จากใจคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

วันนี้ลูกน้อยมาสอบ สววท. เค้าดิ้นรนเอง พยายามด้วยตัวเอง ตื่นมาอ่านหนังสือตั้งแต่ตี 5

แม่ภูใจในตัวหนูมากๆนะคะ..

บางครั้งก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า..ทำไมเวลาตอนลูกเล็กๆเราต้องเลี้ยงลูกคนเดียว รู้บ้างมั๊ยกว่าเด็กคนนึงจะโต ต่องเจอปัญหามากมาย ค่อยๆแก้ ทั้งเรื่องภาวะทางจิตใจและความพร้อมที่จะสู้กับโลกภายนอก

หลายๆคนหย่าร้างกัน..เลือกเดินออกมา..ในปัญหาคือความไม่เข้าใจกันหรือเรื่องเจ้าชู้ และอีกหลายๆเรื่อง แต่นั่นคือปัญหาของผู้ใหญ่

แต่หลังจากหย่าร้างแล้ว..ความรับผิดชอบยังคงต้องมีต่อลูกมั๊ย..สุดท้ายลูกก็อยู่กับฝ่ายใดฝ่ายนึง..ลึกๆบางคนคิดว่า ฉันจะไม่ส่งเลี้ยง ปล่อยให้ลำบากกัน เด๋วก็จะได้ซมซานกลับมา หรือบางคนคิดว่า เพราะรักลูกก็ยังคงส่งเสียอยู่เพราะลูกคือลูก

บทสรุปจะลงเอ่ยอย่างไร เด็กก็ยังขาดคนใดคนนึงอยู่ดี เมื่อเค้าโตขึ้นเค้าจะเป็นคนยังงัยก็ต้องขึ้นอยู่กับคนเลี้ยง ว่าจะเอาอะไรใส่เค้า  สอนให้เกลียดใครมั๊ย บอกสาเหตุที่ต้องหย่าร้างรึเปล่า..แต่ด้วยสภาวะที่ถูกทิ้งอย่างเรา จะเอาความสวยงามในใจที่ไหนได้อีก..

มันไม่ง่ายและไม่ยาก ที่จะนั่งนึกย้อนไปว่า เรารักลูก ก็ต้องทำเพื่อลูก เด็กน้อยตาดำๆ พยายามยิ้ม กอดเค้า หัวเราะ สร้างความอบอุ่นให้เค้า สอนเค้าในสิ่งดีๆเพื่อไม่สร้างตราบาปให้เค้า การสอนเค้าให้เกลียดผู้ให้กำเนิดด้วยความไม่ตั้งใจ นั่งจะสร้างแผลในใจเค้าไม่รู้ตัว

แม่รักหนูนะคะ..สู้ๆ..แม่คนนี้จะอยู่เคียงข้างหนูจนลมหายใจสุดท้าย หนูสู้มาตั้งแต่ 4 ขวบก็โดนเพื่อนล้อว่าไม่มีพ่อแล้ว..แต่ในวันนี้ ลูกยืนขึ้นมาได้ทีละก้าวแล้ว

ที่โพสยาวแบบนี้ อย่าให้คนที่คิดจะหย่าร้างกันได้อ่านปัญหาที่จะตามมา และอยากให้คนที่กำลังไม่คิดถึงลูกตัวน้อยๆได้เข้าใจมุมมองนี้..มุมที่ไม่ใช่การหย่าล้างเป็นเรื่องของคนแค่สองคน