จมปักกับอดีตหรืออยู่คนเดียวจนชิน?

สวัสดีค่ะ เรื่องมันอาจจะไร้สาระสำหรับคนอื่นแต่สำหรับเรามันเป็นเรื่องยากที่จะผ่านมันไป คือเราเคยมีแฟนคบกันนานหลายปีสุดท้ายก็เลิกกัน เลิกกันได้ปีกว่าเกือบจะสองปีนานแล้วนะ ใจเราก็คิดว่าควรเริ่มใหม่กับใครสักคนสักทีแต่มันก็ไม่สามารถทำได้ เหมือนเปิดใจคุยกับคุนที่เข้ามาเรื่อยๆค่ะแต่สุดท้ายแล้วเราก็ไม่จะคุยกับใครต่อเหมือนมีคนอยากคุยแล้วเราไม่คุยมีคนสนใจใส่ใจดูแลเราแต่เราไม่เอาอะเราออกห่างเหมือนยังอยู่ที่เดิมเหมือนไม่โอเคกับใครสักคน มีคนเข้ามาปากเราก็บอกเปิดใจรับสุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิมวิ่งหนีกับสิ่งที่เข้ามาเรายอมรับนะคนที่เข้ามาก็ดีแต่เราก็เลือกจะหนี เหงาก็เหงานะอยากมีใครสักคนแต่สุดท้ายมันก็เป็นแบบเดิม จนเพื่อนรอบข้างบอกเราชาตินี้เราคงไม่สามารถมีแฟนหรือมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตแน่ๆอะค่ะเพื่อนบอกบางทีที่เราเป็นเเบบนี้เพราะเราไม่ยอมลืมแฟนเก่าเราถึงไม่ยอมเริ่มต้นใหม่กับใครสักทีแต่เราก็คิดว่าเราก็ลืมนะเฮ้อ .... โสดจนเพื่อนรออบข้างเปลี่ยนแฟนใหม่ไปหลายคนละแต่เรายังอยู่ลำพังคนเดียวอยู่เลยอะ เราก็ไม่รู้ว่าเราจมปักกับอดีตหรือเราอยู่คนเดียวจนชินกันแน่ ใครพอมีแนวคิดหรือความคิดเห็นหรือใครเคยเป็นแบบเรามั่งแล้วผ่านมันมาได้ยังไงพอมีวิธีแนะนำแก้ไขยังไงบ้างมั้ยค่ะ