ลองคบคนที่มีฐานะไม่ร่ำรวยดูไหมคะ ^^

สวัสดีคะ ขอบอกตั้งแต่เนิ่นๆ ว่ากระทู้นี้ขอใช้คำที่อ่านแล้วเป็นกันเองหน่อย อาจไม่ถูกหลักภาษาไทยเป๊ะๆ แต่ก็ไม่ถึงกับสก๊อยนะคะ(ปกติ จขกท. ใช้แบบถูกหลักภาษาตลอดคะ)

นี่ก็ไม่ใช่กระทู้แรกเน๊อะ ก็เริ่มเลยละกัน...

จขกท. อยากแบ่งปันประสบการณ์ความรักของ จขกท. รวมทั้งมุมมมองความรักของ จขกท.เอง ซึ่งก็คงไม่ถูกใจใครไปทุกคนคะ หากต้องการแนะนำ ติติง ก็ได้คะ ไม่ว่าอะไรกันเลย ขอแทนตัวเองว่าเป๋ละกันนะคะ

เป๋คบกับแฟนคนนี้มาจะ 4 ปีในเดือนธันวาคมนี้แล้วคะ คบกันก็ตามประสาวัยรุ่น พูดคุยกันทางโทรศัพท์ ส่งรูปให้กันดูแล้วก็มีโอกาสได้เห็นหน้ากันจริงๆ หลังจากคุยกันเดือนกว่าๆ แล้วก็มีอะไรกันในวันนั้นแหละคะ(ทราบนะคะว่าไม่ดี น้องๆที่เข้ามาอ่านก็อย่าทำตาม เพราะคงไม่โชคดีแบบนี้ทุกคนไป) แน่นอนคะ ด้วยความที่มีอะไรกันเร็วแบบนี้ เป๋เองก็แอบทำใจเล็กไว้ เราง่ายไปแล้ว เขาคงไม่คิดไรกับเรามั้ง เพราะเราเองก็ไม่ได้สวยอะไรเลย (ขี้เหร่กว่าแฟนเก่าซะด้วยสิ) แต่เขาก็ไม่ไปไหนนะ ก็คบมาถึงทุกวันนี้แหละ อีกไม่นานประมาณ 4 เดือน แฟนเป๋ก็บวชคะ เป๋ก็ไปร่วมงานที่บ้านเขา ได้เจอญาติๆเขาทุกคนแหละคะ แอบดีใจเล็กๆ ที่ญาติๆบอกว่าเขาไม่เคยพาใครมาบ้านเลยนะ เป๋ก็รอแหละคะ บวชเกือบๆ 3 เดือน เป๋เลยรู้ฐานะทางบ้านเขาตอนไปงานบวชนี่แหละคะ ตอนไปบ้านเขาครั้งแรกก็ก่อนบวชเกือบอาทิตย์ สีหน้าเขาก็ไม่สู้ดีนัก คงกลัวเรารับไม่ได้เรื่องฐานะเขา ตอนนั้นทางบ้านเป๋ก็ค่อนข้างมีแหละคะ มีมากกว่าเขา แต่เป๋ก็เฉยๆ เพราะไม่คิดคบเขาเพื่อเงินทองอะไรอยู่แล้ว

ว๊าปปปป เมื่อครบ 1 ปีที่เราคบกัน(อยู่ด้วยกันแหละ) เป๋ก็เกิดอุบัติเหตุ ขาหักไป ซึ่งหลังผ่าตัดใส่เหล็กเป๋ก็พักฟื้นที่ ร.พ. อีกสองวัน ปกติแฟนเป๋เขาไม่เคยร้องไห้เลย หรือแค่เป๋ร้องไห้ เป๋ก็โดนว๊ากแล้ว เขาร้องไห้ แล้วพูดตลอดว่า "ทำไมแกต้องเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่จะหาย" เอาเป็นว่าวันนั้นซึ้งเลย แล้วกว่าเป๋จะเดินได้นะ เกือบ 9 เดือน(เลยกำหนดขาหน้าแข้งหักหักที่หมอบอกไว้ว่า 4-6 เดือน) เป๋ลำบากเลย แต่ก็ไม่ดรอปเรียนนะ ไปแบบเป๋ๆนั่นแหละ ก็มีเพื่อนอาสาไปส่ง จนเดินได้เอง ช่วงที่ยังเดินไม่ได้ เป๋ท้อมากเลย มันลำบาก ไปไหนเองไม่ได้ เดินเหินก็ลำบากมาก ก็มีแฟนเป๋คอยซื้ออะไรมาให้กินตลอด ก็เรียกว่าดูแลได้ระดับหนึ่ง

