาก ชอบเค้าแล้วไม่มีสิทธิบอก มันเหนื่อยกับการคิดไปเอง ที่คิดว่าเค้าชอบ เค้าห่วง แต่ในความเป็นจริงมันแค่เพื่อนที่แสดงอาการท่าทางของเพื่อนออกมา มันผิดตรงที่ผมไปรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง เพราะความผูกพัน หรือความรักกันที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ หากมายืนอยู่จุดนี้ มันอ่อนแอมาก ณ ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมไม่ไหวกับเรื่องนี่ ผมพยายามตัดความรู้สึกนี้หลายครั้ง แต่มันเจอหน้ากันทุกวันไง มันทำไม่ได้ ท่องในใจแค่เพื่อน มันก็ไม่ไหว ท้อนะ แต่ในตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาในรอบกลายปี และคงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะร้องไห้ให้กับความรู้สึกนี้ เหนื่อยนะแต่เดียวก็ต้องผ่านมันไป ในใจตอนนี้อ่อนล้า เลือกที่จะปิดกั้นทุกอย่าง เพื่อให้ใจมันได้ฟื้นฟู
ณ ตอนนี้ผมรู้สึกตัดใจได้แล้ว และไม่อยากกลับไปอยู่จุดนั้น
... จบแล้ว ...
มันก็แค่ระยะเวลาที่เราสนิทกัน จนมันทำให้อะไรมันเปลี่ยนแปลงไป
ใครที่กำลังรู้สึกแบบนี้ และมายืน ณ จุดนี้คงจะลำบากไม่ใช่น้อย แต่ถ้าหากเราต้องเสียใจสุดๆกับเรื่องแบบนี้เราคงจะตัดใจได้เอง