นี่เป็นกระทู้แรกของ จขกท. ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะครับ
.
.
.
.
.
มาเริ่มกันเลย
มีใครเคยรักคนๆหนึ่งเพียงแค่ครั้งแรกที่สบตากันไหม?
เรื่องเริ่มต้นที่ จขกท. ในสมัยที่กำลังเริ่มติวสอบเพื่อจะเข้ามหาวิทยาลัย จขกท. ได้เข้าไปเรียนที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่ง ในการเริ่มเรียนวันแรก จขกท. โดยส่วนตัวจะเป็นคนนั่งเรียนด้านหน้าห้องเพราะชอบที่จะได้ถามตอบกับผู้สอนด้วย เมื่อเริ่มเรียน ผู้สอนได้ให้ทุกคนในห้องแนะนำตัวเองพร้อมกับโรงเรียนที่เรียนอยู่ ก็เริ่มที่ตัว จขกท. ไล่ไปจนถึงหลังห้อง สายตาของ จขกท. ก็ไปหยุดที่เพื่อนคนหนึ่ง เป็นเพื่อนผู้หญิง ผมยาว ฟูๆเล็กน้อย ใบหน้าคม ตาแววเป็นประกาย จขกท. รู้สึกเขิน ก็หลบตา ได้ยินชื่อเธอไม่ค่อยชัดเพราะอยู่หลังห้อง ความรู้สึก จขกท. ในตอนนั้นไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไง จขกท. คิดว่ามันคือรักแรกพบที่ไม่ต้องพูดกันแค่สบตาก็รู้ว่าคนนี้ใช่ จขกท. อยากรู้จักกับเธอคนนั้นมาก แต่ด้วยความที่พึ่งเริ่มจีบสาว จขกท. เลยได้แค่แอบมองทุกครั้งที่เรียน จนวันนึง จขกท. เสนอไอเดียว่าเพื่อนๆในห้องน่าจะกรุปเฟสบุคเพื่อแชร์หนังสือ ข่าวสารกัน จขกท. ก็เริ่มดึงเพื่อนเข้ากรุปโดยหวังว่าจะได้เจอเฟสบุคของเธอคนนั้น และจขกท. ก็สมหวังแต่ก็แล้วไงได้แต่ส่องเฟสไปวันๆไม่กล้าทักหรอก 555555
กระทั่ง จขกท. ขึ้นรถเมล์กลับบ้านแล้วเธอก็ขึ้นมาด้วยกัน จขกท. เลยถือโอกาสมีเรื่องคุยละ
คืนนั้น...
จขกท. ไปโพสหน้าเฟสเธอคนนั้น "สวัสดีครับ เรา...นะยินดีที่ได้รู้จักวันนี้เจอกันบนรถเมล์ ขอโทดด้วยไม่กล้าคุยอ่ะ 55555 เราพูดไม่เก่ง"
แล้วเราก้ได้เริ่มคุยกันสักที (เห้อ จขกท. เด็กน้อยไหมละครับ?
)
เราเริ่มคุยกันเรื่อยๆ จขกท. รู้สึกดีมากๆ ทุกๆครั้งที่ได้คุยกัน จขกท. เหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่งที่มีเเค่เธอคนนั้นกับ จขกท. จนมาถึงวันที่ จขกท. รู้ว่าเธอคนนั้นมีแฟนแล้ว จขกท. ยังคงรู้สึกดีกับเธอคนนั้นมาตลอด แต่ก็รักษาความเป็นเพื่อนไว้เหมือนเดิม จากวันนั้นเป็นต้นมาเราต่างคนต่างสอบ จขกท. สอบติดมหาวิทยาลัยรัฐย่านตลาดไทย ส่วนเธอคนนั้นติดที่มหาลัยแถวๆวัดพระแก้ว เราเริ่มห่างกัน จขกท.ยังทักแชทเฟสไปคุยบ้างทักไลน์ไปคุยบ้างแต่มีโอกาสได้เจอน้อยมากๆ ช่วงที่เราอยู่ปี 1 เราได้เจอกันเพียง 2-3 ครั้ง และเราก็ห่างกันอีก จขกท. เข้าใจมาเสมอว่า เธอ ยังมีแฟนอยู่ จขกท.เลยไม่ได้สนใจจะกลับไปตื้อหรือไปแย่งเขามา จขกท. เจอเพื่อนใหม่ในมหาวิทยาลัย มีแฟนตอนช่วงปี 2 ก็คบกันมาได้ปีกว่าๆ