จากนั้นเราก็อยู่กันมาเรื่อยแหละคะ มีทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่เคยมีความรุนแรง ทำร้ายร่างกายกันสักครั้ง แฟนเป๋มีแอบแชทกับคนอื่นบ้าง แอบคุยกับคนอื่นบ้าง ซึ่งเป๋จับได้ตลอด แต่ก็ไม่เคยไปอะไรกับคนอื่น (คงโชคดีที่ ผญ.คนนั้นมีแฟนแล้ว และอีกคนเป๋จับได้ก่อน) จนมาเมื่อปลายเดือนกันยายนที่ผ่านมานี้ พ่อแม่เป๋หย่ากัน แม่เป๋มีคนใหม่ ซึ่งเป๋เองไม่ชอบ และไม่อยากกลับไปอยู่กับแม่แล้ว เพราะอะไรก็ตามที่กระทู้ก่อนหน้าได้คะ ทรัพย์สินทุกอย่างที่พ่อแม่แบ่งกัน พ่อก็มายึดคืนไปหมด และไม่เป๋เลย พูดง่ายๆ เป๋ไม่เหลืออะไรละ แม้แต่แม่ก็ไม่อยู่ข้างเป๋อีกต่อไป เป๋ก็มีแต่เขาที่คอยช่วยเหลือ ปลายปีนี้เป๋เรียนจบแล้วคะ และต้นปีหน้าก็ต้องผ่าเอาเหล็กที่ขาออก เพราะมีอาการปวดในบางครั้ง และไม่อยากลางานในอนาคต ซึ่งต้องพักฟื้นเป็นเดือนตามที่หมอบอกไว้ เขาให้เป๋ไปอยู่ที่บ้านเขา กับแม่และน้องสาวเขา

ถามว่าเรื่องแค่นี้ทำไมเป๋ถึงซึ้งกับเขา เป๋พูดตรงๆ ทุกวันนี้ไม่มีใครเข้าใจหรือรับฟังเป๋เลย เป๋จิตตกมาก ไม่มีแม้แต่บ้านที่เป็นของตัวเอง แต่เขาเข้ามาโอบอุ้มตอนเป๋ลำบากทุกครั้ง แฟนเป๋ไม่มีงานประจำทำ เขาเป็นอาสากู้ภัย ช่วยดูแลศาลเจ้า(ซึ่งก็ได้เงินจากการดูแลนี้) และถ้ามีงานอะไรเขาก็ไปทำ จะทำไร่ ทำนา ตัดหญ้า ฯลฯ รวมทั้งเหมาทำไฟฟ้า เมื่อก่อนเป๋มีความคิดที่อยากให้เขามีงานประจำ มีเงินเดือนมั่นคง ซึ่งเขาปฏิเสธมาตลอด เขาไม่ชอบการทำงานซ้ำซากแบบเดิมๆทุกวัน เป๋อยากจะบอกข้อดีของเขาตามนี้
1.เขารู้จักการใช้เงิน เขาจะคิดก่อนใช้ทุกครั้ง ไม่ใช่ว่า ได้มาเท่าไหร่ก็จ่ายไปเท่านั้น
2.เขามีความอดทนต่อความลำบาก ไม่ว่าปัญหานั้นจะเป็นอะไร ถึงเขาจะเสียใจแค่ไหน เขาก็รับและผ่านมันไปได้
ซึ่งนี้เป็นข้อดีส่วนตัวเขาที่เป๋นึกได้ตอนนี้

