เรื่องสั้น - วงแหวนดาวเศร้า

ฉันไม่แน่ใจว่าในตอนแรกเริ่มของจักรวาล การระเบิดครั้งยิ่งใหญ่นั้นจุดชนวนให้ความรักหวนหอมเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกรึเปล่า แต่ที่แน่ใจได้คือความเศร้าหนักอึ้งได้ถือกำเนิด ณ วินาทีนั้นเอง

ฉันพยายามจะทำความเข้าใจว่าพระเจ้าท่านสร้างความว่างเปล่ามหาศาลให้จักรวาลนี้เพื่ออะไร แสงประกายดาวบนท้องฟ้าใช้เวลา7ปีในการเคลื่อนที่มาสู่นัยน์ตา ดวงจันทร์ลอยเด่นฟ้าใกล้โลกที่สุดอยู่ห่างออกไปสี่แสนเก้าพันห้าร้อยหกสิบห้ากิโลเมตร หรือแม้แต่ดวงตาของเราเมื่อมองเข้าไปในกระจกก็โบ๋โพล่งจนฉันตกใจ

ความฝันสูงสุดของฉันคือการกลายเป็นธุลีควอนตัม ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราต้องโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มันโตเกินไป เรือนร่างที่อ้วนเผละสำหรับฉันมันใหญ่เกินไป มันหนักและเรียกร้องความรับผิดชอบ ในขณะที่ถ้าฉันกลายเป็นควอนตัม ฉันจะเป็นทั้งคนที่ฝันและเป็นสิ่งที่ถูกฝัน เมื่อนำความรู้สึกต่างๆมาย่อส่วนลง ในที่สุดความรักและความเหงาก็แยกจากกันไม่ออก

ความเงียบกลายเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมอันดีงาม เราแสวงหาความเงียบในห้องสมุด เราแสวงหาความเงียบในห้องเรียน เราแสวงหาความเงียบตลอดการเดินทางท่ามกลางคนแปลกหน้า ในห้องเงียบที่เคลื่อนที่ได้ มันไม่สำคัญว่าจะเป็นรถเมล์ รถไฟฟ้า หรือเรือดำน้ำ เสียงของเราเบาเกินกว่าคนข้างๆจะได้ยิน เป็นเสียงที่มีไว้เพื่อและเพียงแค่ให้ตัวเองได้ยินตัวเอง

จิตวิญญาณโคจรไปรอบความฝัน ความเงียบงันทำให้อยากร้องไห้ แสงอาทิตย์อบอุ่นส่งมาผ่านความว่าง สสารสูญสลายไปแล้ว

โลกใบนี้มีแต่ความเศร้า
แต่เราก็โตเกินกว่าที่จะร้องไห้