ขออนุญาติ อยากถามความรู้สึก ความคิด และประสบการณ์แต่ละคน จากทั้งลูกๆ หลานๆ และ คุณพ่อ คุณแม่ที่มีลูกวัยรุ่นค่ะ
เราเป็นแม่อายุ 42 ปี มีลูกชายคนเดียว อายุ 14 ปี
ครอบครัวเราอยู่กันแบบครอบครัวเดี่ยวคือ พ่อ แม่ และลูก เราทำงานส่วนตัว แทบทุกวัน วันหยุดมีน้อยค่ะ
ตั้งแต่ลูกเกิด ก็เลี้ยงเอง เลี้ยงไปด้วย ทำงานบ้านด้วย ทำงานหาเงินเข้าบ้านด้วย ไม่เคยเอาลูกไปฝากเลี้ยง หรือ จ้างใครมาเลี้ยงเลย ปลุกปล้ำกันเองประสาแม่มือใหม่
เราไม่มีลูกอีก เนื่องจากสุขภาพ คุณหมอ ไม่เห็นด้วยนักที่จะมีลูกอีกคนในแง่สุขภาพร่างกาย
ตั้งแต่เล็ก ก็ทำกิจกรรมกับลูกอยู่เสมอ เราทำงานก็เอาลูกไปด้วย มีมุมนั่งเล็กๆให้ลูก และหลานอีกคนอายุไล่ๆกัน มากินเล่น นอนกลางวันด้วยกันตั้งแต่เล็กๆค่ะ ก็ให้ระบายสี วาดรูป ฟังนิทานกัน เราคุยกันบ่อยกับลูก คือ สนิทสนมกันค่ะ วันไหนหยุดก็พาออกเที่ยว จว.ใกล้ๆ หรือหยุดงานไป ตจว.กันบ่อยๆ
แต่ตอนนี้ไม่เข้าใจ ลูกเรียน ม. 3 เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของลูกอยู่บ่อยๆ เวลาเขาเจอหน้าเรา กลับจาก รร. ก็หน้าตาบึ้งๆ ถามก็ตอบคำ ไม่ชวนคุยก็ไม่ตอบ เราทำกับข้าวให้เขากินตอนเย็น และตอนเช้า เค้าก็นั่งกิน ไม่เคยถามเลยว่า แม่กินอะไรรึยัง
ไม่เคยยกน้ำมาให้แม่กิน หรือถามว่า แม่ทำงานเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย
เรื่องขอเงินก็มีบ้าง ซื้ออุปกรณ์กีฬาบ้าง หนังสือเรียน ค่าเรียนเสริม เราก็ให้ ไม่ได้อนุญาติไปทุกเรื่อง บางอย่างรู้สึกว่า มากไป ก็จะบอกว่า อย่าซื้อได้มั้ย แม่หาเงินลำบาก เขาก็จะไปเอาเงินที่เขาได้จาก คุณปู่ คุณยาย บ้าง ไปซื้อ เงินที่ญาติผู้ใหญ่ให้ เขาจะเอาไปเก็บเอง ไว้ซื้อของที่เขาอยากได้ แต่คิดว่า เราไม่อยากให้ซื้อค่ะ นอกนั้นก็คือ เบิกจากเราทั้งหมด
เรารู้สึก เสียใจ กับสิ่งทีลูกเป็น หลายๆอย่าง เรียกว่า ห่อเหี่ยว และรู้สึกว่า ไม่รู้จะทำงานไปเพื่ออะไร และทุกวันนี้ เหนื่อยไปทำไม ( ตอนนี้อยู่กัน 2 คนค่ะ แม่ลูก)
แม้กระทั่ง ลูกทำผิด เขาจะเอ่ยปากขอโทษเราก่อน น้อยครั้งมากกกกกกกกกกก ไม่เคยเข้ามากอดแม่ ทั้งที่ก่อนนี้เราก็ยังกอดกันอยู่เลย
