สวัสดีค่ะสมาชิกพันทิปทุกคน
เราชื่อ เอนะ (นามสมมุติ) เรื่องของเรามีอยู่ว่า ตอนช่วงจะขึ้นม.ปลาย เราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
เรากับพี่เขาอายุห่างกัน3ปี พี่เขาชื่ออีนะคะ (นามสมมุติ) เรากับพี่อีรู้จักกันเพราะเพื่อนติดต่อให้ เราก็คุยกับพี่อีตอนช่วงเดือนมกรา ปี53
ตัดสินใจคบกันตอนช่วงเดือนมีนา ปี53
ตอนแรกพี่อีก็นิสัยดี ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง
จนมาช่วงปลายเดือนกรกฎา 53 เรากับพี่อีมีอะไรกัน บางคนจะมองว่าเร็วไป ทำไมเราง่ายขนาดนี้
ตอนนั้นเราก็คิดแบบนั้นคะ หลังจากมีอะไรกันเสร็จพี่เขาก็มาส่งเราที่หอ เราก็โทรบอกเลิกพี่เขาไป เราไม่อยากให้พี่อีคิดว่าเราง่าย
(พี่อีเป็นรักแรกและก็เป็นคนแรกของเรา)
พอเราโทรบอกเลิกพี่อี พี่อีก็ไม่ยอมเลิก เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เขาบอกว่าเอก็เป็นคนแรกของพี่เหมือนกัน
ปกติเราจะเรียกพี่อีว่าพี่ตลอด ไม่เคยใช้คำอื่น ตัวเองเค้าแบบนี้ไม่มีเลยค่ะ
เข้าเรื่องต่อดีกว่าหลังจากนั้น พี่อีก็ยังดูแลยังเอาใจใส่เราเหมือนเดิม แต่พี่อีเป็นเด็กติดเกมส์
เราก็ไปเฝ้าพี่อีที่ร้านเกมส์เกือบทุกวัน จนสนิทกับรุ่นพี่ของพี่อีเกือบทุกคน
เราเป็นคนงี่เง่ามากถึงมากที่สุด เวลาโมโหหรือไม่พอใจเราจะชอบด่าพี่อี บางทีก็ขึ้นกู แล้วเราก็จะชอบบอกเลิกพี่อี
ทะเลาะกันทีไรเราก็จะบอกเลิกตลอด ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้พี่อีก็จะง้อเราตลอดเหมือนกัน เราเลยได้ใจ
จริงๆเราไม่ได้อยากเลิกหรอก แต่เราชอบเวลาพี่อีร้องให้แล้วง้อเรา (เหมือนพวกโรคจิตเลย)
ความอดทนมันมีขีดจำกัดทุกคนแหละเนอะ แล้ววันนั้นก็มาถึง เรากับพี่อีก็ทะเลาะกันอีกแล้ว แต่วันนี้แรงหน่อย
เราดันไปตบหน้าพี่อี พี่อีก็ตบเราคืนนะ เอาหัวเราโขกผนังบ้านแต่เราเอามือลองไว้ พอพี่อีตีเราเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นบนบ้านแล้วก็ล๊อคห้อง
(บ้านที่ว่าเป็นบ้านของรุ่นพี่พี่อีนะคะ เวลากลับห้องไม่ได้เราก็จะมานอนที่นี่ ช่วงติดแฟนเราก็จะนอนนี่ตลอด ตื่นเช้าค่อยไปอาบน้ำที่หอแล้วค่อยไปเรียน)
พอพี่อีล๊อคห้องเราก็ไปเคาะห้อง แต่พี่อีไม่เปิด เราก็รอให้พี่อีลงมาง้อเรา ตั้งแต่4-5ทุ่ม จนถึงตี5 กว่าๆ
คือเรารอไม่ไหว ทั้งไม่อยากให้รุ่นพี่พี่อีเห็นด้วย เราเลยกลับ
