ใครบ้างที่ครอบครัวไม่เข้าใจอาชีพของเรา-สิ่งที่เราทำ และ พูดว่าเมื่อไหร่จะทำงานประจำซักทีบ้างครับ

เรื่องนี้ยาวหน่อยนะ ขอระบายยาวๆ
-ตอนนี้ผมอายุ 32 มีอาชีพนักดนตรีมา 4จะ5ปีแล้ว
-ตอนนี้หนีที่บ้านมาเช่าบ้านเพื่อน อยู่บ้านเพื่อนมา2ปีแล้ว(เพื่อนเป็นนักดนตรีเหมือนกัน)
-ไม่อยากกลับบ้าน หรือเจอญาติ เพราะทุกคนเหมือนโปรแกรมไว้ในหัวเหมือนกันหมด งานก็คือ คือ ไปเช้ากลับเย็น ตอกบัตร เข้างาน

ผมน่ะเล่นดนตรีมาตั้งแต่วัยรุ่น แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดจริงจังหรอก เหมือนเล่นโชว์สาว คือ สมัยวัยรุ่นพวกเด็กที่เรียนไม่เก่ง แต่จริงๆผมน่ะหัวดี เรียนเก่งแต่ไม่ตั้งใจ เอาความตั้งใจไปฝึกดนตรีหมด คนที่ไม่สนใจวิชาการ ก็จะไปเล่นกีฬา ไปเล่นเกมส์ แต่ผมมาเล่นกีตาร์ ตอนแรกๆก็แค่เอาไว้จีบสาว แต่เล่นไปเล่นมาก็อยากเก่ง
สมัยวัยรุ่นฝึกเอง เปิดหนังสือตีคอร์ด พอตีคอร์ดได้ก็ฝึกเล่นตามแท็ป copyสเกลลูกเล่น ไรแบบเนี้ย

อย่างที่รู้เรื่องเรียน ไม่ต้องพูดถึง เข้าราชภัฏเพราะเอนท์อะไรไม่ติด สมัยเรียน การเรียนคือทางผ่านไม่ได้สนใจ ผมเลือกเรียนรัฐศาสตร์ซึ่งแม่มเลือกเรียนผิดมหันต์ จบมาง่อยเหมือนเป็ด

มันเป็นเรื่องจริงอย่างนึงนะ เด็กไทย 30-40% จบมา ยังทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่เป็น ไม่มีทักษะด้านใดด้านนึง จบมาไม่รู้อะไร ผมคือหนึ่งในนั้น
และเป็นความจริงอันโหดร้าย ถ้าเรีรยนคณะเป็ด รัฐศาสตร์ รปศ. บริหาร การตลาด พวกเอ็มบีเอ คณะอะไรที่ไม่ใช่เฉพาะทางพวกเนี้ย
เหมือนเป็ดจริงๆ ไม่ได้ไปดีด้านไหนสักทาง และที่สำคัญคณะพวกนี้ จำนวนคนเรียนมหาศาล
ความจริงอีกข้อนึง ราชภัฏ ผมได้ยินมาเยอะให้หักเกรด -1.0 เมื่อเทียบกับตรีtop3 (จุฬา มธ เกษตร) คือ ถ้าได้4.0ก็คือ3.0 ,2.5 ก็แค่1.5
เอาเหอะ จบมาโดนฝากงาน ทำไปปีนึงรู้ว่าไม่ใช่เลยออกมา ที่บ้านด่าเพราะเขาฝากให้
ตอนแรกมาสู้ คือ มีแต่ฝัน เอาเงินที่บ้านมาลงอย่างแรก เจ๊ง
สำหรับที่บ้านกินเงินเดือน เจ๊งครั้งเดียว คือ ผิดมหันต์ เจ๊งแล้วคือโดนด่าจนทุกวันนี้
ผมก็ลองทำนู่นทำนี่ แต่มารู้ความจริงอย่าง คนเราคิดจะทำอะไรได้หมดอะ แต่พอนึกถึงเงินทุนปุ๊บแม่มความฝันนั้นๆจะหายวับไปทันที
แม่มจะมีได้ไงล่ะ ที่บ้านไม่สนับสนุนสักแดง
ตอนนั้นปี2007 ผมพูดตรงๆผมชอบดูหนังโป๊ โหลดเก็บทุกวันเป็นฮาร์ดดิสก์ อยู่ๆผมก็คิด ขายแม่มเลย ก็ไม่มีตังลงทุนไรนี่ ก็ต้องทำไอ้นี่แหละ มีต้นทุนสุด ผมเปิดเว๊บขาย ไรท์ขายเลย
ขายดีเว้ย ตอนนั้นรู้เลยว่าเงินเข้าออกบัญชีวันนึง2-3พัน บางทีสั่งเป็นฮาร์ดดิสก์ อาทิตย์ละลูกสองลูก กำไรฮาร์ดดิสก์ลูกละ3-4พัน
ช่วงนั้นเฟื่องฟูมาก ขายถึงปลายปี 2010 สุดท้ายโดนตร.จับ แต่ญาติที่เป็นตำรวจผู้ใหญ่ช่วยเอาไว้ ที่บ้านเอาเงินยัดไม่ให้มีเรื่องมีราว
โดนด่าเช็ดเลยครับ ผมเคยมาตั้งกระทู้ มีแต่คนซ้ำว่าทำงานสีเทาน่าสมเพศ
แต่ผมไม่แคร์นะ อย่างน้อยตอนนั้นรายได้จับต้องได้ เคยได้เดือนึงหลักแสนมาแล้ว(ไม่ได้โม้) ตอนนี้ผมยืดอกบอกทุกคน กุเคยขายหนังโป๊ขาย ไมล่ะ ไม่อาย

ตอนนั้น 4-5ปีที่แล้ว ผมพอมีเงินเหลืออยู่เยอะพอควร ไปขายกาแฟ เจ๊ง รองเท้า เจ๊ง เลยไม่ขายแม่มและ มีเงินในบัญชีจำได้2แสนกว่า
ตอนนั้นคิด แม่มเอ๊ยคิดไม่ออกทำอะไร พอเราคิดว่าทำอะไรอยู่บ้านเฉยๆ ถึงผมใช้เงินผมเอง เขาก็ด่า
ผมรำคาญที่บ้าน เลยหนีไปอยุธยาไปอยู่กับพี่คนนึง แกเป็นช่างสัก แกเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนพี่วาดรูปขาย ขายไม่ดีเท่าไหร่
มาวันนึงมีคนมาเสนอขายเครื่องสัก ก็เลยซื้อมา เพราะเจ้าของเครื่องสักชุดนี้ตาย ลูกแกสักไม่เป็นเลยขายถูกๆ
ผมจำคำพูดนี้ได้ "อุปกรณ์ทำมาหากิน ถ้าอยู่กับคนที่ใช้ไม่เป็น มันก็ไม่มีประโยชน์อันใด"
จริงๆ ผมนึกถึงเพื่อนผมคนนึง กรณีพ่อตายเหมือนกัน ขายเครื่องดนตรีหมด เพราะเล่นไม่เป็น (ผมยังซื้อแอมป์มาร์แชลตัวใหญ่120w มันขายแค่3000 ตอนนี้ก็ใช้ออกงานอยู่)

อยู่ๆผมก็นึกถึงดนตรีขึ้นมา จะว่าไปไม่ได้เล่นหลายปี ไม่ใช่ไม่ได้เล่น ก้อเล่น แต่ไม่ได้ฝึกหนักแบบเมื่อก่อน แค่วันละนิดหน่อย
ผมเลยกลับบ้าน เพราะเอามาซ้อมที่ยุดยา ก็เกรงใจเขา อย่างน้อยซ้อมบ้านเราดีกว่า
ผมจำได้เลยช่วงนั้น กลับบ้านไป อยู่บ้านไม่พูดไม่จากับใคร วันๆนั่งซ้อมนั่งแกะ ศึกษาลูกเล่นใหม่ๆ รวมถึงฝึก อะคูเลเล่ กับ เบสเพิ่มด้วย
ผมกะว่า เงิน2แสนอยู่อย่างประหยัดน่าอยู่ได้2-3ปี จะใช้เวลานี้ฝึก ฝึก ฝึก

