ราชันโทคาเงะ: ตัวเอกที่อนาถที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา
รูปจาก
http://writer.dek-d.com/dr-boring/writer/viewlongc.php?id=1223949&chapter=110
อิคางาวะ โทคาเงะ เด็กหนุ่มมัธยมปีที่ 3 มีพลังความสามารถพิเศษเหนือธรรมชาติที่คนทั่วไปไม่มี
พลังที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังหรือการ์ตูน
ซึ่งก็คือ “เปลี่ยนสีตาของเค้าเป็นสีอะไรก็ได้”
เปลี่ยนแล้ว ออกคำสั่งคนอื่นได้? ยิงแสงจากตาได้? ควบคุมกองทัพคนตายได้?
เปล่าเลย แค่เปลี่ยนสีได้ เท่านั้นล่ะ
ไร้สาระและอ่อนแอสิ้นดี
ไม่หรอก ฉันเพียงใช้ไม่ถูกวิธีเท่านั้น หรือไม่ก็ต้องรอพลังขั้นที่สองตื่นขึ้นมาก่อน
พลังของฉันมันต้องไม่ใช่แค่นี้
ต้องฝึกฝน ใช่ ฝึกหาวิธีใช่ที่ถูกต้องหรือให้พลังพัฒนาไปขั้นต่อไปให้ได้
โทคาเงะจึงฝึกฝนอยู่สม่ำเสมอ ที่ตึกร้างหลังสถานีตึกหนึ่งบนชั้น4 ที่ลับตาคน
เสียงกระจกแตก มีคนมา? คนที่มาตึกร้างดึกๆดื่นๆแบบนี้ไม่ใช่พวกที่น่าจะพบด้วยสักเท่าไหร่
เค้าจึงแอบออกไปทางบันไดลิงเตรียมไว้ เชือกดันขาดอีก
เค้าจึงต้องกลับเค้าอาคารที่ชั้น 3 อย่างช่วยไม่ได้
แต่กลับต้องเจอร่างโชกเลือดของคนคนหนึ่งนอนอยู่
เป็นการเริ่มต้นคืนที่โหดร้ายที่สุดคืนหนึ่งของโทคาเงะ
กว่าจะอ่านจบเรื่องนี้ถือว่าค่อนข้างลำบากทีเดียวครับเพราะเรื่องนี้มีสองจุดใหญ่ๆที่เป็นแนวที่ผมไม่ถูกนักแถมยังหนาถึง 450 หน้าได้เลยทีเดียว การอ่านเรื่องที่ตนเองไม่ค่อยถูกโฉลกจนจบได้นี่ต้องใช้ลูกฮึดพอสมควร
มาเริ่มที่เนื้อเรื่องกัน เรื่องนี้แนว Mystery thriller ตรงตามแนวที่เขียนหลังปกจริงๆอย่างไม่ต้องสงสัย เลือด ฟัน แทง ต่อย กระดูกหัก ไส้ไหล จัดมาครบตามแนวเรื่องแบบนี้ อาจจะดูแหวะๆอยู่บ้างแต่ผมว่ายังสู้ ชมรมนักฆ่า ล่าล้างพันธ์อสูร ไม่ได้ เท่าที่อ่านมา ชมรมนักฆ่าแหวะสุดแล้ว ผสมกับแนวผู้มีพลังพิเศษต่อสู้กัน สูตรที่พบเห็นกันบ่อยๆ
ทีนี้คงมีคนสงสัยว่า ตัวเอกที่อนาถที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา หมายความว่ายังไง
ก็หมายความตรงตัวอักษรเลยครับ แต่ผมกลับรับได้น่ะ คิดดู
เด็ก ม3 จูนิเบียวอ่อนๆค่อนไปทางกลางๆ มีพลังพิเศษที่มีก็เหมือนไม่มี ไปติดอยู่กลางวงการต่อสู้ระหว่างผู้มีพลังพิเศษที่จองจะฆ่าเอาชีวิตกัน การที่จะสติแตกหมดมาดก็เป็นเรื่องที่สมเหตุผลแล้ว การอ่านเรื่องการดิ้นรนเอาตัวรอดของโทคาเงะจึงสร้างความสมเพชอย่างมากแต่ก็กลับสมจริงอย่างมากเช่นกัน
เรื่องนี้มีสองจุดใหญ่ๆที่เป็นแนวที่ผมไม่ถูกนัก
1. การเล่าเรื่องแบบสลับบุคคลที่หนึ่ง เล่าจากมุมมองคนโน้นบ้าง คนนี้บ้างเป็นแนวการเล่าที่ผมไม่ถนัดเท่าไหร่
2. การเฉลยปมบางอย่างของนางเอก (มั้ง) ที่รู้สึกว่าเป็นการสปอยจุดสำคัญของเรื่องอย่างรุนแรง แรงในระดับที่คุณไปสปอยคนที่ยังไม่เคยดู six sense ว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Dr. Malcolm Crowe ที่จริงตายแล้วนั้นล่ะ
แต่อย่างน้อยก็จบได้ดีและน่าติดตามน่ะ
ภาพประกอบโดยคนเขียน Denpa Onna คงไม่ต้องพูดอะไรมากแต่ภาพในเล่มก็ไม่ค่อยเข้ากับความแรงของเรื่องเลย
สรุป 2 ดาวครับ แต่ถ้ามีโอกาสจะซื้อเล่มสองอ่านต่อเพราะยังตะหงิดๆอยู่และกลัวจะเกือบพลาดแบบ ReZero ที่ผมเคยรีวิวเล่มหนึ่งไว้ เรื่องนั้นเล่มหนึ่งผมไม่ค่อยชอบแต่พอได้อ่านเล่มสองเท่านั้นล่ะ
[CR] New LN Review; ราชันโทคาเงะ ตัวเอกที่อนาถที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา
รูปจาก http://writer.dek-d.com/dr-boring/writer/viewlongc.php?id=1223949&chapter=110
อิคางาวะ โทคาเงะ เด็กหนุ่มมัธยมปีที่ 3 มีพลังความสามารถพิเศษเหนือธรรมชาติที่คนทั่วไปไม่มี
พลังที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังหรือการ์ตูน
ซึ่งก็คือ “เปลี่ยนสีตาของเค้าเป็นสีอะไรก็ได้”
เปลี่ยนแล้ว ออกคำสั่งคนอื่นได้? ยิงแสงจากตาได้? ควบคุมกองทัพคนตายได้?
