เคยรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่าไหม?
ว่างเปล่า ? ว่างเปล่าแบบไหน ?
ว่างเปล่าชนิดที่ ถ้าพรุ่งนี้จะตาย ก็ตายได้เลย ไม่มีเสียดาย เสียใจ
เหมือนเราไม่มีพรุ่งนี้ไปทำไม เพราะว่าเป้าหมายในชีวิตมัน "ว่างเปล่า"
ปัญหา แต่ก่อนมันก็เคยเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราอยากจะมีชีวิตต่อไปเพื่อจะแก้ไขมัน
แต่เดี๋ยวนี้ เราเฉยชากับปัญหามากๆ ใจเย็นกับปัญหาเหล่านั้น
ตอนนี้ปัญหาทุกอย่างมันช่างเล็กกระจ้อยร่อย
แก้ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ก็ไม่สนใจมันแล้ว
เหมือนจะเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีนะ แต่เปล่าเลย
เหมือนคนใกล้ตายมากกว่า
หลายครั้งที่ตอนกลางคืนนอนไม่หลับ เพราะไม่กล้านอนหลับ เหมือนคืนนี้
เราเริ่มรู้ตัวเองว่า เรากลัววันพรุ่งนี้มาถึง ไม่รู้ว่าชีวิตในวันพรุ่งนี้จะเอายังไงต่อไป
คนอื่นคงบอกว่า มันก็ดีแล้วนี่ ได้ลุ้นดีว่าพรุ่งนี้จะเจออะไร
แต่ทำไมเราถึงรู้สึกเหนื่อยกับทุกๆวันที่จะต้องออกไปข้างนอกนั้น ไม่ได้รู้สึกลุ้นอะไรเลย
หลายๆวันมานี้ หรืออาจจะหลายๆเดือนเลยก็ได้
คล้ายว่าเราฝืนมีชีวิต จนความรู้สึกมันด้านชา
ใครที่เข้ามา ก็เหมือนเราจะผลักเขาออกไป
เราไม่ได้ตั้งใจจะผลักเขานะ แต่ตัวเราในตอนนี้ มันยังไม่มีใครเดินเข้ามาใกล้ๆตัวเราได้เลย
เพราะเหมือนคนเหล่านั้นจะไม่เข้าใจ ทำให้คนเหล่านั้นห่างจากเราไปเอง ทั้งๆที่เราก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
ถ้าตอนนี้โลกกำลังหมุน เราก็คงเป็นคนที่ยืนอยู่กับที่
แล้วพอเราหยุดอยู่กับที่.... เราดันลืมวิธีเดินต่อ ลืมวงโคจรของชีวิตตัวเอง
ถ้าเวลาของคนอื่นกำลังเดิน เวลาของเราก็คงหยุดเดินไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
แต่ที่รู้ๆคือ ตอนนี้เวลาของเรามันไม่ได้เดินอยู่แน่ๆ
มันไม่มีแรงกระตุ้นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกอยากมีชีวิตยืนยาวจนแก่เฒ่า
ทั้งๆที่ตอนเด็กเคยคิดว่าตัวเองจะอายุเป็นร้อยๆปี จะอยู่ไปจนกว่าจะเห็นโลกเปลี่ยนไปแท้ๆ
อยากถามเพื่อนๆที่เคยเป็นเหมือนเราหรือไม่เคยเป็นก็ได้ ว่าเราจะทำยังไงดี ให้เรารู้สึกกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง.
เคยรู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่าไหม
ว่างเปล่า ? ว่างเปล่าแบบไหน ?
ว่างเปล่าชนิดที่ ถ้าพรุ่งนี้จะตาย ก็ตายได้เลย ไม่มีเสียดาย เสียใจ
เหมือนเราไม่มีพรุ่งนี้ไปทำไม เพราะว่าเป้าหมายในชีวิตมัน "ว่างเปล่า"
ปัญหา แต่ก่อนมันก็เคยเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราอยากจะมีชีวิตต่อไปเพื่อจะแก้ไขมัน
แต่เดี๋ยวนี้ เราเฉยชากับปัญหามากๆ ใจเย็นกับปัญหาเหล่านั้น
ตอนนี้ปัญหาทุกอย่างมันช่างเล็กกระจ้อยร่อย
แก้ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ก็ไม่สนใจมันแล้ว
เหมือนจะเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีนะ แต่เปล่าเลย
เหมือนคนใกล้ตายมากกว่า
หลายครั้งที่ตอนกลางคืนนอนไม่หลับ เพราะไม่กล้านอนหลับ เหมือนคืนนี้
เราเริ่มรู้ตัวเองว่า เรากลัววันพรุ่งนี้มาถึง ไม่รู้ว่าชีวิตในวันพรุ่งนี้จะเอายังไงต่อไป
คนอื่นคงบอกว่า มันก็ดีแล้วนี่ ได้ลุ้นดีว่าพรุ่งนี้จะเจออะไร
แต่ทำไมเราถึงรู้สึกเหนื่อยกับทุกๆวันที่จะต้องออกไปข้างนอกนั้น ไม่ได้รู้สึกลุ้นอะไรเลย
หลายๆวันมานี้ หรืออาจจะหลายๆเดือนเลยก็ได้
คล้ายว่าเราฝืนมีชีวิต จนความรู้สึกมันด้านชา
ใครที่เข้ามา ก็เหมือนเราจะผลักเขาออกไป
เราไม่ได้ตั้งใจจะผลักเขานะ แต่ตัวเราในตอนนี้ มันยังไม่มีใครเดินเข้ามาใกล้ๆตัวเราได้เลย
เพราะเหมือนคนเหล่านั้นจะไม่เข้าใจ ทำให้คนเหล่านั้นห่างจากเราไปเอง ทั้งๆที่เราก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
ถ้าตอนนี้โลกกำลังหมุน เราก็คงเป็นคนที่ยืนอยู่กับที่
แล้วพอเราหยุดอยู่กับที่.... เราดันลืมวิธีเดินต่อ ลืมวงโคจรของชีวิตตัวเอง
ถ้าเวลาของคนอื่นกำลังเดิน เวลาของเราก็คงหยุดเดินไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
แต่ที่รู้ๆคือ ตอนนี้เวลาของเรามันไม่ได้เดินอยู่แน่ๆ
มันไม่มีแรงกระตุ้นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกอยากมีชีวิตยืนยาวจนแก่เฒ่า
ทั้งๆที่ตอนเด็กเคยคิดว่าตัวเองจะอายุเป็นร้อยๆปี จะอยู่ไปจนกว่าจะเห็นโลกเปลี่ยนไปแท้ๆ
อยากถามเพื่อนๆที่เคยเป็นเหมือนเราหรือไม่เคยเป็นก็ได้ ว่าเราจะทำยังไงดี ให้เรารู้สึกกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง.