สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นเลยว่าเป็นกระทู้แรกหากผิดพลาดยังไงขอโทษที่นี้ด้วยนะคะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
เราเป็นนักศึกษาปี1ง่ายๆคือก็เฟรชชี่นั่นแหละค่ะ ก่อนที่จะเปิดเทอมจริง ทางมหาลัยมีจัดการเรียนแบบปรับพื้นฐานก่อนเปิดเทอมสำหรับนักศึกษาใหม่ เรื่องมันก็เนิบๆไปไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี่ยแหละค่ะ เนื่องจากเราเป็นผู้หญิงธรรมดาที่มีโลกส่วนตัวแต่เมื่อมาอยู่ในสังคมใหม่ต้องปรับตัวใหม่ หาเพื่อนเข้ากิจกรรม และทุกๆวันหลังจากเรียนเสร็จ จะมีรุ่นพี่มารับไปเข้ากิจกรรมรับน้อง และเรื่องก็ยังคงวนลูปไปมาซ้ำๆ จนเรียนจบอาทิตย์สุดท้าย วันรุ่งขึ้นเราได้กลับมาอยู่ที่บ้าน พูดได้เลยว่าปกติเราเป็นคนไม่รับคนที่เราไม่รู้จักในเฟสบุ๊ค แต่เนื่องจากมาเรียนมหาลัยได้ทำกิจกรรม มีการแลกไลน์ เบอร์โทรศัพท์ เฟสบุ๊คกัน ก่อนที่จะรับเราก็กดเข้าไปดูก่อนเสมอว่าเขาคนนั้นเป็นยังไง และในที่สุดก็มีผู้ชายคนหนึ่งแอดเฟรนเรามา ในตอนแรกเรากดไปดูแต่ไม่รับเพราะเราไม่ร็จัก ผ่านไปสองวันเราตัดสินใจกดเข้าไปดูใหม่ เห็นว่าเรียนที่เดียวกันเลยคิดว่าสงสัยจะเป็นรุ่นพี่ในภาค เลยกดรับไป เรื่องก็่าเบื่อเหมือนเดิมแหละค่ะ เมื่อเราได้ไปกดไลค์รูปที่พี่เค้าลง เราก็ไลค์ตามปกติ และพี่คนนั้นได้ทักแชทมาถามว่าเราอยู่ ภาคXXไหม เนี่ยพี่เห็นน้องยิ้มตลอดเลยตอนรับน้องวันสุดท้าย สายเขียวป่ะเนี่ย
คือด้วยความที่เราต้องเป็นมิตรไว้ก่อนเลยบอกว่า ใช่ค่ะ แต่พี่จะไม่ให้หนูยิ้มได้ยังไง ในเมื่อเพื่อนเค้าออกไปเต้นก็ตลกๆกันทั้งนั้นนะ แล้วก็หลังจากนั้นมาพี่เค้าก็ถามชื่อ ถามว่าเรารู้จักเค้าไหม นู่นนี่นั่น สรุปคือเค้าเป็นรุ่นพี่ปีสาม ซึ่งเราไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้า 5555555 เราก็คุยกับพี่เค้าไปเรื่อยแบบไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ จนมีครั้งนึงเราถามว่า
เรา:นี่พี่เล่นเฟสทั้งวันเลยหรอเนี่ย
พี่:ก็ไม่นะแต่คุยกับเราไง เราไม่ค่อยเล่นหรอ
เรา:ไม่นะ ปกติเปิดมาอ่านๆ กดไลค์ๆแล้วก็ปิด
พี่:แล้วเล่นไร
เรา:ไลน์จ้า
พี่:งั้นพี่ขอไลน์หน่อย
เรา:XXXXXX
เอาจริงๆคือตอนนั้นใครๆก็เดาพลอทได้ว่าจะต้องขอไลน์แน่ๆ แต่แปลกนะที่เราเริ่มคิดว่ามันจะต้องมีอะไรแน่ๆ แต่เราลือกที่จะชั่งมัน เพราะเราได้แต่คิดว่า คนอย่างเราเนี่ยนะ จะไปมีใครมาชอบ สวยก็ไม่สวย ธรรมดาก็ธรรมดา บ้าไปแล้ว คือ ณ จุๆนั้นคือคิดได้อย่างเดียวเลยค่ะว่า อย่าเข้าข้างตัวเอง
เราได้คุยกับพี่เค้าประมาณ2-3อาทิตย์ ก็มีช่วงที่เรารอเค้าตอบไลน์ พี่เขาทำอะไรบอกเราหมด ก็คิดนะว่าทำไมต้องบอกแล้วก็ถามตัวเองว่าทำไมเราต้องรอตอบไลน์ แต่มันก็ยังคงไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้นอีก รอดูต่อไป จนเปิดเทอม
เราคุยกันทุกวันจนมีคอลไลน์ มีเดินไปส่งที่หอ มีชวนไปกินข้าว จนหลังๆมาเราเริ่มที่จะรู้สึกกับพี่เค้าแต่เราไม่มั่นใจ ในอีกวันที่พี่เค้ากำลังเดินไปส่งเราที่หอ อยู่ๆเราได้ถามพี่เค้าไปว่า เออพี่เนี่ยมีไรจะถาม สงสัยมานานแล้ว แล้วพี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า ถามว่า? ในตอนนั้นเราไม่กล้าถามค่ะ ไม่กล้าถามว่าพี่รู้สึกยังไงกับเรา คิดอะไรกับเรากันแน่ จนเราบอกไปว่า อ๋อลืมแล้ว เดี๋ยวค่อยถามแล้วกันเนอะ เรื่องก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้น เดิมๆเรื่อยๆ จนมีวันนึงเราทนไม่ไหวเลยถามพี่เค้าไปในไลน์ ว่าพี่รู้สึกแปลกๆกับเราไหม เรารู้สึกแปลกๆนะ พี่เค้าก็ถามนะว่าแปลกยังไง วนไปมาจนเราบอกไปว่า หนูคิดว่าหนูชอบพี่นะ แล้วพี่เค้าก็บอกว่า สำหรับหนูอาจจะแปลกๆแต่พี่ชอบหนูนะ จริงๆพี่รู้ตั้งแต่วันที่ถามแล้ว แล้วก็ตั้งใจจะบอกวันนี้พอดีตอนเจอกัน แต่ไม่ทันซะแล้ว ....บอกเลยค่ะตอนนั้นฟินจิกหมอน เลยตัดสินใจที่จะกล้าบอกเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟัง จนเราพาเ้ามาเจอเพื่อนๆในกลุ่ม และเพื่อนๆทุกคนบอกว่า พี่คนนี้โอเค เค้าเข้ามาไม่ได้หลอกฟันแน่ๆ กูมันใจ พี่เค้าจริงใจดี ตรงไปตรงมาดี บลาๆ เราดีใจนะ ที่เพื่อนเข้ากับคนที่เราคุยอยู่ด้วยได้ จนตอนเดินกลับหอ พี่เค้าก็ไปส่งแล้วได้พูดกับเราว่า เนี่ยเพื่อนบอกว่าให้ขอเลย เราก็แอคไปอีก ถามว่าขออะไรหรอ เงินหรอไม่มีให้นะ พี่เค้าก็บอกว่าขอเป็นแฟนไง เราช็อคนะ เพราะเนื่องจากพี่เค้าเป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับเราแบบนี้ แล้วเราก็รู้สึกดีไปมากๆแล้วด้วย แต่ตอนนั้นเรากลับบอกพี่เค้าไปว่า เราว่ามันเร็วไปนิดนึงนะ พี่เค้าก็เห็นด้วยกับเรา จนผ่านไปคุยกันเรื่อยๆ ไปเที่ยวสนามหลวงด้วยกัน ตอนเดินข้ามถนนพี่เค้าจับมือเราข้าม พอข้ามเสร็จก็ถามเราว่า