ก่อนอื่นต้องขออธิบายจุดประสงค์และเจตนารมณ์ในการออกเดินทางครั้งนี้
การเดินทางครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อที่จะเปิดมุมมองใหม่ๆและถ่ายทอดความมีน้ำใจของชาวเมืองลิเวอร์ภูให้รับรู้กันว่าชาวลิเวอร์ภูยังมีน้ำใจและไม่ได้น่ากลัวแบบที่เค้าลือกัน
ต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ อลัน พาดิว ครับ ผมออกเดินทางพร้อมลูกทีม คริสตัล พาเลซ จากลอนดอนมุ่งหน้าไปลิเวอร์ภู
ก่อนออกเดินทาง เราได้รับรู้ถึงข่าวลืออันน่ากลัวต่างๆนาๆ เราจึงต้องการพิสูจน์ด้วยตัวเอง
เมื่อเราเดินทางมาถึงลิเวอร์ภู ก็มีขบวนรถมาต้อนรับและนำเราเดินทางไปยังสนามแข่งขัน ตอนนี้ผมรู้สึกถึงมิตรภาพที่พวกเค้ามอบให้เรา
เดินทางได้สักพักใหญ่ๆ ลูกทีมของผมพากันบ่นหิว ผมจึงถามกับคนขับรถว่า มีไก่ย่างมั้ย คนขับบอก ปกติมี แต่วันนี้คนย่างลาป่วย เอาเป็ดน้ำแดงไปกินกันก่อนละกัน
นี่ครับ คนย่างไก่ประจำเมือง
ตัดเข้าเรื่องตอนแข่งขันเลยละกันครับ กลัวกระทู้จะยาวไป ในระหว่างเกมส์ ผมมีโอกาสได้พูดคุยกับเจอเก้น คล๊อปป์โค๊ชคนใหม่ เราได้ทดสอบความรอบรู้ในประวัติศาสตร์ความยิ่งใหญ่ของลิเวอร์ภู
" นายรู้มั้ยว่าทีมเราได้แชมป์ยุโรปกี่สมัย" ผมตอบแบบไม่ลังเล "5 "คล๊อปป์ถาม "5 สมัย" ผมบอก"5ปีไปครั้ง"
ทันทีที่ขึ้นนำ ผมก็ได้เห็นสิ่งเป็นสโลแกนประจำสโมสรเจ้าถิ่น นั่นก็คือ. เราจะไม่เดิน(ออก) แบบเดียวดาย เพราะเดิน(ออกไป) เป็นหมู่คณะ ผมถึงกับขนลุกไปทั้งตัว
จบเกมส์ พวกเราเอาชนะไปได้ด้วยสกอร์1-2 เกมส์นี้เราวิ่งกันเยอะมาก เหนื่อยถึงขนาดมีนักเตะลงไปหลับในสนามเลยทีเดียว
หลังจากจบเกมส์การแข่งขัน ชาวลิเวอร์ภูก็ยังเดินทางไปส่งพวกเรากลับ " อยากได้แต้มเมื่อไหร่ก็แวะมาอีกนะ " พร้อมทั้งโบกเมื่อร่ำลา พวกเค้าช่างมีน้ำใจกันจริงๆครับ
สุดท้ายผมจึงตอบแทนน้ำใจของชาวลิเวอร์ภู ด้วยการบอกเคล็ดวิธีที่จะทำให้ทีมลิเวอร์ภูสามารถคว้าแชมป์พรีเมียลีกให้ได้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
การเดินทางของพวกเราจึงจบลงเพียงเท่านี้ พบกันใหม่โอกาสหน้า สวัสดีครับ
[SR] เมื่ออลัน พาดิว พาลูกทีมออกเดินทางไปยังลิเวอร์ภู โดยไม่เสียแม้แต่แต้มเดียว
การเดินทางครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อที่จะเปิดมุมมองใหม่ๆและถ่ายทอดความมีน้ำใจของชาวเมืองลิเวอร์ภูให้รับรู้กันว่าชาวลิเวอร์ภูยังมีน้ำใจและไม่ได้น่ากลัวแบบที่เค้าลือกัน
ต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ อลัน พาดิว ครับ ผมออกเดินทางพร้อมลูกทีม คริสตัล พาเลซ จากลอนดอนมุ่งหน้าไปลิเวอร์ภู
ก่อนออกเดินทาง เราได้รับรู้ถึงข่าวลืออันน่ากลัวต่างๆนาๆ เราจึงต้องการพิสูจน์ด้วยตัวเอง
เมื่อเราเดินทางมาถึงลิเวอร์ภู ก็มีขบวนรถมาต้อนรับและนำเราเดินทางไปยังสนามแข่งขัน ตอนนี้ผมรู้สึกถึงมิตรภาพที่พวกเค้ามอบให้เรา
เดินทางได้สักพักใหญ่ๆ ลูกทีมของผมพากันบ่นหิว ผมจึงถามกับคนขับรถว่า มีไก่ย่างมั้ย คนขับบอก ปกติมี แต่วันนี้คนย่างลาป่วย เอาเป็ดน้ำแดงไปกินกันก่อนละกัน
นี่ครับ คนย่างไก่ประจำเมือง
ตัดเข้าเรื่องตอนแข่งขันเลยละกันครับ กลัวกระทู้จะยาวไป ในระหว่างเกมส์ ผมมีโอกาสได้พูดคุยกับเจอเก้น คล๊อปป์โค๊ชคนใหม่ เราได้ทดสอบความรอบรู้ในประวัติศาสตร์ความยิ่งใหญ่ของลิเวอร์ภู
" นายรู้มั้ยว่าทีมเราได้แชมป์ยุโรปกี่สมัย" ผมตอบแบบไม่ลังเล "5 "คล๊อปป์ถาม "5 สมัย" ผมบอก"5ปีไปครั้ง"
ทันทีที่ขึ้นนำ ผมก็ได้เห็นสิ่งเป็นสโลแกนประจำสโมสรเจ้าถิ่น นั่นก็คือ. เราจะไม่เดิน(ออก) แบบเดียวดาย เพราะเดิน(ออกไป) เป็นหมู่คณะ ผมถึงกับขนลุกไปทั้งตัว
จบเกมส์ พวกเราเอาชนะไปได้ด้วยสกอร์1-2 เกมส์นี้เราวิ่งกันเยอะมาก เหนื่อยถึงขนาดมีนักเตะลงไปหลับในสนามเลยทีเดียว
หลังจากจบเกมส์การแข่งขัน ชาวลิเวอร์ภูก็ยังเดินทางไปส่งพวกเรากลับ " อยากได้แต้มเมื่อไหร่ก็แวะมาอีกนะ " พร้อมทั้งโบกเมื่อร่ำลา พวกเค้าช่างมีน้ำใจกันจริงๆครับ
สุดท้ายผมจึงตอบแทนน้ำใจของชาวลิเวอร์ภู ด้วยการบอกเคล็ดวิธีที่จะทำให้ทีมลิเวอร์ภูสามารถคว้าแชมป์พรีเมียลีกให้ได้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
การเดินทางของพวกเราจึงจบลงเพียงเท่านี้ พบกันใหม่โอกาสหน้า สวัสดีครับ