สวัสดีครับ ผู้ที่เข้ามาอ่านทุกท่าน ก่อนอื่นผมขอขอบคุณที่ท่านสละเวลาเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าจะไร้สาระหรือจะมีประโยชน์ ผมขอเริ่มเลยละกันนะครับ จากหัวข้อกระทู้ อาจจะสะกิดความคิดของใครหลายๆคนที่กำลังเบื่อจากงานประจำ หรือต้องการที่จะออกจากงานประจำเพื่อมาทำอะใรที่มันเป็นของตัวเอง อิสระไม่ต้องมีใครบังคับเรา อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็พัก ไม่ต้องตื่นแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวบึ่งรถเพื่อไปหาเครื่องตอกบัตรให้ทันเวลา ครับตอนนี้ผมก็เป็นแบบนี้อยู่ แต่อีกไม่กี่วันผมก็จะโบยบินแล้ว ผมจบวิศวะเครื่องกลจาก
มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในภาคอิสาน
ผมทำงานเป็นพนักงานอยู่บริษัทขายเครื่องจักรในงานก่อสร้างที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศอยู่ครับ ในตำแหน่งวิศวกรโครงการ แรกๆเมื่อสองปีก่อน ผมได้ไปประจำอยู่ที่ สปป.ลาว เป็นโครงการก่อสร้างของบริษัทคนไทยนี่แหล่ะครับ ที่กู้เงินจากห้าสถาบันการเงินในไทยไปลงทุน ตอนแรกผมสมัครไปเป็นแค่ช่างซ่อมบำรุง ทำได้ซักพักเค๊าก็เลื่อนตำแหน่งให้เป็นวิศวกรวางแผนโครงการ เงินเดือนก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่เบี้ยเลี้ยงสิครับวันละ 1000 ทำงาน 40 วัน พัก 10 วัน ช่วงพักผมก็กลับมาหาแฟนที่กรุงเทพ ซึ่งแฟนผมเค๊าก็ทำงานประจำอยู่ในนิคมอุสาหกรรม ก่อนถึงรังสิต เค๊าหยุดเสาร์อาทิตย์ครับ วันหยุดเค๊าก็เลยลองหาอะใรมาขายเล็กๆน้อยๆ ตามตลาดนัด เริ่มต้นด้วยเสื้อผ้ามือสองก็ขายดีนะ ปูเสื่อวางขายเค๊าก็ทำคนเดียวเห็นแล้วสงสารมาก กลับดึกๆขับรถคนเดียว ต่อมาเริ่มจับตลาดด้านชุดชั้นในผู้หญิง ก็ปูเสื่อวางขายเหมือนเดิมครับ แต่ละอาทิตย์จะไปขายที่ตลาดแถวอยุทธยาครับ ทั้งเสาร์อาทิตย์เลย แรกๆไม่รู้จักใคร ก็จะได้ที่ไม่ประจำ ย้ายไปเรื่อย อาทิตย์นี้อยู่มุมนี้ อาทิตย์หน้าไปอยู่อีกมุมนึง ลูกค้าเลยไม่ค่อยติด แต่ก็ยังพอขายได้แต่เธอก็ยังสู้ไม่ท้อ แต่บางครั้งเหนื่อยๆเธอก็อาจจะมีบ่นบ้าง แต่ก็ไม่เคยท้อ
ต่อมาเธอลงทุนไปซื้อเต๊นพับแบบ 2*2 เมตร มาเพื่อที่จะให้ร้านดูดีขึ้นมาหน่อย เพราะมีลูกค้าเริ่มติดหลายคนละเนื่องจากราคาถูกและคุณภาพดี แตกต่างจากเจ้าอื่นแต่ปัญหาก็ยังมีอีกนั่นแหล่ะครับ เธอจะกางคนเดียวไม่ได้ ยกขึ้นรถลำบาก เต๊นจะได้ใช้ก็แค่ตอนที่ผมกลับมาพักและตรงวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ถ้าผมไม่ได้กลับมาเธอก็จะปูเสื่อตั้งราวแขวนธรรมดามากๆ แต่เธอก็สู้จนได้รู้จักกับพี่สาวใจดีคนนึง บ้านอยู่แถวๆนั้น พี่เค๊าบอกว่าถูกชะตากะแฟนผม เค๊าจะมาช่วยแฟนผมขายของแทบทุกอาทิตย์ และที่สำคัญพี่เค๊ารู้จักกับเจ้าของตลาดนัดแห่งนี้ ซึ่งเป็นเจ้าของเดียวกันกับตลาดไทย
จากความช่วยเหลือของพี่สาวคนนี้ ทำให้แฟนผมได้ที่ประจำซึ่งก็ทำเลดีพอสมควร อยู่ด้านหน้า คนเดินเยอะ จึงทำให้ขายดีพอสมควรทั้งที่ตั้งแค่ราวแขวนธรรมดาๆ วกกลับมาที่ผม ตอนนี้โครงการก่อสร้างที่ สปป.ลาว จบแล้วทางบริษัทจึงย้ายผมมาประจำอยู่ที่เหมืองแร่แห่งนึงที่ชาวบ้านประท้วงกันบ่อยๆแถวๆจังหวัดพิจิตรและที่แย่กว่านั้นคือรายได้ผมลดลงมาก เงินเดือนก็น้อยอยู่แล้ว ยังมาลดเบี้ยเลี้ยงเหลือวันละ 500 อีก บ้านก็ต้องเช่าเองข้าวก็ต้องหาซื้อกินเอง ทั้งที่ตอนอยู่ สปป.ลาว ที่พักก็มีให้ ข้าวก็เลี้ยง 3 มื้อ ลำบากสิครับตอนนี้ วันนึงทำงาน 12 ชั่วโมง ทำงาน 21 วัน หยุด 7 วัน ถึงวันหยุด ผมก็กลับไปขายของกับแฟนเหมือนปกติ ถ้าวันไหนผมไม่กลับ แฟนก็จะไปขายคนเดียวตั้งราวแขวนแบบธรรมดาๆ เห็นแล้วสงสารครับ เพราะจากที่ผมสังเกต วันไหนผมกลับไปแล้วกางเต๊นจัดร้านดีๆ ลูกค้าจะเยอะมาก สั่งของมา 4-5 พันบาทขายสองวันหมด แต่ถ้าวันไหนแฟนผมไปคนเดียว ยอดขายจะลดลงครึ่งต่อครึ่งเลย แฟนผมก็บ่นว่าเหงา ไปขายของคนเดียว ทำอะใรคนเดียว กลับก็ดึก....เหนื่อย วันจันทร์ไปทำงานแทบไม่ได้ เพราะทำคนเดียวกว่าจะเก็บร้านเสร็จก็ปาเข้าไป 4-5 ทุ่ม กว่าจะกลับถึงหอแถวบางปะอินก็ดึก เธอก็พยายามที่จะหางานแถวนั้นให้ผมเพื่อจะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ
สุดท้ายด้วยความรักและความสงสารที่เธอต้องไปขายของคนเดียวซึ่งมันก็เหมือนจะไปได้ด้วยดี ผมก็เลยยื่นใบลาออก สิ้นเดือนนี้ เพื่อที่จะกลับไปอยู่กับเธอ ทั้งที่ผมยังไม่ได้งานใหม่ เธอดีใจมาก เธอบอกว่าถ้าผมกลับไปจะลงเต๊นใหม่ที่กว้างกว่าเดิม จัดร้านสวยๆ ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ พอรู้ว่าผมยื่นใบลาออกแล้ว เธอวางแผนซะยาวเหยียดเลยครับ จะไม่ให้ผมทำงานด้วยซ้ำ แค่ไปช่วยตั้งเต๊นให้เธอขายของก็พอ...เห็นเธอมีความสุข ผมก็มีความสุขครับ ครอบครัวสำคัญกว่าสิ่งอื่นได สุขบ้างทุกข์บ้าง แต่อย่างน้อยเราก็ได้สู้อยู่ข้างๆกัน ต่อไปภายหน้า ผมก็จะหาของมาขายใกล้ๆเธอ จะลองเป็นพ่อค้าตลาดนัดแบบเต็มตัวซักครั้ง เพราะถ้าจะให้ผมยืนเฝ้าร้านขายชุดชั้นในผู้หญิง รับรอง ไม่มีใครเข้าร้านแน่ๆ หลังจากที่ผมลาออกจากงาน ไปช่วยเธอขายของระหว่างรองานใหม่ ผลเป็นยังใง ผมจะมาเล่าให้ฟังอีกครั้งครับ ของคุณที่ท่านอุตส่าอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยครับ เพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก...
