สวัสดิ์ดีครับเพื่อนๆ พันทิพ ผมได้ เฝ้าอ่านเรื่องราวต่างๆมากมายจากเพื่อนๆในนี้ ไม่ว่าจะ เรื่องสุขเรื่องทุกข์เรื่องรักเรื่องตลกเรื่องลามก ก็ตาม แต่วันนี้ถึงเรื่องของตัวผมเองบ้างแล้วครับ เห้อออออออออออ เรื่อง "ความรัก"
เรื่องมันเริ่ม จากตอนปี 1 เชื่อว่า เพื่อนๆหลายๆคนคงมีช่วงเวลาคล้ายๆกับของผมคือการเข้าไปเรียนมหาลัยปี 1 แล้วมีแฟนคนแรกในชีวิต ผมเองก็ด้วยครับผมพบเธอ ในวิชาเรียน วาดภาพในวันแรกของการเปิดเรียน เห็นครั้งแรกก็เฉยๆนะ แต่ก็ตาตกหลุมรักเธอก็ตอนที่ได้เข้าไปคุย เข้าไปช่วยงานเธอเนี่ยแหละครับ
หลังจากนั้นผมก็จีบเธอมาตลอดโดยการตีเนียนๆ เข้าไปช่วยเหลือสอนวาดภาพ ห้าๆๆๆ อย่างกะในหนัง คิดย้อนไปก็ขำตัวเอง แต่ก็นั่นแหละครับ ผมทำแบบนั้นอยู่ เทอมนึงแล้วมันก็ได้ผลผมได้เป็นแฟนกับเธอ เธอคือคนแรกในชีวิตแต่ผมเป็นคนที่สองของเธอ ในวัยนั้นอะไรๆมันก็ดีมีความสุขเนาะ คบกันไปเที่ยวกันดูแลซึ่งกันและกันไม่ต้องคิดอะไร พอเราคบกันได้ประมาน 1 ปี ผมก็พาเธอไปเจอครอบครัวของผมซึ่งที่บ้านผมก็ต้อนรับเธออย่างดี เธอเข้ากับพ่อแม่ ของผมและญาติๆ ได้เป็นอย่างดี แต่ส่วนผู้ใหญ่ของฝั่งเธอนั้นไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของผม เพราะเธอบอกว่าพ่อของเธอไม่อยากให้มีแฟน แต่ก็นะมันอาจเร็วไปในการเปิดตัว นานๆไปคงดีเองแหละ อีกอย่างเรายังเด็ก ผมกับเธอเราคบกันเหมือนวัยรุ่นทั่วๆไปครับ รักกัน เถียงกันบ้าง เราก็สู้ฝ่าฟันกันมาถึง ปีสุดท้ายปีที่ 4
คุณค่าของความทรงจำ สิ่งที่เจอด้วยกันมาระยะเวลา 4 ปี มันไม่ใช่น้อยๆ เลยสำหรับผม ยิ่งอยู่ด้วยกันทุกวัน เธอมาอยู่บ้านผม เกือบๆ 2 ปี ยิ่งทำให้เราผูกพันกันมากเหมือน ฉันสามีภรรยา เลยก็ว่าได้ ผมลืมบอกไปว่าบ้านเธออยู่ ตจว. ครับ ปีนึงกลับบ้าน ครั้งนึง แต่ในเวลา 4 ปี ที่ผ่านมา ญาติผู้ใหญ่ ฝั่งเธอไม่เคยรู้ความสัมพันของเราเลยแต่น้อย นั่นแหละครับมันเริ่มมีปัญหาก็ตรงนี้แหละ ผมรักเธอมากครับ คิดไว้ว่าเรียนจบ ทำงานได้ซักปีสองปี จะไปขอเธอกับพ่อ ของเธอครับ แม่ผม ท่านก็ โอเครและสนับสนุน แต่เชื่อมั้ยครั้บ หลังจากที่เรียนจบ ต่างคนแยกย้ายไปทำงาน ทำตามความฝัน ผมก็คบหากับเธอแบบไม่เจอหน้ากันเลย เป็น เวลาอีก 2 ปี เพราะเธอกลับไปทำงานที่บ้านเกิด และเธอไม่ยอมให้ผมเข้าไปพบพ่อ ของเธอ ด้วยสาเหตุที่พ่อไม่อยากให้มีแฟน เธออ้างแบบนี้ตลอด เวลาที่ผ่านมา ผมอดทนรอจนรอไม่ไหว ทำงานพิสูจตัวเอง อยากจะไปขอเธอกับพ่อของเธอ อยากรู้ว่าพ่อของเธอจะใจร้ายขนาดนั้นเลยหลอ แต่สุดท้าย เธอกลับบอกให้ผมตัดใจจากเธอซะ แต่ขอแค่ให้เราคุยกันอยู่คอยดูแลห่วงกันอย่างห่างๆ เห้อ !!!!!! จากวันนั้นที่เราเลิกกันจนถึงวันนี้ ผม มีแฟน