สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องราวเกี่ยวกับการแอบรักเพื่อนมาเล่าให้ฟัง จขกท.เขียนไม่ค่อยเก่งยังไงต้องขออภัยในความผิดพลาดด้วยน่ะค่ะ
ขอแทนตัวเองว่าเราน่ะค่ะแล้วบุคคลที่จะกล่าวถึงว่าทีค่ะ เรากับทีเป็นเพื่อนกันมานานมากค้ะจะ20ปีแล้วค่ะ เรา2คนเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็กค่ะ แต่พอโตขึ้นมาหน่อยด้วยเหตุผลอะไรหลายๆอย่างทำให้เราต้องมาเรียนในตัวเมืองซึ่งทีก็ยังคงเรียนอยู่ที่เดิม เราสองคนเลยไม่ได้ติดต่อกันเพราะยุคนั้นจะให้ไลน์หรือเฟสไทม์หากันก็คงไม่มี เลยทำให้เราห่างกัน ตอนเรามาเรียนในเมืองเรายังคงอยู่หมู่บ้านใกล้กันเพราะเราไปเช้าเย็นกลับแต่เราไม่ค่อยได้เจอกัน ต่อมาเราได้ย้ายมาเรียนกรุงเทพค่ะ เราได้ข่าวว่าทีก็ย้ายเข้ามาเรียนร.รประจำแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราก็แอบชอบทีแล้วน่ะค่ะแต่ก็ไม่ได้จิงจังอะไรมาก ทีนี้เราก็เหมือนขาดการติดต่อกันไปเลยเหมือนอยู่คนละโลกเลยค่ะ ช่วงวันหยุดยาวเราได้กลับตจว.ค่ะซึ่งเป็นช่วงที่คนส่วนใหญ่ก็จะกลับบ้านเกิดกัน ช่วงนั้นเราก็เริ่มเฉยๆกับทีน่ะค่ะ เพราะเราก็ได้เจอคนมากมายแล้วเราก็ห่างกันนานมากด้วย แต่พอเจอทีเข้าจิงเรานี่ตื่นเต้นมากเลยค่ะความรู้สึกดีๆนี่ล้นมากเลยค่ะ แต่น่าเศร้าทีจำเราไม่ได้ค่ะ ตอนแรกเราพยามหลบหน้าทีตลอดเลยค่ะไม่อยากให้ทีเห็นตอนนั้นก็ไม่รู้คิดอะไรทำไมถึงไม่อยากให้ทีเห็น แต่ทีดันเห็นค่ะทุกคนต้องคิดว่าทีต้องทักเราใช่ไหมค่ะ ไม่ใช่เลยค่ะ ทีจำเราไม่ได้ทีไม่ทักเราทำเหมือนคนไม่รู้จักกันเรานอยมากเลยค่ะที่ทีจำไม่ได้ ครั้งนั้นก็ผ่านไปน่ะค่ะจนมีช่วงนึงเราคิดว่ายังไงเราก็ต้องหาวิธีเข้าหาทีให้ได้ตอนนั้นเฟสบุ๊คยังไม่บูมไลน์ยังไม่มีมีแต่บีบี ซึ่งทีก็ไม่ใช้บีบีสิ่งเดียวคือเบอร์โทรค่ะ เราพยามหาเบอร์ทีทุกทางโทรหาเพื่อนทุกคน จนไปเจอเพื่อนเก่าคนนึงซึ่งเป็นผช.ค่ะ เขาโกหกเราว่ามีเบอร์ทีคุยกันไปคุยกันมาเราไปคบกับเพื่อนคนนั้นเฉยเลย เพราะอยากได้เบอร์ทีแต่คบกันแปปเดียวค่ะเบอร์ทีก็ไม่ได้ เศร้าแปปT_T ตอนนั้นเราก็ท้อมากเลยค่ะคิดว่ายังไงก็ไม่มีทางได้เบอร์ทีแน่นอน
แอบชอบเพื่อนมา10ปี
ขอแทนตัวเองว่าเราน่ะค่ะแล้วบุคคลที่จะกล่าวถึงว่าทีค่ะ เรากับทีเป็นเพื่อนกันมานานมากค้ะจะ20ปีแล้วค่ะ เรา2คนเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็กค่ะ แต่พอโตขึ้นมาหน่อยด้วยเหตุผลอะไรหลายๆอย่างทำให้เราต้องมาเรียนในตัวเมืองซึ่งทีก็ยังคงเรียนอยู่ที่เดิม เราสองคนเลยไม่ได้ติดต่อกันเพราะยุคนั้นจะให้ไลน์หรือเฟสไทม์หากันก็คงไม่มี เลยทำให้เราห่างกัน ตอนเรามาเรียนในเมืองเรายังคงอยู่หมู่บ้านใกล้กันเพราะเราไปเช้าเย็นกลับแต่เราไม่ค่อยได้เจอกัน ต่อมาเราได้ย้ายมาเรียนกรุงเทพค่ะ เราได้ข่าวว่าทีก็ย้ายเข้ามาเรียนร.รประจำแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราก็แอบชอบทีแล้วน่ะค่ะแต่ก็ไม่ได้จิงจังอะไรมาก ทีนี้เราก็เหมือนขาดการติดต่อกันไปเลยเหมือนอยู่คนละโลกเลยค่ะ ช่วงวันหยุดยาวเราได้กลับตจว.ค่ะซึ่งเป็นช่วงที่คนส่วนใหญ่ก็จะกลับบ้านเกิดกัน ช่วงนั้นเราก็เริ่มเฉยๆกับทีน่ะค่ะ เพราะเราก็ได้เจอคนมากมายแล้วเราก็ห่างกันนานมากด้วย แต่พอเจอทีเข้าจิงเรานี่ตื่นเต้นมากเลยค่ะความรู้สึกดีๆนี่ล้นมากเลยค่ะ แต่น่าเศร้าทีจำเราไม่ได้ค่ะ ตอนแรกเราพยามหลบหน้าทีตลอดเลยค่ะไม่อยากให้ทีเห็นตอนนั้นก็ไม่รู้คิดอะไรทำไมถึงไม่อยากให้ทีเห็น แต่ทีดันเห็นค่ะทุกคนต้องคิดว่าทีต้องทักเราใช่ไหมค่ะ ไม่ใช่เลยค่ะ ทีจำเราไม่ได้ทีไม่ทักเราทำเหมือนคนไม่รู้จักกันเรานอยมากเลยค่ะที่ทีจำไม่ได้ ครั้งนั้นก็ผ่านไปน่ะค่ะจนมีช่วงนึงเราคิดว่ายังไงเราก็ต้องหาวิธีเข้าหาทีให้ได้ตอนนั้นเฟสบุ๊คยังไม่บูมไลน์ยังไม่มีมีแต่บีบี ซึ่งทีก็ไม่ใช้บีบีสิ่งเดียวคือเบอร์โทรค่ะ เราพยามหาเบอร์ทีทุกทางโทรหาเพื่อนทุกคน จนไปเจอเพื่อนเก่าคนนึงซึ่งเป็นผช.ค่ะ เขาโกหกเราว่ามีเบอร์ทีคุยกันไปคุยกันมาเราไปคบกับเพื่อนคนนั้นเฉยเลย เพราะอยากได้เบอร์ทีแต่คบกันแปปเดียวค่ะเบอร์ทีก็ไม่ได้ เศร้าแปปT_T ตอนนั้นเราก็ท้อมากเลยค่ะคิดว่ายังไงก็ไม่มีทางได้เบอร์ทีแน่นอน