หลายคนมองว่าคือการแก้แค้น ทำไมไม่มองว่าคือการป้องกันปราบปรามบ้างครับ?

ตอนเกิดก่อการร้าย วินาศกรรมขึ้น โดยกลุ่มก่อการร้าย คนจะมาแสดงความเสียใจ พอมีการตอบโต้โดยฝ่ายที่ถูกโจมตี คนไทยก็จะบอกว่า เวรย่อมระงับด้วกยารไม่จองเวร

ผมแปลกใจว่าทำไมไม่คิดว่ามันคือการป้องกันปราบปราม เพื่อไม่ให้เกิดเหตุซ้ำ หรือเพื่อยัน เพื่อชะลอ ผลทางจิตวิทยาไม่ให้ศัตรูเห็นว่าเรามีแต่ถูกกระทำเพียงอย่างเดียว กลับมองว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร?!?

เอาง่ายๆ สมมุติญาติเราถูกฆาตกรต่อเนื่องฆ่าตาย เราอาจจะข่มใจได้ ไม่โกรธแค้นไม่ไปไล่ล่าฆ่ามันคืน แต่ในภาพรวมแล้วก็ต้องมีการป้องกันไม่ให้เกิดเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องจากบุคคลนี้ขึ้นอีก ก็ต้องมีการไล่ล่าจับกุมกันอยู่ดี ง่ายๆแค่นี้เอง ผมมองง่ายไปไหมครับ? หรือว่ามันควรจะเป็นอย่างไร? เหมือนภาคใต้บ้านเรา มองง่ายๆก่อนนะ แค่มุมที่ว่า ประชาชน ทหาร ตำรวจ ครู ข้าราชการ ถูกดักยิง ถูกลอบสังหาร วางระเบิด เราก็มีทีมชุดข่าวกรองไล่ล่าจับกุม ลาดตระเวรสอดส่องดูแลรักษาความปลอดภัย และถ้าใครทำงานให้หน่วยงานรัฐด้านความมั่นคง คงพอจะทราบว่าน่าจะมีการเก็บบุคคลที่เชื่อว่าเป็นแกนนำอะไรแบบนี้ด้วย แบบนี้เรียกว่าการแก้แค้นรึปล่าว? ผมคิดว่าไม่นะครับ แม้จะไม่เห็นด้วยกับการแก้ปัญหาภาคใต้ในบางมุม แต่ผมยกตัวอย่างมาเืพ่อให้พวกท่านเห็นภาพเท่านั้นครับ ท่าน สมช มีความเห็นในประเด็นนี้ว่าอย่างไรกันบ้างครับ