*** ยืมล็อกอินของเพื่อนมาตั้งค่ะ***
กระทู้นี้ไม่ได้ตั้งขึ้นมาด้วยความขาดสติหรือความโมโหโทโสแต่อย่างใด แต่มันเป็นเพราะความเกลียดจนถึงขั้นเอือมระอาไม่อยากหายใจร่วมโลกกับพวกมันสองคนได้ได้ เราเองก็ไม่ได้ดีวิเศษวิโสเลิศเลอมาจากไหน ปัญหาที่ครอบครัวต้องพบเจอมาทั้งหมดระยะเกือบสามปี ต้องทนอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาตลอด เริ่มแรกพี่ชายเรา แทนชื่อว่า เอ เอเป็นพี่ชายคนโต นิสัยดีมากติดบ้านไม่เคยพูดคำหยาบ อายุห่างจากเราสามปีซึ่งเป็นลูกคนกลาง และมีน้องคนเล็กเป็นลูกหลงของแม่กับพ่อ ครอบครัวเรามีทั้งหมด 5 คน มีพ่อ แม่ ลูก พร้อมหน้าพร้อมตากัน จนกระทั่งวันหนึ่งเอไปติดสาวคนหนึ่ง ชื่อ อี ต่อมาไม่นานเอทำอีท้อง ครอบครัวของอีบังคับให้อีไปทำแท้ง โดยให้เหตุผลว่า “ แค่เลือดก้อนเดียวกระทืบทิ้งก็หลุดออกมาแล้ว” แต่แม่เราไม่ยอมสงสารหลานเลี้ยงดูอีเป็นอย่างดี ค่าใช้จ่ายต่างๆเป็นหน้าที่ของแม่หมด แต่แล้วเมื่อหลานคลอดออกมา ครอบครัวอีกลับเข้ามามีบทบาทและบังคับให้อีส่งลูกไปอยู่กับแม่ของอี โดยต้องส่งเงินเดือนทุกบาทไปให้ครอบครัวอีทุกเดือนห้ามขาด เอซึ่งทำงานร่วมกับแม่กับพ่อ เป็นธุรกิจครอบครัว เงินที่แม่ให้ทุกเดือนเอต้องโอนไปให้แม่ของอีทุกเดือนไม่ขาด ส่วนอีมีงานทำแต่เก็บเงินตัวเองไว้ซื้อเสื้อผ้าและเครื่องสำอางค์ ในทุกวันเอจะไม่เงินติดตัวสักบาทเดียวเพราะส่งให้ลูกหมด เอจึงมาขอแม่เป็นประจำ แม่ก็ให้ด้วยความรัก จนกระทั่งเอกับอีเริ่มมีปากเสียงกัน เพราะจับได้ว่าอีแอบนอกใจ เอก็บอกแม่ว่าอยากเลิกกับอีโดยให้แม่กับพ่อเดินทางไปพบครอบครัวอีเพื่อเอาลูกคืน แต่อีกับแม่ของอีไม่ยอม พาหลานไปซ่อนไว้จนกระทั่งเป็นคดีความกัน เรื่องถึงโรงพัก แม่ของอีด่าแม่เราด้วยถ้อยคำหยาบคาย เราเองมีน้ำโหตอบโต้กลับไปเหมือนกัน แต่เอไม่รู้สึกอะไรเลยที่แม่ตัวเองถูกแม่เมียตัวเองด่า เพราะเอยังตัดใจจากอีไม่ได้จึงอ้อนวอนกอดขาให้อีพาลูกมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม อีเล่นตัวได้ไม่นานสุดท้ายจึงยอมกลับมาทำตัวเหมือนนางเอก นางยื่นคำขาดหากเอทำให้นางไม่พอใจนางจะพาลูกหนีไปทันที เอรับปากอย่างเป็นหมั่นเป็นเหมาะคิดว่าชาตินี้ขาดเมียอีกไม่ได้