สรุปโดนด่า และ บ่นเรื่องเดิมๆทุกวันครับ ว่าฝันเฟื่อง ,ทำอะไรไม่ได้เรื่อง ,ไม่หางานการทำ ,ทำอะไรไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะ หรือ คิดดิ 50-60 แก่แล้วจะเล่นดนตรีใครจะมาฟังคนแก่ แม่มโครตบั่นทอนเลย
พูดตรงๆนะ ผมไม่ต้องการกำลังใจอะไรจากใครทั้งนั้น กำลังใจไม่ต้องมีก็ได้ แค่อย่ามาบั่นทอน
ประสาทแดgทุกวัน กับคำพูดพวกนี้
ผมไม่สนใจฝึกๆๆๆ ไป ตอนแรกตั้งใจ 2ปีค่อยไปออ แต่ฝึกเริ่มโอเค 6เดือน ผมไปออ ได้งานที่อยุธยา สัปดาห์ละ3วัน วันละ1000 ก็อยู่ได้ วันธรรมดากลับมากรุงเทพ บางวันก็ไปเปิดหมวก แต่เปิดหมวกได้เยอะนะ เคยได้สุงสุด4000แน่ะ ไปทีก็ไม่ต่ำกว่าพัน แต่บอกที่บ้านไม่ได้ เขาจะบอกว่าขอทาน
ผมนั่งรถไฟฟรีวันศุกร์ ไปเล่น แล้วนอนบ้านพี่ผม2คืน กลับเช้าจันทร์มาปีนึง แต่โดนที่บ้านด่า ขนาดตอนนั้นได้รายได้มาแล้วนะเดือนละ10000-12000 แต่ผมก็อยากมีวง ช่วงนั้น เลยมาหาวงทางเน็ท ก็ออแล้วได้เข้าวง ก็เล่นศุกร์เสาร์อาทิตย์เหมือนเดิม แต่มีวงดีอย่าง มีคนรับงานนอกให้ ตอนนี้ก็ทำอยู่ เฟื่องเลยล่ะ ก็เล่นมาจนถึงปัจจุบัน เดือนนึงก็ไม่ต่ำกว่า 30000 แล้ว

ผมก็อธิบายให้ที่บ้านฟังทุกครั้งที่โทรหาแม่ หรือ กลับบ้าน เขาก็ยังว่า "จะทำไปจนแก่หรือ ถ้าแก่แล้วใครจะฟังคนแก่เล่น" พูดแต่เรื่องความมั่นคง
บ่องตงโคดรำคาญ อธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ พูดว่า กลางวันว่างนี่ ไปหางานมั่นคงทำกลางวัน แล้วเล่นเพลงกลางคืนก็ได้นี่
โอ้ย สมมุติเล่นกลางคืนเข้า3ทุ่ม เลิกเที่ยงคืน บางคืนตี2 กลับบ้านมาได้นอนตี3 6โมงครึ่งให้ ตื่นเหรอ
และ เรื่องนึงที่คนไม่ใช่นักดนตรีไม่รู้ เวลาที่ไม่ได้เล่น ก็คือเวลาฝึก ต่อให้เพลงตีคอร์ดก็เหอะ บางทีก็ลืมนะ
และเพลงหลายเพลง มันมีลูกlick มีไล่สเกล หลายเพลงที่ยากๆเอาแท็ปมาวางเปิดดู ถ้าขาดการซ้อมนี่เพี้ยนถึงหลุดเลยนะ

ตอนนี้ผมก็ไม่ได้อยู่บ้าน เพราะรำคาญ เลยไม่ติดต่อไปเท่าไหร่
วันนึงผมก็มาคิดว่า เล่นดนตรีแบบนี้ตันแค่การเป็นนักดนตรีตามร้านอาหารแน่
ไอ้คำพูดของแม่ว่า "จะทำไปจนแก่หรือ ถ้าแก่แล้วใครจะฟังคนแก่เล่น" มันก็เข้าหูนะ
พอดีผมรู้จักผู้ใหญ่คนนึง แกเล่นตามร้านแบบนี้มาก่อนแหละ แต่แกตามเพลงสมัยใหม่ไม่ทัน
แกเลยไปเรียนทฤษฏีดนตรีเพิ่มเติม แล้วมารับจ้างออเร้นเพลง แต่งเพลง รายได้ดีชิบ
และแกยังเปิดสอนกีตาร์ คอร์ดละ1000 หลักสูตรเรียน4ครั้งต่อเดือน มีเด็กมาลงเรียนคลาสนึง20-30คน
นี่แหละสิ่งที่ผมจะทำตอนแก่

ผมก็มาคิด ที่เราเล่นทุกวันนี้ คือการcopyเพลง copyตามแท็ป ผมไม่เคยเรียนทฤษฏีดนตรีแบบจริงๆจังๆเลย
ทุกวันนี้ผมยังอ่านตัวโน๊ตไม่ค่อยคล่อง(เพิ่งอ่านได้เอง เพราะลงเรียน) แต่ปีที่แล้วยังอ่านไม่เป็นด้วยซ้ำ
คือปฏิบัต ตีคอร์ด หรือ ไล่สเกลเฉพาะท่อนโซโล่เพลงที่ต้องการเล่นเท่านั้น ผมไม่สามารถดัดแปลงสเกล
ไม่รู้ที่มาที่ไป พูดง่ายๆเล่นแบบอิมโพรไวส์ไม่ได้ ความรู้แค่นี้จะไปรับงานแต่งเพลง หรือ สอนเด็กที่ไหนได้
สอนแค่ตีคอร์ดเหรอ ในยูทูปก็มีมั้ง

ผมเลยตัดสินใจไปลงเรียนดนตรีแบบหลักสูตร4ปีในมหาลัยตอนอายุ 32 คือ ปัจจุบันเพิ่งเรียนได้เทอมนึงเอง
ซึ่งต้องเรียนทั้งแจ๊ส บลูส์ คลาสสิค โซล แต่วิชาดนตรีแบบนี้ ทฤษฏีแบบถูกทางแบบนี้ มาใช้ได้ในอนาคตแน่นอน

และ ผมก็เพิ่งทะเลาะกับทางบ้านมาล่าสุด
แม่ผมเพิ่งท้องน้องคนใหม่ (ตอนแก่) เขาไปติดต่อเพื่อนของเขานั่นแหละ จะฝากงานให้ผม จะได้หารายได้ช่วยแก
เพราะแกก็ยังเชื่อว่าผมเล่นดนตรีกลางคืน กลางวันก็ไปทำงานได้ คือ ผมไม่ได้อยู่บ้านไงแม่เลยไม่รู้ว่าไปลงเรียน
ผมเลยบอก ผมไปลงเรียนตรี มหาลัยมาเทอมนึงแล้ว พอบอกว่าคณะดุริยางค์ศิลป์ (แม่นึกว่าดุริยางค์คือวงโย ไปเดินสวนสนาม ฮา)
เรียนภาคกลางวันด้วย  โดนด่าว่าทำอะไรไม่ปรึกษา ผมเลยบอก อ้าว ชีวิตผม ผมจะเรียนอะไรต้องปรึกษาด้วยล่ะ
ทีแม่ให้ผมเรียนรัฐศาสตร์ ผมจบมา ทำไรได้ เรียนดนตรีนี่แหละมีประโยชน์ ใช้การได้
โดนแม่แขวะ ไหนแกบอกว่า เล่นดนตรีดึก ตอนกลางวันไม่ไหวไง แล้ว ไปเรียนได้ไง(ก็ใช่นะ แต่ที่เรียนดนตรีเพราะอยากเรียน แต่ ทำงานประจำน่ะ ไม่อยาก ไม่ใช่ทาง)

คือแปลกมะ หลายคนไม่ค้นพบตัวเองว่าตัวเองเป็นอะไร เก่งอะไร แค่ไปทำงานประจำ คนมองว่าดี
ชอบไปเทียบกับญาติ พี่น้องคนนู้นคนนี้ ไปเทียบกับน้องผมคนนึง เป็นญาติกัน บอกทำงานบริษัทเงินเดือนดี
อะ งานออฟฟิศแบบนั้นใครก็ทำได้ ไม่เห็นต้องมีความสามารถพิเศษ น้องผมคนนั้น โยนกีตาร์ให้ไป เล่นเป็นมั้ย ตีคอร์ดซีบอดรึปล่าวก็ยังไม่รู้
ตอนผมทำงานประจำครั้งแรก คือ งานแบบนี้นะ จบม.6 หรือ ม.3 ก็ทำได้ ทำไมต้องจบตรี ก็ไม่เห็นจบตรีมันจะทำให้เก่งขึ้น
เพราะไอ้ที่เรียนมาก็ไม่เห็นได้ใช้จริงกับงานที่ทำ เซลก็ขาย ติดต่อลูกค้า แย่งค่าคอมกัน จัดซื้อก็ซื้อของตามสั่ง จัดสต็อก บุคคลก็คิดเงินเดือนพนักงาน คอยคุมพฤติกรรม ธุรการสเมียนก็ทำงานตามสั่ง พิมพ์งาน เวิร์ด pp exel ติดต่อ เสนอราคา ก็เห็นมาฝึกใหม่กันทั้งนั้น ที่ตอนเรียนไม่เห็นมี ม.3-ม.6ก็ทำได้ ไม่เห็นใช้ความสามารถไรพิเศษ(พูดไปเดี๋ยวดราม่ากันอีก)

แต่ผมรู้ตัวเองว่าชอบอะไร ทำสิ่งที่ตัวเองรัก และ ทำได้ดีด้วย แต่แม่มเอ๊ย ญาติพี่น้อง พ่อไม่พูดนะ แต่แม่นี่โหย พูดซะแบบ ญาติคนอื่นอีก รวมญาติที
ถาม มีงานประจำทำรึยัง เราบอกมีเเล้ว เล่นที่ร้าน เขาก็บอกไม่ใช่ งานน่ะ งานประจำ

เข้าใจไม่ตรงกัน เลิกคุย แต่บางทีเราไม่คุย ไม่ยุ่ง คนวกนี้ก็มียุ่งกับชีวิตกุจัง