ตกใจไหมที่ทำแบบนั้น เราก็บอกไปว่าก็นิดนึงแต่เข้าใจ มีขอมานอนที่หอ แต่เราบอกปฏิเสธไป มีครั้งที่สองที่ขอมานอนเราก็ท้าไปประมาณว่าแน่จริงก็มาสิ แล้วพี่เค้าก็มานอนกับเราจริงๆ นอนด้วยกันไม่มีอะไรเกินเลย แต่มีขอกัดหูเราหน่อย ขำไหมล่ะ เราไม่ขำนะแต่ไม่ได้บอกปฏิเสธไปจน จนสุดท้ายพี่เค้าก็เล่นกับหูเรา ความรู้สึกตอนนั้นคือมันจั๊กจี้ และเราก็รู้มาว่ามันทำให้เกิดอารมณ์ทางเพศด้วยแต่คือก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเราแค่เล่นกันเฉยๆ แล้วก็ผ่านไป
จนมีชวนไปกินเคเอฟซี แล้วเรื่องมันก็เกิดตรงนี้แหละจ้า หลังจากกินเคเอฟซีเสร็จช่วงหลังๆเหมือนพี่เค้าจะเปลี่ยนไป แบบไม่รู้สิผู้หญิงอ่ะ สัมผัสได้ 555555 เราก็ปรึกษาเพื่อนนะ แอบสงสัยนิดนึง นี่เรากินทุเรศหรอวะ เลยแปลกๆไปแล้วก็คิดในแง่หลายแง่จนแบบคุยกันบางครั้งจนเราคิดว่าต่างฝ่ายต่างไม่มีอะไรที่จะเอามาคุยกันแล้ว และเราก็ได้ตัดสินใจถามพี่เค้าไป ว่าเออพี่ยังเหมือนเดิมกับเราไหม พิมพ์เสร็จเราไม่กล้าที่จะกดดูคำตอบ เพราะเรากลัว แต่คำตอบคือ ยังเหมือนเดิมจ้า ซึ่งเราก็ดีใจนะ หลังจากนนั้นเราก็รู้สึกว่ามันดีขึ้น จนมันกลับมาเ็นอีกครั้งนึง แต่เราเลือกที่จะไม่ถามอีกเป็นครั้งที่สองเพราะเราคิดว่าเราได้ถามพี่เค้าไปแล้ว เราอยู่บนความอึดอัดค่ะ ทั้งๆที่พี่เค้าบอกว่ามีอะไรให้พูดกันตรงๆ จะได้เคลียๆกัน แต่เราไม่กล้า จนเข้าสู่อาทิตย์ใกล้สอบ ที่เราต้องไปอ่านหนังสือ พี่เค้าก็มีโพสรูปหน้าวอล บอกตั้งใจอ่านหนังสือนะ โพสเพลงให้ ทำให้เรามั่นใจในพี่เค้าอีกครั้งว่าพี่เค้ายังเหมือนเดิมกับเรา สอบเสร็จ วันศุกร์ มาวันอาทิตย์ตอนเย็นเรากลับได้คำพูดที่ว่า เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเธอแล้ว ขอโทษนะ เราแทบล้มทั้งยืนในหัวมีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมด แต่ก็พิมพ์ตอบกลับไปว่า อ๋อเข้าใจ ก็ว่าอยู่ ดูเราเป็นคนเข้มแข็งใช่ไหมล่ะ จริงๆคือไม่เลย เราจุกถึงกับจุกมากๆ ผ่านไปประมารสามชั่วโมงเราตัดสินใจถามเค้าไปว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้หรอ คำตอบที่ได้คือ "อาจจะคิดว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรให้ แต่พี่ก็พยายามนะ มั้งคอลไลน์โทรหา หวังว่าจะมีกลับมาบ้าง แต่ก็ไม่มี จนบางครั้งมันก็ไม่รู้สึกอะไรด้วย" เราเลยตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่า "เราว่าพี่ก็รู้นะว่าเราไม่เคยมีแฟน เราไม่รู้ต้องทำยังไงไม่รู้ว่าทพดีหรือไม่ดีเพระาเราแคร์ความรู้สึก กลัวว่าถ้าเราโทรไปจะรำคาญจะไม่ว่าง มันอยากทำนะ" พี่ตอบมาว่า"เราไม่รู้จะพูดอะไร ขอโทษนะ" เจ็บค่ะ เจ็บไปอีก บอกเลยตอนนั้นเราสภาพจิตใจไม่โอเคมากๆ แต่รู้สึกโชคดีที่มีเพื่อนดี ที่อยู่เป็นเพื่อนเรา เรากล้าพูดได้เลยว่าสภาพจิตใจเราอ่อนแอมากๆ จนเราไม่ไหวเราร้องไห้คนเดียวมาสี่วันติดกัน แต่ในที่นี้คือร้องไห้แล้วคิดว่า ทำไมวะ ทำไม ในหัวตอนนั้นคือเราไม่ได้ต้องการให้เค้ากลับมา จนวันที่สี่ เราได้ตัดสินใจโทรไปหาเค้าแล้วเคลียกันให้รู้เรื่อง เราถามเค้าไปว่า ถ้ากลับมาอ่ะ อยากกลับมาไหม พี่เค้าตอบว่า มันอาจจะไม่เหมือนเดิมอ่ะ เราบอกไปว่า เราเข้าใจว่ามันเป็นยังไงแต่ที่เราถามเราไม่ได้จะง้อให้กลับมาเพราะเรารู้อยู่แล้วว่ามันไม่เหมือนเดิมแน่น่อน แต่ก็คนเรามันบังคับจิตใจกันไม่ได้ แต่พี่รู้ไหมเราโคตรจุกโคตรเจ้บเลยว่ะ แล้วพี่เค้าบก็พูดว่า อือ พี่ขอโทษนะ เราตอบไปว่า ขอโทษทำไมชั่งเหอะ แล้วก็วางสายไป ตอนนั้นทำให้เราโล่งมากที่ได้รู้คำตอบที่จะทำให้ตัวเองไม่คิดดเข้าข้างตัวเองอีก เราเลิกค่ะเลิกร้องไห้ สภาพติจใจเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม แต่ความรู้สึกจุกมันยังมีอยู่ตลอด วันศุกร์ถัดไปเราได้นั่งร้านน้ำปั่นกับกลุ่มเพื่อนแล้วเพื่อนก็ชี้ให้ดูว่า พี่เค้าๆ เราหันไปดู พบว่าพี่เค้าเดินกับผู้หญิงคนนหนึ่ง ซึ่งมันทำให้เจ็บกว่าเดิมขยะแขยงแต่รู้สึกโล่งมากๆคำว่าทำไมในหัวมันหายไป เพื่อนเราก็ได้บอกเราว่า มันเจอพี่เค้าเดินกับผู้หญฺงคนนั้นตั้งแต่สองวันแรกที่เลิกคุยกับเรา ปล้วทุกคนในกลุ่มก็เห็นเหมือนกันหมดค่ะ แต่ทุกคนอยากให้เราเห็นด้วยตัวเอง และเราก็เห็นเราไม่คิดที่จะโทษผู้หญิงคนนั้นที่เดินกับเค้านะ ไม่ได้จะสื่อว่าเป็นนางฟ้าแต่เรารู้สึกว่าเค้าอาจจะคุยคร่อมกับเรา และเราไม่คิดที่จะโกรธแต่เรารู้สึกขยะแแขยงพี่เค้ามากๆ ในใจคิดว่าถ้าคุยกันจนได้คบกันก็ยินดีด้วยแต่ถ้าเลิกกันเมื่อไหร่เราพร้อมที่จำสมน้ำหน้าเสมอ จนตอนนี้เค้าคบกันแล้วค่ะ 555555555555แล้วเราก็ดีใจนะ ที่เราเริ่มที่จะลืมเริ่มที่จะไม่ใส่ใจพี่เค้า แต่ก็แอบตลกดี ที่เวลาเจอกันในมอ กลับเป็นเค้าที่หลบหน้าเราก็นั่นแหละคนมันผิดมันรู้ตัว ....