ลาออกจากงานประจำ มาเป็นพ่อค้าขายของตลาดนัด.....
มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในภาคอิสาน
ผมทำงานเป็นพนักงานอยู่บริษัทขายเครื่องจักรในงานก่อสร้างที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศอยู่ครับ ในตำแหน่งวิศวกรโครงการ แรกๆเมื่อสองปีก่อน ผมได้ไปประจำอยู่ที่ สปป.ลาว เป็นโครงการก่อสร้างของบริษัทคนไทยนี่แหล่ะครับ ที่กู้เงินจากห้าสถาบันการเงินในไทยไปลงทุน ตอนแรกผมสมัครไปเป็นแค่ช่างซ่อมบำรุง ทำได้ซักพักเค๊าก็เลื่อนตำแหน่งให้เป็นวิศวกรวางแผนโครงการ เงินเดือนก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่เบี้ยเลี้ยงสิครับวันละ 1000 ทำงาน 40 วัน พัก 10 วัน ช่วงพักผมก็กลับมาหาแฟนที่กรุงเทพ ซึ่งแฟนผมเค๊าก็ทำงานประจำอยู่ในนิคมอุสาหกรรม ก่อนถึงรังสิต เค๊าหยุดเสาร์อาทิตย์ครับ วันหยุดเค๊าก็เลยลองหาอะใรมาขายเล็กๆน้อยๆ ตามตลาดนัด เริ่มต้นด้วยเสื้อผ้ามือสองก็ขายดีนะ ปูเสื่อวางขายเค๊าก็ทำคนเดียวเห็นแล้วสงสารมาก กลับดึกๆขับรถคนเดียว ต่อมาเริ่มจับตลาดด้านชุดชั้นในผู้หญิง ก็ปูเสื่อวางขายเหมือนเดิมครับ แต่ละอาทิตย์จะไปขายที่ตลาดแถวอยุทธยาครับ ทั้งเสาร์อาทิตย์เลย แรกๆไม่รู้จักใคร ก็จะได้ที่ไม่ประจำ ย้ายไปเรื่อย อาทิตย์นี้อยู่มุมนี้ อาทิตย์หน้าไปอยู่อีกมุมนึง ลูกค้าเลยไม่ค่อยติด แต่ก็ยังพอขายได้แต่เธอก็ยังสู้ไม่ท้อ แต่บางครั้งเหนื่อยๆเธอก็อาจจะมีบ่นบ้าง แต่ก็ไม่เคยท้อ
ต่อมาเธอลงทุนไปซื้อเต๊นพับแบบ 2*2 เมตร มาเพื่อที่จะให้ร้านดูดีขึ้นมาหน่อย เพราะมีลูกค้าเริ่มติดหลายคนละเนื่องจากราคาถูกและคุณภาพดี แตกต่างจากเจ้าอื่นแต่ปัญหาก็ยังมีอีกนั่นแหล่ะครับ เธอจะกางคนเดียวไม่ได้ ยกขึ้นรถลำบาก เต๊นจะได้ใช้ก็แค่ตอนที่ผมกลับมาพักและตรงวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ถ้าผมไม่ได้กลับมาเธอก็จะปูเสื่อตั้งราวแขวนธรรมดามากๆ แต่เธอก็สู้จนได้รู้จักกับพี่สาวใจดีคนนึง บ้านอยู่แถวๆนั้น พี่เค๊าบอกว่าถูกชะตากะแฟนผม เค๊าจะมาช่วยแฟนผมขายของแทบทุกอาทิตย์ และที่สำคัญพี่เค๊ารู้จักกับเจ้าของตลาดนัดแห่งนี้ ซึ่งเป็นเจ้าของเดียวกันกับตลาดไทย
