สวัสดีคะวันนี้เราอยากมาเล่าและระบายความรู้สึกของเราลงในกระทู้คือเราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังดีเราเลยเลือกที่จะเขียนลงกระทู้เพราะอย่างน้อยมันคือการระบายวิธีหนึ่งที่เราสามารถทำได้ค่ะ ถ้าหากเป็นการรบกวนหรือว่าไร้สาระเราต้องขอโทษด้วยนะคะ
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า เราคุยกับคนๆหนึ่งคะเขาเป็นคนที่เราไม่เคยคาดคิดว่าจะมาชอบ แต่วันนึงคุยกันทุกวันความรู้สึกก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป เราเริ่มเปิดใจให้เขาทีละนิด ระหว่างเรากับเขาช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีเลยละคะไปเที่ยวกันคุยกันทุกวันตลอด แต่วันนึงเราเริ่มรู้สึกแปลกๆไป รู้สึกว่ามันไม่ใช่มันไม่ใช่อย่างที่เราต้องการ แต่เราก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไร เราเลยบอกว่าเลิกคุยกันเถอะ เขายื้อเขาตื้อเราทุกวิถีทาง คือตอนนั้นเป็นโมเม้นที่แบบนั่งตอบแชทไปร้องไห้ไป คือพอมันเลิกรู้สึกแบบนั้นแล้วเราก็อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่คือเราเป็นคนบอกเขาแบบนั้นเองอยู่ๆจะกลับไปมันก็ยังไงๆอยู่ เราก็ระอายใจตัวเอง เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้งคะ แทบจะทุกๆครั้งที่เรารู้สึกแบบนี้แต่เขาก็รอเราแล้วก็กลับมาหาเราตลอด จนวันนึงเราคิดว่าเขาดีเกินไปสำหรับเรา อยากให้เขาไปเจอใครที่ดีกว่าเราเพราะเขาเป็นคนที่ดีมากๆ ถึงแม้จะไม่ดีในสายตาคนอื่นแต่เขาก็ดีในสายตาเราคะ เรามีความคิดที่ว่าอยากให้เขาไปเจอคนที่ดี คนที่สามารถมอบความรักให้เขาได้มากกว่าเรา ไม่ใช่เขาที่เป็นผู้ให้ความรักฝ่ายเดียว ตอนแรกเราคิดว่าเราเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่าที่จะกลับไปคุยกับเขาทั้งๆที่ทำให้เขาเสียใจ เรารู้สึกผิดกับตัวเองแล้วก็เขามากๆเลยนะคะ เพราะเราไม่เคยง้อหรือขอโทษอะไรเขาเลย ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิดเขาก็จะขอโทษก่อนเสมอทุกๆครั้ง แล้วเราก็ชอบทำให้เขาเสียใจ เพราะเราชอบที่จะไปเข้าใกล้ผช.คนอื่นเพราะอยากให้เขารู้สึกหึงหวงเราบ้าง มันก็สำเร็จคะเพราะเขาหึงเรา แต่ทำไมเรารู้สึกแย่จังเลยคะที่ทำให้เขาเสียใจ เราไม่รู้ว่าตอนนี้มันเลยคำว่าชอบไปแล้วรึยัง เรายังหลอกตัวเองอยู่รึเปล่าว่าจะเลิกรู้สึกกับเขาได้จริงๆ แต่พอมาวันนี้วันที่เรากับเขาจบกันแบบจริงๆจังๆแล้ว เรามาเจอเขากับผู้หญิงคนใหม่ของเขาแล้วเราก็รู้สึกดีแล้วก็แย่ไปพร้อมๆกัน ดีที่เขาเริ่มใหม่ได้แล้วแต่ก็แย่ที่เราไม่ลืมเขาเลยสักที เราไม่ได้ที่จะพยายามจะลืมแต่เราไม่อยากเจ็บหนึบๆที่ใจอีกแล้วคะ อยากร้องระบายออกมานะคะแต่ก็เสียดายน้ำตาเพราะร้องไปยังไงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี เราควรจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี
คิดว่าจะทำใจได้เมื่อปล่อยเขาไปเจอคนใหม่
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า เราคุยกับคนๆหนึ่งคะเขาเป็นคนที่เราไม่เคยคาดคิดว่าจะมาชอบ แต่วันนึงคุยกันทุกวันความรู้สึกก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป เราเริ่มเปิดใจให้เขาทีละนิด ระหว่างเรากับเขาช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีเลยละคะไปเที่ยวกันคุยกันทุกวันตลอด แต่วันนึงเราเริ่มรู้สึกแปลกๆไป รู้สึกว่ามันไม่ใช่มันไม่ใช่อย่างที่เราต้องการ แต่เราก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไร เราเลยบอกว่าเลิกคุยกันเถอะ เขายื้อเขาตื้อเราทุกวิถีทาง คือตอนนั้นเป็นโมเม้นที่แบบนั่งตอบแชทไปร้องไห้ไป คือพอมันเลิกรู้สึกแบบนั้นแล้วเราก็อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่คือเราเป็นคนบอกเขาแบบนั้นเองอยู่ๆจะกลับไปมันก็ยังไงๆอยู่ เราก็ระอายใจตัวเอง เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้งคะ แทบจะทุกๆครั้งที่เรารู้สึกแบบนี้แต่เขาก็รอเราแล้วก็กลับมาหาเราตลอด จนวันนึงเราคิดว่าเขาดีเกินไปสำหรับเรา อยากให้เขาไปเจอใครที่ดีกว่าเราเพราะเขาเป็นคนที่ดีมากๆ ถึงแม้จะไม่ดีในสายตาคนอื่นแต่เขาก็ดีในสายตาเราคะ เรามีความคิดที่ว่าอยากให้เขาไปเจอคนที่ดี คนที่สามารถมอบความรักให้เขาได้มากกว่าเรา ไม่ใช่เขาที่เป็นผู้ให้ความรักฝ่ายเดียว ตอนแรกเราคิดว่าเราเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่าที่จะกลับไปคุยกับเขาทั้งๆที่ทำให้เขาเสียใจ เรารู้สึกผิดกับตัวเองแล้วก็เขามากๆเลยนะคะ เพราะเราไม่เคยง้อหรือขอโทษอะไรเขาเลย ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิดเขาก็จะขอโทษก่อนเสมอทุกๆครั้ง แล้วเราก็ชอบทำให้เขาเสียใจ เพราะเราชอบที่จะไปเข้าใกล้ผช.คนอื่นเพราะอยากให้เขารู้สึกหึงหวงเราบ้าง มันก็สำเร็จคะเพราะเขาหึงเรา แต่ทำไมเรารู้สึกแย่จังเลยคะที่ทำให้เขาเสียใจ เราไม่รู้ว่าตอนนี้มันเลยคำว่าชอบไปแล้วรึยัง เรายังหลอกตัวเองอยู่รึเปล่าว่าจะเลิกรู้สึกกับเขาได้จริงๆ แต่พอมาวันนี้วันที่เรากับเขาจบกันแบบจริงๆจังๆแล้ว เรามาเจอเขากับผู้หญิงคนใหม่ของเขาแล้วเราก็รู้สึกดีแล้วก็แย่ไปพร้อมๆกัน ดีที่เขาเริ่มใหม่ได้แล้วแต่ก็แย่ที่เราไม่ลืมเขาเลยสักที เราไม่ได้ที่จะพยายามจะลืมแต่เราไม่อยากเจ็บหนึบๆที่ใจอีกแล้วคะ อยากร้องระบายออกมานะคะแต่ก็เสียดายน้ำตาเพราะร้องไปยังไงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี เราควรจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี