ปัจจุบัน โลกออนไลน์ หรือ โลกเสมือนจริงนี้ คงเป็นอะไรที่หลาย ๆ คนต้องมีติดตัว
ทั้งใช้ติดตามข่าวสาร ติดตามและติดต่อเพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ และใช้ส่องอะไรต่อมิอะไร อาจรวมไปถึง "ใครสักคน"
เราก็เป็นคนหนึ่ง ที่เล่นเฟส. เล่นไลน์.
จนวันหนึ่งเราอกหัก ช่วงฝึกงาน เลยไม่อยากคิดถึงเรื่องความรัก ก็ตั้งใจฝึกงาน สนุกกับงาน เรียนรู้กับสังคมที่เราจะต้องโตขึ้น
ก็มีบ้างที่มีคนมาคุย แต่เราก็ไม่คิดอะไร คุยบ้าง ไม่คุยบ้าง ไม่ได้ให้ความสนใจ หรือสำคัญอะไร
แต่เมื่อมีคนหนึ่งเข้ามาคุย มาบอกตรง ๆ ว่าจีบ คุยไปคุยมา เรากลับรู้สึกดีด้วย ก็คอยปรึกษาเพื่อน เพราะเป็นคนที่มาทักในเฟส ตื้อมาหลายเดือน
ในใจก็กลัวใครก็ไม่รู้ ไม่ได้รู้จัก มาคุยด้วย อีกใจก็อยากเปิดโอกาสให้ตัวเอง นั่นแหละ และเพื่อนก็มักบอกว่า "ต้องเจอคนที่ดีกว่า"
เอาว่ะ ก็ลองเปิดใจ ลองคุยไปเรื่อย ๆ ...
เออ เนอะ เขาก็โตกว่า สอนเราได้ มีนิทานมาเล่าให้ฟัง ทั้งสอน ทั้งเป็นที่ปรึกษา โทรคุยกันทุกวัน
ครั้งหนึ่ง เขาขับรถมาหาเรา เพื่อที่อยากจะเจอ แต่เรายังไม่พร้อม ก็ไม่ออกไปหา แถมไล่กลับ
บางที เรายังนึกถึงแฟนเก่า เขาก็เข้าใจเรา ไม่ปลอมเรานะ แต่ก็คุยเป็นเพื่อนตลอด
ชอบส่งลิงค์ธรรมะมาให้ฟัง (คนบ้าอะไรจีบด้วยการส่งลิงค์ธรรมะ) (ที่จริงเราก็คิดนะ งี้แหละโปรโมชั่น)
ครั้งแรกที่เจอกัน เรามีโอกาสได้กลับไปเจอเพื่อนสนิทสมัยมัธยม ก็เลยลองชวนเขาไปเที่ยวด้วยกัน (เขาพาไป)
ก็ดีนะ เฟรนลี่ แก่กว่าแต่ก็เล่นกับพวกเราได้ จากนั้นเราก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น เดือนละครั้ง สองครั้ง สามครั้ง แล้วแต่โอกาสที่เราจะได้กลับบ้าน
เขาก็คอยไปรับ-ส่ง ที่ท่ารถ ที่บ้าน บางทีก็ขับรถไกล ๆ เพื่อมาส่งเราจาก กทม. ไปบ้าน ตจว. ดูแลเทคแคร์
พาไปเที่ยว ไปกิน ตอนเรียน (เทอมสุดท้าย) ก็ได้คำแนะนำในหลาย ๆ เรื่อง รวมไปถึงกำลังใจจากเขา
คุยกันข้ามปี เขาก็เสมอต้นเสมอปลาย จนเพื่อนก็คิดว่าเป็นแฟน (ถ้ามองในมุมคนอื่นก็คิดเช่นนั้น) แต่ไม่ใช่ เราไม่มีสถานะแบบนั้น
เราเป็นแค่พี่น้อง หรือเพื่อนสนิท หรืออะไรวะ
เอ้อ บางทีก็เริ่มทบทวนตัวเอง ว่าเราสนิทกันเกินขอบเขตรึเปล่า
เรายังไม่รู้จักเขาดีนะ เขาเป็นคนที่คุยได้กับทุกคน แต่จะเปิดเผยความบ้าบอ กับคนที่สนิทมาก ๆ (แต่ยังไม่เปิดเผนตัวตน มั้ง)
ปกติก็จะวางตัว (ก็ด้วยอาชีพของเขา) เรื่องครอบครัวก็มีเล่าให้ฟัง พอรู้พื้นฐานครอบครัว แต่ไม่เคยเจอคนในครอบครัวเขา เคยเจอแต่เพื่อสนิทที่ทำงาน
ส่วนเขาก็ได้เจอหลาย ๆ คนในครอบครัวของเรา (ก็ไปรับ-ส่ง ประจำนี่เนอะ) แต่เราก็แนะนำในฐานะพี่
บางทีเวลาทำอะไร เขาก็จะชอบพูดถึงคนเก่า ๆ ไม่รู้คนที่ เท่าไรของเขาบ้าง ก็มีพูดถึงทั้งบวกและลบ
เราก็ไม่เข้าใจนะ ทำจะต้องพูด แต่ก็รับฟัง และตอบกลับด้วยดี เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันไง
พอนานวันเราก็เริ่มคิดถึงสถานะตอนนี้ "เราเป็นอะไรกัน" อยากถาม แต่ก็กลัว "แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว เราก็แฮปปี้นี่ ไม่ต้องถามหรอก"
มีหลาย ๆ อย่างที่เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ทำให้เราประทับใจ
เขาจำวันแรกที่เขาทักเรามาได้ ช่วงเวลาที่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน "ครบปีแล้ว" ทั้งที่เราไม่ได้สนใจเพราะเราตั้งเส้นบาง ๆ เอาไว้
นั่งรถ ก็เอาที่บังแดดลงให้
ไปวัดหยิบรองเท้าจะใส่ให้
เดินห้างเป็นตะคริวที่เท้าก็นวดให้ (เท้าก็แสนจะเหม็น)
โทรศัพท์เก่าเราจะเสียเราจะซื้อใหม่ เขาก็ช่วยหาให้ แต่ปรากฎเอาของเขาให้เรา (ก็ยังดี ยังมีใช้)
ไปสอบอะไร ก็พาไป ไปนั่งรอ ฯลฯ
เราคิดว่าเขาเป็นคนที่ดีนะ ถึงแม้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่ดี 100%
ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เขาพาเราไปเที่ยว และไปส่งที่ที่พัก (ช่วงนั้นเราอบรมที่กทม.)
หลายวันนั้นเขาติดต่อมาน้อย เราก็เข้าใจว่าคงติดงาน และเห็นว่าเรามาอบรม ก็เข้าใจนะ
เรานอนฝันถึงเขา ก็เลยโทรไปหา ก็เล่าให้ฟังว่าฝันถึง เขาก็บอกว่า "คิดถึงเขาหรอ" "อืม" เราตอบแค่นี้
(คือปกติ เขาจะบอกคิดถึงบ่อย ๆ เขาบอกว่าคิดอะไรก็บอกไปอย่างนั้นดีกว่า แต่เราบอกเขานับครั้งได้ ว่าไม่เกิน 3 ครั้งแน่นอน)
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นไป เราก็รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป (เราอาจจะคิดไปเอง)
อีก 2 อาทิตย์ ต่อมา เขามาอบรมที่ จ.ที่เราอยู่ เราก็เลยโทรหา (ก็อยากเจอเนอะ มาใกล้แค่นี้แต่กลับไม่ได้เจอ)
เราก็เข้าใจว่าเขามากับที่ทำงาน มาทำงาน โทรคุยก็น้อยลงเรื่อยๆ
และแล้ว เขาก็เงียบหายไป...
เลยลองไลน์ไปหา (ให้กำลังใจ ถามไถปกติ) อ่าน... แต่ไม่ตอบ..
หลายวันผ่านไป ลองทักไปใหม่ ก็ได้คำตอบกลับมาว่า
สบายดี
ที่ไม่ตอบ
เพราะรู้สึกว่าอยู่แบบนี้จิตใจสงบดี
และไม่อยากทำร้ายใครเพราะอารมณ์แบบนี้
...
และแล้ว เขาก็ว๊าบบ หายไปตลอดกาล...
55555555+ ก็ตลกตัวเองดีเนอะ
ทุกอย่างเหมือนจะดี
เราก็ไม่เข้าใจนะว่า ไอ้อารมณ์แบบนี้คืออารมณ์แบบไหน
เราทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่า ทำไมวะ ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ไหนว่าคิดอะไรก็บอกแบบนั้นไง
เพื่อนก็บอกว่าเขาเป็นคนแปลก ๆ "เออแปลก"
บอกเลยว่าโคตรเสียความรู้สึก แต่ก็จะเก็บเรื่องราวดี ๆ เอาไว้
ก็ตลกดีนะ ใครก็ไม่รู้จัก มาคุยกัน จนสนิทแบบบอกสถานะไม่ถูก แล้วก็หายไป
ปล.ขอบคุณครอบครัวที่เป็นกำลังใจให้เสมอ ขอบคุณเพื่อนที่คอยปลอบ ขอบคุณเขาคนนั้นที่ทำให้เรามีภูมิมากกว่าเดิม
เมื่อคนที่ไม่รู้จัก กลายเป็นคนสนิทที่บอกสถานะไม่ถูก แล้วก็หายไป
ทั้งใช้ติดตามข่าวสาร ติดตามและติดต่อเพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ และใช้ส่องอะไรต่อมิอะไร อาจรวมไปถึง "ใครสักคน"
เราก็เป็นคนหนึ่ง ที่เล่นเฟส. เล่นไลน์.