ไม่เคยบอกว่าเป็นห่วง หรือรักแม่ แม้แต่การแสดงออกก็ไม่มี เราซื้อของ ก็ต้องถือเอง ไม่มีการช่วยถือ ต้องให้เรียกเตือน ช่วยถือหน่อย ก็จะมาเอาของไปถือบ้าง แต่ถ้าของเยอะ หรือหนัก เค้าจะบ่น หรือไม่บ่นก็จะแสดงสีหน้าออกมา ทำนองว่า หนัก หิ้วไม่ไหว บางทีเราก็เลยเอาถุงหนักมาถือเอง มันบอกไม่ถูกน่ะค่ะ
(พิมพ์เล่ามา ก็รู้สึก อาย และเสียใจ )
ทุกวันนี้ เราน้อยใจลูกที่สุด เราไม่กล้าเดินผ่านเข้าไปใน รร. ลูกเลย เพราะ ถ้าเราไป แล้วลูกเห็น รู้สึกเขาจะอาย ว่าแม่มา รร. แต่เพื่อนๆลูก ไม่เห็นเป็น แม่ของเพื่อนลูก ก็ไปรอลูกที่ รร. ลูกชายเขาก็เดินมาหาแม่ มาคุยด้วย
ลูกเรา โบกมือไล่เราให้กลับไป หรือถ้าเรามาทำธุระแถว รร. โทรถามลูกว่ากลับด้วยกันไหม เขาจะรีบบอกว่า ให้เรากลับไปก่อน
เราก้มลงดู สภาพเสื้อผ้า เราไม่ได้แต่งตัวโป๊ หรือแย่นะคะ ก็เหมือนคนทำงานทั่วไปค่ะ หน้าผมก็ทำเรียบร้อยทุกอย่าง
ลูกๆวัยรุ่นเขารังเกียจแม่แบบนี้กันหรือเปล่าคะ
แล้วแม่ควรทำตัวอย่างไร ทุกวันนี้ ทำตัวเองไม่ถูก ลูกกลับมา ก็เรียกเค้ากินข้าว เขาก็ไปนั่งกินๆ กินไป ดูมือถือไป เอาจานไปเก็บ เมื่อก่อนล้างเอง แต่ตอนนี้ไม่เคยล้างอีกเลย กองวางไว้
เราทำงานเสร็จก็ถึงจะมาหาข้าวกินเอง นั่งกินคนเดียว ล้างจานเก็บบ้าน
ลูกก็ไปเข้ามุม ทำท่าทางทำการบ้าน อ่านหนังสือตลอดเวลา
ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย เพราะเขาทำท่าไม่อยากคุยกับแม่
ก่อนจะมาพิมพ์กระทู้ ก็เพิ่งถามลูกไปเองว่า แม่ควรทำตัวแบบไหนเหรอ
แม่เตือนเขา เขาก็รำคาญ บอกว่าแม่กดดัน บีบบังคับ
(คือเราเตือนเค้าเรื่อง กินยา(ยาประจำตัวค่ะ) เพราะถ้าไม่พูด เขาก็ไม่กิน บางทีก็ลืม
ความเป็นแม่ ก็อดไม่ได้ เป็นห่วงเขา ก็ จะพูดแค่ว่า ไปกินยาก่อนได้มั้ยลูก เดี๋ยวค่อยกลับมาทำการบ้านต่อนะ
เค้าก็อารมณ์เสีย หน้าตาบึ้งตึงใส่ ทำท่าไม่พอใจ)
ลูกตอบว่า งานเยอะ คุยกับแม่ไม่ได้
แล้วเค้าก็ เดินไปเลย ทั้งที่ลูกก็เห็นว่าเรานี่ น้ำตาคลอแล้ว คือ มันไม่มีคำพูด เรารู้สึกจริงๆว่า ลูกชายคนนี้ ไม่เห็นเรามีความหมายในฐานะแม่เลย จริงๆค่ะ เขาใจดำกับเราหลายอย่าง แต่กับคนอื่นๆ เขาจะใจดี ใจกว้างมาก อารมณ์ดีเสมอ แต่กับเรา ไม่ใช่
