"มืดเพียงใดแค่สายตา ถ้าหัวใจมีไฟนำทาง" แด่ปอ ทฤษฎี และ ครอบครัว

ปกติก็ไม่ค่อยตั้งกระทู้แบบนี้เท่าไหร่ แต่พอฟังข่าวที่คุณปอต้องตัดขาซ้ายเหนือข้อเท้าออก ตกใจ และ เห็นใจอย่างมาก คนที่เคยมีสุขภาพแข็งแรงแล้วต้องสูญเสียอวัยวะอย่างใดอย่างหนึ่งไป สำหรับเจ้าตัวรวมถึงครอบครัวต้องยากที่จะทำใจอย่างแน่นอน คุณปอเอง ที่ยังไม่ฟื้นแน่นอนว่าต้องไม่รู้ condition ของตัวเองว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เมื่อฟื้นขึ้นมาคาดได้ไม่ยากว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ย่อมส่งผลกระทบต่อจิตใจ

สำหรับครอบครัวคุณปอเองตอนนี้จะมากจะน้อยก็มีแรงกดดันทั้งอาการป่วยของคุณปอ และ เรื่องการตัดอวัยวะเพื่อรักษาชีวิต คงจะกังวลไปร้อยแปดถึงเรื่องการรักษา รวมถึงคิดด้วยว่าหากปอฟื้นขึ้นมาจะต้องเยียวยาจิตใจกันอย่างไร  เราเองไม่บังอาจจะแนะนำสิ่งใด และ ยิ่งไม่บังอาจบอกว่าเราเข้าใจความรู้สึก สิ่งเหล่านี้เมื่อเกิดกับคนในครอบครัว ความเสียใจ ความกังวล น้ำตา มันยากเกินกว่าคำใดจะมาบรรยายให้เท่าที่ใจรู้สึก

จึงไม่มีอะไรจะมอบให้นอกจาก "กำลังใจ" ให้คุณปอ และ ครอบครัวคุณปอ ผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤตไปให้ได้ ไม่มีอะไรสำคัญมากกว่าความเข้มแข็ง และ พลังใจอีกแล้วในเวลานี้ ขอให้คนในครอบครัวเจริญด้วยสติเพื่อใช้ก้าวข้ามผ่านเวลาเหล่านี้ ให้คุณปอหายจากอาการเจ็บไข้ และ ใช้ชีวิตอย่างปกติในเร็ววัน






ด้วยความปรารถนาดีค่ะ

ป.ล. ขอเป็นกำลังใจให้ทีมแพทย์ที่ทำการรักษาด้วยค่ะ บุคลากรทางการแพทย์ทำตามวิจารณญาณและความรู้อย่างเต็มที่ ดังนั้นขอให้ปกิบัติหน้าที่ต่อไปค่ะ เข้มแข็งเข้าไว้ค่ะ