Day 1: 16-11-2015
วันแรก กับการลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วไม่มีป่ะปี๊ในโลกของมี๊ เอื้อมมือหยิบมือถือมาดูเวลา แล้วพูดกับตัวเองเบาเบาว่า ตื่นมาทำบ้าร่ะตอนตี 5 นอน 3 ชั่วโมงคืออัลไลย์ !! ความคิดถัดมาบอกเลยว่าเศร้า แต่ยังโอเค อาจเพราะเราเพิ่งวางหูกันเมื่อตอนตี 1 ครึ่ง ... เสียงฝันดีที่ที่รักบอกเค้าครั้งสุดท้าย เค้ายังจำได้
ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปทำงาน โดยไม่ลืมบอกตัวเองว่า เราไปทำงานที่เรารักกันเถอะ เหมือนทุกวัน เข้างานเวลาเดิมๆเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับรู้สึกโหวงๆแปลกๆเหมือนชีวิตขาดอะไรไปซักอย่าง หรือเราไม่ได้กินข้าวเช้ากันนะ หรือจริงๆแล้วคงเพราะไม่ได้ไลน์อรุณสวัสดิ์กับโทรปลุกอีม่อนขี้เซาที่เป็นโรคติดเตียง กันแน่? อืม .. ป่ะปี๊นอนไม่ครบ 7 ชม. นางจะตื่นไหวมั๊ยนะ? ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ปล่อยมันผ่านไปดีกว่า เราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเป็นห่วงเค้าได้อีกแล้วนี่เนาะ แกห่วงตัวเองก่อนมะอีมี๊ !! ฮึบ 1 ที แล้ว จัดโต๊ะทำงานเห๊อะ ปากกาสีๆของพี่คงทำให้พี่สดชื่นขึ้น ว่าแต่ทำไมตาเราร้อนๆนะ? สงสัยเพราะห้องเพิ่งทำเสร็จ และกลิ่นสีที่มันยังคงอยู่แน่นวล แย่จริง ... แค่กลิ่นสีนี่ทำให้แสบตาจนน้ำตาจะไหลเลยเหรอเนี่ย ดาเมจแกรุนแรงนะอีสี !!!
พลิกข้อมือดูนาฬิกาที่ใหญ่เท่าบ้าน อืม เหลือเวลาเอาของขึ้นมาจัดโต๊ะทำงานในห้องใหม่ 15 นาที ต้องรีบละสินะ เอากล่องปากกาอันที่ 1 ไว้ตรงนี้ อันที่ 2 ไว้ตรงนั้น หยิบไปหยิบมา นั่นง่ะ ... ที่วางรูปที่แปะรูปคู่เต็มไปหมด (เต็มมากมีอยู่ 3 รูปถ้วน 555) เอาไงดี? ใช้เวลา process ความคิดไม่ถึง 1 นาที ล้วงกระเป๋าหยิบรูปคู่ที่ถ่ายกันครั้งสุดท้ายขึ้นมา แปะเป็นรูปที่ 4 ยิ้มกับตัวเองเบาเบา อืม จริงๆเมื่อคืนเราตั้งใจจะทิ้งมันให้หมดแล้วประกาศตัวว่าโสดไม่ใช่หรอ? อีมี๊นะอีมี๊ ...
