ใครเคยขาดความอบอุ่นจากครอบครัวบ้างค่ะ ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวเลย😢
เมื่อก่อนตอนเด้กๆอยู่กะปู่ย่าคือชีวิตตอนนั้นดีแต่ไม่มากเท่าไหร่ จนขึ้นม.ต้น พ่อแม่ก็ให้กลับมาอยู่ในกรุงเทพ
ตั้งแต่มาอยู่ก็ไม่เคยได้ออกไปไหน อยู่แต่บ้าน พ่อแม่ห้าม แค่มาเล่นข้างบ้านที่เดิน2ก้าวถึงก็ตามให้กลับบ้าน เลยไม่ค่อยมีเพื่อน
มีแต่เพื่อนในโรงเรียน แต่ดีตรงที่เพื่อนเข้าใจ ตั้งแต่มาอยู่นี่ก็ไม่มีอิสระในชีวิตเลย ทำไรก็ไม่ได้ ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ไม่เคยได้อยู่กะเพื่อน
ไม่เคยได้ทำอะไรสักอย่าง พ่อแม่ห้ามหมด จนตอนม.2-3 หนีไปเที่ยวกะเพื่อน กลับมาโดนตีแบบไม่ใช่ลูกเขา ตีแทบตาย
มันทำให้เก้บกดมากขึ้นทุกวัน กลายเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนไม่ค่อยได้ไปไหนเลยทำให้ห่างจากเพื่อน
จนขึ้นม.4 ไปเรียนได้เดือนนึงออก เพราะขอเขาเรียนอีกอย่าง แต่เขาไม่ให้เรัยนเลยต้องด้อบเรียน
จนตอนนี้อายุ17-18 เขาก็ไม่เคยปล่อยให้ไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้าน ช่วยขายของ แต่เขาก็หาว่าขโมยตังทั้งๆที่ไม่ได้ขโมย
ทุกคนในบ้านคิดว่าเราขโมยแต่เราบริสุทธิ์ใจจิงๆเราไม่ได้ทำ แม่ก็พูดมาว่าเกียจเรา ไม่เคยหวังในตัวเราเลย
ไม่เคยอยากให้ไรเลย เราเสียใจแอบมาร้องไห้ในห้องคนเดียวบ่อยๆ เขาก็ไม่เคยสนใจเลย ข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน อยากกินไรต้องเอาตังตัวเองซื้อ
ทั้งๆที่แม่ก็ไม่เคยให้ตังเลย มีแต่ปู่ย่าให้ไว้ เราขอเขากลับไปนู้น เขาก็ไม่ให้ไป เราไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่จากครอบครัวเลยจิงๆ
เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขา ไปพูดเรื่องนี้กะใครก็คงไม่มีใคเชื่อ แต่มันคือเรื่องจิง เห้อมีใครพอรับฟังหรือมีแนวทางแก้ไขได้บ้าง
ใครเคยขาดความอบอุ่นจากครอบครัวบ้าง
เมื่อก่อนตอนเด้กๆอยู่กะปู่ย่าคือชีวิตตอนนั้นดีแต่ไม่มากเท่าไหร่ จนขึ้นม.ต้น พ่อแม่ก็ให้กลับมาอยู่ในกรุงเทพ
ตั้งแต่มาอยู่ก็ไม่เคยได้ออกไปไหน อยู่แต่บ้าน พ่อแม่ห้าม แค่มาเล่นข้างบ้านที่เดิน2ก้าวถึงก็ตามให้กลับบ้าน เลยไม่ค่อยมีเพื่อน
มีแต่เพื่อนในโรงเรียน แต่ดีตรงที่เพื่อนเข้าใจ ตั้งแต่มาอยู่นี่ก็ไม่มีอิสระในชีวิตเลย ทำไรก็ไม่ได้ ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ไม่เคยได้อยู่กะเพื่อน
ไม่เคยได้ทำอะไรสักอย่าง พ่อแม่ห้ามหมด จนตอนม.2-3 หนีไปเที่ยวกะเพื่อน กลับมาโดนตีแบบไม่ใช่ลูกเขา ตีแทบตาย
มันทำให้เก้บกดมากขึ้นทุกวัน กลายเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนไม่ค่อยได้ไปไหนเลยทำให้ห่างจากเพื่อน
จนขึ้นม.4 ไปเรียนได้เดือนนึงออก เพราะขอเขาเรียนอีกอย่าง แต่เขาไม่ให้เรัยนเลยต้องด้อบเรียน
จนตอนนี้อายุ17-18 เขาก็ไม่เคยปล่อยให้ไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้าน ช่วยขายของ แต่เขาก็หาว่าขโมยตังทั้งๆที่ไม่ได้ขโมย
ทุกคนในบ้านคิดว่าเราขโมยแต่เราบริสุทธิ์ใจจิงๆเราไม่ได้ทำ แม่ก็พูดมาว่าเกียจเรา ไม่เคยหวังในตัวเราเลย
ไม่เคยอยากให้ไรเลย เราเสียใจแอบมาร้องไห้ในห้องคนเดียวบ่อยๆ เขาก็ไม่เคยสนใจเลย ข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน อยากกินไรต้องเอาตังตัวเองซื้อ
ทั้งๆที่แม่ก็ไม่เคยให้ตังเลย มีแต่ปู่ย่าให้ไว้ เราขอเขากลับไปนู้น เขาก็ไม่ให้ไป เราไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่จากครอบครัวเลยจิงๆ
เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขา ไปพูดเรื่องนี้กะใครก็คงไม่มีใคเชื่อ แต่มันคือเรื่องจิง เห้อมีใครพอรับฟังหรือมีแนวทางแก้ไขได้บ้าง