เรื่องมันเริ่มมาจาก 6-7ปีก่อน เรากับแฟนเจอกันที่มหาลัย ตกลงคบกันตามประสาวัยรุ่นทั่วไป ดำเนินชีวิตตามปกติ ผ่านไป2ปี แฟนเราเรียนจบ เราทั้งคู่เลยย้ายออกจากหอพัก เพื่อย้ายมาอยุ่บ้าน เพื่อที่แฟนเราจะได้เริ่มชีวิตการทำงาน ส่วนเราก้ออยุ่ทั้งบ้านแฟน และบ้านเรา ไปเรียนตามปกติ ไม่นานนักเเฟนเราก้อได้งานที่บริษัทใกล้บ้าน ตอนแรกทุกอย่างก้อปกติดี เช้ามาแฟนเราไปทำงาน เราไปเรียน เย็นมากลับมาเจอกันที่บ้าน เราคบกันผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรุ้ว่าอยุ่กินด้วยกัน เพราะวางแพลนที่จะแต่งงานหลังเราเรียนจบอยุ่แล้ว บ้านเราทำธุรกิจส่วนตัว พูดได้ว่าบ้านมีฐานะ มีหน้ามีตา เป็นที่รุ้จักในย่านนั้น ส่วนบ้านแฟนเป็นคนต่างจังหวัด ที่บ้านมีที่นาให้เช่า แต่เราไม่ได้มองกันที่ฐานะแต่อย่างใด เราคิดเสมอว่าเรียนจบเราก็จะได้แต่งงาน ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่เราฝันไว้
แต่แล้ววันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อเรารู้ว่าแฟนเราแอบไปคบกับเพื่อนที่ทำงาน ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็มีครอบครัวแล้ว เราพูดอะไรไม่ออกเลยนะวินาทีนั้น เสียใจ เสียหลัก ทำไรไม่ถูก เพราะเราขับรถไปเห็นเองกับตา วินาทีนั้นเหมือนคนบ้าเลยคะ ทำใจรับไม่ได้เลย เรากลับไปนอนบ้านวันนั้น ร้องไห้เสียใจ เก็บตัวไม่กินไม่นอน ไม่ไปเรียน ทุกอย่างในชีวิตพังคะ จนพ่อแม่เราเริ่มเห็น จนเรียกเรามาคุย เราจำใจเล่าทุกอย่างให้ฟัง พ่อแม่เราก็เสียใจ เพราะสภาพเราตอนนั้นแย่มาก วันๆเราได้แต่นั่งนิ่งๆ ลอยๆ ไม่รับไม่รุ้ มันเป็นการผิดหวังครั้งแรกก็ว่าได้ จนวันหนึ่งเราหน้ามืดเป็นลม ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเพราะเราไม่กินไม่นอน จนมาดูปฏิทินประจำเดือน มันหายไปจะ 2 เดือนแล้ว เราซื้อที่ตรวจมาตรวจ ท้องคะ อึ้งคะ ทำไรไม่ถูกคะ ยิ่งเครียดหนักไปอีก เราไปตวจที่โรงพยาบาล หมอออกใบรับรอง พร้องเอกสารการฝากครรภ์ รูปอัลตร้าซาว เราเอาหลักฐานทั้งหมดไปบ้านแฟน แต่สิ่งที่เราได้คือการนิ่งเฉย เหมือนไม่สนใจ แฟนเราไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ใช่ลูกเค้า แต่ก้ไม่รับผิดชอบ เราของให้จดทะเบียนสมรส แล้วจะไปอยุ่กับผุ้หญิงคนนั้นก้อไป แต่ก้อไปมีอะไรเลยคะ นิ่งเฉยไม่ใส่ใจกันทั้งบ้าน พ่อ แม่ เค้า น้องเค้า ไม่มีใครรุ้สึกอะไรทั้งนั้น เราแบกความเสียใจกลับบ้านคะ สารภาพกับพ่อแม่ วินาทีนั้นบอกเลยคะ อยากตายตรงนั้นเลย พ่อแม่หวังกับเรามาก หวังให้เราเรียนจบ ให้เราดูแลบริษัทต่อ หวังให้เราเป็นหน้าเป็นตา ทุกอย่างพังลงต่อหน้าต่อตาเลยคะ เราเองก็พัง ทิ้งตัวเองสุดตัวเลยคะ ร่างกายเริ่มแย่ ทั้งแพ้ท้อง ทั้งเครียด แอดมิดโรงบาลเป็นว่าเล่น ไม่นานนักหมอก็แจ้งครรภ์เป็นพิษ เราเดินแทบไม่ได้ แขนขาหมดแรง ตัวซีด ผอม น้ำหนักลด จะ 7 เดือนกว่าเราคลอดก่อนกำหนด น้องออกมาตัวเล็กมาก มีปัญหาเรื่องปอด ต้องอยุ่ตู้อบเป็นเดือน ติดเชื้อในกระเเสเลือดจนต้องเจาะไขกระดูกสันหลัง ตอนนั้นเราแทบขาดใจ เห็นลูกเจ็บขนาดนั้น เราคลอดลูก พี่สะใภ้เราก้อส่งข่าวไปบอกเค้า แต่ก้อไร้วี่แววเค้าที่จะสนใจใยดี เราเลี้ยงลูกเอง มีพี่ชาย และแม่ คอยช่วย จนน้องได้1ขวบกว่า พี่ชายเราต้องไปต่างประเทศ ครอบครัวเราคุยกันว่า อยากให้เราได้ใช้ชีวิตใหม่ พี่ชายจะเอาลูกเราไปเลี้ยงที่โน่น เราเห็นด้วย พ่อแม่ก้โอเค เพราะตั้งแต่เราท้องจนน้องขวบกว่า ไม่มีใครรุ้ว่าเราท้อง ว่าเรามีลูก มีแค่คนสนิท กับคนในครอบครัวเท่านั้น วินาทีนั้นถามว่าเราห่วงลูกมั้ย เราก้อหว่งนะ แต่เราทำให้พ่อแม่ผิดหวังมามากแล้ว เราอยากทำงานช่วงที่บ้าน ส่งเงินเลี้ยงลูกเลี้ยงตัวเอง เราเพิ่งรุ้สึกว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่ก้อวันนี้แหละ วันที่ทำงาน เลี้ยงตัวเองเลี้ยงลูก เราใช้ชีวิตแบบไร้สังคม ไร้เพื่อน ไร้คนรุ้จัก ไปกลับแค่บ้านกับบริษัท เราไม่เจอใคร ไม่อยากให้ใครเจอ ไม่อยากตอบคำถามมากมาย
เวลาผ่านไปเกือบ2 ปี สิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แฟนเรากลับมาคะ กลับมาขอโอกาสอีกครั้ง เราไม่รุ้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เค้าเล่าให้ฟังว่า เราเคยแอบมาดูเราตอนเราท้อง เห็นเราเดินท้องโตอยุ่บ้าน แต่เค้าไม่กล้าที่จะกลับมาตอนนั้น เราถามถึงแฟนเค้า เค้าบอกว่าเลิกกันไปตั้งแต่ 5 เดือนแรก ครอบครัว ผญ คนนั้นรุ้เรื่อง ให้ออกจากงาน เค้าบอกว่าตอนนี้เค้าเองก้อออกจากงาน มาเปิดบริษัทเอง เราบอกเค้าเรื่องลูกว่าพี่ชายพาไปอยุ่ต่างประเทศ เพราะต้องทำงาน แรกเราก็ไม่ได้กลับไปดีกับเค้าเลย ใช้เวลาอยุ่สักปีกว่า ก็กลับมาใช้ชีวิตด้วยกัน จนลูกครบ3 ขวบ พี่ชายเรากลับมาไทย ลูกเราก้อกลับมาด้วย เราดีใจมาก แต่ปัญหาก้เริ่มเกิดคะ เราคุยกับแฟนว่าจะแต่งงานกันอีก2 ปี พอเราเอาเรื่องแต่งงานไปพูดกับพ่อและแม่ ท่านว่าแล้วแต่เราจะเลือก แต่ท่านก็ยังโกรธแฟนเราอยุ่ไม่หาย ท่านว่าถ้าจะแต่งงานกัน ท่านไม่ให้ลูกไปอยุ่ด้วยนะ ท่านจะเลี้ยงที่บ้านท่านเอง ท่านให้เหตุผลว่าท่านรับไม่ได้ที่แฟนเราทำกับเราเหมือนขยะ เวลาทิ้งก้อทิ้งเลย อยากกลับมาก้อมา แต่ถ้าเราแต่งงานแล้วมีลูกอีกคนจะเลี้ยงกับครอบครัวแฟนก้อไม่ว่า แต่หลานคนนี้ท่านไม่ให้
เราเริ่มคุยเรื่องนี้กับแฟน แฟนเราพอเข้าใจ แต่ครอบครัวแฟนไม่เข้าใจคะ เริ่มมีปัญหา ว่าทำไมบ้านเราไม่ให้หลาน จนวันนี้เรากับแฟนต่างคนต่างปกป้องครอบครัวตัวเอง เราเริ่มท้อแล้วคะ หมดหวังที่จะได้แต่งงาน ทางครอบครัวแฟนก้อว่าบ้านเรา ประมานทำไมไม่ให้หลานมาอยุ่ด้วย เราก้อเข้าใจหัวอกพ่อแม่เราที่ท่านรับรุ้ เห้นสภาพเราตั้งแต่แรก ตอนนี้งานแต่งไม่คิดแล้วคะ แต่อยากรุ้ว่าครอบครัวเราผืดหรือคะ
ครอบครัวเราผิดหรือ ถ้าเทียบกับสิ่งที่ครอบครัวเทอทำไว้???