วันนั้นเราก็ไปเรียนปกติค่ะ ตอนเย็นเราก็ไปหาพี่อี ครั้งนี้เราเป็นคนง้อ แต่เราง้อแบบฮ้าวๆ
พี่อีก็บอกว่าเอตบหน้าพี่ทำไม เราเลยบอกว่างั้นก็ตบคืนซิ พี่อีก็ตบหน้าเราไปทีนึง เรานี้น้ำตาคลอคะ ไม่เจ็บนะคะ มันชา 5555
หลังจากนั้นพี่อีก็บอกอย่ามายุ่งกับชีวิตพี่อีก เรานี้แบบล้มทั้งยืน (อารมณ์แบบนี้กูกำลังอกหักเหรอ)
แต่เราก็ใจแข็งไว้คะ ทำเป็นไม่สนใจแล้วเราก็ขับรถกลับ
เราคิดว่ายังไงพี่อีคงขาดเราไม่ได้ เพราะพี่อีรักเรามาก เราเป็นผญ.คนแรกนะคะที่พี่อีพาเข้าบ้าน ไปไหว้พ่อไหว้แม่แบบนี้
แต่พี่อีก็ไม่ง้อเราเลยคะ เจอหน้าเราแล้วเดินหนี ไม่สนใจเราด้วย
เราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
พอมาช่วงปิดเทอมจะขึ้นม.5 (เรื่องที่เกิดเป็นช่วงเราอยู่ม.4นะ) เราทะเลาะกับเพื่อนในห้องที่สนิทกัน
เราเลยได้ย้ายไปเรียนม.5ที่ต่างจังหวัด
เราก็ไม่ได้ติดต่อพี่อีเลย ก่อนหน้านี้เราก็โทรหาพี่อีนะ แต่พี่อีเปลี่ยนเบอร์ เราก็ไปขอเบอร์ใหม่จากรุ่นพี่พี่อี
พอพี่อีรู้ว่าเราโทรมาก็เปลี่ยนเบอร์หนีเรา เราเลยเลิกยุ่ง เรากลัวพี่อีรำคาญด้วย
ตอนที่เราอยู่ต่างจังหวัดเราก็จะชอบกลับมาหาเพื่อนๆที่เคยเรียนม.ต้นมาด้วยกัน เพราะเราอยากเจอพี่อี เราลืมพี่อีไม่ได้
แล้วเราก็เจอพี่อีจริงๆคะ ความรู้สึกแบบรักแรกพบกับมา เราอยากขอคืนดีพี่อีนะ แต่เราไม่กล้า
ถึงเลิกกันไปเราก็ไม่มีคนใหม่นะ พี่อีก็ไม่มีเหมือนกัน
เราเลยมีหวัง หรือเราให้ความหวังตัวเองก็ไม่รู้
ช่วงเดือนสิงหา เป็นวันเกิดพี่อี เราก็ไปนะ พี่อีชวนเราไปเอง ก็จัดที่บ้านพี่อีแหละ
วันนั้นเราก็มีอะไรกับพี่อี (ยังไม่กลับมาคบกันนะคะ) เราก็นอนค้างที่บ้านพี่อี ตอนเย็นๆพี่อีก็ไปส่งเราที่หอเพื่อน
แล้วเรากับพี่อีก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ก่อนจะมีอะไรกันวันนั้นพี่อีก็บอกเราว่าพี่คิดถึงเอนะ พี่ลืมเอไม่ได้ อารมณ์ตอนนั้นพาไปด้วย
เราก็ง่ายเองแหละ หรือเรารักมากก็ไม่รู้
หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติตามประสาวัยรุ่น เที่ยวกินเหล้า
เราคิดว่าถ้าเราทำแบบนี้แล้วพี่อีจะสนใจเรา จะกลับมาหาเรา เหมือนเราเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆ
เพราะเวลาเราไปเที่ยวเราจะเจอพี่อี พี่อีมองเรานะแต่ไม่สนใจ เราก็เหมือนกัน
มองแต่ไม่สนใจ เหมือนต่างคนต่างหยิ่ง
ควรพอหรือรอต่อไป...
เราชื่อ เอนะ (นามสมมุติ) เรื่องของเรามีอยู่ว่า ตอนช่วงจะขึ้นม.ปลาย เราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
เรากับพี่เขาอายุห่างกัน3ปี พี่เขาชื่ออีนะคะ (นามสมมุติ) เรากับพี่อีรู้จักกันเพราะเพื่อนติดต่อให้ เราก็คุยกับพี่อีตอนช่วงเดือนมกรา ปี53
ตัดสินใจคบกันตอนช่วงเดือนมีนา ปี53
ตอนแรกพี่อีก็นิสัยดี ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง
จนมาช่วงปลายเดือนกรกฎา 53 เรากับพี่อีมีอะไรกัน บางคนจะมองว่าเร็วไป ทำไมเราง่ายขนาดนี้
ตอนนั้นเราก็คิดแบบนั้นคะ หลังจากมีอะไรกันเสร็จพี่เขาก็มาส่งเราที่หอ เราก็โทรบอกเลิกพี่เขาไป เราไม่อยากให้พี่อีคิดว่าเราง่าย
(พี่อีเป็นรักแรกและก็เป็นคนแรกของเรา)
พอเราโทรบอกเลิกพี่อี พี่อีก็ไม่ยอมเลิก เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เขาบอกว่าเอก็เป็นคนแรกของพี่เหมือนกัน
ปกติเราจะเรียกพี่อีว่าพี่ตลอด ไม่เคยใช้คำอื่น ตัวเองเค้าแบบนี้ไม่มีเลยค่ะ
เข้าเรื่องต่อดีกว่าหลังจากนั้น พี่อีก็ยังดูแลยังเอาใจใส่เราเหมือนเดิม แต่พี่อีเป็นเด็กติดเกมส์
เราก็ไปเฝ้าพี่อีที่ร้านเกมส์เกือบทุกวัน จนสนิทกับรุ่นพี่ของพี่อีเกือบทุกคน
เราเป็นคนงี่เง่ามากถึงมากที่สุด เวลาโมโหหรือไม่พอใจเราจะชอบด่าพี่อี บางทีก็ขึ้นกู แล้วเราก็จะชอบบอกเลิกพี่อี
ทะเลาะกันทีไรเราก็จะบอกเลิกตลอด ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้พี่อีก็จะง้อเราตลอดเหมือนกัน เราเลยได้ใจ
จริงๆเราไม่ได้อยากเลิกหรอก แต่เราชอบเวลาพี่อีร้องให้แล้วง้อเรา (เหมือนพวกโรคจิตเลย)
ความอดทนมันมีขีดจำกัดทุกคนแหละเนอะ แล้ววันนั้นก็มาถึง เรากับพี่อีก็ทะเลาะกันอีกแล้ว แต่วันนี้แรงหน่อย
เราดันไปตบหน้าพี่อี พี่อีก็ตบเราคืนนะ เอาหัวเราโขกผนังบ้านแต่เราเอามือลองไว้ พอพี่อีตีเราเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นบนบ้านแล้วก็ล๊อคห้อง
(บ้านที่ว่าเป็นบ้านของรุ่นพี่พี่อีนะคะ เวลากลับห้องไม่ได้เราก็จะมานอนที่นี่ ช่วงติดแฟนเราก็จะนอนนี่ตลอด ตื่นเช้าค่อยไปอาบน้ำที่หอแล้วค่อยไปเรียน)
พอพี่อีล๊อคห้องเราก็ไปเคาะห้อง แต่พี่อีไม่เปิด เราก็รอให้พี่อีลงมาง้อเรา ตั้งแต่4-5ทุ่ม จนถึงตี5 กว่าๆ
คือเรารอไม่ไหว ทั้งไม่อยากให้รุ่นพี่พี่อีเห็นด้วย เราเลยกลับ