เรานั่งคิด พิจารณาตัวเองบ่อยมาก ว่าเราเป็นคนไม่ดีรึเปล่า หรือเราเป็นแม่ที่แย่ หรือเราทำอะไรไม่ดี ลูกถึงได้เป็นแบบนี้
ทั้งที่เราเคยใกล้ชิดกันมาก่อนตอนเด็กๆ แต่พอเข้าวัยรุ่นก็เป็นแบบนี้
ลูกชายคนนี้ เค้าไม่เคยแยแสเราจริงๆว่าแม่จะร้องไห้ หรือเครียด
เราไปหาหมอ ( มีโรคประจำตัว ต้องไปหาหมอตามนัดค่ะ) เราก็ตื่นแต่เช้ามืดไปรอ หมอ ไป รพ. ก็ไปคนเดียว
กลับจากหาหมอ ลูกไม่เคยถามสักคำว่า แม่ไปหาหมอ เป็นยังไงบ้าง
หรือถ้าเราบ่นให้ลูกฟังเรื่องอาการป่วย ลูกก็จะตอบว่า ก็ไม่เห็นแม่เป็นไรเลย อย่าเว่อร์
คือ อย่าได้แสดงว่า เหนื่อย หรือป่วย เพราะเขาจะพูดว่า แม่เว่อร์
หรือต่อให้ป่วยจริงๆ เขาก็ไม่เคยถามไถ่ เรานี่คลานมาหายากินเอง หาของกินเอาเองตามมีตามเกิด
ทุกวันนี้ เราทำใจ ว่าอีกหน่อยเราต้องอยู่คนเดียว เป็นยายแก่ๆ ไม่ได้หวังไปพึ่งพาอะไรลูกอีก
ก็คิดแค่ว่า จะส่งให้เขาเรียนได้ตามที่เขาอยากเรียน แล้วเขาก็จะแยกตัวไปจากเรา เราก็จะไม่ทักท้วงและไม่ขอตามลูกไปอยู่ด้วย
สอนตัวเองทุกวัน ว่าให้เข้มแข็ง และดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ (วางแผนว่า อีกหน่อยจะไป ตจว. รอให้ลูกเรียนจบ มีงานทำ เราก็จะไปเอง)
เราเป็นแม่ที่ไม่ถูกใจเขา เราไม่ดีจริงๆใช่ไหมคะ
แล้วที่ผ่านมา เราเคยคิดมาตลอดว่า การที่เราเลี้ยงลูกใกล้ชิด ไม่จ้างคน ไม่เอาไปฝากใครเลี้ยง ยอมเหนื่อยมาตลอด ทิ้งเพื่อน ทิ้งอะไรหลายอย่างให้เวลากับลูก
สุดท้าย คือ สิ่งที่เรากำลังได้รับเหรอคะ
ตอนนี้อยากรู้แค่ว่า ควรทำตัวแบบไหน เลิกสนใจเขา ต่างคนต่างอยู่แบบนั้นเหรอ
ทุกวันนี้เหมือนเป็นห้องเช่าพัก
และเราเหมือนติดหนี้ หน้าที่เราคือ ก้มหน้าก้มตา หาเงินทำงานไป เรียกลูกมาช่วย เค้าไม่เคยยอมมาเลย หาข้ออ้างไปทุกครั้ง
ทำงานบ้าน หาข้าวให้กิน เป็นแบ๊งค์ให้เบิกเงิน
แต่อย่าหวังความสุข ความชื่นใจอะไรจาก เขา เด็ดขาด
เพื่อนบางคนบอกว่า เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวพอ อายุ 20 กว่า เค้าจะดีขึ้น กลับมาหาแม่เอง
ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรอีกเลย รู้สึกอยากไปไกลๆ ไปไหนก็ได้