เปล่าเลย แค่เปลี่ยนสีได้ เท่านั้นล่ะ
ไร้สาระและอ่อนแอสิ้นดี
ไม่หรอก ฉันเพียงใช้ไม่ถูกวิธีเท่านั้น หรือไม่ก็ต้องรอพลังขั้นที่สองตื่นขึ้นมาก่อน
พลังของฉันมันต้องไม่ใช่แค่นี้
ต้องฝึกฝน ใช่ ฝึกหาวิธีใช่ที่ถูกต้องหรือให้พลังพัฒนาไปขั้นต่อไปให้ได้
โทคาเงะจึงฝึกฝนอยู่สม่ำเสมอ ที่ตึกร้างหลังสถานีตึกหนึ่งบนชั้น4 ที่ลับตาคน
เสียงกระจกแตก มีคนมา? คนที่มาตึกร้างดึกๆดื่นๆแบบนี้ไม่ใช่พวกที่น่าจะพบด้วยสักเท่าไหร่
เค้าจึงแอบออกไปทางบันไดลิงเตรียมไว้ เชือกดันขาดอีก
เค้าจึงต้องกลับเค้าอาคารที่ชั้น 3 อย่างช่วยไม่ได้
แต่กลับต้องเจอร่างโชกเลือดของคนคนหนึ่งนอนอยู่
เป็นการเริ่มต้นคืนที่โหดร้ายที่สุดคืนหนึ่งของโทคาเงะ
กว่าจะอ่านจบเรื่องนี้ถือว่าค่อนข้างลำบากทีเดียวครับเพราะเรื่องนี้มีสองจุดใหญ่ๆที่เป็นแนวที่ผมไม่ถูกนักแถมยังหนาถึง 450 หน้าได้เลยทีเดียว การอ่านเรื่องที่ตนเองไม่ค่อยถูกโฉลกจนจบได้นี่ต้องใช้ลูกฮึดพอสมควร
มาเริ่มที่เนื้อเรื่องกัน เรื่องนี้แนว Mystery thriller ตรงตามแนวที่เขียนหลังปกจริงๆอย่างไม่ต้องสงสัย เลือด ฟัน แทง ต่อย กระดูกหัก ไส้ไหล จัดมาครบตามแนวเรื่องแบบนี้ อาจจะดูแหวะๆอยู่บ้างแต่ผมว่ายังสู้ ชมรมนักฆ่า ล่าล้างพันธ์อสูร ไม่ได้ เท่าที่อ่านมา ชมรมนักฆ่าแหวะสุดแล้ว ผสมกับแนวผู้มีพลังพิเศษต่อสู้กัน สูตรที่พบเห็นกันบ่อยๆ
ทีนี้คงมีคนสงสัยว่า ตัวเอกที่อนาถที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา หมายความว่ายังไง
ก็หมายความตรงตัวอักษรเลยครับ แต่ผมกลับรับได้น่ะ คิดดู
เด็ก ม3 จูนิเบียวอ่อนๆค่อนไปทางกลางๆ มีพลังพิเศษที่มีก็เหมือนไม่มี ไปติดอยู่กลางวงการต่อสู้ระหว่างผู้มีพลังพิเศษที่จองจะฆ่าเอาชีวิตกัน การที่จะสติแตกหมดมาดก็เป็นเรื่องที่สมเหตุผลแล้ว การอ่านเรื่องการดิ้นรนเอาตัวรอดของโทคาเงะจึงสร้างความสมเพชอย่างมากแต่ก็กลับสมจริงอย่างมากเช่นกัน
เรื่องนี้มีสองจุดใหญ่ๆที่เป็นแนวที่ผมไม่ถูกนัก
1. การเล่าเรื่องแบบสลับบุคคลที่หนึ่ง เล่าจากมุมมองคนโน้นบ้าง คนนี้บ้างเป็นแนวการเล่าที่ผมไม่ถนัดเท่าไหร่
2. การเฉลยปมบางอย่างของนางเอก (มั้ง) ที่รู้สึกว่าเป็นการสปอยจุดสำคัญของเรื่องอย่างรุนแรง แรงในระดับที่คุณไปสปอยคนที่ยังไม่เคยดู six sense ว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แต่อย่างน้อยก็จบได้ดีและน่าติดตามน่ะ
ภาพประกอบโดยคนเขียน Denpa Onna คงไม่ต้องพูดอะไรมากแต่ภาพในเล่มก็ไม่ค่อยเข้ากับความแรงของเรื่องเลย
สรุป 2 ดาวครับ แต่ถ้ามีโอกาสจะซื้อเล่มสองอ่านต่อเพราะยังตะหงิดๆอยู่และกลัวจะเกือบพลาดแบบ ReZero ที่ผมเคยรีวิวเล่มหนึ่งไว้ เรื่องนั้นเล่มหนึ่งผมไม่ค่อยชอบแต่พอได้อ่านเล่มสองเท่านั้นล่ะ