กาลเวลาผ่านไปเอเปลี่ยนไปเป็นคนละอื่น เอติดเมียแจ ไม่ให้อีทำงานกลัวอีนอกใจอีกจึงสั่งห้ามอีทำงานขอเป็นคนเลี้ยงดูอีด้วยความรัก อีนอนอ้าขาไม่สำนึกนอนแชทกับคนนี่คนนู่นไปตามประสาคนมัดใจผัวอยู่ อีเริ่มทำตัวเป็นคุณนาย ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ตื่นมาเกือบเที่ยงไม่ยอมไปส่งลูกไปโรงเรียน หน้าที่รับส่งหลานจึงตกเป็นของแม่โดยปริยาย งานบ้านงานเรือนเป็นหน้าที่ของแม่หมด เอต้องหาข้าวหาน้ำประเคนให้อีถึงบนเตียง อีทานเสร็จ เอต้องขนจานชามมาวางไว้ให้แม่ล้าง ถ้าแม่ไม่ล้างจานใบนั่นก็จะวางทิ้งไว้อย่างนั้นจนหนอนขึ้น เราเรียนอยู่ต่างจังหวัดกลับบ้านเดือนละครั้งได้ยินพฤติกรรมของอีจนนานวันเข้าเริ่มทนไม่ไหว จองตั๋วกลับมาบ้านทันที เรากลับมาถึงน้ำตาล่วงทันที แม่ล้างจานกวาดขยะซักผ้าให้เอ ในขณะที่อีนอนหลับไม่ทุกข์ไม่ร้อน เราทำงานบ้านให้แม่เสร็จ เอกลับมาจากทำงาน เราจึงถามเอว่าทำไมเงินเดือนที่ได้ไม่ช่วยแม่จ่ายค่าไฟบ้าง แม่ภาระเยอะเราเองก็ไม่มีรายได้ช่วยแม่ได้เพียงประหยัดเงินเท่านั้นเอง เอชี้หน้าด่าเราว่า
“
อย่า
เรื่องของกู
เรียนหนังสือผลาญเงินอย่างเดียว ถ้าจะให้ดี
ไม่ต้องกลับมาอีก อีเห้!” เราน้ำตาร่วงเลย สวนกลับไปว่า
“ กูเป็นน้อง ทำไมพูดกับกูอย่างนี้ เสียแรงที่กูรักและห่วงมาตลอด มีเรื่องต้องขึ้นโรงขึ้นศาล กูกับแม่กับพ่อก็ทำทุกวิถีทางให้หลุดออกมาได้ แต่นี่น่ะเหรอคือผลที่กูได้รับ” เอได้ยินจึงเขวี้ยงเข้าของออกมาใส่หน้าเรา แล้วตะโกนออกมาอย่างโกรธเกลียดเรา
“ อย่ามา
กูรักเมียมากว่าแม่อีก ไอ้นั่นก็แก่( พ่อ) อีบ้านี่ก็ปากมาก (แม่) ขาดเมียกูอยู่ไม่ได้ กูรักเมียกูมากกว่าพวกอีก!! ” แม่เราได้ยินร้องไห้เสียใจไม่หยุดหย่อน
ตอนนี้เอเปลี่ยนไปมาก จากเมื่อก่อนขี้อายติดแม่แจ เดี๋ยวนี้เรียกแม่ตัวเองว่าอีบ้า เรียกพ่อว่าอีเห้! สรรพนามเปลี่ยนไปเรื่อยแล้วแต่ว่าเอนึกคำไหนได้ เอติดบวชให้แม่ แต่เราคิดแล้วว่าชาติเอคงไม่มีโอกาสได้ห่มผ้าเหลืองหรอก เพราะเอเชื่อฟังอีทุกคำ อีบอกให้เอขึ้นเขาเอก็ขึ้น อีสั่งให้เอลุยไฟเอก็ลุย อีกับแม่ไม่ถูกกันโดยปริยาย ทุกครั้งที่เจอหน้ากันอีจะเหลือกใส่แม่ และแม่จะตักเตือนอี และสุดท้ายเอจะเป็นคนตะคอกด่าว่าแม่ ต่อหน้าคนอื่นเอก็ด่าว่าพ่อกับแม่ตัวเองอย่างไม่เกรงกลัวบาปอันใด ปัจจุบันเออายุ 25 ปี ส่วนอี 23 ปี เราอายุ 22 ปี กำลังจะเรียนจบ คิดว่าเรียนจบแล้วจะทำงานเลี้ยงดูพ่อแม่และน้อง ส่วนเอกับอีและลูกของมัน เราอยากตัดขาดไปจากชีวิต ณ วิ นาทีนี้เราไม่มีความรู้สึกอะไรกับเออีกแล้ว นอกจากคำที่ว่าเอเคยเป็นพี่ชายที่เราคลานตามเอมา เราหมดสิ้นศรัทธาต่อคำว่าพี่ชาย น้องชายเราอายุ 8 ขวบ มองเอเหมือนคนแปลกตา ทุกครั้งที่เอทำให้แม่ร้องไห้ น้องชายคนเล็กจะเช็ดน้ำตาให้แม่แล้วพูดว่าน้องจะไม่ทำให้แม่เสียใจเด็ดขาด!