ล่าสุดเมื่อวันก่อน จขกท. ไปเจอเธอโดยบังเอิญเลยชวนกันไปนั่งต่อที่ข้าวสาร ดื่มไปสักพัก เราเริ่มคุยกันถึงความหลังเมื่อก่อน จขกท. เข้าใจมาตลอดว่าเธอมีแฟนแล้ว และคงไม่สนใจ จขกท. เพราะตอนนั้น จขกท. อ้วนดำมาก 55555 แต่คำพูดของเธอคนนั้นบอกกับ จขกท. ว่าเธอรู้ว่า จขกท. ชอบเธอมานานแล้ว และเธอก็ชอบ จขกท. มาตั้งแต่เรียนด้วยกัน ก็แอบมองมาตั้งแต่ตอนนั้น เธอเลิกกับแฟนไปสักพักแล้ว ก็รอให้ จขกท. เข้ามาคุย แต่ จขกท. ชิ่งไปมีแฟนซะก่อน เรื่องราวของเราเลยต้องหยุดไว้แค่นั้น
จขกท. มาโพสเรื่องนี้อยากให้คนที่รู้สึกดีกันอยู่แต่ไม่กล้าคุยหรือเข้าใจอะไรไปเพียงคนเดียว ไปคุยกับอีกคนหนึ่งให้ชัดเจนดีกว่า ดีกว่าต้องมาเสียใจแบบ จขกท. ที่มารู้เรื่อง รู้ความเป็นจริงทุกอย่างในวันที่เราไม่สามารถเป็นไปได้แล้ว
ถึงเธอคนนั้นถ้าอ่านอยู่ เราอยากบอกเธอนะว่าเราแย่เองแหละที่ไม่พูดกับเธอ ที่เข้าใจอะไรไปเองและทำให้เราไม่ได้ลงเอยกันเลย เรารักเธอนะ และยังคงรู้สึกเช่นเคย แต่เราเดินมาทางนี้แล้วเราคงกลับไปสานต่อเรื่องของเราไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณนะครับที่ยังมีความรู้สึกดีๆกันนะ ขอโทษและเสียใจมากๆเลยนะวันนี้มันสายไป
F R O M O T O P
รักที่ไม่อาจได้รัก อย่าทำอะไรในวันที่สายไป
.
.
.
.
.
มาเริ่มกันเลย
มีใครเคยรักคนๆหนึ่งเพียงแค่ครั้งแรกที่สบตากันไหม?
เรื่องเริ่มต้นที่ จขกท. ในสมัยที่กำลังเริ่มติวสอบเพื่อจะเข้ามหาวิทยาลัย จขกท. ได้เข้าไปเรียนที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่ง ในการเริ่มเรียนวันแรก จขกท. โดยส่วนตัวจะเป็นคนนั่งเรียนด้านหน้าห้องเพราะชอบที่จะได้ถามตอบกับผู้สอนด้วย เมื่อเริ่มเรียน ผู้สอนได้ให้ทุกคนในห้องแนะนำตัวเองพร้อมกับโรงเรียนที่เรียนอยู่ ก็เริ่มที่ตัว จขกท. ไล่ไปจนถึงหลังห้อง สายตาของ จขกท. ก็ไปหยุดที่เพื่อนคนหนึ่ง เป็นเพื่อนผู้หญิง ผมยาว ฟูๆเล็กน้อย ใบหน้าคม ตาแววเป็นประกาย จขกท. รู้สึกเขิน ก็หลบตา ได้ยินชื่อเธอไม่ค่อยชัดเพราะอยู่หลังห้อง ความรู้สึก จขกท. ในตอนนั้นไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไง จขกท. คิดว่ามันคือรักแรกพบที่ไม่ต้องพูดกันแค่สบตาก็รู้ว่าคนนี้ใช่ จขกท. อยากรู้จักกับเธอคนนั้นมาก แต่ด้วยความที่พึ่งเริ่มจีบสาว จขกท. เลยได้แค่แอบมองทุกครั้งที่เรียน จนวันนึง จขกท. เสนอไอเดียว่าเพื่อนๆในห้องน่าจะกรุปเฟสบุคเพื่อแชร์หนังสือ ข่าวสารกัน จขกท. ก็เริ่มดึงเพื่อนเข้ากรุปโดยหวังว่าจะได้เจอเฟสบุคของเธอคนนั้น และจขกท. ก็สมหวังแต่ก็แล้วไงได้แต่ส่องเฟสไปวันๆไม่กล้าทักหรอก 555555
กระทั่ง จขกท. ขึ้นรถเมล์กลับบ้านแล้วเธอก็ขึ้นมาด้วยกัน จขกท. เลยถือโอกาสมีเรื่องคุยละ
คืนนั้น...