ในเมื่อเราเองไม่มีความหมายอะไรเลย แล้วเราจะทำไปเพื่ออะไร
<<<< เป็นแม่แบบไหน ลูกวัยรุ่น ถึงจะพอใจแม่คะ >>>>
เราเป็นแม่อายุ 42 ปี มีลูกชายคนเดียว อายุ 14 ปี
ครอบครัวเราอยู่กันแบบครอบครัวเดี่ยวคือ พ่อ แม่ และลูก เราทำงานส่วนตัว แทบทุกวัน วันหยุดมีน้อยค่ะ
ตั้งแต่ลูกเกิด ก็เลี้ยงเอง เลี้ยงไปด้วย ทำงานบ้านด้วย ทำงานหาเงินเข้าบ้านด้วย ไม่เคยเอาลูกไปฝากเลี้ยง หรือ จ้างใครมาเลี้ยงเลย ปลุกปล้ำกันเองประสาแม่มือใหม่
เราไม่มีลูกอีก เนื่องจากสุขภาพ คุณหมอ ไม่เห็นด้วยนักที่จะมีลูกอีกคนในแง่สุขภาพร่างกาย
ตั้งแต่เล็ก ก็ทำกิจกรรมกับลูกอยู่เสมอ เราทำงานก็เอาลูกไปด้วย มีมุมนั่งเล็กๆให้ลูก และหลานอีกคนอายุไล่ๆกัน มากินเล่น นอนกลางวันด้วยกันตั้งแต่เล็กๆค่ะ ก็ให้ระบายสี วาดรูป ฟังนิทานกัน เราคุยกันบ่อยกับลูก คือ สนิทสนมกันค่ะ วันไหนหยุดก็พาออกเที่ยว จว.ใกล้ๆ หรือหยุดงานไป ตจว.กันบ่อยๆ
แต่ตอนนี้ไม่เข้าใจ ลูกเรียน ม. 3 เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของลูกอยู่บ่อยๆ เวลาเขาเจอหน้าเรา กลับจาก รร. ก็หน้าตาบึ้งๆ ถามก็ตอบคำ ไม่ชวนคุยก็ไม่ตอบ เราทำกับข้าวให้เขากินตอนเย็น และตอนเช้า เค้าก็นั่งกิน ไม่เคยถามเลยว่า แม่กินอะไรรึยัง
ไม่เคยยกน้ำมาให้แม่กิน หรือถามว่า แม่ทำงานเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย
เรื่องขอเงินก็มีบ้าง ซื้ออุปกรณ์กีฬาบ้าง หนังสือเรียน ค่าเรียนเสริม เราก็ให้ ไม่ได้อนุญาติไปทุกเรื่อง บางอย่างรู้สึกว่า มากไป ก็จะบอกว่า อย่าซื้อได้มั้ย แม่หาเงินลำบาก เขาก็จะไปเอาเงินที่เขาได้จาก คุณปู่ คุณยาย บ้าง ไปซื้อ เงินที่ญาติผู้ใหญ่ให้ เขาจะเอาไปเก็บเอง ไว้ซื้อของที่เขาอยากได้ แต่คิดว่า เราไม่อยากให้ซื้อค่ะ นอกนั้นก็คือ เบิกจากเราทั้งหมด
เรารู้สึก เสียใจ กับสิ่งทีลูกเป็น หลายๆอย่าง เรียกว่า ห่อเหี่ยว และรู้สึกว่า ไม่รู้จะทำงานไปเพื่ออะไร และทุกวันนี้ เหนื่อยไปทำไม ( ตอนนี้อยู่กัน 2 คนค่ะ แม่ลูก)
แม้กระทั่ง ลูกทำผิด เขาจะเอ่ยปากขอโทษเราก่อน น้อยครั้งมากกกกกกกกกกก ไม่เคยเข้ามากอดแม่ ทั้งที่ก่อนนี้เราก็ยังกอดกันอยู่เลย