สถานีปฏิบัติการพร้อม ปากกาสีพร้อม รูปพร้อม พี่ก้พร้อมทำงาน ควานหามือถือในกระเป๋ากดเข้าไลน์เพื่อเชคสภาพเพื่อนสาว มือถือแทบตกเมื่อเห็นข้อความของใครคนนึงที่ส่งมา ที่รักรู้มั๊ยเค้ามือสั่นแค่ไหนตอนกดอ่าน และมามือสั่นกว่าเดิมตอนอ่านจบ อืม ที่ตาร้อนๆนี่ไม่ใช่เพราะสีสินะ ทุกๆความทรงจำมันย้อนมาเหมือนทุกอย่างเพิ่งเกิด ถ้าเค้าใส่ใจรายละเอียดในตัวที่รักน้อยกว่านี้ก้คงดี
และแล้วทุกอย่างเริ่มแย่เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน แต่เราจะแสดงออกไม่ได้เพราะเราเป็นขุ่นแม่ของสาวๆ ทำตัวปกติจนขอแยกไปห้องน้ำ เดินกลั้นน้ำตาจนปิดประตู นั่งบนชักโครกสวยๆแล้วก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างรุนแรง ในหัวคิดว่า วันที่ไม่มีป่ะปี๊ของเค้านี่มันแย่เนอะ ป่ะปี๊คอยอยู่ข้างๆหนูเสมอทั้งตอนที่หนูสุข และทุกข์ ตอนที่หนูอ่อนแอ และเข้มแข็ง ตอนที่หนูเหนื่อยและหนูประสบความสำเร็จ หนูหันไปหนูจะเจอที่รักยืนยิ้มให้อยู่เสมอ แต่วันนี้เค้าเหลือตัวคนเดียว ไม่มีใครให้แชร์ในทุกๆโมเมนท์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตเค้า ไม่มีผู้ชายตัวใหญ่จอมเฮี้ยว ที่ทำเสียงมุ้งมิ้งรอคุยโทรศัพท์กับเค้าทุกกลางวัน ไม่มีคนที่ขับรถมารอรับเค้าตอน 11.30 น. เพื่อมาทานข้าวกลางวันด้วยกันในวันที่เค้าต้องออกไปทำงานข้างนอก ไม่มีคนที่พาเค้าไปทำบัตรประชาชนตอนที่เค้าคิดว่ากระเป๋าเงินหาย ป่ะปี๊ไม่อยู่แล้วจริงๆ ที่เค้าเคยคิดว่าเค้ารักป่ะปี๊มาก ตอนนี้เค้ารู้แล้ว มันมากกว่าที่เค้าคิดไว้เยอะเลยฮะ คิดถึงตอนที่เราบอกรักกันทุก 15 นาทีเนาะ เราบอกกันเสมอว่าความรักของเรามัน ∞ เค้าไม่รู้ว่าของที่รักมันจริงมั๊ย แต่ของเค้า เค้ารู้แล้วว่ามันจริง ...
ตอนแรกเค้าคิดว่าเค้าไม่มีอะไรให้เสียใจเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเค้าทำดีที่สุดในทุกๆวัน เรามีแต่ความสุขในทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกัน ถึงแม้เราอาจจะกำลังหมั่นไส้กัน แต่เอาเข้าจริงๆ เค้าโคดเสียใจเลยว่ะที่รัก ไม่ได้เสียใจเพราะสิ่งที่เคยทำนะ แต่เสียใจเพราะสิ่งที่ไม่ได้ทำต่างหาก เค้ายังอยากดูแลที่รักอีก อยากซื้อขนมไปให้ อยากรับฟังที่รักตอนที่รักเหนื่อย อยากให้กำลังใจตอนที่รักท้อ อยากกอดที่รักแน่นๆตอนที่รักเสียใจหรือตอนที่รักเครียด อยากอ้อนที่รักให้ที่รักอารมณ์ดี อยากร้องเพลงบนรถด้วยกันอีก อยากเดินซุปเปอร์ซื้อขนมกันอีก อยากกอดที่รักจากข้างหลังเวลาลงบันไดเลื่อน อยากปิคนิคเซเว่นกับที่รัก ถึงมันจะมีแต่อาหารแช่แข็งกับไส้กรอกที่มีสารก่อมะเร็ง แต่เค้ามีความสุขทุกครั้งและเอาจิงๆ มันอร่อยกว่าไปกินข้าวร้านหรูๆอีก ตอนแรกเค้าก้ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เค้ารู้แล้วค่ะ เพราะคนที่นั่งกินข้างๆเค้านี่แหละที่ทำให้อาหารทุกมื้อของเค้าอร่อยขึ้น
พอคิดถึงตรงนี้ เออ .. เรายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้านี่นา เอ้า ฮึบบ ล้างหน้าแล้วไปแสดงละครโรงใหญ่กันเถอะ ขุ่นแม่ที่ดูมีความสุขตลอดเวลากลับมาแล้ว !! ไปนั่งกินน้ำกับน้องๆ ผ่านพ้นคำถามที่ว่าขุ่นแม่ไม่กินข้าวหรอ ด้วยการอ้างว่าเมื่อเข้ากินข้าวเช้ามาเยอะ กลางวันนี้พี่รอดแล้ว
จากที่เคยเกลียดประชุมตอนบ่ายวันจันทร์ วันนี้มี๊กลับรอให้ถึงเวลาประชุมเร็วๆ แต่ใครจะรู้ หายนะกำลังจะเกิดหลังประชุมเสร็จนี่แหละ ... อืมม ทำไมพี่ต้องเดินผ่าน ที่ๆเราเจอหน้ากันจริงๆวันแรกด้วย ...
1 วันที่ยาวนาน กับการเดินทางของความรักของเรา
วันแรก กับการลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วไม่มีป่ะปี๊ในโลกของมี๊ เอื้อมมือหยิบมือถือมาดูเวลา แล้วพูดกับตัวเองเบาเบาว่า ตื่นมาทำบ้าร่ะตอนตี 5 นอน 3 ชั่วโมงคืออัลไลย์ !! ความคิดถัดมาบอกเลยว่าเศร้า แต่ยังโอเค อาจเพราะเราเพิ่งวางหูกันเมื่อตอนตี 1 ครึ่ง ... เสียงฝันดีที่ที่รักบอกเค้าครั้งสุดท้าย เค้ายังจำได้
ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปทำงาน โดยไม่ลืมบอกตัวเองว่า เราไปทำงานที่เรารักกันเถอะ เหมือนทุกวัน เข้างานเวลาเดิมๆเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับรู้สึกโหวงๆแปลกๆเหมือนชีวิตขาดอะไรไปซักอย่าง หรือเราไม่ได้กินข้าวเช้ากันนะ หรือจริงๆแล้วคงเพราะไม่ได้ไลน์อรุณสวัสดิ์กับโทรปลุกอีม่อนขี้เซาที่เป็นโรคติดเตียง กันแน่? อืม .. ป่ะปี๊นอนไม่ครบ 7 ชม. นางจะตื่นไหวมั๊ยนะ? ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ปล่อยมันผ่านไปดีกว่า เราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเป็นห่วงเค้าได้อีกแล้วนี่เนาะ แกห่วงตัวเองก่อนมะอีมี๊ !! ฮึบ 1 ที แล้ว จัดโต๊ะทำงานเห๊อะ ปากกาสีๆของพี่คงทำให้พี่สดชื่นขึ้น ว่าแต่ทำไมตาเราร้อนๆนะ? สงสัยเพราะห้องเพิ่งทำเสร็จ และกลิ่นสีที่มันยังคงอยู่แน่นวล แย่จริง ... แค่กลิ่นสีนี่ทำให้แสบตาจนน้ำตาจะไหลเลยเหรอเนี่ย ดาเมจแกรุนแรงนะอีสี !!!
พลิกข้อมือดูนาฬิกาที่ใหญ่เท่าบ้าน อืม เหลือเวลาเอาของขึ้นมาจัดโต๊ะทำงานในห้องใหม่ 15 นาที ต้องรีบละสินะ เอากล่องปากกาอันที่ 1 ไว้ตรงนี้ อันที่ 2 ไว้ตรงนั้น หยิบไปหยิบมา นั่นง่ะ ... ที่วางรูปที่แปะรูปคู่เต็มไปหมด (เต็มมากมีอยู่ 3 รูปถ้วน 555) เอาไงดี? ใช้เวลา process ความคิดไม่ถึง 1 นาที ล้วงกระเป๋าหยิบรูปคู่ที่ถ่ายกันครั้งสุดท้ายขึ้นมา แปะเป็นรูปที่ 4 ยิ้มกับตัวเองเบาเบา อืม จริงๆเมื่อคืนเราตั้งใจจะทิ้งมันให้หมดแล้วประกาศตัวว่าโสดไม่ใช่หรอ? อีมี๊นะอีมี๊ ...
