ครั้งแรกที่ได้เจอ...
เราเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่ง ใสๆ เอ๊าะๆ เพิ่งก้าวเข้าสู่ชีวิตเด็กหอในรั้วมหาลัย
เขาเป็นพี่ปีสอง...
วันนั้นเป็นวันรับน้องของมอ แน่อยู่อยู่แล้วว่า ไม่ว่ากิจกรรมอะไรก็ต้องมีการแบ่งกลุ่มค่ะ หายนะบังเกิด ปัญหาคือเราไม่รู้ว่าเราอยู่กลุ่มไหน คนก็เดินยั้วเยี้ยกันเต็มไปหมด นี่เดินหาไรกัน? แต่เราก็เดินค่ะ 5555
เดินวนไปวนมารอบที่ล้านแปดได้ แต่เราก็ยังหาป้ายประกาศชื่อกลุ่มไม่เจอ แล้วในที่สุด เทพบุตรก็มา เพื่อนคณะเราเอง 5555555
นางเดินมาบอกว่า นางหาป้ายประกาศไม่เจอเหมือนกัน งานงอกล่ะทีนี้ แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ หลังจากการเดินวนรอบที่สองล้าน เราเลยตัดสินใจไปหาที่นั่งรอให้คนซาลงก่อน ค่อยไปเดินหาป้าย นั่งพิงเสาคุยกันจุ๋งจิ๋งเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ คนเริ่มทยอยกันออกไปจากอาคารกันเยอะแล้ว เราจึงหาทางออกให้กับชีวิตของ
สองตัวที่ไปไหนไม่ได้ เอาละ คงต้องถามเอาแล้วล่ะ (น่าจะคิดได้นานแล้ว)
เราสอดส่ายสายตามองหาเหยื่อกัน และแล้ว...ก็มีคนติดเบ็ดเรา พอถามไปว่าป้ายประกาศชื่อกลุ่มอยู่ไหน โป๊ะแตก ติดอยู่บนเสาที่เรานั่งพิง
สงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยให้กับความโง่ของตัวเองหนึ่งนาที...
พอดูชื่อเสร็จ ปรากฏว่าเรากับเพื่อนอยู่คนละกลุ่ม เลยแยกย้ายกันตรงนั้น พอหากลุ่มตัวเองเจอ เขียนป้ายชื่ออะไรเสร็จ พี่กลุ่มก็มารับไปฐานทัพ มีเพื่อนหลากคณะอยู่กันเต็มไปหมด และอีนี่ไม่รู้จักใครเลย หัวเดียวลืมพกกระเทียมด้วย
ระหว่างนั้นก็มีพี่กลุ่มพาน้องมาส่งเรื่อยๆ จนเกือบครบแล้ว พี่กลุ่มให้น้องแนะนำตัวด้วยชื่อกับคณะ พอน้องแนะนำตัวจบก็ถึงตาพี่กลุ่มแนะนำตัวบ้าง
แล้วเขาก็มา...
ขอใช้ชื่อสมมตินะคะ
"พี่พี วิศวะปีสองครับ" เสียงแนะนำตัวจบลงปิดท้ายด้วยรอยยิ้มโชว์เขี้ยวแหลมๆ ที่มุมปาก
มันสั่นในใจเบาๆ
มันสั่นในใจ
มันสั่น
มัน...
ชอบว่ะ
เราไม่ใช่คนเพ้อฝัน ไม่อ่านนิยายหวานแหวว ไม่เคยรู้ว่ารักแรกพบมันเป็นยังไง เป็นความรู้สึกแบบไหน แต่วันนี้เชื่อแล้วว่ามันมีจริงๆ
...เหมือนเจอของเล่นถูกใจ
...เหมือนเปิดกล่องของขวัญชิ้นใหญ่
...เหมือนจับสลากได้รางวัลแจ็กพอต
พี่พีเป็นมือกลองของกลุ่ม คงไม่ต้องบอกเนอะว่ามือกลองทำอะไร 5555 ส่วนเราเป็นคนชอบเต้น แบบได้ยินเสียงกลองไม่ได้ ขากระตุก มือขยับทันที
กิจกรรมยอดฮิตทุกค่าย ทุกงาน คือละลายพฤติกรรม ให้น้องๆ รู้จักกันมากขึ้น พี่ๆ ก็มีเพลงมาร้อง มีเกมมาเล่นเรื่อยๆ เราก็ทำกิจกรรมไปแอบมองพี่เค้าไป สังเกตเห็นมีผ้าพันมือพันนิ้วเต็มไปหมด คงเจ็บน่าดู ได้แต่บอกในใจว่า "ทายาด้วยนะคะ"
ก็ใครมันจะไปกล้าบอก...