จบแล้วค่ะ ฝีมือการเขียนอาจจะไม่ดี ย่อหน้าเว้นวรรคอาจจะไม่สวย เขียนอาจจะอ่านดูงงๆ แต่ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ชีวิตพีคๆของเฟรชชี่
เราเป็นนักศึกษาปี1ง่ายๆคือก็เฟรชชี่นั่นแหละค่ะ ก่อนที่จะเปิดเทอมจริง ทางมหาลัยมีจัดการเรียนแบบปรับพื้นฐานก่อนเปิดเทอมสำหรับนักศึกษาใหม่ เรื่องมันก็เนิบๆไปไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี่ยแหละค่ะ เนื่องจากเราเป็นผู้หญิงธรรมดาที่มีโลกส่วนตัวแต่เมื่อมาอยู่ในสังคมใหม่ต้องปรับตัวใหม่ หาเพื่อนเข้ากิจกรรม และทุกๆวันหลังจากเรียนเสร็จ จะมีรุ่นพี่มารับไปเข้ากิจกรรมรับน้อง และเรื่องก็ยังคงวนลูปไปมาซ้ำๆ จนเรียนจบอาทิตย์สุดท้าย วันรุ่งขึ้นเราได้กลับมาอยู่ที่บ้าน พูดได้เลยว่าปกติเราเป็นคนไม่รับคนที่เราไม่รู้จักในเฟสบุ๊ค แต่เนื่องจากมาเรียนมหาลัยได้ทำกิจกรรม มีการแลกไลน์ เบอร์โทรศัพท์ เฟสบุ๊คกัน ก่อนที่จะรับเราก็กดเข้าไปดูก่อนเสมอว่าเขาคนนั้นเป็นยังไง และในที่สุดก็มีผู้ชายคนหนึ่งแอดเฟรนเรามา ในตอนแรกเรากดไปดูแต่ไม่รับเพราะเราไม่ร็จัก ผ่านไปสองวันเราตัดสินใจกดเข้าไปดูใหม่ เห็นว่าเรียนที่เดียวกันเลยคิดว่าสงสัยจะเป็นรุ่นพี่ในภาค เลยกดรับไป เรื่องก็่าเบื่อเหมือนเดิมแหละค่ะ เมื่อเราได้ไปกดไลค์รูปที่พี่เค้าลง เราก็ไลค์ตามปกติ และพี่คนนั้นได้ทักแชทมาถามว่าเราอยู่ ภาคXXไหม เนี่ยพี่เห็นน้องยิ้มตลอดเลยตอนรับน้องวันสุดท้าย สายเขียวป่ะเนี่ย
คือด้วยความที่เราต้องเป็นมิตรไว้ก่อนเลยบอกว่า ใช่ค่ะ แต่พี่จะไม่ให้หนูยิ้มได้ยังไง ในเมื่อเพื่อนเค้าออกไปเต้นก็ตลกๆกันทั้งนั้นนะ แล้วก็หลังจากนั้นมาพี่เค้าก็ถามชื่อ ถามว่าเรารู้จักเค้าไหม นู่นนี่นั่น สรุปคือเค้าเป็นรุ่นพี่ปีสาม ซึ่งเราไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้า 5555555 เราก็คุยกับพี่เค้าไปเรื่อยแบบไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ จนมีครั้งนึงเราถามว่า
เรา:นี่พี่เล่นเฟสทั้งวันเลยหรอเนี่ย
พี่:ก็ไม่นะแต่คุยกับเราไง เราไม่ค่อยเล่นหรอ
เรา:ไม่นะ ปกติเปิดมาอ่านๆ กดไลค์ๆแล้วก็ปิด
พี่:แล้วเล่นไร
เรา:ไลน์จ้า
พี่:งั้นพี่ขอไลน์หน่อย
เรา:XXXXXX
เอาจริงๆคือตอนนั้นใครๆก็เดาพลอทได้ว่าจะต้องขอไลน์แน่ๆ แต่แปลกนะที่เราเริ่มคิดว่ามันจะต้องมีอะไรแน่ๆ แต่เราลือกที่จะชั่งมัน เพราะเราได้แต่คิดว่า คนอย่างเราเนี่ยนะ จะไปมีใครมาชอบ สวยก็ไม่สวย ธรรมดาก็ธรรมดา บ้าไปแล้ว คือ ณ จุๆนั้นคือคิดได้อย่างเดียวเลยค่ะว่า อย่าเข้าข้างตัวเอง