ปัจจุบันเอมีพฤติกรรมและอารมณ์รุนแรงขึ้น ไม่มีใครสามารถออกความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องของเอได้ ถ้าใครเอ่ยชื่ออีจะถูกเอหงุดหงิดอาละวาดใส่ เอมีอคติกับพ่อเนื่องจากพ่อไม่ชอบอี ครั้งหนึ่งเอโกรธพ่อมากที่ทำสีหน้าไม่พอใจใส่อี อีวิ่งไปฟ้องเอ เอรู้ข่าวจึงหยิบเชือกมาเตรียมจะใช้เชือกผูกคอพ่อแล้วลากไปกับรถ เราเคยคิดว่าเหตุใดนะเอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทุกวันนี้บ้านเราไม่เคยมีความสุข ทุกวันมีแต่เสียงทะเลาะ ข้าวของถูกเอทุบตีจนพังพินาศ แม้แต่รถยนต์ของพ่อเอก็ยังใช้ก้อนอิฐทุบตีจนบุบไปหมด
เราห้ามเอไม่ได้ เราไม่มีแรงสู้กับเอ เราอ่อนแอได้แต่ร้องไห้ขอร้องให้แม่ไล่เอออกจากบ้านไปสักที ตัดขาดกับเอ แต่แม่ทำไม่ได้ ต้องทนอยู่ในสภาพอย่างนี้ โดยที่อีไม่ทุกข์ไม่ร้อน ลอยหน้าลอยตาอย่างมีความสุขเมื่อเห็นครอบครัวเราทะเลาะ เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี อยากแจ้งตำรวจจับเอก็ทำไม่ได้ใจไม่แข็งพอเพราะเอคือพี่ชาย เราเกลียดเอกับอีมาก เกลียดจนคิดว่าถ้าบ้านหลังนี้มีมันสองตัวต้องไม่มีเรา เราอยากถ่ายคลิปที่เออาละวาดเผยแพร่ให้คนอื่นรู้บ้าง ให้ทีวีออกข่าว ให้คนทั้งโลกประนามเอ เพื่อให้เอสำนึกตัวเองสักที แต่สุดท้ายเราก็ทำไม่ได้เพราะคำว่าพี่ และคำว่ารักลูกของแม่กับพ่อ เราไม่เคยมีครอบครัวจึงไม่รู้ความรักระหว่างหนุ่มสาวมันมีค่ามากกว่าความรักของแม่กับพ่ออย่างที่เอคิด
สุดท้ายนี้เรายังหาทางออกให้ครอบครัวเราไม่ได้หรอก มีแต่คำว่าอดทนและหวังว่าสักวันถ้าเอมีบุญได้บวช เอคงจะสำนึกได้สักทีว่าพ่อกับแม่รักและหวังดีกับเอมากกว่าอีที่เอเทิดทูนไว้บนหัว
เราแค่มาตั้งกระทู้ระบาย ไม่หวังให้ใครมาเข้าใจหรอก เพราะบางคนไม่ได้อยู่ในสถานกาณ์เดียวกับเรา ความรักปนขื่นข่มของแม่ในยามที่มองเอมันเหมือนคมมีดกรีดเราทุกวัน ถ้าสักวันเราต้องมีครอบครัวเราขอไม่มีดีกว่า
ถ้าเอได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ เราอยากบอกเอว่า แม่ร้องไห้ทุกวันรู้ไหม ส่วนพ่อก็กลั้นน้ำตาเต็มที ทุกคนในบ้านรักเอไม่เคยเปลี่ยนแปลง อย่ารักเมียให้มากจนลืมรักแม่กับพ่อ ขอแค่เอเจียดความรักมาให้พวกเราบ้างก็พอ
เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง มีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป ใครที่เข้ามาอ่านก็ขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วย สุดท้ายนี้ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
เกลียดพี่ชายแท้ๆกับพี่สะใภ้ตัวเอง!
กระทู้นี้ไม่ได้ตั้งขึ้นมาด้วยความขาดสติหรือความโมโหโทโสแต่อย่างใด แต่มันเป็นเพราะความเกลียดจนถึงขั้นเอือมระอาไม่อยากหายใจร่วมโลกกับพวกมันสองคนได้ได้ เราเองก็ไม่ได้ดีวิเศษวิโสเลิศเลอมาจากไหน ปัญหาที่ครอบครัวต้องพบเจอมาทั้งหมดระยะเกือบสามปี ต้องทนอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาตลอด เริ่มแรกพี่ชายเรา แทนชื่อว่า เอ เอเป็นพี่ชายคนโต นิสัยดีมากติดบ้านไม่เคยพูดคำหยาบ อายุห่างจากเราสามปีซึ่งเป็นลูกคนกลาง และมีน้องคนเล็กเป็นลูกหลงของแม่กับพ่อ ครอบครัวเรามีทั้งหมด 5 คน มีพ่อ แม่ ลูก พร้อมหน้าพร้อมตากัน จนกระทั่งวันหนึ่งเอไปติดสาวคนหนึ่ง ชื่อ อี ต่อมาไม่นานเอทำอีท้อง ครอบครัวของอีบังคับให้อีไปทำแท้ง โดยให้เหตุผลว่า “ แค่เลือดก้อนเดียวกระทืบทิ้งก็หลุดออกมาแล้ว” แต่แม่เราไม่ยอมสงสารหลานเลี้ยงดูอีเป็นอย่างดี ค่าใช้จ่ายต่างๆเป็นหน้าที่ของแม่หมด แต่แล้วเมื่อหลานคลอดออกมา ครอบครัวอีกลับเข้ามามีบทบาทและบังคับให้อีส่งลูกไปอยู่กับแม่ของอี โดยต้องส่งเงินเดือนทุกบาทไปให้ครอบครัวอีทุกเดือนห้ามขาด เอซึ่งทำงานร่วมกับแม่กับพ่อ เป็นธุรกิจครอบครัว เงินที่แม่ให้ทุกเดือนเอต้องโอนไปให้แม่ของอีทุกเดือนไม่ขาด ส่วนอีมีงานทำแต่เก็บเงินตัวเองไว้ซื้อเสื้อผ้าและเครื่องสำอางค์ ในทุกวันเอจะไม่เงินติดตัวสักบาทเดียวเพราะส่งให้ลูกหมด เอจึงมาขอแม่เป็นประจำ แม่ก็ให้ด้วยความรัก จนกระทั่งเอกับอีเริ่มมีปากเสียงกัน เพราะจับได้ว่าอีแอบนอกใจ เอก็บอกแม่ว่าอยากเลิกกับอีโดยให้แม่กับพ่อเดินทางไปพบครอบครัวอีเพื่อเอาลูกคืน แต่อีกับแม่ของอีไม่ยอม พาหลานไปซ่อนไว้จนกระทั่งเป็นคดีความกัน เรื่องถึงโรงพัก แม่ของอีด่าแม่เราด้วยถ้อยคำหยาบคาย เราเองมีน้ำโหตอบโต้กลับไปเหมือนกัน แต่เอไม่รู้สึกอะไรเลยที่แม่ตัวเองถูกแม่เมียตัวเองด่า เพราะเอยังตัดใจจากอีไม่ได้จึงอ้อนวอนกอดขาให้อีพาลูกมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม อีเล่นตัวได้ไม่นานสุดท้ายจึงยอมกลับมาทำตัวเหมือนนางเอก นางยื่นคำขาดหากเอทำให้นางไม่พอใจนางจะพาลูกหนีไปทันที เอรับปากอย่างเป็นหมั่นเป็นเหมาะคิดว่าชาตินี้ขาดเมียอีกไม่ได้
กาลเวลาผ่านไปเอเปลี่ยนไปเป็นคนละอื่น เอติดเมียแจ ไม่ให้อีทำงานกลัวอีนอกใจอีกจึงสั่งห้ามอีทำงานขอเป็นคนเลี้ยงดูอีด้วยความรัก อีนอนอ้าขาไม่สำนึกนอนแชทกับคนนี่คนนู่นไปตามประสาคนมัดใจผัวอยู่ อีเริ่มทำตัวเป็นคุณนาย ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ตื่นมาเกือบเที่ยงไม่ยอมไปส่งลูกไปโรงเรียน หน้าที่รับส่งหลานจึงตกเป็นของแม่โดยปริยาย งานบ้านงานเรือนเป็นหน้าที่ของแม่หมด เอต้องหาข้าวหาน้ำประเคนให้อีถึงบนเตียง อีทานเสร็จ เอต้องขนจานชามมาวางไว้ให้แม่ล้าง ถ้าแม่ไม่ล้างจานใบนั่นก็จะวางทิ้งไว้อย่างนั้นจนหนอนขึ้น เราเรียนอยู่ต่างจังหวัดกลับบ้านเดือนละครั้งได้ยินพฤติกรรมของอีจนนานวันเข้าเริ่มทนไม่ไหว จองตั๋วกลับมาบ้านทันที เรากลับมาถึงน้ำตาล่วงทันที แม่ล้างจานกวาดขยะซักผ้าให้เอ ในขณะที่อีนอนหลับไม่ทุกข์ไม่ร้อน เราทำงานบ้านให้แม่เสร็จ เอกลับมาจากทำงาน เราจึงถามเอว่าทำไมเงินเดือนที่ได้ไม่ช่วยแม่จ่ายค่าไฟบ้าง แม่ภาระเยอะเราเองก็ไม่มีรายได้ช่วยแม่ได้เพียงประหยัดเงินเท่านั้นเอง เอชี้หน้าด่าเราว่า
“
“ กูเป็นน้อง ทำไมพูดกับกูอย่างนี้ เสียแรงที่กูรักและห่วงมาตลอด มีเรื่องต้องขึ้นโรงขึ้นศาล กูกับแม่กับพ่อก็ทำทุกวิถีทางให้หลุดออกมาได้ แต่นี่น่ะเหรอคือผลที่กูได้รับ” เอได้ยินจึงเขวี้ยงเข้าของออกมาใส่หน้าเรา แล้วตะโกนออกมาอย่างโกรธเกลียดเรา
“ อย่ามา
ตอนนี้เอเปลี่ยนไปมาก จากเมื่อก่อนขี้อายติดแม่แจ เดี๋ยวนี้เรียกแม่ตัวเองว่าอีบ้า เรียกพ่อว่าอีเห้! สรรพนามเปลี่ยนไปเรื่อยแล้วแต่ว่าเอนึกคำไหนได้ เอติดบวชให้แม่ แต่เราคิดแล้วว่าชาติเอคงไม่มีโอกาสได้ห่มผ้าเหลืองหรอก เพราะเอเชื่อฟังอีทุกคำ อีบอกให้เอขึ้นเขาเอก็ขึ้น อีสั่งให้เอลุยไฟเอก็ลุย อีกับแม่ไม่ถูกกันโดยปริยาย ทุกครั้งที่เจอหน้ากันอีจะเหลือกใส่แม่ และแม่จะตักเตือนอี และสุดท้ายเอจะเป็นคนตะคอกด่าว่าแม่ ต่อหน้าคนอื่นเอก็ด่าว่าพ่อกับแม่ตัวเองอย่างไม่เกรงกลัวบาปอันใด ปัจจุบันเออายุ 25 ปี ส่วนอี 23 ปี เราอายุ 22 ปี กำลังจะเรียนจบ คิดว่าเรียนจบแล้วจะทำงานเลี้ยงดูพ่อแม่และน้อง ส่วนเอกับอีและลูกของมัน เราอยากตัดขาดไปจากชีวิต ณ วิ นาทีนี้เราไม่มีความรู้สึกอะไรกับเออีกแล้ว นอกจากคำที่ว่าเอเคยเป็นพี่ชายที่เราคลานตามเอมา เราหมดสิ้นศรัทธาต่อคำว่าพี่ชาย น้องชายเราอายุ 8 ขวบ มองเอเหมือนคนแปลกตา ทุกครั้งที่เอทำให้แม่ร้องไห้ น้องชายคนเล็กจะเช็ดน้ำตาให้แม่แล้วพูดว่าน้องจะไม่ทำให้แม่เสียใจเด็ดขาด!