เป๋ว่า ชีวิตแบบนี้มันมีความสุขจริงๆนะ สุขแบบที่เป๋ไม่เคยได้ เมื่อก่อน เป๋ภูมิใจมาก ที่บ้านเป๋สวยงามตามฐานะ มีรถยนต์ มีรถบรรทุก มีรถจักรยานยนต์ 2 คัน มีที่ดิน 30 กว่าไร่ แต่พอมันมาเจอวิกฤตที่เกิดจากผู้นำในครอบครัวจมไปกับเหล้าและการพนัน สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร เป๋มาคิดอีกที ว่าสิ่งเหล่านั้นมันก็แค่สิ่งที่คนในสังคม กำหนดให้มันเป็นตัววัดฐานะของคน แต่จริงๆแล้ว เป๋แค่ต้องการคำว่าครอบครัว กำลังใจ ความรัก ปัจจัย 4 และความสุขเท่านั้น เป๋รักแฟนคนนี้มากเพราะอะไร? เขามีความเรียบง่าย ไม่หรูหรา หรือต้องมีตามใคร ไปดักนก ดักหนู ตกปลา หว่านแห เก็บเห็ด เลี้ยงไก่ หรืออื่นๆ ที่อยู่แบบง่ายๆ เป๋ไม่เคยอายที่ได้แค่นั่งกินอาหารข้างทาง หรือไปนั่งเล่นกันแค่สวนสาธารณะ แน่นอนว่าแฟนเป๋ไม่ใช่คนมีเงินมากมายเหมือนคนอื่น แฟนเป๋ไม่เคยซื้อทองให้ใส่ ไม่เคยซื้อมือถือให้ใช้ แต่แฟนเป๋คอยปกป้อง ดูแลตอนเป๋ลำบาก ถ้าเขารู้ว่าอะไรที่ต้องทำเพื่อเรา เขาจะหามาจนได้ เหมือนอีกไม่กี่วันนี้เขาต้องทำห้องของเรา เพื่อเป๋ไปอยู่ที่บ้าน เราก็จะมีความเป็นส่วนตัว เขาก็เก็บเงินไว้ ซึ่งเป๋ก็ไม่เคยรู้ว่าเขาเก็บตั้งแต่เมื่อไหร่ เป๋รู้แค่ว่า เขาทำเพื่อเป๋ได้ เขาไม่ทิ้งครอบครัวเขาไปไหน เป๋ถึงรักเขามาก

เป๋จะบอกทุกคนว่า ความต้องการของแต่ละคนไม่เท่ากัน เป๋จึงไม่อิจฉาเพื่อนที่แฟนเขาซื้อของแพงๆให้ เพราะเราต้องการไม่เหมือนกัน มันจึงเกิดความแตกต่าง เป๋แค่อยากให้ใครหลายๆคน ลองคิดอีกทีว่า การที่เราจะเลือกใครสักคนมาเป็นสามีหรือภรรยา ต้องดูที่ฐานะด้วยหรือ? แต่เป๋ไม่เถียงว่าเงินนั้นก็สำคัญในการดำรงชีวิต เป๋แค่อยากให้ลองคิดว่า เราเลือกคนที่รู้จักหา รู้จักเก็บ รู้จักใช้ มันจะยืนยาวกว่าไหม? เป๋อยากคุณผู้ชายคิดใหม่ ที่ว่าผู้หญิงชอบคนรวย นั้นไม่ได้เสมอไปเสียทุกคน เป๋ก็อยากให้คุณผู้หญิงคิดใหม่ ที่ว่าผู้ชายไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่งนั้นไม่มีความมั่นคง ถ้านิยามคำว่ามั่นคงของคุณ คือเงินตรา นั่นคือคุณต้องหาคนมีฐานะดีๆต่อไป แต่ถ้าความมั่นคงของคุณคือความพอเพียง และเพียงพอ คุณก็ไม่จำเป็นต้องหาคนที่มีฐานะดีๆต่อไป คงเคยเห็นกันอยู่บ้างที่ว่า ได้สามีเป็นรวย แต่ก็ได้แค่นอนทุกข์ใจอยู่ในบ้านหลังโตกับลูก ได้พาลูกไปกินของหรูๆ มีเงินเหลือใช้ แต่มองหาความรักจากสามีไม่เจอเลย

แค่ลองมองหาความต้องการของตัวเอง และมองคนที่รู้จักความต้องการของเรา เราก็จะเจอคนที่ทำให้เรามีความสุขได้

ต่อให้รวยล้นฟ้า แต่ไม่รู้จักเก็บ ไม่รู้จักใช้ ยังไงก็จน
ต่อให้กองทองล้อมตัว แต่ไม่รู้จักรักใครจริง ยังไงก็เดียวดาย

ขอบคุณที่ทนอ่าน นี่คือมุมมองของเป๋ คุณเห็นด้วยกับเป๋ไหม? หรือเห็นต่างอย่างไร? ใช้คำสุภาพนะคะ