เราได้คุยกับพี่เค้าประมาณ2-3อาทิตย์ ก็มีช่วงที่เรารอเค้าตอบไลน์ พี่เขาทำอะไรบอกเราหมด ก็คิดนะว่าทำไมต้องบอกแล้วก็ถามตัวเองว่าทำไมเราต้องรอตอบไลน์ แต่มันก็ยังคงไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้นอีก รอดูต่อไป จนเปิดเทอม
เราคุยกันทุกวันจนมีคอลไลน์ มีเดินไปส่งที่หอ มีชวนไปกินข้าว จนหลังๆมาเราเริ่มที่จะรู้สึกกับพี่เค้าแต่เราไม่มั่นใจ ในอีกวันที่พี่เค้ากำลังเดินไปส่งเราที่หอ อยู่ๆเราได้ถามพี่เค้าไปว่า เออพี่เนี่ยมีไรจะถาม สงสัยมานานแล้ว แล้วพี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า ถามว่า? ในตอนนั้นเราไม่กล้าถามค่ะ ไม่กล้าถามว่าพี่รู้สึกยังไงกับเรา คิดอะไรกับเรากันแน่ จนเราบอกไปว่า อ๋อลืมแล้ว เดี๋ยวค่อยถามแล้วกันเนอะ เรื่องก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้น เดิมๆเรื่อยๆ จนมีวันนึงเราทนไม่ไหวเลยถามพี่เค้าไปในไลน์ ว่าพี่รู้สึกแปลกๆกับเราไหม เรารู้สึกแปลกๆนะ พี่เค้าก็ถามนะว่าแปลกยังไง วนไปมาจนเราบอกไปว่า หนูคิดว่าหนูชอบพี่นะ แล้วพี่เค้าก็บอกว่า สำหรับหนูอาจจะแปลกๆแต่พี่ชอบหนูนะ จริงๆพี่รู้ตั้งแต่วันที่ถามแล้ว แล้วก็ตั้งใจจะบอกวันนี้พอดีตอนเจอกัน แต่ไม่ทันซะแล้ว ....บอกเลยค่ะตอนนั้นฟินจิกหมอน เลยตัดสินใจที่จะกล้าบอกเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟัง จนเราพาเ้ามาเจอเพื่อนๆในกลุ่ม และเพื่อนๆทุกคนบอกว่า พี่คนนี้โอเค เค้าเข้ามาไม่ได้หลอกฟันแน่ๆ กูมันใจ พี่เค้าจริงใจดี ตรงไปตรงมาดี บลาๆ เราดีใจนะ ที่เพื่อนเข้ากับคนที่เราคุยอยู่ด้วยได้ จนตอนเดินกลับหอ พี่เค้าก็ไปส่งแล้วได้พูดกับเราว่า เนี่ยเพื่อนบอกว่าให้ขอเลย เราก็แอคไปอีก ถามว่าขออะไรหรอ เงินหรอไม่มีให้นะ พี่เค้าก็บอกว่าขอเป็นแฟนไง เราช็อคนะ เพราะเนื่องจากพี่เค้าเป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับเราแบบนี้ แล้วเราก็รู้สึกดีไปมากๆแล้วด้วย แต่ตอนนั้นเรากลับบอกพี่เค้าไปว่า เราว่ามันเร็วไปนิดนึงนะ พี่เค้าก็เห็นด้วยกับเรา จนผ่านไปคุยกันเรื่อยๆ ไปเที่ยวสนามหลวงด้วยกัน ตอนเดินข้ามถนนพี่เค้าจับมือเราข้าม พอข้ามเสร็จก็ถามเราว่า ตกใจไหมที่ทำแบบนั้น เราก็บอกไปว่าก็นิดนึงแต่เข้าใจ มีขอมานอนที่หอ แต่เราบอกปฏิเสธไป มีครั้งที่สองที่ขอมานอนเราก็ท้าไปประมาณว่าแน่จริงก็มาสิ แล้วพี่เค้าก็มานอนกับเราจริงๆ นอนด้วยกันไม่มีอะไรเกินเลย แต่มีขอกัดหูเราหน่อย ขำไหมล่ะ เราไม่ขำนะแต่ไม่ได้บอกปฏิเสธไปจน จนสุดท้ายพี่เค้าก็เล่นกับหูเรา ความรู้สึกตอนนั้นคือมันจั๊กจี้ และเราก็รู้มาว่ามันทำให้เกิดอารมณ์ทางเพศด้วยแต่คือก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเราแค่เล่นกันเฉยๆ แล้วก็ผ่านไป
จนมีชวนไปกินเคเอฟซี แล้วเรื่องมันก็เกิดตรงนี้แหละจ้า หลังจากกินเคเอฟซีเสร็จช่วงหลังๆเหมือนพี่เค้าจะเปลี่ยนไป แบบไม่รู้สิผู้หญิงอ่ะ สัมผัสได้ 555555 เราก็ปรึกษาเพื่อนนะ แอบสงสัยนิดนึง นี่เรากินทุเรศหรอวะ เลยแปลกๆไปแล้วก็คิดในแง่หลายแง่จนแบบคุยกันบางครั้งจนเราคิดว่าต่างฝ่ายต่างไม่มีอะไรที่จะเอามาคุยกันแล้ว และเราก็ได้ตัดสินใจถามพี่เค้าไป ว่าเออพี่ยังเหมือนเดิมกับเราไหม พิมพ์เสร็จเราไม่กล้าที่จะกดดูคำตอบ เพราะเรากลัว แต่คำตอบคือ ยังเหมือนเดิมจ้า ซึ่งเราก็ดีใจนะ หลังจากนนั้นเราก็รู้สึกว่ามันดีขึ้น จนมันกลับมาเ็นอีกครั้งนึง แต่เราเลือกที่จะไม่ถามอีกเป็นครั้งที่สองเพราะเราคิดว่าเราได้ถามพี่เค้าไปแล้ว เราอยู่บนความอึดอัดค่ะ ทั้งๆที่พี่เค้าบอกว่ามีอะไรให้พูดกันตรงๆ จะได้เคลียๆกัน แต่เราไม่กล้า จนเข้าสู่อาทิตย์ใกล้สอบ ที่เราต้องไปอ่านหนังสือ พี่เค้าก็มีโพสรูปหน้าวอล บอกตั้งใจอ่านหนังสือนะ โพสเพลงให้ ทำให้เรามั่นใจในพี่เค้าอีกครั้งว่าพี่เค้ายังเหมือนเดิมกับเรา สอบเสร็จ วันศุกร์ มาวันอาทิตย์ตอนเย็นเรากลับได้คำพูดที่ว่า เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเธอแล้ว ขอโทษนะ เราแทบล้มทั้งยืนในหัวมีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมด แต่ก็พิมพ์ตอบกลับไปว่า อ๋อเข้าใจ ก็ว่าอยู่ ดูเราเป็นคนเข้มแข็งใช่ไหมล่ะ จริงๆคือไม่เลย เราจุกถึงกับจุกมากๆ ผ่านไปประมารสามชั่วโมงเราตัดสินใจถามเค้าไปว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้หรอ คำตอบที่ได้คือ "อาจจะคิดว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรให้ แต่พี่ก็พยายามนะ มั้งคอลไลน์โทรหา หวังว่าจะมีกลับมาบ้าง แต่ก็ไม่มี จนบางครั้งมันก็ไม่รู้สึกอะไรด้วย" เราเลยตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่า "เราว่าพี่ก็รู้นะว่าเราไม่เคยมีแฟน