สวัสดีค่ะ จริงๆเรื่องนี้ก็เกิดมานานพอสมควรแล้วค่ะ ประมาณ 1 ปีได้ แต่ปัจจุบันเราก็ยังรู้สึกคาใจอยู่เลยจะถามความเห็นทุกๆท่านว่าเรายึดติดมาไปรึป่าว? (ยาวหน่อยนะคะ)
ก่อนอื่นขอเล่าคร่าวๆก่อนนะคะว่าครอบครัวเจ้าบ่าวเป็นเกษตรกรธรรมดา ในจุดนี้ครอบครัวเราเข้าใจค่ะ ดังนั้นฝ่ายครอบครัวเราจึงเรียกสินสอดไม่มาก ประมาณ1แสน แล้วก็ไม่ได้เก็บไว้ค่ะ ให้ทางครอบครัวเจ้าบ่าวคืนไปเมื่อจบพิธี
...เหตุการณ์เริ่มต้นเมื่อก่อนวันงานประมาณ 2-3 สัปดาห์...
พี่สะใภ้ของทางเจ้าบ่าวได้เดินทางมาที่บ้านเราเพื่อมาคอนเฟิร์มเรื่องพิธีและมาวัดนิ้วเราค่ะ (พี่สะใภ้มีอาชีพเป็นครู ส่วนพี่เขยเป็นรองผอ.ค่ะ) พี่สะใภ้เอาแหวนมาวงนึงซึ่งเป็นของแกเองมาลองให้เราสวมดู แล้วถามว่า "ใส่ได้ไม หลวมไม ถ้าประมาณแบบนี้โอเครึป่าว" เราก็ตอบว่า "ใส่ได้อยู่ค่ะ ไม่หลวม" เมื่อคุยกันเสร็จสรรพพี่สะใภ้ก็กลับไป
...จากนั้น วันที่เรารอคอยก็มาถึงซึ่งคือ วันแต่งงาน...
พิธีแต่งงานเราจัดเป็นงานเล็กๆค่ะ แขกไม่เยอะประมาณ 50 คน ก็จัดพิธีตามประเพณีอีสานทั่วไป พอถึงช่วงที่ต้องมอบพวกสินสอดทองหมั้น เจ้าบ่าวก็มอบสินสอด สวมแหวนให้ แล้วก็สวมสร้อยให้อีกเส้นนึงค่ะ สรุปคือ สิ่งที่เราได้มีแหวนกับสร้อย (ไม่นับสินสอด) เราใส่ติดตัวไว้ตลอดตั้งแต่ทำพิธี จากนั้นก็ไปทานอาหารกันตามปกติค่ะ พอทานอาหารเสร็จ ทางครอบครัวเจ้าบ่าวก็ยังไม่กลับ เราก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถอดแหวนกับสร้อยเก็บไว้เพราะว่ากลัวมันหายกลัวจะเป็นรอย (อันนี้คิดแบบนั้นจริงๆค่ะ) พอสักพักนึงเจ้าบ่าวมากระซิบบอกเราว่า
เจ้าบ่าว : "ตัวเองๆ พี่สะใภ้ถามว่าถ้าตัวเองไม่ใส่แหวนแล้วขอคืนนะ"
คือตอนนั้นเรางงมากค่ะ คืนอะไร? คืนทำไม?
เรา : "คืนทำไมอ่ะ แหวนซื้อให้ไม่ใช่หรอ"
เจ้าบ่าว : "อ่อป่าว แหวนนั้นมันเป็นของพี่สะใภ้อ่ะ พี่แกให้มายืมใส่ทำพิธีเฉยๆ ตอนแรกเห็นตัวเองใส่อยู่เลยยังไม่ได้ทวง แต่ตอนนี้เห็นตัวเองไม่ได้ใส่แล้วเลยจะขอคืน"
เรานี่แบบเฟลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ที่เฟลเพราะอะไรรู้ไมคะ คือก่อนหน้านั้นมาวัดนิ้วเราอย่างดิบดี ไอ้เราก็นึกว่าจะซื้อใหม่ให้เลย ถ้าบอกตั้งแต่แรกว่าแหวนไม่ได้ซื้อนะเป็นของพี่สะใภ้เองก็จะไม่อะไรหรอกค่ะ มันเสียความรู้สึกมากจริงๆค่ะ แต่เราก็คืนไปค่ะ เราเลยถามต่อ
เรา : "แล้วสร้อยล่ะต้องคืนรึป่าว"
เจ้าบ่าว : "ไม่ต้องคืน อันนั้นให้เลย"
เราก็รู้สึกโอเคขึ้นมานิดนึง จบเรื่องแหวนค่ะ...ต่อมาเรื่องสร้อย...