ไม่เคยบอกว่าเป็นห่วง หรือรักแม่ แม้แต่การแสดงออกก็ไม่มี เราซื้อของ ก็ต้องถือเอง ไม่มีการช่วยถือ ต้องให้เรียกเตือน ช่วยถือหน่อย ก็จะมาเอาของไปถือบ้าง แต่ถ้าของเยอะ หรือหนัก เค้าจะบ่น หรือไม่บ่นก็จะแสดงสีหน้าออกมา ทำนองว่า หนัก หิ้วไม่ไหว บางทีเราก็เลยเอาถุงหนักมาถือเอง มันบอกไม่ถูกน่ะค่ะ
(พิมพ์เล่ามา ก็รู้สึก อาย และเสียใจ )
ทุกวันนี้ เราน้อยใจลูกที่สุด เราไม่กล้าเดินผ่านเข้าไปใน รร. ลูกเลย เพราะ ถ้าเราไป แล้วลูกเห็น รู้สึกเขาจะอาย ว่าแม่มา รร. แต่เพื่อนๆลูก ไม่เห็นเป็น แม่ของเพื่อนลูก ก็ไปรอลูกที่ รร. ลูกชายเขาก็เดินมาหาแม่ มาคุยด้วย
ลูกเรา โบกมือไล่เราให้กลับไป หรือถ้าเรามาทำธุระแถว รร. โทรถามลูกว่ากลับด้วยกันไหม เขาจะรีบบอกว่า ให้เรากลับไปก่อน
เราก้มลงดู สภาพเสื้อผ้า เราไม่ได้แต่งตัวโป๊ หรือแย่นะคะ ก็เหมือนคนทำงานทั่วไปค่ะ หน้าผมก็ทำเรียบร้อยทุกอย่าง
ลูกๆวัยรุ่นเขารังเกียจแม่แบบนี้กันหรือเปล่าคะ
แล้วแม่ควรทำตัวอย่างไร ทุกวันนี้ ทำตัวเองไม่ถูก ลูกกลับมา ก็เรียกเค้ากินข้าว เขาก็ไปนั่งกินๆ กินไป ดูมือถือไป เอาจานไปเก็บ เมื่อก่อนล้างเอง แต่ตอนนี้ไม่เคยล้างอีกเลย กองวางไว้
เราทำงานเสร็จก็ถึงจะมาหาข้าวกินเอง นั่งกินคนเดียว ล้างจานเก็บบ้าน
ลูกก็ไปเข้ามุม ทำท่าทางทำการบ้าน อ่านหนังสือตลอดเวลา
ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย เพราะเขาทำท่าไม่อยากคุยกับแม่
ก่อนจะมาพิมพ์กระทู้ ก็เพิ่งถามลูกไปเองว่า แม่ควรทำตัวแบบไหนเหรอ
แม่เตือนเขา เขาก็รำคาญ บอกว่าแม่กดดัน บีบบังคับ
(คือเราเตือนเค้าเรื่อง กินยา(ยาประจำตัวค่ะ) เพราะถ้าไม่พูด เขาก็ไม่กิน บางทีก็ลืม
ความเป็นแม่ ก็อดไม่ได้ เป็นห่วงเขา ก็ จะพูดแค่ว่า ไปกินยาก่อนได้มั้ยลูก เดี๋ยวค่อยกลับมาทำการบ้านต่อนะ
เค้าก็อารมณ์เสีย หน้าตาบึ้งตึงใส่ ทำท่าไม่พอใจ)
ลูกตอบว่า งานเยอะ คุยกับแม่ไม่ได้
แล้วเค้าก็ เดินไปเลย ทั้งที่ลูกก็เห็นว่าเรานี่ น้ำตาคลอแล้ว คือ มันไม่มีคำพูด เรารู้สึกจริงๆว่า ลูกชายคนนี้ ไม่เห็นเรามีความหมายในฐานะแม่เลย จริงๆค่ะ เขาใจดำกับเราหลายอย่าง แต่กับคนอื่นๆ เขาจะใจดี ใจกว้างมาก อารมณ์ดีเสมอ แต่กับเรา ไม่ใช่