ปัจจุบันเอมีพฤติกรรมและอารมณ์รุนแรงขึ้น ไม่มีใครสามารถออกความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องของเอได้ ถ้าใครเอ่ยชื่ออีจะถูกเอหงุดหงิดอาละวาดใส่ เอมีอคติกับพ่อเนื่องจากพ่อไม่ชอบอี ครั้งหนึ่งเอโกรธพ่อมากที่ทำสีหน้าไม่พอใจใส่อี อีวิ่งไปฟ้องเอ เอรู้ข่าวจึงหยิบเชือกมาเตรียมจะใช้เชือกผูกคอพ่อแล้วลากไปกับรถ เราเคยคิดว่าเหตุใดนะเอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทุกวันนี้บ้านเราไม่เคยมีความสุข ทุกวันมีแต่เสียงทะเลาะ ข้าวของถูกเอทุบตีจนพังพินาศ แม้แต่รถยนต์ของพ่อเอก็ยังใช้ก้อนอิฐทุบตีจนบุบไปหมด
เราห้ามเอไม่ได้ เราไม่มีแรงสู้กับเอ เราอ่อนแอได้แต่ร้องไห้ขอร้องให้แม่ไล่เอออกจากบ้านไปสักที ตัดขาดกับเอ แต่แม่ทำไม่ได้ ต้องทนอยู่ในสภาพอย่างนี้ โดยที่อีไม่ทุกข์ไม่ร้อน ลอยหน้าลอยตาอย่างมีความสุขเมื่อเห็นครอบครัวเราทะเลาะ เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี อยากแจ้งตำรวจจับเอก็ทำไม่ได้ใจไม่แข็งพอเพราะเอคือพี่ชาย เราเกลียดเอกับอีมาก เกลียดจนคิดว่าถ้าบ้านหลังนี้มีมันสองตัวต้องไม่มีเรา เราอยากถ่ายคลิปที่เออาละวาดเผยแพร่ให้คนอื่นรู้บ้าง ให้ทีวีออกข่าว ให้คนทั้งโลกประนามเอ เพื่อให้เอสำนึกตัวเองสักที แต่สุดท้ายเราก็ทำไม่ได้เพราะคำว่าพี่ และคำว่ารักลูกของแม่กับพ่อ เราไม่เคยมีครอบครัวจึงไม่รู้ความรักระหว่างหนุ่มสาวมันมีค่ามากกว่าความรักของแม่กับพ่ออย่างที่เอคิด
สุดท้ายนี้เรายังหาทางออกให้ครอบครัวเราไม่ได้หรอก มีแต่คำว่าอดทนและหวังว่าสักวันถ้าเอมีบุญได้บวช เอคงจะสำนึกได้สักทีว่าพ่อกับแม่รักและหวังดีกับเอมากกว่าอีที่เอเทิดทูนไว้บนหัว
เราแค่มาตั้งกระทู้ระบาย ไม่หวังให้ใครมาเข้าใจหรอก เพราะบางคนไม่ได้อยู่ในสถานกาณ์เดียวกับเรา ความรักปนขื่นข่มของแม่ในยามที่มองเอมันเหมือนคมมีดกรีดเราทุกวัน ถ้าสักวันเราต้องมีครอบครัวเราขอไม่มีดีกว่า
ถ้าเอได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ เราอยากบอกเอว่า แม่ร้องไห้ทุกวันรู้ไหม ส่วนพ่อก็กลั้นน้ำตาเต็มที ทุกคนในบ้านรักเอไม่เคยเปลี่ยนแปลง อย่ารักเมียให้มากจนลืมรักแม่กับพ่อ ขอแค่เอเจียดความรักมาให้พวกเราบ้างก็พอ
เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง มีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป ใครที่เข้ามาอ่านก็ขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วย สุดท้ายนี้ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