สร้อยทองที่ได้มามันก็ไม่ได้แพงอะไรมากค่ะ ประมาณบาทนึง (ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร) แต่หลังจากวันนั้น คือสามีเรามีพี่สาวอยู่คนนึงค่ะ (จริงๆมีพี่ทั้งหมด3คน) ซึ่งพี่คนนี้แกอยู่กับแม่ย่า ก็เข้าใจใช่ไมคะว่าครอบครัวสามีไม่ได้ร่ำรวย มีหนี้สินเหมือนคนปกติ แต่คราวนี้เหมือนเวลาที่ต้องจ่ายหนี้ต่างๆนาๆ แล้วพี่สาวแกไม่มีตังก็จะโทรหาสามีเรา ซึ่งในบางครั้งทางฝ่ายเราก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ (ถ้ามีก็ให้ยืม) พอบอกไปว่าไม่มี พี่แกก็จะชอบพูดว่า "เอ้า แกก็มีสร้อยทองอยู่หนิ เอาไปขายสิ" พูดแบบนี้ตลอดค่ะ เวลามีเรื่องเงินมาทีไร คือเหมือนเค้ารู้ว่ายังไงเราก็มีสำรองไว้อยู่คือสร้อย เค้าก็จะชอบมายุ่งกับอีสร้อยเส้นเนี้ยตลอด เราแบบเบื่อมากค่ะ ซึ่งมันก็หลายครั้งนะคะ จนเราอยากจะขายให้มันจบๆไป แต่ก็เสียดายเพราะมันเป็นของขวัญวันแต่งงานชิ้นเดียวที่เรามีอยู่ สรุปคือ อยากถามความเห็น ความรู้สึกของทุกคนว่าจะเป็นแบบเราไมคะ หรือเรายึดติดมากเกินไป แล้วเรื่องสร้อยทองเราควรแก้ปัญหายังไงดีคะ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจบค่ะ
คุณจะรู้สึกยังไงคะ ถ้าวันแต่งงานโดนทวงแหวนคืน
ก่อนอื่นขอเล่าคร่าวๆก่อนนะคะว่าครอบครัวเจ้าบ่าวเป็นเกษตรกรธรรมดา ในจุดนี้ครอบครัวเราเข้าใจค่ะ ดังนั้นฝ่ายครอบครัวเราจึงเรียกสินสอดไม่มาก ประมาณ1แสน แล้วก็ไม่ได้เก็บไว้ค่ะ ให้ทางครอบครัวเจ้าบ่าวคืนไปเมื่อจบพิธี
...เหตุการณ์เริ่มต้นเมื่อก่อนวันงานประมาณ 2-3 สัปดาห์...
พี่สะใภ้ของทางเจ้าบ่าวได้เดินทางมาที่บ้านเราเพื่อมาคอนเฟิร์มเรื่องพิธีและมาวัดนิ้วเราค่ะ (พี่สะใภ้มีอาชีพเป็นครู ส่วนพี่เขยเป็นรองผอ.ค่ะ) พี่สะใภ้เอาแหวนมาวงนึงซึ่งเป็นของแกเองมาลองให้เราสวมดู แล้วถามว่า "ใส่ได้ไม หลวมไม ถ้าประมาณแบบนี้โอเครึป่าว" เราก็ตอบว่า "ใส่ได้อยู่ค่ะ ไม่หลวม" เมื่อคุยกันเสร็จสรรพพี่สะใภ้ก็กลับไป
...จากนั้น วันที่เรารอคอยก็มาถึงซึ่งคือ วันแต่งงาน...
