สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่ชอบเข้ามาอ่านpantipอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าวันนึงจะได้มาตั้งกระทู้เสียเอง
นี่เป็นกระทู้แรกของเรา หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า .. เรากับแฟนแต่งงานอยู่กินกันมาเกือบ4ปีแล้วค่ะ มีลูกชาย2ขวบกับลูกสาว8เดือน
แรกๆอะไรก็ดีหมด เขาดูเป็นคนที่รักเรา รักลูก รักครอบครัวดีมาก แฟนเราทำงานคนเดียวค่ะส่วนเราเลี้ยงลูก
และเป็นแม่บ้าน เขาเป็นคนที่ติดเพื่อนติดเที่ยวจนระยะหลังๆมาเขาเริ่มเปลี่ยนไป เราก็จับได้ว่าเขามีคนอื่น
พอเราจับได้เขาก็ขอโทษเราง้อเราจนเราใจอ่อนยอมให้อภัย ผ่านไปอีก2-3เดือนเขาก็ทำอีกเราก็จับได้อีก
เขาก็ขอโทษเราง้อเราต่างๆนานา เราก็ยอมคืนดีอีก มันวนไปวนมาเป็นแบบนี้อยู่ประมาณ2ปี จนเราทั้งชินและชา
ในใจตอนนั้นเราเริ่มคิดแล้วว่าเพื่อลูก ตอนเราท้องลูกคนที่2ใกล้คลอดแฟนเรามันหนีเที่ยวหายไปทั้งคืน
พอเขากลับมาเราก็ทะเลาะกันแล้วสิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็คือ เขาแทบจะซ้อมเราทั้งๆที่เราท้องแก่เต็มที เรานี่สุดๆแล้วค่ะ
ทั้งเสียใจทั้งเจ็บใจคิดว่าไม่ไหวไม่ทนแล้ว แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็มาง้อเราค่ะยกเหตุผลเรื่องลูกมาอ้างพูดนั่นพูดนี่จนเราใจอ่อน
เรายอมโง่กลับไปอีกเพราะลูกค่ะเรารักลูกอยากให้ลูกมีครบทุกอย่าง หลังจากนั้นมา2วันเราก็เจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด
พยาบาลตรวจท้องเราแล้วก็ถามว่าทำไมมีรอยเขียวๆช้ำๆไปโดนอะไรมาคะ เราก็นิ่งเงียบไปเลยค่ะ
ไม่ว่าเขาจะทำร้ายเราทั้งกายและใจยังไง แต่เราไม่เคยปริปากพูดให้ใครฟังแม้กระทั่งพ่อแม่เรา โชคดีที่ลูกเราคลอดมาปลอดภัยดี
หลังจากคลอดลูกแฟนเราก็เริ่มดีขึ้น ไม่เที่ยวไม่ทะเลาะกัน เขาช่วยเราเลี้ยงลูกดูลูกทุกอย่าง เราก็เริ่มวางใจและไว้ใจเขามากขึ้น
แต่พอลูกได้ประมาณ4เดือน สันดานเดิมมาอีกแล้วจ้า เราจับได้ว่าเขาตามจีบผู้หญิงถึง2คนอยู่แต่ผู้หญิงไม่เล่นด้วย
เพราะรู้ว่าแฟนเรามีลูกมีเมียแล้ว เราจับได้ครั้งนี้เขาไม่ง้อเราไม่ขอโทษเรา เขาบอกว่าเราชอบบ่นเขา น่าเบื่อ น่ารำคาญ
นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองหน้าลูกแล้วตัดสินใจโง่ๆอีกครั้ง เราไปตามเขากลับมาขอร้องอ้อนวอนเขา ในใจตอนนั้นบอกเลยค่ะ
ว่าสงสารลูกทำเพื่อลูกทนเพื่อลูก เพราะความรู้สึกเรากับเขามันพังไปหมดแล้วค่ะ เขาทำร้ายความรู้สึกดีๆของเราจนหมดสิ้น
เขายอมกลับมาเหมือนเดิมเราก็ทำตัวกันตามปกติค่ะ จนลูกคนเล็กเราได้7เดือนเราก็บอกแฟนว่า
เราจะพาลูกๆไปเที่ยวบ้านเราพาไปหาตากับยายนะ เขาก็ตามใจไม่ได้ว่าอะไร เราก็เลยพาลูกๆมาเที่ยวบ้านพ่อแม่เราค่ะ
ช่วงที่เราพาลูกมาเขาไม่เคยติดต่อไม่เคยโทรมาหาเราเลยค่ะ ผ่านไปสิบกว่าวันเราโทรหาเขาเขาบอกว่า
เขาไม่ได้อยู่บ้านแล้วเขาไปทำงานอยู่อีกจังหวัด เรานี่แบบว่าทั้งตัดพ้อทั้งว่าสารพัดว่าทำไมเขาไม่ติดต่อเราไม่บอกเราบ้าง
เขากลับพูดมาว่าจำเป็นด้วยหรอ จุกเลยค่ะเหมือนโดนไม้หน้าสามตีแสกเข้ากลางหน้า แล้วเราก็ติดต่อเขาไม่ได้อีก
จนวันนึงเขาโทรมาเขาบอกว่าอีกเดือนนึงจะกลับไปยังทำงานไม่เสร็จแล้วเขาก็ขอคุยกับลูก หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย
เราพยายามหาทางติดต่อทุกทาง จนกระทั่งเจอน้องเขาที่สนิทกับเขาเราก็บอกว่าให้น้องเขาช่วยบอกแฟนเราให้ทีว่าติดต่อเรามาหน่อย
เรามีธุระจะคุยด้วย สักพักนึงแฟนเรามันก็ส่งไลน์มา
แฟนเรา : เลิกกันนะ เขาว่าเขาจะไม่กลับไปแล้ว เขาพอแล้ว ไม่ต้องพยายามติดต่อมาอีก
เรา : ทำไมวะ เขาทำไรผิดพูดมาดิ
แฟนเรา : ไม่รู้จะพูดไง แต่ขอให้เราจากกันด้วยดี
แล้วมันก็บล็อคเราไปเลย ติดต่อมันไม่ได้ทุกทาง เบอร์โทรศัพท์มันก็เปลี่ยน แต่ความรู้สึกเรามันไม่ได้เสียใจมากนะ
เราเสียใจตรงที่เรากับลูกทำอะไรผิด โอกาสที่เราเคยให้มันไป มันก็ทำเหมือนไม่มีค่า
คำถามที่อยู่ในหัวตอนนี้คือเราผิดอะไรมองหน้าลูกแล้วก็ร้องไห้ สงสารลูกมาก เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ สุดท้ายเราก็รู้ว่ามันมีคนอื่นค่ะ เกือบสี่ปีทีอยู่ด้วยกันมาเขาแอบไปมีอะไรกับคนอื่นเท่าที่เรารู้ก็3คน ไปจีบไปตามตื๊ออีกเป็นสิบ
วันนี้เป็นวันแรกที่เราใช้ชีวิตเริ่มต้นกับคำว่า single mom เราไปต่อไปถูกเลยค่ะ มองหน้าลูกกอดลูกแล้วก็ร้องไห้ เราควรเดินต่อไปอย่างไรดีคะ
มันหมดแรงแล้วจริงๆ เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วค่ะ
เมื่อชีวิตเริ่มต้นกับคำว่า single mom เราควรเดินต่อไปอย่างไรดีคะ
นี่เป็นกระทู้แรกของเรา หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า .. เรากับแฟนแต่งงานอยู่กินกันมาเกือบ4ปีแล้วค่ะ มีลูกชาย2ขวบกับลูกสาว8เดือน
แรกๆอะไรก็ดีหมด เขาดูเป็นคนที่รักเรา รักลูก รักครอบครัวดีมาก แฟนเราทำงานคนเดียวค่ะส่วนเราเลี้ยงลูก
และเป็นแม่บ้าน เขาเป็นคนที่ติดเพื่อนติดเที่ยวจนระยะหลังๆมาเขาเริ่มเปลี่ยนไป เราก็จับได้ว่าเขามีคนอื่น
พอเราจับได้เขาก็ขอโทษเราง้อเราจนเราใจอ่อนยอมให้อภัย ผ่านไปอีก2-3เดือนเขาก็ทำอีกเราก็จับได้อีก
เขาก็ขอโทษเราง้อเราต่างๆนานา เราก็ยอมคืนดีอีก มันวนไปวนมาเป็นแบบนี้อยู่ประมาณ2ปี จนเราทั้งชินและชา
ในใจตอนนั้นเราเริ่มคิดแล้วว่าเพื่อลูก ตอนเราท้องลูกคนที่2ใกล้คลอดแฟนเรามันหนีเที่ยวหายไปทั้งคืน
พอเขากลับมาเราก็ทะเลาะกันแล้วสิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็คือ เขาแทบจะซ้อมเราทั้งๆที่เราท้องแก่เต็มที เรานี่สุดๆแล้วค่ะ
ทั้งเสียใจทั้งเจ็บใจคิดว่าไม่ไหวไม่ทนแล้ว แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็มาง้อเราค่ะยกเหตุผลเรื่องลูกมาอ้างพูดนั่นพูดนี่จนเราใจอ่อน
เรายอมโง่กลับไปอีกเพราะลูกค่ะเรารักลูกอยากให้ลูกมีครบทุกอย่าง หลังจากนั้นมา2วันเราก็เจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด
พยาบาลตรวจท้องเราแล้วก็ถามว่าทำไมมีรอยเขียวๆช้ำๆไปโดนอะไรมาคะ เราก็นิ่งเงียบไปเลยค่ะ
ไม่ว่าเขาจะทำร้ายเราทั้งกายและใจยังไง แต่เราไม่เคยปริปากพูดให้ใครฟังแม้กระทั่งพ่อแม่เรา โชคดีที่ลูกเราคลอดมาปลอดภัยดี
หลังจากคลอดลูกแฟนเราก็เริ่มดีขึ้น ไม่เที่ยวไม่ทะเลาะกัน เขาช่วยเราเลี้ยงลูกดูลูกทุกอย่าง เราก็เริ่มวางใจและไว้ใจเขามากขึ้น
แต่พอลูกได้ประมาณ4เดือน สันดานเดิมมาอีกแล้วจ้า เราจับได้ว่าเขาตามจีบผู้หญิงถึง2คนอยู่แต่ผู้หญิงไม่เล่นด้วย
เพราะรู้ว่าแฟนเรามีลูกมีเมียแล้ว เราจับได้ครั้งนี้เขาไม่ง้อเราไม่ขอโทษเรา เขาบอกว่าเราชอบบ่นเขา น่าเบื่อ น่ารำคาญ
นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองหน้าลูกแล้วตัดสินใจโง่ๆอีกครั้ง เราไปตามเขากลับมาขอร้องอ้อนวอนเขา ในใจตอนนั้นบอกเลยค่ะ
ว่าสงสารลูกทำเพื่อลูกทนเพื่อลูก เพราะความรู้สึกเรากับเขามันพังไปหมดแล้วค่ะ เขาทำร้ายความรู้สึกดีๆของเราจนหมดสิ้น
เขายอมกลับมาเหมือนเดิมเราก็ทำตัวกันตามปกติค่ะ จนลูกคนเล็กเราได้7เดือนเราก็บอกแฟนว่า
เราจะพาลูกๆไปเที่ยวบ้านเราพาไปหาตากับยายนะ เขาก็ตามใจไม่ได้ว่าอะไร เราก็เลยพาลูกๆมาเที่ยวบ้านพ่อแม่เราค่ะ
ช่วงที่เราพาลูกมาเขาไม่เคยติดต่อไม่เคยโทรมาหาเราเลยค่ะ ผ่านไปสิบกว่าวันเราโทรหาเขาเขาบอกว่า
เขาไม่ได้อยู่บ้านแล้วเขาไปทำงานอยู่อีกจังหวัด เรานี่แบบว่าทั้งตัดพ้อทั้งว่าสารพัดว่าทำไมเขาไม่ติดต่อเราไม่บอกเราบ้าง
เขากลับพูดมาว่าจำเป็นด้วยหรอ จุกเลยค่ะเหมือนโดนไม้หน้าสามตีแสกเข้ากลางหน้า แล้วเราก็ติดต่อเขาไม่ได้อีก
จนวันนึงเขาโทรมาเขาบอกว่าอีกเดือนนึงจะกลับไปยังทำงานไม่เสร็จแล้วเขาก็ขอคุยกับลูก หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย
เราพยายามหาทางติดต่อทุกทาง จนกระทั่งเจอน้องเขาที่สนิทกับเขาเราก็บอกว่าให้น้องเขาช่วยบอกแฟนเราให้ทีว่าติดต่อเรามาหน่อย
เรามีธุระจะคุยด้วย สักพักนึงแฟนเรามันก็ส่งไลน์มา
แฟนเรา : เลิกกันนะ เขาว่าเขาจะไม่กลับไปแล้ว เขาพอแล้ว ไม่ต้องพยายามติดต่อมาอีก
เรา : ทำไมวะ เขาทำไรผิดพูดมาดิ
แฟนเรา : ไม่รู้จะพูดไง แต่ขอให้เราจากกันด้วยดี
แล้วมันก็บล็อคเราไปเลย ติดต่อมันไม่ได้ทุกทาง เบอร์โทรศัพท์มันก็เปลี่ยน แต่ความรู้สึกเรามันไม่ได้เสียใจมากนะ
เราเสียใจตรงที่เรากับลูกทำอะไรผิด โอกาสที่เราเคยให้มันไป มันก็ทำเหมือนไม่มีค่า
คำถามที่อยู่ในหัวตอนนี้คือเราผิดอะไรมองหน้าลูกแล้วก็ร้องไห้ สงสารลูกมาก เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ สุดท้ายเราก็รู้ว่ามันมีคนอื่นค่ะ เกือบสี่ปีทีอยู่ด้วยกันมาเขาแอบไปมีอะไรกับคนอื่นเท่าที่เรารู้ก็3คน ไปจีบไปตามตื๊ออีกเป็นสิบ
วันนี้เป็นวันแรกที่เราใช้ชีวิตเริ่มต้นกับคำว่า single mom เราไปต่อไปถูกเลยค่ะ มองหน้าลูกกอดลูกแล้วก็ร้องไห้ เราควรเดินต่อไปอย่างไรดีคะ
มันหมดแรงแล้วจริงๆ เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วค่ะ