ทุกวันนี้ความรักที่มันประจักแก่ใจผม มันช่างเป็นเรื่องธรรมดาๆจังเลย ไม่ว่าจะชอบคนที่จีบเท่าใด มันก็ไม่สามารถจะพูดจาให้หวาน ให้มีซึ่งอารมเหมือนดั่งเช่นสมัยวัยรุ่นช่วง 18-19ได้เลย
ไม่รู้ว่ามันเป็นไปตอนไหน ที่เริ่มมองความรักเป็นเพียงอารมณ์ หลงไหล เมามายแค่ช่วงแลกเท่านั้นที่ตัวผมเรียกมันว่ารัก ความอยาก ในกาม ทำให้เราหลงแค่นั้นเอง ทำให้เราทำโน่นทำนี้ คิดยังโน่นยังนี้.
พอพ้นระยะนั้นมา สำหลับผมมองว่า มันเริ่มเปลี่ยนเป็นคำว่าผูกพันธ์ ไอตรงนี้ละมันผูกไปแล้ว เป็นความรู้สึกที่เกิดกลับทุกอย่าง ที่รู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ทั้งสิ่งของ ทั้งอาการที่เรียกว่าติด ก็รวม ผูกพันธ์ทำให้ทุกข์ที่สุดถ้าเรามันยังผูกอยู่กลับบางอย่างแต่ต้องเสียมันไป
แต่มันก็สามารถตัดได้เอง ถ้ามันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่จำเป็น หรือมันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตเรา อิกต่อไป
มันมีแค่นี้เองผมเห็นมันแล้วหรือไง ผมถึงไม่สามารถจะแกล้งทำเป็นหวานกลับมันได้แล้ว
เริ่มเข้าใจความรัก
ไม่รู้ว่ามันเป็นไปตอนไหน ที่เริ่มมองความรักเป็นเพียงอารมณ์ หลงไหล เมามายแค่ช่วงแลกเท่านั้นที่ตัวผมเรียกมันว่ารัก ความอยาก ในกาม ทำให้เราหลงแค่นั้นเอง ทำให้เราทำโน่นทำนี้ คิดยังโน่นยังนี้.
พอพ้นระยะนั้นมา สำหลับผมมองว่า มันเริ่มเปลี่ยนเป็นคำว่าผูกพันธ์ ไอตรงนี้ละมันผูกไปแล้ว เป็นความรู้สึกที่เกิดกลับทุกอย่าง ที่รู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ทั้งสิ่งของ ทั้งอาการที่เรียกว่าติด ก็รวม ผูกพันธ์ทำให้ทุกข์ที่สุดถ้าเรามันยังผูกอยู่กลับบางอย่างแต่ต้องเสียมันไป
แต่มันก็สามารถตัดได้เอง ถ้ามันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่จำเป็น หรือมันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตเรา อิกต่อไป
มันมีแค่นี้เองผมเห็นมันแล้วหรือไง ผมถึงไม่สามารถจะแกล้งทำเป็นหวานกลับมันได้แล้ว