พิธีแต่งงานเราจัดเป็นงานเล็กๆค่ะ แขกไม่เยอะประมาณ 50 คน ก็จัดพิธีตามประเพณีอีสานทั่วไป พอถึงช่วงที่ต้องมอบพวกสินสอดทองหมั้น เจ้าบ่าวก็มอบสินสอด สวมแหวนให้ แล้วก็สวมสร้อยให้อีกเส้นนึงค่ะ สรุปคือ สิ่งที่เราได้มีแหวนกับสร้อย (ไม่นับสินสอด) เราใส่ติดตัวไว้ตลอดตั้งแต่ทำพิธี จากนั้นก็ไปทานอาหารกันตามปกติค่ะ พอทานอาหารเสร็จ ทางครอบครัวเจ้าบ่าวก็ยังไม่กลับ เราก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถอดแหวนกับสร้อยเก็บไว้เพราะว่ากลัวมันหายกลัวจะเป็นรอย (อันนี้คิดแบบนั้นจริงๆค่ะ) พอสักพักนึงเจ้าบ่าวมากระซิบบอกเราว่า
เจ้าบ่าว : "ตัวเองๆ พี่สะใภ้ถามว่าถ้าตัวเองไม่ใส่แหวนแล้วขอคืนนะ"
คือตอนนั้นเรางงมากค่ะ คืนอะไร? คืนทำไม?
เรา : "คืนทำไมอ่ะ แหวนซื้อให้ไม่ใช่หรอ"
เจ้าบ่าว : "อ่อป่าว แหวนนั้นมันเป็นของพี่สะใภ้อ่ะ พี่แกให้มายืมใส่ทำพิธีเฉยๆ ตอนแรกเห็นตัวเองใส่อยู่เลยยังไม่ได้ทวง แต่ตอนนี้เห็นตัวเองไม่ได้ใส่แล้วเลยจะขอคืน"
เรานี่แบบเฟลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ที่เฟลเพราะอะไรรู้ไมคะ คือก่อนหน้านั้นมาวัดนิ้วเราอย่างดิบดี ไอ้เราก็นึกว่าจะซื้อใหม่ให้เลย ถ้าบอกตั้งแต่แรกว่าแหวนไม่ได้ซื้อนะเป็นของพี่สะใภ้เองก็จะไม่อะไรหรอกค่ะ มันเสียความรู้สึกมากจริงๆค่ะ แต่เราก็คืนไปค่ะ เราเลยถามต่อ
เรา : "แล้วสร้อยล่ะต้องคืนรึป่าว"
เจ้าบ่าว : "ไม่ต้องคืน อันนั้นให้เลย"
เราก็รู้สึกโอเคขึ้นมานิดนึง จบเรื่องแหวนค่ะ...ต่อมาเรื่องสร้อย...
สร้อยทองที่ได้มามันก็ไม่ได้แพงอะไรมากค่ะ ประมาณบาทนึง (ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร) แต่หลังจากวันนั้น คือสามีเรามีพี่สาวอยู่คนนึงค่ะ (จริงๆมีพี่ทั้งหมด3คน) ซึ่งพี่คนนี้แกอยู่กับแม่ย่า ก็เข้าใจใช่ไมคะว่าครอบครัวสามีไม่ได้ร่ำรวย มีหนี้สินเหมือนคนปกติ แต่คราวนี้เหมือนเวลาที่ต้องจ่ายหนี้ต่างๆนาๆ แล้วพี่สาวแกไม่มีตังก็จะโทรหาสามีเรา ซึ่งในบางครั้งทางฝ่ายเราก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ (ถ้ามีก็ให้ยืม) พอบอกไปว่าไม่มี พี่แกก็จะชอบพูดว่า "เอ้า แกก็มีสร้อยทองอยู่หนิ เอาไปขายสิ" พูดแบบนี้ตลอดค่ะ เวลามีเรื่องเงินมาทีไร คือเหมือนเค้ารู้ว่ายังไงเราก็มีสำรองไว้อยู่คือสร้อย เค้าก็จะชอบมายุ่งกับอีสร้อยเส้นเนี้ยตลอด เราแบบเบื่อมากค่ะ ซึ่งมันก็หลายครั้งนะคะ จนเราอยากจะขายให้มันจบๆไป แต่ก็เสียดายเพราะมันเป็นของขวัญวันแต่งงานชิ้นเดียวที่เรามีอยู่ สรุปคือ อยากถามความเห็น ความรู้สึกของทุกคนว่าจะเป็นแบบเราไมคะ หรือเรายึดติดมากเกินไป แล้วเรื่องสร้อยทองเราควรแก้ปัญหายังไงดีคะ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจบค่ะ