แต่แล้ววันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อเรารู้ว่าแฟนเราแอบไปคบกับเพื่อนที่ทำงาน ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็มีครอบครัวแล้ว เราพูดอะไรไม่ออกเลยนะวินาทีนั้น เสียใจ เสียหลัก ทำไรไม่ถูก เพราะเราขับรถไปเห็นเองกับตา วินาทีนั้นเหมือนคนบ้าเลยคะ ทำใจรับไม่ได้เลย เรากลับไปนอนบ้านวันนั้น ร้องไห้เสียใจ เก็บตัวไม่กินไม่นอน ไม่ไปเรียน ทุกอย่างในชีวิตพังคะ จนพ่อแม่เราเริ่มเห็น จนเรียกเรามาคุย เราจำใจเล่าทุกอย่างให้ฟัง พ่อแม่เราก็เสียใจ เพราะสภาพเราตอนนั้นแย่มาก วันๆเราได้แต่นั่งนิ่งๆ ลอยๆ ไม่รับไม่รุ้ มันเป็นการผิดหวังครั้งแรกก็ว่าได้ จนวันหนึ่งเราหน้ามืดเป็นลม ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเพราะเราไม่กินไม่นอน จนมาดูปฏิทินประจำเดือน มันหายไปจะ 2 เดือนแล้ว เราซื้อที่ตรวจมาตรวจ ท้องคะ อึ้งคะ ทำไรไม่ถูกคะ ยิ่งเครียดหนักไปอีก เราไปตวจที่โรงพยาบาล หมอออกใบรับรอง พร้องเอกสารการฝากครรภ์ รูปอัลตร้าซาว เราเอาหลักฐานทั้งหมดไปบ้านแฟน แต่สิ่งที่เราได้คือการนิ่งเฉย เหมือนไม่สนใจ แฟนเราไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ใช่ลูกเค้า แต่ก้ไม่รับผิดชอบ เราของให้จดทะเบียนสมรส แล้วจะไปอยุ่กับผุ้หญิงคนนั้นก้อไป แต่ก้อไปมีอะไรเลยคะ นิ่งเฉยไม่ใส่ใจกันทั้งบ้าน พ่อ แม่ เค้า น้องเค้า ไม่มีใครรุ้สึกอะไรทั้งนั้น เราแบกความเสียใจกลับบ้านคะ สารภาพกับพ่อแม่ วินาทีนั้นบอกเลยคะ อยากตายตรงนั้นเลย พ่อแม่หวังกับเรามาก หวังให้เราเรียนจบ ให้เราดูแลบริษัทต่อ หวังให้เราเป็นหน้าเป็นตา ทุกอย่างพังลงต่อหน้าต่อตาเลยคะ เราเองก็พัง ทิ้งตัวเองสุดตัวเลยคะ ร่างกายเริ่มแย่ ทั้งแพ้ท้อง ทั้งเครียด แอดมิดโรงบาลเป็นว่าเล่น ไม่นานนักหมอก็แจ้งครรภ์เป็นพิษ เราเดินแทบไม่ได้ แขนขาหมดแรง ตัวซีด ผอม น้ำหนักลด จะ 7 เดือนกว่าเราคลอดก่อนกำหนด น้องออกมาตัวเล็กมาก มีปัญหาเรื่องปอด ต้องอยุ่ตู้อบเป็นเดือน ติดเชื้อในกระเเสเลือดจนต้องเจาะไขกระดูกสันหลัง ตอนนั้นเราแทบขาดใจ เห็นลูกเจ็บขนาดนั้น เราคลอดลูก พี่สะใภ้เราก้อส่งข่าวไปบอกเค้า แต่ก้อไร้วี่แววเค้าที่จะสนใจใยดี เราเลี้ยงลูกเอง มีพี่ชาย และแม่ คอยช่วย จนน้องได้1ขวบกว่า พี่ชายเราต้องไปต่างประเทศ ครอบครัวเราคุยกันว่า อยากให้เราได้ใช้ชีวิตใหม่ พี่ชายจะเอาลูกเราไปเลี้ยงที่โน่น เราเห็นด้วย พ่อแม่ก้โอเค เพราะตั้งแต่เราท้องจนน้องขวบกว่า ไม่มีใครรุ้ว่าเราท้อง ว่าเรามีลูก มีแค่คนสนิท กับคนในครอบครัวเท่านั้น วินาทีนั้นถามว่าเราห่วงลูกมั้ย เราก้อหว่งนะ แต่เราทำให้พ่อแม่ผิดหวังมามากแล้ว เราอยากทำงานช่วงที่บ้าน ส่งเงินเลี้ยงลูกเลี้ยงตัวเอง เราเพิ่งรุ้สึกว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่ก้อวันนี้แหละ วันที่ทำงาน เลี้ยงตัวเองเลี้ยงลูก เราใช้ชีวิตแบบไร้สังคม ไร้เพื่อน ไร้คนรุ้จัก ไปกลับแค่บ้านกับบริษัท เราไม่เจอใคร ไม่อยากให้ใครเจอ ไม่อยากตอบคำถามมากมาย
เวลาผ่านไปเกือบ2 ปี สิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แฟนเรากลับมาคะ กลับมาขอโอกาสอีกครั้ง เราไม่รุ้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เค้าเล่าให้ฟังว่า เราเคยแอบมาดูเราตอนเราท้อง เห็นเราเดินท้องโตอยุ่บ้าน แต่เค้าไม่กล้าที่จะกลับมาตอนนั้น เราถามถึงแฟนเค้า เค้าบอกว่าเลิกกันไปตั้งแต่ 5 เดือนแรก ครอบครัว ผญ คนนั้นรุ้เรื่อง ให้ออกจากงาน เค้าบอกว่าตอนนี้เค้าเองก้อออกจากงาน มาเปิดบริษัทเอง เราบอกเค้าเรื่องลูกว่าพี่ชายพาไปอยุ่ต่างประเทศ เพราะต้องทำงาน แรกเราก็ไม่ได้กลับไปดีกับเค้าเลย ใช้เวลาอยุ่สักปีกว่า ก็กลับมาใช้ชีวิตด้วยกัน จนลูกครบ3 ขวบ พี่ชายเรากลับมาไทย ลูกเราก้อกลับมาด้วย เราดีใจมาก แต่ปัญหาก้เริ่มเกิดคะ เราคุยกับแฟนว่าจะแต่งงานกันอีก2 ปี พอเราเอาเรื่องแต่งงานไปพูดกับพ่อและแม่ ท่านว่าแล้วแต่เราจะเลือก แต่ท่านก็ยังโกรธแฟนเราอยุ่ไม่หาย ท่านว่าถ้าจะแต่งงานกัน ท่านไม่ให้ลูกไปอยุ่ด้วยนะ ท่านจะเลี้ยงที่บ้านท่านเอง ท่านให้เหตุผลว่าท่านรับไม่ได้ที่แฟนเราทำกับเราเหมือนขยะ เวลาทิ้งก้อทิ้งเลย อยากกลับมาก้อมา แต่ถ้าเราแต่งงานแล้วมีลูกอีกคนจะเลี้ยงกับครอบครัวแฟนก้อไม่ว่า แต่หลานคนนี้ท่านไม่ให้
เราเริ่มคุยเรื่องนี้กับแฟน แฟนเราพอเข้าใจ แต่ครอบครัวแฟนไม่เข้าใจคะ เริ่มมีปัญหา ว่าทำไมบ้านเราไม่ให้หลาน จนวันนี้เรากับแฟนต่างคนต่างปกป้องครอบครัวตัวเอง เราเริ่มท้อแล้วคะ หมดหวังที่จะได้แต่งงาน ทางครอบครัวแฟนก้อว่าบ้านเรา ประมานทำไมไม่ให้หลานมาอยุ่ด้วย เราก้อเข้าใจหัวอกพ่อแม่เราที่ท่านรับรุ้ เห้นสภาพเราตั้งแต่แรก ตอนนี้งานแต่งไม่คิดแล้วคะ แต่อยากรุ้ว่าครอบครัวเราผืดหรือคะ