ไปแล้ว 5 คน เธอรับรู้หมดทุกอย่าง เธอรู้ว่าผมก็ยังรอเธออยู่เราคุยกันบ้าง แต่เชื่อมั้ยครับ ผมไม่เคยลืมเธอได้เลยเหมือนผม ยังรอคอยให้เธอเปิดใจรับผมบ้าง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า สิ่งที่ผมรอคอยมันก็แค่ ฝัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอบอกให้ผม รอเธอบอกว่า เธอจะคุยกับพ่อเองเรื่องของเราเมื่อหน้าที่การงานของเธอพร้อม เมื่อเธอไม่ลำบาก เมื่อผมมีฐานะที่พร้อม แต่อยู่มาวันนึงเธอก็บอกว่า เธอกำลังจะมีแฟนใหม่ และหลังจากนั้นเธอก็ หายจากผมไป และบอกเพียงแค่ว่า ขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หลังจากนั้น หนึ่งปี ผ่านมา เพื่อนผมส่งข่าวมาว่าเธอกำลังจะแต่งงานครับ ผมรู้สึกเหมือนอกหักรอบที่ร้อย อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เหมือนเรื่องที่ผ่านมาผมกับเธอเป็นแค่ ความทรงจำเก่าๆ แค่นั้น ระยะเวลา รวมๆ 7-8 ปี มันเหมือนไม่มีความหมายเลยแม้แต่น้อย ผิดกับ อีกคนที่คบกัน แค่ ปีเดียว เธอกลับยอมรับที่จะใช้ชีวิตเดินไปพร้อมกับเค้า ทั้งๆที่เธอก็ ส่งข้อความมาบอกผมว่า ผมยังคงเป็นคนสำคัญที่สุดของเธอ แต่เธอกลับไม่เลือกผม เหมือนผม โง่มาโดยตลอด รอคอยความรักที่สุดปลายทางมันก็แค่ว่างเปล่า..........
ขอโทษด้วยนะครับผมอาจผิมผิดๆถูกๆ นานๆจะได้เล่าเรื่องของตัวเอง ถ้าอ่านแล้วปวดหัวก็ข้ามไปเลยครับ ผมแค่อยากละบายความอึดอัดในใจ
ขอบคุณครับ
เมื่อรู้ว่าแฟนเก่ากำลังจะแต่งงาน
เรื่องมันเริ่ม จากตอนปี 1 เชื่อว่า เพื่อนๆหลายๆคนคงมีช่วงเวลาคล้ายๆกับของผมคือการเข้าไปเรียนมหาลัยปี 1 แล้วมีแฟนคนแรกในชีวิต ผมเองก็ด้วยครับผมพบเธอ ในวิชาเรียน วาดภาพในวันแรกของการเปิดเรียน เห็นครั้งแรกก็เฉยๆนะ แต่ก็ตาตกหลุมรักเธอก็ตอนที่ได้เข้าไปคุย เข้าไปช่วยงานเธอเนี่ยแหละครับ
หลังจากนั้นผมก็จีบเธอมาตลอดโดยการตีเนียนๆ เข้าไปช่วยเหลือสอนวาดภาพ ห้าๆๆๆ อย่างกะในหนัง คิดย้อนไปก็ขำตัวเอง แต่ก็นั่นแหละครับ ผมทำแบบนั้นอยู่ เทอมนึงแล้วมันก็ได้ผลผมได้เป็นแฟนกับเธอ เธอคือคนแรกในชีวิตแต่ผมเป็นคนที่สองของเธอ ในวัยนั้นอะไรๆมันก็ดีมีความสุขเนาะ คบกันไปเที่ยวกันดูแลซึ่งกันและกันไม่ต้องคิดอะไร พอเราคบกันได้ประมาน 1 ปี ผมก็พาเธอไปเจอครอบครัวของผมซึ่งที่บ้านผมก็ต้อนรับเธออย่างดี เธอเข้ากับพ่อแม่ ของผมและญาติๆ ได้เป็นอย่างดี แต่ส่วนผู้ใหญ่ของฝั่งเธอนั้นไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของผม เพราะเธอบอกว่าพ่อของเธอไม่อยากให้มีแฟน แต่ก็นะมันอาจเร็วไปในการเปิดตัว นานๆไปคงดีเองแหละ อีกอย่างเรายังเด็ก ผมกับเธอเราคบกันเหมือนวัยรุ่นทั่วๆไปครับ รักกัน เถียงกันบ้าง เราก็สู้ฝ่าฟันกันมาถึง ปีสุดท้ายปีที่ 4
คุณค่าของความทรงจำ สิ่งที่เจอด้วยกันมาระยะเวลา 4 ปี มันไม่ใช่น้อยๆ เลยสำหรับผม ยิ่งอยู่ด้วยกันทุกวัน เธอมาอยู่บ้านผม เกือบๆ 2 ปี ยิ่งทำให้เราผูกพันกันมากเหมือน ฉันสามีภรรยา เลยก็ว่าได้ ผมลืมบอกไปว่าบ้านเธออยู่ ตจว. ครับ ปีนึงกลับบ้าน ครั้งนึง แต่ในเวลา 4 ปี ที่ผ่านมา ญาติผู้ใหญ่ ฝั่งเธอไม่เคยรู้ความสัมพันของเราเลยแต่น้อย นั่นแหละครับมันเริ่มมีปัญหาก็ตรงนี้แหละ ผมรักเธอมากครับ คิดไว้ว่าเรียนจบ ทำงานได้ซักปีสองปี จะไปขอเธอกับพ่อ ของเธอครับ แม่ผม ท่านก็ โอเครและสนับสนุน แต่เชื่อมั้ยครั้บ หลังจากที่เรียนจบ ต่างคนแยกย้ายไปทำงาน ทำตามความฝัน ผมก็คบหากับเธอแบบไม่เจอหน้ากันเลย เป็น เวลาอีก 2 ปี เพราะเธอกลับไปทำงานที่บ้านเกิด และเธอไม่ยอมให้ผมเข้าไปพบพ่อ ของเธอ ด้วยสาเหตุที่พ่อไม่อยากให้มีแฟน เธออ้างแบบนี้ตลอด เวลาที่ผ่านมา ผมอดทนรอจนรอไม่ไหว ทำงานพิสูจตัวเอง อยากจะไปขอเธอกับพ่อของเธอ อยากรู้ว่าพ่อของเธอจะใจร้ายขนาดนั้นเลยหลอ แต่สุดท้าย เธอกลับบอกให้ผมตัดใจจากเธอซะ แต่ขอแค่ให้เราคุยกันอยู่คอยดูแลห่วงกันอย่างห่างๆ เห้อ !!!!!! จากวันนั้นที่เราเลิกกันจนถึงวันนี้ ผม มีแฟน ไปแล้ว 5 คน เธอรับรู้หมดทุกอย่าง เธอรู้ว่าผมก็ยังรอเธออยู่เราคุยกันบ้าง แต่เชื่อมั้ยครับ ผมไม่เคยลืมเธอได้เลยเหมือนผม ยังรอคอยให้เธอเปิดใจรับผมบ้าง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า สิ่งที่ผมรอคอยมันก็แค่ ฝัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอบอกให้ผม รอเธอบอกว่า เธอจะคุยกับพ่อเองเรื่องของเราเมื่อหน้าที่การงานของเธอพร้อม เมื่อเธอไม่ลำบาก เมื่อผมมีฐานะที่พร้อม แต่อยู่มาวันนึงเธอก็บอกว่า เธอกำลังจะมีแฟนใหม่ และหลังจากนั้นเธอก็ หายจากผมไป และบอกเพียงแค่ว่า ขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หลังจากนั้น หนึ่งปี ผ่านมา เพื่อนผมส่งข่าวมาว่าเธอกำลังจะแต่งงานครับ ผมรู้สึกเหมือนอกหักรอบที่ร้อย อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เหมือนเรื่องที่ผ่านมาผมกับเธอเป็นแค่ ความทรงจำเก่าๆ แค่นั้น ระยะเวลา รวมๆ 7-8 ปี มันเหมือนไม่มีความหมายเลยแม้แต่น้อย ผิดกับ อีกคนที่คบกัน แค่ ปีเดียว เธอกลับยอมรับที่จะใช้ชีวิตเดินไปพร้อมกับเค้า ทั้งๆที่เธอก็ ส่งข้อความมาบอกผมว่า ผมยังคงเป็นคนสำคัญที่สุดของเธอ แต่เธอกลับไม่เลือกผม เหมือนผม โง่มาโดยตลอด รอคอยความรักที่สุดปลายทางมันก็แค่ว่างเปล่า..........
ขอโทษด้วยนะครับผมอาจผิมผิดๆถูกๆ นานๆจะได้เล่าเรื่องของตัวเอง ถ้าอ่านแล้วปวดหัวก็ข้ามไปเลยครับ ผมแค่อยากละบายความอึดอัดในใจ
ขอบคุณครับ