เรานั่งคิด พิจารณาตัวเองบ่อยมาก ว่าเราเป็นคนไม่ดีรึเปล่า หรือเราเป็นแม่ที่แย่ หรือเราทำอะไรไม่ดี ลูกถึงได้เป็นแบบนี้
ทั้งที่เราเคยใกล้ชิดกันมาก่อนตอนเด็กๆ แต่พอเข้าวัยรุ่นก็เป็นแบบนี้
ลูกชายคนนี้ เค้าไม่เคยแยแสเราจริงๆว่าแม่จะร้องไห้ หรือเครียด
เราไปหาหมอ ( มีโรคประจำตัว ต้องไปหาหมอตามนัดค่ะ) เราก็ตื่นแต่เช้ามืดไปรอ หมอ ไป รพ. ก็ไปคนเดียว
กลับจากหาหมอ ลูกไม่เคยถามสักคำว่า แม่ไปหาหมอ เป็นยังไงบ้าง
หรือถ้าเราบ่นให้ลูกฟังเรื่องอาการป่วย ลูกก็จะตอบว่า ก็ไม่เห็นแม่เป็นไรเลย อย่าเว่อร์
คือ อย่าได้แสดงว่า เหนื่อย หรือป่วย เพราะเขาจะพูดว่า แม่เว่อร์
หรือต่อให้ป่วยจริงๆ เขาก็ไม่เคยถามไถ่ เรานี่คลานมาหายากินเอง หาของกินเอาเองตามมีตามเกิด
ทุกวันนี้ เราทำใจ ว่าอีกหน่อยเราต้องอยู่คนเดียว เป็นยายแก่ๆ ไม่ได้หวังไปพึ่งพาอะไรลูกอีก
ก็คิดแค่ว่า จะส่งให้เขาเรียนได้ตามที่เขาอยากเรียน แล้วเขาก็จะแยกตัวไปจากเรา เราก็จะไม่ทักท้วงและไม่ขอตามลูกไปอยู่ด้วย
สอนตัวเองทุกวัน ว่าให้เข้มแข็ง และดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ (วางแผนว่า อีกหน่อยจะไป ตจว. รอให้ลูกเรียนจบ มีงานทำ เราก็จะไปเอง)
เราเป็นแม่ที่ไม่ถูกใจเขา เราไม่ดีจริงๆใช่ไหมคะ
แล้วที่ผ่านมา เราเคยคิดมาตลอดว่า การที่เราเลี้ยงลูกใกล้ชิด ไม่จ้างคน ไม่เอาไปฝากใครเลี้ยง ยอมเหนื่อยมาตลอด ทิ้งเพื่อน ทิ้งอะไรหลายอย่างให้เวลากับลูก
สุดท้าย คือ สิ่งที่เรากำลังได้รับเหรอคะ
ตอนนี้อยากรู้แค่ว่า ควรทำตัวแบบไหน เลิกสนใจเขา ต่างคนต่างอยู่แบบนั้นเหรอ
ทุกวันนี้เหมือนเป็นห้องเช่าพัก
และเราเหมือนติดหนี้ หน้าที่เราคือ ก้มหน้าก้มตา หาเงินทำงานไป เรียกลูกมาช่วย เค้าไม่เคยยอมมาเลย หาข้ออ้างไปทุกครั้ง
ทำงานบ้าน หาข้าวให้กิน เป็นแบ๊งค์ให้เบิกเงิน
แต่อย่าหวังความสุข ความชื่นใจอะไรจาก เขา เด็ดขาด
เพื่อนบางคนบอกว่า เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวพอ อายุ 20 กว่า เค้าจะดีขึ้น กลับมาหาแม่เอง
ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรอีกเลย รู้สึกอยากไปไกลๆ ไปไหนก็ได้
ในเมื่อเราเองไม่มีความหมายอะไรเลย แล้วเราจะทำไปเพื่ออะไร