วันแรกจบลงไปด้วยการแอบมองเค้าอยู่ฝ่ายเดียว
ความในใจของคนแอบรัก ที่ไม่อยากอยู่แค่ในมุมแอบ
เราเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่ง ใสๆ เอ๊าะๆ เพิ่งก้าวเข้าสู่ชีวิตเด็กหอในรั้วมหาลัย
เขาเป็นพี่ปีสอง...
วันนั้นเป็นวันรับน้องของมอ แน่อยู่อยู่แล้วว่า ไม่ว่ากิจกรรมอะไรก็ต้องมีการแบ่งกลุ่มค่ะ หายนะบังเกิด ปัญหาคือเราไม่รู้ว่าเราอยู่กลุ่มไหน คนก็เดินยั้วเยี้ยกันเต็มไปหมด นี่เดินหาไรกัน? แต่เราก็เดินค่ะ 5555
เดินวนไปวนมารอบที่ล้านแปดได้ แต่เราก็ยังหาป้ายประกาศชื่อกลุ่มไม่เจอ แล้วในที่สุด เทพบุตรก็มา เพื่อนคณะเราเอง 5555555
นางเดินมาบอกว่า นางหาป้ายประกาศไม่เจอเหมือนกัน งานงอกล่ะทีนี้ แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ หลังจากการเดินวนรอบที่สองล้าน เราเลยตัดสินใจไปหาที่นั่งรอให้คนซาลงก่อน ค่อยไปเดินหาป้าย นั่งพิงเสาคุยกันจุ๋งจิ๋งเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ คนเริ่มทยอยกันออกไปจากอาคารกันเยอะแล้ว เราจึงหาทางออกให้กับชีวิตของ
เราสอดส่ายสายตามองหาเหยื่อกัน และแล้ว...ก็มีคนติดเบ็ดเรา พอถามไปว่าป้ายประกาศชื่อกลุ่มอยู่ไหน โป๊ะแตก ติดอยู่บนเสาที่เรานั่งพิง
สงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยให้กับความโง่ของตัวเองหนึ่งนาที...
พอดูชื่อเสร็จ ปรากฏว่าเรากับเพื่อนอยู่คนละกลุ่ม เลยแยกย้ายกันตรงนั้น พอหากลุ่มตัวเองเจอ เขียนป้ายชื่ออะไรเสร็จ พี่กลุ่มก็มารับไปฐานทัพ มีเพื่อนหลากคณะอยู่กันเต็มไปหมด และอีนี่ไม่รู้จักใครเลย หัวเดียวลืมพกกระเทียมด้วย
ระหว่างนั้นก็มีพี่กลุ่มพาน้องมาส่งเรื่อยๆ จนเกือบครบแล้ว พี่กลุ่มให้น้องแนะนำตัวด้วยชื่อกับคณะ พอน้องแนะนำตัวจบก็ถึงตาพี่กลุ่มแนะนำตัวบ้าง
แล้วเขาก็มา...
ขอใช้ชื่อสมมตินะคะ
"พี่พี วิศวะปีสองครับ" เสียงแนะนำตัวจบลงปิดท้ายด้วยรอยยิ้มโชว์เขี้ยวแหลมๆ ที่มุมปาก
มันสั่นในใจเบาๆ
มันสั่นในใจ
มันสั่น
มัน...
ชอบว่ะ
เราไม่ใช่คนเพ้อฝัน ไม่อ่านนิยายหวานแหวว ไม่เคยรู้ว่ารักแรกพบมันเป็นยังไง เป็นความรู้สึกแบบไหน แต่วันนี้เชื่อแล้วว่ามันมีจริงๆ
...เหมือนเจอของเล่นถูกใจ
...เหมือนเปิดกล่องของขวัญชิ้นใหญ่
...เหมือนจับสลากได้รางวัลแจ็กพอต
พี่พีเป็นมือกลองของกลุ่ม คงไม่ต้องบอกเนอะว่ามือกลองทำอะไร 5555 ส่วนเราเป็นคนชอบเต้น แบบได้ยินเสียงกลองไม่ได้ ขากระตุก มือขยับทันที
กิจกรรมยอดฮิตทุกค่าย ทุกงาน คือละลายพฤติกรรม ให้น้องๆ รู้จักกันมากขึ้น พี่ๆ ก็มีเพลงมาร้อง มีเกมมาเล่นเรื่อยๆ เราก็ทำกิจกรรมไปแอบมองพี่เค้าไป สังเกตเห็นมีผ้าพันมือพันนิ้วเต็มไปหมด คงเจ็บน่าดู ได้แต่บอกในใจว่า "ทายาด้วยนะคะ"
ก็ใครมันจะไปกล้าบอก...
วันแรกจบลงไปด้วยการแอบมองเค้าอยู่ฝ่ายเดียว