จากความช่วยเหลือของพี่สาวคนนี้ ทำให้แฟนผมได้ที่ประจำซึ่งก็ทำเลดีพอสมควร อยู่ด้านหน้า คนเดินเยอะ จึงทำให้ขายดีพอสมควรทั้งที่ตั้งแค่ราวแขวนธรรมดาๆ วกกลับมาที่ผม ตอนนี้โครงการก่อสร้างที่ สปป.ลาว จบแล้วทางบริษัทจึงย้ายผมมาประจำอยู่ที่เหมืองแร่แห่งนึงที่ชาวบ้านประท้วงกันบ่อยๆแถวๆจังหวัดพิจิตรและที่แย่กว่านั้นคือรายได้ผมลดลงมาก เงินเดือนก็น้อยอยู่แล้ว ยังมาลดเบี้ยเลี้ยงเหลือวันละ 500 อีก บ้านก็ต้องเช่าเองข้าวก็ต้องหาซื้อกินเอง ทั้งที่ตอนอยู่ สปป.ลาว ที่พักก็มีให้ ข้าวก็เลี้ยง 3 มื้อ ลำบากสิครับตอนนี้ วันนึงทำงาน 12 ชั่วโมง ทำงาน 21 วัน หยุด 7 วัน ถึงวันหยุด ผมก็กลับไปขายของกับแฟนเหมือนปกติ ถ้าวันไหนผมไม่กลับ แฟนก็จะไปขายคนเดียวตั้งราวแขวนแบบธรรมดาๆ เห็นแล้วสงสารครับ เพราะจากที่ผมสังเกต วันไหนผมกลับไปแล้วกางเต๊นจัดร้านดีๆ ลูกค้าจะเยอะมาก สั่งของมา 4-5 พันบาทขายสองวันหมด แต่ถ้าวันไหนแฟนผมไปคนเดียว ยอดขายจะลดลงครึ่งต่อครึ่งเลย แฟนผมก็บ่นว่าเหงา ไปขายของคนเดียว ทำอะใรคนเดียว กลับก็ดึก....เหนื่อย วันจันทร์ไปทำงานแทบไม่ได้ เพราะทำคนเดียวกว่าจะเก็บร้านเสร็จก็ปาเข้าไป 4-5 ทุ่ม กว่าจะกลับถึงหอแถวบางปะอินก็ดึก เธอก็พยายามที่จะหางานแถวนั้นให้ผมเพื่อจะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ
สุดท้ายด้วยความรักและความสงสารที่เธอต้องไปขายของคนเดียวซึ่งมันก็เหมือนจะไปได้ด้วยดี ผมก็เลยยื่นใบลาออก สิ้นเดือนนี้ เพื่อที่จะกลับไปอยู่กับเธอ ทั้งที่ผมยังไม่ได้งานใหม่ เธอดีใจมาก เธอบอกว่าถ้าผมกลับไปจะลงเต๊นใหม่ที่กว้างกว่าเดิม จัดร้านสวยๆ ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ พอรู้ว่าผมยื่นใบลาออกแล้ว เธอวางแผนซะยาวเหยียดเลยครับ จะไม่ให้ผมทำงานด้วยซ้ำ แค่ไปช่วยตั้งเต๊นให้เธอขายของก็พอ...เห็นเธอมีความสุข ผมก็มีความสุขครับ ครอบครัวสำคัญกว่าสิ่งอื่นได สุขบ้างทุกข์บ้าง แต่อย่างน้อยเราก็ได้สู้อยู่ข้างๆกัน ต่อไปภายหน้า ผมก็จะหาของมาขายใกล้ๆเธอ จะลองเป็นพ่อค้าตลาดนัดแบบเต็มตัวซักครั้ง เพราะถ้าจะให้ผมยืนเฝ้าร้านขายชุดชั้นในผู้หญิง รับรอง ไม่มีใครเข้าร้านแน่ๆ หลังจากที่ผมลาออกจากงาน ไปช่วยเธอขายของระหว่างรองานใหม่ ผลเป็นยังใง ผมจะมาเล่าให้ฟังอีกครั้งครับ ของคุณที่ท่านอุตส่าอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยครับ เพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก...