ตอนนี้ผมอายุ 19เดือนธันวาปีนี้จะ 20แล้วครับเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด เรียนอยู่ปี1ที่ "มหาวิทยาลัยประจำภูมิภาคเหนือตอนล่าง"ที่มีชื่อพอสมควร ตอนนี้รู้สึกท้อแท้กับสิ่งที่เรียนและไม่โอเคกับสถานที่เรียนซักเท่าไหร่จากสาเหตุหลายๆประการอย่างแรกคือมันไกลบ้านครับอย่างที่สองคือผมรู้สึกนะครับว่าสังคมต่างจังหวัดเค้าค่อนข้างเป็นคนตรงๆคิดอะไรก็พูดอย่างงั้นซึ่งในบางกรณีมันเป็นเรื่องที่ดีครับแต่ที่ผมได้รับนั้นมัน"ตรงเกินไป"จนมันทำร้ายจิตใจผมที่ไม่ค่อยชินกับสภาพสังคมอย่างนี้ ขอท้าวความซักนิดนะครับในช่วงมัธยมปลายได้มีโอกาสไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ ตปท.อยู่1ปีทำให้ต้องกลับมาซ้ำชั้นทำให้ช้ากว่าเพื่อนในรุ่นเดียวกัน(รุ่นเด็กที่เกิด38-39)ไปแล้ว1ปีครับหากจะซิ่วอีกครั้งมันจะเท่ากับว่าช้ากว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน2ปีทำให้ต้องคิดหนักพอสมควรแต่หากทนเรียนต่อไปที่มหาวิทยาลัยเดิมก็ไม่มีความสุขครับอึดอัด หดหู่ทุกเช้าตื่นมามันไม่เคยมีวันไหนเลยที่มีความสุข หลายคนอาจจะส่งสัยว่าแล้วทำไมถึงเลือกมาเรียนที่นี่ ผมเป็นเด็กคนนึงครับที่ไม่ทราบว่าตัวเองชอบอะไรเป็นพิเศษเมื่อไม่รู้ว่าชอบเรียนอะไรจึงตัดสินใจเลือกเรียนคณะที่จบมาแล้วมีงานทำเงินเดือนสูงในระดับนึงตอนนั้นคิดแค่นี้จริงๆครับซึ่งคณะเหล่านี้ในมหาวิทยาลัยดังๆใน กทม ผมไม่มีปัญญาสอบเข้าครับคะแนนไม่ถึงจึงต้องมาเลือกมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดซึ่งตอนแรกผมก้ไม่คิดครับว่ามันจะส่งผลกับชีวิตขนาดนี้ สุดท้ายพอจะมีพี่ๆคนไหนเคยซิ่วหรือเรียนช้ากว่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกันถึงสองปีบ้างมั้ยครับอยากให้แชร์ประสบณ์การว่ามันรู้สึกยังไงบ้างครับที่เพื่อนๆขึ้นปี3หมดแล้วแต่เรายังอยู่ปี1 ขอบคุณครับ
การซิ่ว2ปี!!!!แย่มากมั้ยครับพี่ๆคนไหนพอมีประสบณ์การรบกวนมาแชร์ให้ผมทีครับ