ฝากถึงคุณผู้หญิงหลายๆคนในเมื่อคุณอยากได้เป็นาภาพบุรุษจากผู้ชาย เมื่อได้รับแล้ว ประโยค"ขอบคุณค่ะ"มันพูดยากรึไง

แค่อยากระบาย จากที่ต้องใช้ชีวิตใน กทม.ทุกๆวัน บางครั้ง ไม่ขับรถไปทำงาน ก็อาศัยนั่งรถเมล์ รถตู้ รถสองแถว ทุกครั้งที่ผมเห็นผู้หญิงยืน ผมมักจะลุกให้คุณเธอเหล่านั้นนั่งเสมอ แต่หลายต่อหลายครั้ง ความเป็นสุภาพบุรุษของผมในสายตาเธอเหล่านั้นอาจจะมองว่ามันคือหน้าที่ๆผู้ชายต้องทำ  เพราะอะไรหรือ เมื่อผมลุกให้นั่ง คุณเธอหลายๆคน ไม่ว่าจะเป็นเด็กสาวมัธยม สาวมหาลัย สาวออฟฟิศ  หลายคนไม่มีแม้แต่จะยิ้มหรือ แสดงความขอบคุณ หรือแม้แต่จะเอ่ยปากช่วยผมถือของพะรุงพะรังในทือ หลายคนพอได้นั่ง ทันทีจะรีบล้วงมือถือ อัพsocial ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ บางครั้งผมมีโน้ตบุ๊คกับแฟ้มในมือ แทนที่จะเอ่ยปากช่วยถือ แต่ไม่เลย ผมก็ยืนห้อยโหนอยู่อย่างนั้น ที่แย่กว่านั้น มีเหตุการณ์หนึ่ง สาวๆนั่งเบาะ หนุ่มๆยืนโหน มีสาวท้องแก่ขึ้นมา แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนลุกให้เลยสักคน สุดท้ายก็ต้องยืนมันอย่างนั้นจนมีสาวบาวคนลงป้ายหน้าคนท้องถึงจะไดเนั่ง  หรืออีกกรณี แม่พาลูกวัยอนุบาล-ประถม ผมก็จะรีบลุกให้เด็กมานั่ง แทนที่คุณแม่จะสอนให้เด็กรู้กจักขอบคุณผู้ใหญ่ กลับพานั่งไม่มีแต่จะ ยิ้มให้เรา..กลับกัน พวกมนุษย์ป้าๆนี่แหละ เมื่อผมมีน้ำใจป้าๆหลายท่าน จะรีบเอ่ยปาก"ขอบคุณคร้า" ขอบใจจร้า"  "มาๆป้าช่วยถือ" แม้แต่คนต่างด้าว ผมเจอบ่อยเพราะบ้านผมอยู่มหาชัย เขาเหล่นนั้นก็จะพูด ขอบคุณ เสมอๆแม้ว่าบางคนจะพูดไม่ชัด ..ที่กล่าวมาผมไม่ได้เหมารวมผู้หญิงทุกคน เพียงแต่อยากจะแชร์ประสบการณ์ที่เจอใน การใข้ชีวิตของมนุษย์เมืองหลวง เมืองที่ต้องแข่งขันกับเวลา แข่งกันรวย บูชาวัตถุ จนเราลืมถึงมารยาทอันดีงามที่คนไทยรุ่นก่อนๆสั่งสอนและสืบทอดกันต่อๆมา