วันนั้นเราก็ไปเรียนปกติค่ะ ตอนเย็นเราก็ไปหาพี่อี ครั้งนี้เราเป็นคนง้อ แต่เราง้อแบบฮ้าวๆ
พี่อีก็บอกว่าเอตบหน้าพี่ทำไม เราเลยบอกว่างั้นก็ตบคืนซิ พี่อีก็ตบหน้าเราไปทีนึง เรานี้น้ำตาคลอคะ ไม่เจ็บนะคะ มันชา 5555
หลังจากนั้นพี่อีก็บอกอย่ามายุ่งกับชีวิตพี่อีก เรานี้แบบล้มทั้งยืน (อารมณ์แบบนี้กูกำลังอกหักเหรอ)
แต่เราก็ใจแข็งไว้คะ ทำเป็นไม่สนใจแล้วเราก็ขับรถกลับ
เราคิดว่ายังไงพี่อีคงขาดเราไม่ได้ เพราะพี่อีรักเรามาก เราเป็นผญ.คนแรกนะคะที่พี่อีพาเข้าบ้าน ไปไหว้พ่อไหว้แม่แบบนี้
แต่พี่อีก็ไม่ง้อเราเลยคะ เจอหน้าเราแล้วเดินหนี ไม่สนใจเราด้วย
เราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
พอมาช่วงปิดเทอมจะขึ้นม.5 (เรื่องที่เกิดเป็นช่วงเราอยู่ม.4นะ) เราทะเลาะกับเพื่อนในห้องที่สนิทกัน
เราเลยได้ย้ายไปเรียนม.5ที่ต่างจังหวัด
เราก็ไม่ได้ติดต่อพี่อีเลย ก่อนหน้านี้เราก็โทรหาพี่อีนะ แต่พี่อีเปลี่ยนเบอร์ เราก็ไปขอเบอร์ใหม่จากรุ่นพี่พี่อี
พอพี่อีรู้ว่าเราโทรมาก็เปลี่ยนเบอร์หนีเรา เราเลยเลิกยุ่ง เรากลัวพี่อีรำคาญด้วย
ตอนที่เราอยู่ต่างจังหวัดเราก็จะชอบกลับมาหาเพื่อนๆที่เคยเรียนม.ต้นมาด้วยกัน เพราะเราอยากเจอพี่อี เราลืมพี่อีไม่ได้
แล้วเราก็เจอพี่อีจริงๆคะ ความรู้สึกแบบรักแรกพบกับมา เราอยากขอคืนดีพี่อีนะ แต่เราไม่กล้า
ถึงเลิกกันไปเราก็ไม่มีคนใหม่นะ พี่อีก็ไม่มีเหมือนกัน
เราเลยมีหวัง หรือเราให้ความหวังตัวเองก็ไม่รู้
ช่วงเดือนสิงหา เป็นวันเกิดพี่อี เราก็ไปนะ พี่อีชวนเราไปเอง ก็จัดที่บ้านพี่อีแหละ
วันนั้นเราก็มีอะไรกับพี่อี (ยังไม่กลับมาคบกันนะคะ) เราก็นอนค้างที่บ้านพี่อี ตอนเย็นๆพี่อีก็ไปส่งเราที่หอเพื่อน
แล้วเรากับพี่อีก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ก่อนจะมีอะไรกันวันนั้นพี่อีก็บอกเราว่าพี่คิดถึงเอนะ พี่ลืมเอไม่ได้ อารมณ์ตอนนั้นพาไปด้วย
เราก็ง่ายเองแหละ หรือเรารักมากก็ไม่รู้
หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติตามประสาวัยรุ่น เที่ยวกินเหล้า
เราคิดว่าถ้าเราทำแบบนี้แล้วพี่อีจะสนใจเรา จะกลับมาหาเรา เหมือนเราเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆ
เพราะเวลาเราไปเที่ยวเราจะเจอพี่อี พี่อีมองเรานะแต่ไม่สนใจ เราก็เหมือนกัน
มองแต่ไม่สนใจ เหมือนต่างคนต่างหยิ่ง