สวัสดีค่ะทุกคนนนนนนนน เราชื่ออริส น่ะ เรียกสั้นๆว่าริสก็ได้ ขอไม่บอกอายุล่ะกันเนอะ 55555 บอกไว้ก่อนน่ะ ใครจะอ่านก็อ่านใครไม่อยากอ่านก็กด 'x' ออกไปเลยก็ได้ค่ะ ใครอยากคอมเม้นอะไรคอมเม้นได้เลยน่ะค่ะเรายินดีรับทุกความเห็นค่ะ บอกเลยว่าเรื่องของเราเป็นเรื่องจริงแน่นอน แต่คำพูดอาจจะไม่เป๊ะทุกคำน่ะ เราใช้ภาษาให้มันเข้าใจง่ายขึ้น อ่ะเริ่มกันเลยเน้อะ.....
ตอนเรียนมัธยมเราถูกส่งเข้าไปเรียนในตัวเมืองอยู่หอคนเดียว แม่อยากฝึกให้เรามีความรับผิดชอบมากขึ้นมั้งเลยส่งมา ตอนแรกๆก็เหงาน่ะ แต่หลังๆเริ่มชินล่ะเพราะเรามีรูมเมทด้วย 1 คน ชื่อ แพท มาจากต่างจังหวัด นิสัยเค้าโคตรดีเลย เรียบร้อยมาก ต่างกะเราสิ้นเชิง โรงเรียนของเรามีกิจกรรมที่จัดทุกปีก็คือกิจกรรมรับน้องที่รับที่เข้ามาใหม่ เฉลยล่ะกัน ตอนนั้น ม.1 จ้าาา ยังใสๆไม่ทันคนอยู่ วันรับน้องเราก็เข้าร่วมกิจกรรมเข้าฐานไปเรื่อยๆ จนมาถึงฐานสุดท้าย เป็นฐานที่ไม่โหดอะไรเลย แต่สยิวกิ้วมากกว่า ขอเม้าท์นิดนึง ฐานนี้รุ่นพี่หล่อมากกก โดยเฉพาะพี่โฟน ประธานนักเรียน หล่อมากๆ เอาใจไปเลยเต็มๆ กิจกรรมฐานก็คือเราต้องส่งตัวแทนมาเล่นเกมจ้องตากับรุ่นพี่ ใครแพ้จะถูกทำโทษ เราโดนส่งไปเป็นตัวแทน ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรไง ขำๆดีออก แต่มันเริ่มจะขำไม่ค่อยออกแล้ว ตอนนั้นเราได้คู่พี่คนนึงชื่อพี่ลิฟท์ ตอนมองตาพี่เค้าก็มองแบบเฉยๆน่ะไม่คิดไรมั้ง แต่เรานี่รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากๆ ณ ตอนนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง งงมากกกกกกกกก จนพี่เค้าบอกว่า "น้องคับ ขี้ตา" เราตกใจสุดท้ายเราก็แพ้ค้าาา โดดทำโทษบอกรักเสาธงโรงเรียน 555555 หลังกิจกรรมจบก็เจอกับพี่เค้าอีกครั้งในโรงเรียนพี่เค้าก็รู้ชื่อเล่นเราน่ะดันเรียกเราว่าขี้ต้าซะงั้น T__T เสียฟอร์มจุงง เทอมแรกผ่านไปก็ไม่มีอะไรมาก การเรียนเราก็เหมือนเดิม จนกระทั่งปิดเทอม เราก็กลับบ้าน คนอื่นๆก็กลับบ้านเหมือนกัน ปิดเทอมก็เบื่อๆเลยเล่นแต่เน็ต ฟังเพลง ดูหนัง เราเป็นยุคแรกๆที่รู้จักเฟซบุ๊คเลยน่ะบอกให้ วันนั้นก็มีเฟซแปลกๆแอดมา แต่ก็รับหมด ไว้ส่งเกม > < คุยไปคุยไปก็ได้รู้ว่านี่คือพี่ลิฟท์ ทำไมเราถึงรู้อะหรอ คำแรกที่พี่เค้าทักเราคือ น้องขี้ตา (เกลียดชื่อนี้จัง แต่ก็อยากให้กลับมาเรียกอีกน่ะ) เราก็คุยกันเรื่อยๆ พี่เค้าเป็นคนน่ารักมากกกกกก คือแบบคุยได้ทุกเรื่องเหมือนเป็นพี่ชายคนนึงที่คุยได้ทุกอย่างแบบไม่กั๊ก จนเราแลกเบอร์โทรศัพท์กัน ตอนนั้นเราก็ใสๆไม่คิดไรไง ใครขอก็ให้หมด อย่าว่าสิบเอ็ดรอดอน่ะ (แต่ก็จริงอ่ะแหละ) เราก็เลยเปลี่ยนจากคุยผ่านคีย์บอร์ดเป็นโทรคุยแทน พี่เค้าเป็นฝ่ายโทรมาตลอด ลืมบอก เรากับพี่เค้าห่างกัน 2 ปี จากนั้นเราก็สนิทกันเรื่อยๆ จนกระทั่งวันเปิดเทอม เทอมที่ 2 ของภาคเรียนนี้ เราก็คุยกันเรื่อยๆยิ่งสนิทขึ้นมาก สนิทแบบช่วยติวหนังสือให้ ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่พี่เค้าไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวเราเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นเราเริ่มรู้เลยว่าความรู้สึกเรามันเปลี่ยนไปแล้ว จากตอนแรกเราคิดแค่พี่ชายคนนึงที่แสนดีมากๆ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว เราชอบพี่เค้า T_T นี่หรออาการคนมีความรัก ? ทำไมเรารู้สึกแย่และรู้ดีในเวลาเดียวกัน ? รู้สึกดีที่รู้จักการรักและรู้สึกแย่ที่แอบรักคนที่คิดกับเราแค่น้องสาว(?) จนตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราควรจะเดินออกมาดีมั้ย ? เราไม่อยากให้มันเยอะไปกว่านี้ อยากทำใจว่าเรากับเค้าคงเป็นได้แค่พี่ชายน้องสาวเท่านั้น เราเลยขาดติดต่อกับพี่เค้าประมาณ 1 สัปดาห์ หลบหน้า ไม่เจอ ไม่คุย ไม่โทร เหมือนตัดขาดกันไปเลย จนวันนึงที่เราต้องเจอะหน้าพี่เค้าแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ หน้าพี่เค้าจากสดใสก็กลายเป็นเศร้าๆยังไงไม่รู้ เราก็พลอยรู้สึกไม่ดีไปด้วย
'เป็นไรป่าว ติดต่อไม่ได้เลย'
'ป่าวค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ'
'คุยกับพี่แปบน่ะ แล้วพี่จะไม่กวนน้องเลย'
เห้ยคือแบบบ ตอนนั้นรู้สึกอยากร้องไห้และรู้สึกผิดมากที่ทำกับพี่เค้าแบบนี้ แต่เป็นเพราะเราเอง เพราะเรารู้สึก... (เดี๋ยวมาต่อน่ะ รู้สึกอยากร้องไห้อีกแล้ว คิดถึงวันเก่าๆ)
ความรักกับระยะทาง [Real Story]
ตอนเรียนมัธยมเราถูกส่งเข้าไปเรียนในตัวเมืองอยู่หอคนเดียว แม่อยากฝึกให้เรามีความรับผิดชอบมากขึ้นมั้งเลยส่งมา ตอนแรกๆก็เหงาน่ะ แต่หลังๆเริ่มชินล่ะเพราะเรามีรูมเมทด้วย 1 คน ชื่อ แพท มาจากต่างจังหวัด นิสัยเค้าโคตรดีเลย เรียบร้อยมาก ต่างกะเราสิ้นเชิง โรงเรียนของเรามีกิจกรรมที่จัดทุกปีก็คือกิจกรรมรับน้องที่รับที่เข้ามาใหม่ เฉลยล่ะกัน ตอนนั้น ม.1 จ้าาา ยังใสๆไม่ทันคนอยู่ วันรับน้องเราก็เข้าร่วมกิจกรรมเข้าฐานไปเรื่อยๆ จนมาถึงฐานสุดท้าย เป็นฐานที่ไม่โหดอะไรเลย แต่สยิวกิ้วมากกว่า ขอเม้าท์นิดนึง ฐานนี้รุ่นพี่หล่อมากกก โดยเฉพาะพี่โฟน ประธานนักเรียน หล่อมากๆ เอาใจไปเลยเต็มๆ กิจกรรมฐานก็คือเราต้องส่งตัวแทนมาเล่นเกมจ้องตากับรุ่นพี่ ใครแพ้จะถูกทำโทษ เราโดนส่งไปเป็นตัวแทน ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรไง ขำๆดีออก แต่มันเริ่มจะขำไม่ค่อยออกแล้ว ตอนนั้นเราได้คู่พี่คนนึงชื่อพี่ลิฟท์ ตอนมองตาพี่เค้าก็มองแบบเฉยๆน่ะไม่คิดไรมั้ง แต่เรานี่รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากๆ ณ ตอนนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง งงมากกกกกกกกก จนพี่เค้าบอกว่า "น้องคับ ขี้ตา" เราตกใจสุดท้ายเราก็แพ้ค้าาา โดดทำโทษบอกรักเสาธงโรงเรียน 555555 หลังกิจกรรมจบก็เจอกับพี่เค้าอีกครั้งในโรงเรียนพี่เค้าก็รู้ชื่อเล่นเราน่ะดันเรียกเราว่าขี้ต้าซะงั้น T__T เสียฟอร์มจุงง เทอมแรกผ่านไปก็ไม่มีอะไรมาก การเรียนเราก็เหมือนเดิม จนกระทั่งปิดเทอม เราก็กลับบ้าน คนอื่นๆก็กลับบ้านเหมือนกัน ปิดเทอมก็เบื่อๆเลยเล่นแต่เน็ต ฟังเพลง ดูหนัง เราเป็นยุคแรกๆที่รู้จักเฟซบุ๊คเลยน่ะบอกให้ วันนั้นก็มีเฟซแปลกๆแอดมา แต่ก็รับหมด ไว้ส่งเกม > < คุยไปคุยไปก็ได้รู้ว่านี่คือพี่ลิฟท์ ทำไมเราถึงรู้อะหรอ คำแรกที่พี่เค้าทักเราคือ น้องขี้ตา (เกลียดชื่อนี้จัง แต่ก็อยากให้กลับมาเรียกอีกน่ะ) เราก็คุยกันเรื่อยๆ พี่เค้าเป็นคนน่ารักมากกกกกก คือแบบคุยได้ทุกเรื่องเหมือนเป็นพี่ชายคนนึงที่คุยได้ทุกอย่างแบบไม่กั๊ก จนเราแลกเบอร์โทรศัพท์กัน ตอนนั้นเราก็ใสๆไม่คิดไรไง ใครขอก็ให้หมด อย่าว่าสิบเอ็ดรอดอน่ะ (แต่ก็จริงอ่ะแหละ) เราก็เลยเปลี่ยนจากคุยผ่านคีย์บอร์ดเป็นโทรคุยแทน พี่เค้าเป็นฝ่ายโทรมาตลอด ลืมบอก เรากับพี่เค้าห่างกัน 2 ปี จากนั้นเราก็สนิทกันเรื่อยๆ จนกระทั่งวันเปิดเทอม เทอมที่ 2 ของภาคเรียนนี้ เราก็คุยกันเรื่อยๆยิ่งสนิทขึ้นมาก สนิทแบบช่วยติวหนังสือให้ ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่พี่เค้าไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวเราเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นเราเริ่มรู้เลยว่าความรู้สึกเรามันเปลี่ยนไปแล้ว จากตอนแรกเราคิดแค่พี่ชายคนนึงที่แสนดีมากๆ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว เราชอบพี่เค้า T_T นี่หรออาการคนมีความรัก ? ทำไมเรารู้สึกแย่และรู้ดีในเวลาเดียวกัน ? รู้สึกดีที่รู้จักการรักและรู้สึกแย่ที่แอบรักคนที่คิดกับเราแค่น้องสาว(?) จนตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราควรจะเดินออกมาดีมั้ย ? เราไม่อยากให้มันเยอะไปกว่านี้ อยากทำใจว่าเรากับเค้าคงเป็นได้แค่พี่ชายน้องสาวเท่านั้น เราเลยขาดติดต่อกับพี่เค้าประมาณ 1 สัปดาห์ หลบหน้า ไม่เจอ ไม่คุย ไม่โทร เหมือนตัดขาดกันไปเลย จนวันนึงที่เราต้องเจอะหน้าพี่เค้าแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ หน้าพี่เค้าจากสดใสก็กลายเป็นเศร้าๆยังไงไม่รู้ เราก็พลอยรู้สึกไม่ดีไปด้วย
'เป็นไรป่าว ติดต่อไม่ได้เลย'
'ป่าวค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ'
'คุยกับพี่แปบน่ะ แล้วพี่จะไม่กวนน้องเลย'
เห้ยคือแบบบ ตอนนั้นรู้สึกอยากร้องไห้และรู้สึกผิดมากที่ทำกับพี่เค้าแบบนี้ แต่เป็นเพราะเราเอง เพราะเรารู้สึก... (เดี๋ยวมาต่อน่ะ รู้สึกอยากร้องไห้อีกแล้ว คิดถึงวันเก่าๆ)