เราไม่รู้ต้องทำยังไงไม่รู้ว่าทพดีหรือไม่ดีเพระาเราแคร์ความรู้สึก กลัวว่าถ้าเราโทรไปจะรำคาญจะไม่ว่าง มันอยากทำนะ" พี่ตอบมาว่า"เราไม่รู้จะพูดอะไร ขอโทษนะ" เจ็บค่ะ เจ็บไปอีก บอกเลยตอนนั้นเราสภาพจิตใจไม่โอเคมากๆ แต่รู้สึกโชคดีที่มีเพื่อนดี ที่อยู่เป็นเพื่อนเรา เรากล้าพูดได้เลยว่าสภาพจิตใจเราอ่อนแอมากๆ จนเราไม่ไหวเราร้องไห้คนเดียวมาสี่วันติดกัน แต่ในที่นี้คือร้องไห้แล้วคิดว่า ทำไมวะ ทำไม ในหัวตอนนั้นคือเราไม่ได้ต้องการให้เค้ากลับมา จนวันที่สี่ เราได้ตัดสินใจโทรไปหาเค้าแล้วเคลียกันให้รู้เรื่อง เราถามเค้าไปว่า ถ้ากลับมาอ่ะ อยากกลับมาไหม พี่เค้าตอบว่า มันอาจจะไม่เหมือนเดิมอ่ะ เราบอกไปว่า เราเข้าใจว่ามันเป็นยังไงแต่ที่เราถามเราไม่ได้จะง้อให้กลับมาเพราะเรารู้อยู่แล้วว่ามันไม่เหมือนเดิมแน่น่อน แต่ก็คนเรามันบังคับจิตใจกันไม่ได้ แต่พี่รู้ไหมเราโคตรจุกโคตรเจ้บเลยว่ะ แล้วพี่เค้าบก็พูดว่า อือ พี่ขอโทษนะ เราตอบไปว่า ขอโทษทำไมชั่งเหอะ แล้วก็วางสายไป ตอนนั้นทำให้เราโล่งมากที่ได้รู้คำตอบที่จะทำให้ตัวเองไม่คิดดเข้าข้างตัวเองอีก เราเลิกค่ะเลิกร้องไห้ สภาพติจใจเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม แต่ความรู้สึกจุกมันยังมีอยู่ตลอด วันศุกร์ถัดไปเราได้นั่งร้านน้ำปั่นกับกลุ่มเพื่อนแล้วเพื่อนก็ชี้ให้ดูว่า พี่เค้าๆ เราหันไปดู พบว่าพี่เค้าเดินกับผู้หญิงคนนหนึ่ง ซึ่งมันทำให้เจ็บกว่าเดิมขยะแขยงแต่รู้สึกโล่งมากๆคำว่าทำไมในหัวมันหายไป เพื่อนเราก็ได้บอกเราว่า มันเจอพี่เค้าเดินกับผู้หญฺงคนนั้นตั้งแต่สองวันแรกที่เลิกคุยกับเรา ปล้วทุกคนในกลุ่มก็เห็นเหมือนกันหมดค่ะ แต่ทุกคนอยากให้เราเห็นด้วยตัวเอง และเราก็เห็นเราไม่คิดที่จะโทษผู้หญิงคนนั้นที่เดินกับเค้านะ ไม่ได้จะสื่อว่าเป็นนางฟ้าแต่เรารู้สึกว่าเค้าอาจจะคุยคร่อมกับเรา และเราไม่คิดที่จะโกรธแต่เรารู้สึกขยะแแขยงพี่เค้ามากๆ ในใจคิดว่าถ้าคุยกันจนได้คบกันก็ยินดีด้วยแต่ถ้าเลิกกันเมื่อไหร่เราพร้อมที่จำสมน้ำหน้าเสมอ จนตอนนี้เค้าคบกันแล้วค่ะ 555555555555แล้วเราก็ดีใจนะ ที่เราเริ่มที่จะลืมเริ่มที่จะไม่ใส่ใจพี่เค้า แต่ก็แอบตลกดี ที่เวลาเจอกันในมอ กลับเป็นเค้าที่หลบหน้าเราก็นั่นแหละคนมันผิดมันรู้ตัว ....
จบแล้วค่ะ ฝีมือการเขียนอาจจะไม่ดี ย่อหน้าเว้นวรรคอาจจะไม่สวย เขียนอาจจะอ่านดูงงๆ แต่ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