สถานีปฏิบัติการพร้อม ปากกาสีพร้อม รูปพร้อม พี่ก้พร้อมทำงาน ควานหามือถือในกระเป๋ากดเข้าไลน์เพื่อเชคสภาพเพื่อนสาว มือถือแทบตกเมื่อเห็นข้อความของใครคนนึงที่ส่งมา ที่รักรู้มั๊ยเค้ามือสั่นแค่ไหนตอนกดอ่าน และมามือสั่นกว่าเดิมตอนอ่านจบ อืม ที่ตาร้อนๆนี่ไม่ใช่เพราะสีสินะ ทุกๆความทรงจำมันย้อนมาเหมือนทุกอย่างเพิ่งเกิด ถ้าเค้าใส่ใจรายละเอียดในตัวที่รักน้อยกว่านี้ก้คงดี
และแล้วทุกอย่างเริ่มแย่เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน แต่เราจะแสดงออกไม่ได้เพราะเราเป็นขุ่นแม่ของสาวๆ ทำตัวปกติจนขอแยกไปห้องน้ำ เดินกลั้นน้ำตาจนปิดประตู นั่งบนชักโครกสวยๆแล้วก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างรุนแรง ในหัวคิดว่า วันที่ไม่มีป่ะปี๊ของเค้านี่มันแย่เนอะ ป่ะปี๊คอยอยู่ข้างๆหนูเสมอทั้งตอนที่หนูสุข และทุกข์ ตอนที่หนูอ่อนแอ และเข้มแข็ง ตอนที่หนูเหนื่อยและหนูประสบความสำเร็จ หนูหันไปหนูจะเจอที่รักยืนยิ้มให้อยู่เสมอ แต่วันนี้เค้าเหลือตัวคนเดียว ไม่มีใครให้แชร์ในทุกๆโมเมนท์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตเค้า ไม่มีผู้ชายตัวใหญ่จอมเฮี้ยว ที่ทำเสียงมุ้งมิ้งรอคุยโทรศัพท์กับเค้าทุกกลางวัน ไม่มีคนที่ขับรถมารอรับเค้าตอน 11.30 น. เพื่อมาทานข้าวกลางวันด้วยกันในวันที่เค้าต้องออกไปทำงานข้างนอก ไม่มีคนที่พาเค้าไปทำบัตรประชาชนตอนที่เค้าคิดว่ากระเป๋าเงินหาย ป่ะปี๊ไม่อยู่แล้วจริงๆ ที่เค้าเคยคิดว่าเค้ารักป่ะปี๊มาก ตอนนี้เค้ารู้แล้ว มันมากกว่าที่เค้าคิดไว้เยอะเลยฮะ คิดถึงตอนที่เราบอกรักกันทุก 15 นาทีเนาะ เราบอกกันเสมอว่าความรักของเรามัน ∞ เค้าไม่รู้ว่าของที่รักมันจริงมั๊ย แต่ของเค้า เค้ารู้แล้วว่ามันจริง ...
ตอนแรกเค้าคิดว่าเค้าไม่มีอะไรให้เสียใจเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเค้าทำดีที่สุดในทุกๆวัน เรามีแต่ความสุขในทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกัน ถึงแม้เราอาจจะกำลังหมั่นไส้กัน แต่เอาเข้าจริงๆ เค้าโคดเสียใจเลยว่ะที่รัก ไม่ได้เสียใจเพราะสิ่งที่เคยทำนะ แต่เสียใจเพราะสิ่งที่ไม่ได้ทำต่างหาก เค้ายังอยากดูแลที่รักอีก อยากซื้อขนมไปให้ อยากรับฟังที่รักตอนที่รักเหนื่อย อยากให้กำลังใจตอนที่รักท้อ อยากกอดที่รักแน่นๆตอนที่รักเสียใจหรือตอนที่รักเครียด อยากอ้อนที่รักให้ที่รักอารมณ์ดี อยากร้องเพลงบนรถด้วยกันอีก อยากเดินซุปเปอร์ซื้อขนมกันอีก อยากกอดที่รักจากข้างหลังเวลาลงบันไดเลื่อน อยากปิคนิคเซเว่นกับที่รัก ถึงมันจะมีแต่อาหารแช่แข็งกับไส้กรอกที่มีสารก่อมะเร็ง แต่เค้ามีความสุขทุกครั้งและเอาจิงๆ มันอร่อยกว่าไปกินข้าวร้านหรูๆอีก ตอนแรกเค้าก้ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เค้ารู้แล้วค่ะ เพราะคนที่นั่งกินข้างๆเค้านี่แหละที่ทำให้อาหารทุกมื้อของเค้าอร่อยขึ้น
พอคิดถึงตรงนี้ เออ .. เรายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้านี่นา เอ้า ฮึบบ ล้างหน้าแล้วไปแสดงละครโรงใหญ่กันเถอะ ขุ่นแม่ที่ดูมีความสุขตลอดเวลากลับมาแล้ว !! ไปนั่งกินน้ำกับน้องๆ ผ่านพ้นคำถามที่ว่าขุ่นแม่ไม่กินข้าวหรอ ด้วยการอ้างว่าเมื่อเข้ากินข้าวเช้ามาเยอะ กลางวันนี้พี่รอดแล้ว
จากที่เคยเกลียดประชุมตอนบ่ายวันจันทร์ วันนี้มี๊กลับรอให้ถึงเวลาประชุมเร็วๆ แต่ใครจะรู้ หายนะกำลังจะเกิดหลังประชุมเสร็จนี่แหละ ... อืมม ทำไมพี่ต้องเดินผ่าน ที่ๆเราเจอหน้ากันจริงๆวันแรกด้วย ...