จขกท. ไปโพสหน้าเฟสเธอคนนั้น "สวัสดีครับ เรา...นะยินดีที่ได้รู้จักวันนี้เจอกันบนรถเมล์ ขอโทดด้วยไม่กล้าคุยอ่ะ 55555 เราพูดไม่เก่ง"
แล้วเราก้ได้เริ่มคุยกันสักที (เห้อ จขกท. เด็กน้อยไหมละครับ?
เราเริ่มคุยกันเรื่อยๆ จขกท. รู้สึกดีมากๆ ทุกๆครั้งที่ได้คุยกัน จขกท. เหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่งที่มีเเค่เธอคนนั้นกับ จขกท. จนมาถึงวันที่ จขกท. รู้ว่าเธอคนนั้นมีแฟนแล้ว จขกท. ยังคงรู้สึกดีกับเธอคนนั้นมาตลอด แต่ก็รักษาความเป็นเพื่อนไว้เหมือนเดิม จากวันนั้นเป็นต้นมาเราต่างคนต่างสอบ จขกท. สอบติดมหาวิทยาลัยรัฐย่านตลาดไทย ส่วนเธอคนนั้นติดที่มหาลัยแถวๆวัดพระแก้ว เราเริ่มห่างกัน จขกท.ยังทักแชทเฟสไปคุยบ้างทักไลน์ไปคุยบ้างแต่มีโอกาสได้เจอน้อยมากๆ ช่วงที่เราอยู่ปี 1 เราได้เจอกันเพียง 2-3 ครั้ง และเราก็ห่างกันอีก จขกท. เข้าใจมาเสมอว่า เธอ ยังมีแฟนอยู่ จขกท.เลยไม่ได้สนใจจะกลับไปตื้อหรือไปแย่งเขามา จขกท. เจอเพื่อนใหม่ในมหาวิทยาลัย มีแฟนตอนช่วงปี 2 ก็คบกันมาได้ปีกว่าๆ
ล่าสุดเมื่อวันก่อน จขกท. ไปเจอเธอโดยบังเอิญเลยชวนกันไปนั่งต่อที่ข้าวสาร ดื่มไปสักพัก เราเริ่มคุยกันถึงความหลังเมื่อก่อน จขกท. เข้าใจมาตลอดว่าเธอมีแฟนแล้ว และคงไม่สนใจ จขกท. เพราะตอนนั้น จขกท. อ้วนดำมาก 55555 แต่คำพูดของเธอคนนั้นบอกกับ จขกท. ว่าเธอรู้ว่า จขกท. ชอบเธอมานานแล้ว และเธอก็ชอบ จขกท. มาตั้งแต่เรียนด้วยกัน ก็แอบมองมาตั้งแต่ตอนนั้น เธอเลิกกับแฟนไปสักพักแล้ว ก็รอให้ จขกท. เข้ามาคุย แต่ จขกท. ชิ่งไปมีแฟนซะก่อน เรื่องราวของเราเลยต้องหยุดไว้แค่นั้น
จขกท. มาโพสเรื่องนี้อยากให้คนที่รู้สึกดีกันอยู่แต่ไม่กล้าคุยหรือเข้าใจอะไรไปเพียงคนเดียว ไปคุยกับอีกคนหนึ่งให้ชัดเจนดีกว่า ดีกว่าต้องมาเสียใจแบบ จขกท. ที่มารู้เรื่อง รู้ความเป็นจริงทุกอย่างในวันที่เราไม่สามารถเป็นไปได้แล้ว
ถึงเธอคนนั้นถ้าอ่านอยู่ เราอยากบอกเธอนะว่าเราแย่เองแหละที่ไม่พูดกับเธอ ที่เข้าใจอะไรไปเองและทำให้เราไม่ได้ลงเอยกันเลย เรารักเธอนะ และยังคงรู้สึกเช่นเคย แต่เราเดินมาทางนี้แล้วเราคงกลับไปสานต่อเรื่องของเราไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณนะครับที่ยังมีความรู้สึกดีๆกันนะ ขอโทษและเสียใจมากๆเลยนะวันนี้มันสายไป
F R O M O T O P