จนวันหนึ่งเราอกหัก ช่วงฝึกงาน เลยไม่อยากคิดถึงเรื่องความรัก ก็ตั้งใจฝึกงาน สนุกกับงาน เรียนรู้กับสังคมที่เราจะต้องโตขึ้น
ก็มีบ้างที่มีคนมาคุย แต่เราก็ไม่คิดอะไร คุยบ้าง ไม่คุยบ้าง ไม่ได้ให้ความสนใจ หรือสำคัญอะไร
แต่เมื่อมีคนหนึ่งเข้ามาคุย มาบอกตรง ๆ ว่าจีบ คุยไปคุยมา เรากลับรู้สึกดีด้วย ก็คอยปรึกษาเพื่อน เพราะเป็นคนที่มาทักในเฟส ตื้อมาหลายเดือน
ในใจก็กลัวใครก็ไม่รู้ ไม่ได้รู้จัก มาคุยด้วย อีกใจก็อยากเปิดโอกาสให้ตัวเอง นั่นแหละ และเพื่อนก็มักบอกว่า "ต้องเจอคนที่ดีกว่า"
เอาว่ะ ก็ลองเปิดใจ ลองคุยไปเรื่อย ๆ ...
เออ เนอะ เขาก็โตกว่า สอนเราได้ มีนิทานมาเล่าให้ฟัง ทั้งสอน ทั้งเป็นที่ปรึกษา โทรคุยกันทุกวัน
ครั้งหนึ่ง เขาขับรถมาหาเรา เพื่อที่อยากจะเจอ แต่เรายังไม่พร้อม ก็ไม่ออกไปหา แถมไล่กลับ
บางที เรายังนึกถึงแฟนเก่า เขาก็เข้าใจเรา ไม่ปลอมเรานะ แต่ก็คุยเป็นเพื่อนตลอด
ชอบส่งลิงค์ธรรมะมาให้ฟัง (คนบ้าอะไรจีบด้วยการส่งลิงค์ธรรมะ) (ที่จริงเราก็คิดนะ งี้แหละโปรโมชั่น)
ครั้งแรกที่เจอกัน เรามีโอกาสได้กลับไปเจอเพื่อนสนิทสมัยมัธยม ก็เลยลองชวนเขาไปเที่ยวด้วยกัน (เขาพาไป)
ก็ดีนะ เฟรนลี่ แก่กว่าแต่ก็เล่นกับพวกเราได้ จากนั้นเราก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น เดือนละครั้ง สองครั้ง สามครั้ง แล้วแต่โอกาสที่เราจะได้กลับบ้าน
เขาก็คอยไปรับ-ส่ง ที่ท่ารถ ที่บ้าน บางทีก็ขับรถไกล ๆ เพื่อมาส่งเราจาก กทม. ไปบ้าน ตจว. ดูแลเทคแคร์
พาไปเที่ยว ไปกิน ตอนเรียน (เทอมสุดท้าย) ก็ได้คำแนะนำในหลาย ๆ เรื่อง รวมไปถึงกำลังใจจากเขา
คุยกันข้ามปี เขาก็เสมอต้นเสมอปลาย จนเพื่อนก็คิดว่าเป็นแฟน (ถ้ามองในมุมคนอื่นก็คิดเช่นนั้น) แต่ไม่ใช่ เราไม่มีสถานะแบบนั้น
เราเป็นแค่พี่น้อง หรือเพื่อนสนิท หรืออะไรวะ
เอ้อ บางทีก็เริ่มทบทวนตัวเอง ว่าเราสนิทกันเกินขอบเขตรึเปล่า
เรายังไม่รู้จักเขาดีนะ เขาเป็นคนที่คุยได้กับทุกคน แต่จะเปิดเผยความบ้าบอ กับคนที่สนิทมาก ๆ (แต่ยังไม่เปิดเผนตัวตน มั้ง)
ปกติก็จะวางตัว (ก็ด้วยอาชีพของเขา) เรื่องครอบครัวก็มีเล่าให้ฟัง พอรู้พื้นฐานครอบครัว แต่ไม่เคยเจอคนในครอบครัวเขา เคยเจอแต่เพื่อสนิทที่ทำงาน
ส่วนเขาก็ได้เจอหลาย ๆ คนในครอบครัวของเรา (ก็ไปรับ-ส่ง ประจำนี่เนอะ) แต่เราก็แนะนำในฐานะพี่
บางทีเวลาทำอะไร เขาก็จะชอบพูดถึงคนเก่า ๆ ไม่รู้คนที่ เท่าไรของเขาบ้าง ก็มีพูดถึงทั้งบวกและลบ
เราก็ไม่เข้าใจนะ ทำจะต้องพูด แต่ก็รับฟัง และตอบกลับด้วยดี เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันไง
พอนานวันเราก็เริ่มคิดถึงสถานะตอนนี้ "เราเป็นอะไรกัน" อยากถาม แต่ก็กลัว "แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว เราก็แฮปปี้นี่ ไม่ต้องถามหรอก"
มีหลาย ๆ อย่างที่เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ทำให้เราประทับใจ
เขาจำวันแรกที่เขาทักเรามาได้ ช่วงเวลาที่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน "ครบปีแล้ว" ทั้งที่เราไม่ได้สนใจเพราะเราตั้งเส้นบาง ๆ เอาไว้
นั่งรถ ก็เอาที่บังแดดลงให้
ไปวัดหยิบรองเท้าจะใส่ให้
เดินห้างเป็นตะคริวที่เท้าก็นวดให้ (เท้าก็แสนจะเหม็น)
โทรศัพท์เก่าเราจะเสียเราจะซื้อใหม่ เขาก็ช่วยหาให้ แต่ปรากฎเอาของเขาให้เรา (ก็ยังดี ยังมีใช้)
ไปสอบอะไร ก็พาไป ไปนั่งรอ ฯลฯ
เราคิดว่าเขาเป็นคนที่ดีนะ ถึงแม้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่ดี 100%
ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เขาพาเราไปเที่ยว และไปส่งที่ที่พัก (ช่วงนั้นเราอบรมที่กทม.)
หลายวันนั้นเขาติดต่อมาน้อย เราก็เข้าใจว่าคงติดงาน และเห็นว่าเรามาอบรม ก็เข้าใจนะ
เรานอนฝันถึงเขา ก็เลยโทรไปหา ก็เล่าให้ฟังว่าฝันถึง เขาก็บอกว่า "คิดถึงเขาหรอ" "อืม" เราตอบแค่นี้
(คือปกติ เขาจะบอกคิดถึงบ่อย ๆ เขาบอกว่าคิดอะไรก็บอกไปอย่างนั้นดีกว่า แต่เราบอกเขานับครั้งได้ ว่าไม่เกิน 3 ครั้งแน่นอน)
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นไป เราก็รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป (เราอาจจะคิดไปเอง)
อีก 2 อาทิตย์ ต่อมา เขามาอบรมที่ จ.ที่เราอยู่ เราก็เลยโทรหา (ก็อยากเจอเนอะ มาใกล้แค่นี้แต่กลับไม่ได้เจอ)
เราก็เข้าใจว่าเขามากับที่ทำงาน มาทำงาน โทรคุยก็น้อยลงเรื่อยๆ
และแล้ว เขาก็เงียบหายไป...
เลยลองไลน์ไปหา (ให้กำลังใจ ถามไถปกติ) อ่าน... แต่ไม่ตอบ..
หลายวันผ่านไป ลองทักไปใหม่ ก็ได้คำตอบกลับมาว่า
สบายดี
ที่ไม่ตอบ
เพราะรู้สึกว่าอยู่แบบนี้จิตใจสงบดี
และไม่อยากทำร้ายใครเพราะอารมณ์แบบนี้
...
และแล้ว เขาก็ว๊าบบ หายไปตลอดกาล...
55555555+ ก็ตลกตัวเองดีเนอะ
ทุกอย่างเหมือนจะดี
เราก็ไม่เข้าใจนะว่า ไอ้อารมณ์แบบนี้คืออารมณ์แบบไหน
เราทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่า ทำไมวะ ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ไหนว่าคิดอะไรก็บอกแบบนั้นไง
เพื่อนก็บอกว่าเขาเป็นคนแปลก ๆ "เออแปลก"
บอกเลยว่าโคตรเสียความรู้สึก แต่ก็จะเก็บเรื่องราวดี ๆ เอาไว้
ก็ตลกดีนะ ใครก็ไม่รู้จัก มาคุยกัน จนสนิทแบบบอกสถานะไม่ถูก แล้วก็หายไป
ปล.ขอบคุณครอบครัวที่เป็นกำลังใจให้เสมอ ขอบคุณเพื่อนที่คอยปลอบ ขอบคุณเขาคนนั้นที่ทำให้เรามีภูมิมากกว่าเดิม