อยากจะปล่อยวาง แต่พอเป็นคนในครอบครัวเลยทำใจลำบากจัง

มีผู้ใหญ่ในบ้านมาใจแตกเอาตอนแก่ มีโรคประจำตัวไม่รักษา ไม่กินยา ยังดีที่ไม่ใช่โรคร้ายแรงเลยพอจะปล่อยๆ ไปได้ แต่ก็ไม่รู้จักรักษาสุขภาพ ห้องหับสกปรกรกรุงรังเก็บขยะกองเป็นตั้งๆ ให้ฝุ่นจับแล้วก็บ่นว่าเป็นภูมิแพ้หายใจไม่สะดวก เราก็พยายามช่วยทำความสะอาดให้เท่าที่จะทำไหว เจ้าตัวไม่แตะเลยสักอย่าง

ที่แย่กว่าคือไปสนิทกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน ดันเป็นกลุ่มคนที่ไม่น่าคบหา วันๆ เอาแต่ชวนกันกินเหล้าเมายาแล้วก็ไปเที่ยวผู้หญิงอย่างว่า เราเคยพูดคุยกันแล้ว เตือนดีๆ ก็แล้ว ทะเลาะกันร้องไห้ใส่ก็แล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้น แถมเจ้าตัวไม่ใช่คนต่ำตมไร้การศึกษาเสียเมื่อไหร่ อะไรไม่ดีอะไรเสี่ยงรู้หมดแต่ก็ยังทำ เหมือนกับว่ากลายเป็นคนละคนกับผู้ใหญ่ที่เรารู้จักมาตลอดชีวิต

อยากจะปล่อยวางเพราะถือว่าเราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว เขาเลือกจะใช้ชีวิตอย่างนี้ก็คงต้องปล่อยให้รับผลของการกระทำกันไป จะไปตับแข็งติดเอดส์ที่ไหนก็เชิญ หากเป็นแค่เพื่อนหรือคนรู้จักเราคงทำใจได้ง่ายกว่านี้มาก ไม่ต้องคอยร้องไห้เป็นห่วงแบบนี้

เฮ้อ จะทำยังไงดีนะ