สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เราขอเข้าเรื่องเลยนะคะ เรามีแฟนแล้วค่ะ คบกันมาจะ 4 ปีล้ะ รักกันมากๆเข้าใจกันทุกอย่าง แฟนเราเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ เป็นสุภาพบุรุษ เวลาเรามีปัญหาอะไรแม้กระทั่งเรื่องเงิน เขาก็ช่วยเหลือเราได้ตลอดค่ะ ไม่เคยปฏิเสธเลย ขอแค่เรามีเวลาให้เขา มีเขาคนเดียวก็พอ ความรักของเราทั้งคู่ราบรื่นดีทุกอย่างนะคะ พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็รับรู้...ซึ่งเราก็คิดว่าคนนี้แหล่ะคือพ่อของลูก จนอยู่มาวันหนึ่งเราได้มีโอกาสเจอกับผู้ชายอีกคนที่บ้านญาติ ที่ห่างกันไปนานมากกกก เกือบ 20 ปี เราเคยเล่นกัน กินนอนด้วยกันตั้งแต่ตอนเด็กๆ คนๆนี้ก็คือลูกพี่ลูกน้องเราเองค่ะ เขาเป็นรุ่นน้องเรา อายุน้อยกว่าเรา 3 ปี ผู้ชายคนนี้เก่งนะคะ ทำให้เรารู้สึกดีด้วยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ด้วยความที่เราห่างกันนานมากกกพอเจอกันก็กอดกันแน่นเลยค่ะ แต่ความรู้สึกมันกลับไม่ใช่พี่น้อง มันเป็นอย่างอื่นค่ะ ตลอดเวลา 4-5 วันที่บ้านญาติ เรามีความสุขมากๆค่ะ ที่ได้ไปเที่ยวที่ต่างๆกับเขาซึ่งเราก็ไปกันทั้งครอบครัวนะคะ แต่เรากับเขารู้กันอยู่ค่ะว่าเรารู้สึกต่อกันอย่างไร....เราแฮปปี้มากกก เขาหุ่นดี ตัวสูงมากก ซึ่งเราชอบ555 และถึงแม้เขาเด็กกว่าเราแต่เขากลับโตเป็นผู้ใหญามากค่ะ ดูแลเทคแคร์ดี เรารู้สึกดีกับน้องเขา จนไม่อยากจะจากเขาเลยค่ะ แต่เรายังไม่ได้มีอะไรเกินเลยนะคะ แค่จับมือ ลูบหัวกันเล่นๆ จนกระทั่งวันที่เขากับเราต้องจากกัน เป็นวันที่เราเศร้ามากกก และเขาก็กลับไปทำงานต่อที่ต่างประเทศค่ะ พอจากกันมาเรากับเขาคุยกันทุกวันค่ะ เพราะเรากะแฟนเราไม่ได้อยุ่ด้วยกัน เราเลยมีโอกาสที่จะคุยกะน้องเขา แรกๆคุยแบบพี่น้องค่ะ หลังๆมาเริ่มบอกรักกัน บอกคิดถึงกันตลอด จนตอนนี้น้องเขาเลิกกะแฟนที่อยู่ต่างประเทศ เพราะแฟนเขาไปมีผู้ชายคนใหม่ เราจึงเป็นคนเดียวที่เขาคุยด้วย ปรึกษาเราตลอด เราก็คุยกะเขาค่ะเพราะเราก็ไม่อยากให้เขาเหงา และเราก็รู้สึกดีต่อกันมากๆค่ะ ไม่ใช่คุยเพราะแก้เหงา จนเราได้สัญญากันว่า ปีหน้าถ้าน้องเขากลับไทย เราจะไปเที่ยวด้วยกัน วางแผนทุกอย่างไว้และจะรอกันและกัน แต่เราก็รู้อยู่แล้วค่ะว่าโอกาสที่จะได้ไปด้วยกันสองต่อสองคงยากมากกก ทั้งแฟนเราและพ่อแม่ คนในครอบครัวคงไม่ยอมให้ไปอ่ะค่ะถึงแม้จะบอกว่าเป็นพี่น้องกัน แต่คงไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ ความรู้สึกเราตอนนี้มันรู้สึกเหมือนกำลังสับสนค่ะเพราะมันรู้สึกรักทั้งสองคน แต่มันมีเส้นบางๆระหว่างความรักกะบความถูกต้องมากั้นไว้ อีกทั้งตอนนี้แฟนเรายุ่งงานมากกกก แทบไม่ค่อยได้เจอกันเลยค่ะ เราเลยรู้สึกเหงาๆ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ แค่ไม่ค่อยมาหาเท่านั้นเอง แต่ถ้าจะพูดไปอีกคนอยู่ต่างประเทศ แต่อีกคนอยู่ไทย ไม่ไกลกัน แต่ทำไมเราถึงรู้สึกอยากรอคอยคนที่อยู่ไกลมากกว่าคะ???? เราทำไมเป็นคนแบบนี้ก็ตอบตัสเองไม่ได้เหมือนกัน ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ค่ะ....
คนใกล้VSคนไกล ใครสำคัญกว่า??