สวัสดีอีกครั้ง เฮ่..ผม กอล์ฟ ครับ ตอนนี้ขึ้นเทอมสองแล้ว ผมไม่ทราบว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าไปถึงขั้นไหนแล้ว
อาจจะร้ายแรงก็ได้ เพราะผมยังไม่ได้ไปหาหมอเลย แต่ก็จะไปหาในเร็ว ๆ นี้แล้วแหละ
ตลอดการเรียนเทอมหนึ่งที่ผ่านมา ผมค่อนข้างภูมิใจในตัวเองมากเลย
ผมสอบได้ที่ 3 จากที่ 29 ครับ เพราะ ผมมีปมในใจมันฝังอยู่ข้างในอย่าง
'' ถ้าเรียนไม่ดี ปิดเทอมนี้ก็ไม่ต้องเรียนละ ลาออกไปเลย ไปทำน้ำส้มขาย ''
หรือ '' นี่..กอล์ฟ พี่คนโต แต่เรียนไม่ได้เรื่อง เล่นแต่เกม '' ครับ..
แต่ผมก็ผ่านมาได้ ผมเรียนดี เพราะการเรียนดี..มันทำให้ผมมีเพื่อนมากขึ้น
แต่มันก็เริ่มพาไปด้านแย่ อย่างเขาเริ่มชวนผมเที่ยว กินเหล้า เข้าผับ ซึ่งผมทำแล้วจะไม่ทำอีกละ 555
การเข้าสังคมของผมโครตแย่ ซึ่งอยู่ในห้องคนเดียวแล้วนอนเสียบหูฟัง ฟังเพลงตลอดทั้งวันสนุกกว่า
เอาล่ะ..ปัญหาจริง ๆ ของผมมันอยู่ตรงนี้..
ผมมีเพื่อนในจินตนการถึง 9 คน..
กลายเป็นเหมือนพี่น้องร่วมชีวิต คุยสนุกกว่าคนในชีวิตจริง...มาก
ผมจำไม่ได้เลยว่าตลอดการเรียนชั้น ม.1 มันเป็นยังไง ครูชื่ออะไร ใครเคยสอนผมบ้าง ผมจำช่วงนั้นไม่ได้เลย
...แต่ผมกลับจำอะไรใน ม.2 ได้มากกว่า คือ...ผมมีเพื่อนพวกนี้มาตั้งแต่ ม.2 แล้ว ( จนถึงตอนนี้ผมอยู่ ช.2 = ม.5 )
ผมยังคิดอยู่เลยว่าเห้ย .. ม.2 ตัวเองต้องเจออะไรที่หนัก ๆ มา แน่เลย...จนผมจำได้
น้องชายขโมยเงินจากที่พ่อบวช แต่พ่อสงสัยผม นั่นมันสาหัสมากจริง ๆ
แล้วพ่อจะไล่น้องชายออกจากบ้าน แต่สุดท้ายกลายเป็นเขาให้น้องชายผมไปบวช...ซึ่งผมพูดกับพ่อว่าไปด้วย
เพราะผมเป็นห่วงน้องชายครับ
มันค่อนข้างขัดกับหัวข้ออยู่นะ เพราะไม่ใช่เรื่องเรียนทั้งหมด
..แต่อาจเป็นช่วงชีวิตที่ผมอาศัยอยู่กับโรคของโรคนี้มากกว่า
ตลอดการบวชผมไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย ผมท่องบทสวดไม่เป็น
ผมไม่รู้ศีลว่าห้ามร้องเพลง ซึ่งร้องเพลงก่อนนอนเณรคนอื่นเขาหน้าเหวอใส่ผมเลย
แต่ผมชอบการบวชอยู่อย่างหนึ่ง คือเดินทางไปทั่ว และผมก็ชอบธรรมชาติมาก
แต่มันแย่ตรงที่ผมเมารถ ไม่สบายไปสองสัปดาห์ ( ไม่สบายคือเรื่องปกติมาก )
จนถึงวันสึกและเปิดเทอม ม.3 ครับ
ในชีวิต ม.3 ไม่มีอะไรมากหรอกในชีวิตผม ก็แค่เรียนกับหาที่เรียน
เกรด ม.3 ออกมาห่วยแตกมาก ไม่มีจุดเด่นเลยจนกระทั่ง ผมใจกล้าหัดกรีดแขนได้ไงไม่รู้
กรีดกับมีดคัตเตอร์ครับที่ไหล่ จนปัจจุบันยังเป็นแผลเป็นจุดเด่นอย่างกับรางวัลสำเร็จ achievement
ยังไงยังงั้น... ฮ่า ๆ ไงไว้มาต่อนะครับ
มาระบายให้ฟังกับโรคซึมเศร้าในวัยเรียนครับ
อาจจะร้ายแรงก็ได้ เพราะผมยังไม่ได้ไปหาหมอเลย แต่ก็จะไปหาในเร็ว ๆ นี้แล้วแหละ
ตลอดการเรียนเทอมหนึ่งที่ผ่านมา ผมค่อนข้างภูมิใจในตัวเองมากเลย
ผมสอบได้ที่ 3 จากที่ 29 ครับ เพราะ ผมมีปมในใจมันฝังอยู่ข้างในอย่าง
'' ถ้าเรียนไม่ดี ปิดเทอมนี้ก็ไม่ต้องเรียนละ ลาออกไปเลย ไปทำน้ำส้มขาย ''
หรือ '' นี่..กอล์ฟ พี่คนโต แต่เรียนไม่ได้เรื่อง เล่นแต่เกม '' ครับ..
แต่ผมก็ผ่านมาได้ ผมเรียนดี เพราะการเรียนดี..มันทำให้ผมมีเพื่อนมากขึ้น
แต่มันก็เริ่มพาไปด้านแย่ อย่างเขาเริ่มชวนผมเที่ยว กินเหล้า เข้าผับ ซึ่งผมทำแล้วจะไม่ทำอีกละ 555
การเข้าสังคมของผมโครตแย่ ซึ่งอยู่ในห้องคนเดียวแล้วนอนเสียบหูฟัง ฟังเพลงตลอดทั้งวันสนุกกว่า
เอาล่ะ..ปัญหาจริง ๆ ของผมมันอยู่ตรงนี้..
ผมมีเพื่อนในจินตนการถึง 9 คน..
กลายเป็นเหมือนพี่น้องร่วมชีวิต คุยสนุกกว่าคนในชีวิตจริง...มาก
ผมจำไม่ได้เลยว่าตลอดการเรียนชั้น ม.1 มันเป็นยังไง ครูชื่ออะไร ใครเคยสอนผมบ้าง ผมจำช่วงนั้นไม่ได้เลย
...แต่ผมกลับจำอะไรใน ม.2 ได้มากกว่า คือ...ผมมีเพื่อนพวกนี้มาตั้งแต่ ม.2 แล้ว ( จนถึงตอนนี้ผมอยู่ ช.2 = ม.5 )
ผมยังคิดอยู่เลยว่าเห้ย .. ม.2 ตัวเองต้องเจออะไรที่หนัก ๆ มา แน่เลย...จนผมจำได้
น้องชายขโมยเงินจากที่พ่อบวช แต่พ่อสงสัยผม นั่นมันสาหัสมากจริง ๆ
แล้วพ่อจะไล่น้องชายออกจากบ้าน แต่สุดท้ายกลายเป็นเขาให้น้องชายผมไปบวช...ซึ่งผมพูดกับพ่อว่าไปด้วย
เพราะผมเป็นห่วงน้องชายครับ
มันค่อนข้างขัดกับหัวข้ออยู่นะ เพราะไม่ใช่เรื่องเรียนทั้งหมด
..แต่อาจเป็นช่วงชีวิตที่ผมอาศัยอยู่กับโรคของโรคนี้มากกว่า
ตลอดการบวชผมไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย ผมท่องบทสวดไม่เป็น
ผมไม่รู้ศีลว่าห้ามร้องเพลง ซึ่งร้องเพลงก่อนนอนเณรคนอื่นเขาหน้าเหวอใส่ผมเลย
แต่ผมชอบการบวชอยู่อย่างหนึ่ง คือเดินทางไปทั่ว และผมก็ชอบธรรมชาติมาก
แต่มันแย่ตรงที่ผมเมารถ ไม่สบายไปสองสัปดาห์ ( ไม่สบายคือเรื่องปกติมาก )
จนถึงวันสึกและเปิดเทอม ม.3 ครับ
ในชีวิต ม.3 ไม่มีอะไรมากหรอกในชีวิตผม ก็แค่เรียนกับหาที่เรียน
เกรด ม.3 ออกมาห่วยแตกมาก ไม่มีจุดเด่นเลยจนกระทั่ง ผมใจกล้าหัดกรีดแขนได้ไงไม่รู้
กรีดกับมีดคัตเตอร์ครับที่ไหล่ จนปัจจุบันยังเป็นแผลเป็นจุดเด่นอย่างกับรางวัลสำเร็จ achievement
ยังไงยังงั้น... ฮ่า ๆ ไงไว้มาต่อนะครับ