มีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟัง...
คือเราหลงรัก ผู้ชายคนหนึ่ง รักมากรักโดยที่เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เราถึงได้รักเค้ามากขนาดนี้ ณ วันหนึ่งซึ่งผ่านมาหลายปีหละคะ เราได้เล่น MSN แล้วเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง พี่เค้าทำงานเกี่ยวกับแท่นขุดเจาะ ที่อ่าวไทย สงขลา ซึ่งเราก็อยู่สงขลา เหมือนกัน และเราก็ได้คุยกันเรารู้สึกดีกับพี่เค้ามากๆเลยคะ ไม่รุ้วว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ยิ่งคุยกันนานเข้าเราก็มีความรู้สึกดีๆกับพี่เค้ามากยิ่งขึ้น แต่ประเด็นคือ เราเป็นคนไม่สวย อ้วนด้วย เราเลยเอารูปคนอื่นที่ไม่ใช่รูปเรา ส่งให้พี่เค้าดู จนพี่เค้าเข้าใจมาตลอดว่าคือเรา ทุกครั้งที่พี่เค้าขึ้นฝั่งมาพี่เค้าขอนัดเจอเราทุกครั้ง แต่เราพยามเบี่ยงเบนไม่ยอมไปพบพี่เค้า เพราะตัวตนที่แท้จริงของเราไม่ใช่คนที่พี่เค้าต้องการเจอ แต่ในขณะที่เราไม่ได้ไปพบพี่เค้านั้น เราก็คอยแอบตามดูพี่เค้าตลอดตอนขึ้นมาบนฝั่ง สามปีที่คุยกันพี่เค้าไม่ได้เจอเราเลย มีแต่เราที่แอบไปมองพี่เค้าบ่อยๆ เรากับพี่เค้าวาดฝันกันเรื่องอนาคต ว่าจะมีบ้านหลังเล็กๆ มีลูกชื่อลูกชิ้น ฝันกันไว้ต่างๆนาๆ ทั้งที่เราก็รุ้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เราก็มีความสุขมาก เราโกหกพี่เค้าหลายอย่างมาก แต่มีอยุ่เรื่องนึงที่เราไม่เคยโหกพี่เค้าเลย คือเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา (ตรงนี้ไม่ขอเล่า) จนเมื่อปีที่แล้วเราขึ้นมาอยู่ กทม. พี่เคยรู้ความจริงว่าคนที่เค้ารักและคุยด้วยตลอดสี่ปีที่ผ่านมานั้นไม่ใช่เรา พี่เค้าเสียใจมาก เรานี่ใจสลายเลย จนเราตัดสินใจว่า ไหนๆพี่เค้าก็รู้ความจริงแล้ว เราก็ลองเจอกันสักครั้งอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ก็ไม่เป็นไร เราเลยให้พี่เค้ามารับเราที่บ้าน เรากลัวมากกลัวพี่เค้าจะฆ่าเราที่หลอกเค้ามาถึงสี่ปี พอเราได้เจอกันเราสัมผัสได้ถึงความผิดหวังของพี่เค้า แต่จะทำไงได้หละที่เราทำไปทั้งหมดเพราะเรารักพี่เค้า ตลอดระยะทางที่พี่เค้าขับมาน่าจะประมาน 30 กิโลได้ ทุกอย่างอยู่ในความสงบ เรานี่กลัวจนแทบเป็นลม แต่แล้วพี่เค้าก็จอดรถริมถนน แล้วหันมามองเรา แล้วถามเราว่าในมือถืออะไรมา ตอนนั้นเราถือขนมเค้กมากล่องนึง กับน้ำหนึ่งขวดตั้งใจเอามาฝห้พี่เค้าทานนั้นแหละ เราเลยตอบว่า เค้กคะโดยที่ไม่มองหน้าพี่เค้าเลย พี่เค้าเลยให้เราแกะขนมให้ทาน พี่เค้าทานจนหมดกล่อง ตามด้วยน้ำหนึ่งขวด กะว่าอิ่มเลย หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันต่อ คือด้วยความที่เรามัวแต่นั่งก้มหน้า เงยหน้าขึ้นมาอีกทีปรากฏว่าพี่เค้าพาเรามาที่ม่านรูดแห่งนึง จากนั้นคงไม่ต้องเล่าเนอะว่าเกิดอะไรขึ้น เรานอนมองหน้าพี่เค้าด้วยใจที่แสนจะหดหู่ เพราะรู้ว่านี่คงจะเป็นการเจอกันครั้งแรกและก็ครั้งสุดท้าย ** และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆหลังจากคืนนั้นผ่านไปเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนในขณะนี้เวลาก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว แต่เราก็ยังไม่เคยลืมพี่เค้าได้เลย ยังรักเค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง ยังรอวันที่เราจะได้เจอกันอีก แม้มันจะเป็นแค่ความหวังอันน้อยนิด แต่เรามีอยากนึงที่อยากจะบอกพี่เค้าทุกอย่างที่เราทำไป เพราะเรารักพี่มาก เรายอมโกหก ทั้งที่เรารุ้ว่าไม่ควรทำ ชีวิตเราไม่เคยมีความสุขเลย เรามีปัญหาครอบครัว ขาดความอบอุ่น มีพี่เค้านี่แหละที่คอยเติมเต็ม เราถึงต้องยอมเป็นคนเลวโดยที่เราไม่ได้ยากจะทำ
** แต่เราก็ขอบคุณพี่เค้านะ อย่างน้อยพี่เค้าก็ทิ้งสิ่งที่ดีที่สุดไว้ให้เราได้ดูต่างหน้า โดยที่เราไม่คิดที่จะเรียกร้องสิ่งใดๆเลย
คุณรู้สึกยังไง เมื่อคนที่คุณรัก เค้ากลับไม่ได้รักคุณ
คือเราหลงรัก ผู้ชายคนหนึ่ง รักมากรักโดยที่เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เราถึงได้รักเค้ามากขนาดนี้ ณ วันหนึ่งซึ่งผ่านมาหลายปีหละคะ เราได้เล่น MSN แล้วเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง พี่เค้าทำงานเกี่ยวกับแท่นขุดเจาะ ที่อ่าวไทย สงขลา ซึ่งเราก็อยู่สงขลา เหมือนกัน และเราก็ได้คุยกันเรารู้สึกดีกับพี่เค้ามากๆเลยคะ ไม่รุ้วว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ยิ่งคุยกันนานเข้าเราก็มีความรู้สึกดีๆกับพี่เค้ามากยิ่งขึ้น แต่ประเด็นคือ เราเป็นคนไม่สวย อ้วนด้วย เราเลยเอารูปคนอื่นที่ไม่ใช่รูปเรา ส่งให้พี่เค้าดู จนพี่เค้าเข้าใจมาตลอดว่าคือเรา ทุกครั้งที่พี่เค้าขึ้นฝั่งมาพี่เค้าขอนัดเจอเราทุกครั้ง แต่เราพยามเบี่ยงเบนไม่ยอมไปพบพี่เค้า เพราะตัวตนที่แท้จริงของเราไม่ใช่คนที่พี่เค้าต้องการเจอ แต่ในขณะที่เราไม่ได้ไปพบพี่เค้านั้น เราก็คอยแอบตามดูพี่เค้าตลอดตอนขึ้นมาบนฝั่ง สามปีที่คุยกันพี่เค้าไม่ได้เจอเราเลย มีแต่เราที่แอบไปมองพี่เค้าบ่อยๆ เรากับพี่เค้าวาดฝันกันเรื่องอนาคต ว่าจะมีบ้านหลังเล็กๆ มีลูกชื่อลูกชิ้น ฝันกันไว้ต่างๆนาๆ ทั้งที่เราก็รุ้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เราก็มีความสุขมาก เราโกหกพี่เค้าหลายอย่างมาก แต่มีอยุ่เรื่องนึงที่เราไม่เคยโหกพี่เค้าเลย คือเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา (ตรงนี้ไม่ขอเล่า) จนเมื่อปีที่แล้วเราขึ้นมาอยู่ กทม. พี่เคยรู้ความจริงว่าคนที่เค้ารักและคุยด้วยตลอดสี่ปีที่ผ่านมานั้นไม่ใช่เรา พี่เค้าเสียใจมาก เรานี่ใจสลายเลย จนเราตัดสินใจว่า ไหนๆพี่เค้าก็รู้ความจริงแล้ว เราก็ลองเจอกันสักครั้งอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ก็ไม่เป็นไร เราเลยให้พี่เค้ามารับเราที่บ้าน เรากลัวมากกลัวพี่เค้าจะฆ่าเราที่หลอกเค้ามาถึงสี่ปี พอเราได้เจอกันเราสัมผัสได้ถึงความผิดหวังของพี่เค้า แต่จะทำไงได้หละที่เราทำไปทั้งหมดเพราะเรารักพี่เค้า ตลอดระยะทางที่พี่เค้าขับมาน่าจะประมาน 30 กิโลได้ ทุกอย่างอยู่ในความสงบ เรานี่กลัวจนแทบเป็นลม แต่แล้วพี่เค้าก็จอดรถริมถนน แล้วหันมามองเรา แล้วถามเราว่าในมือถืออะไรมา ตอนนั้นเราถือขนมเค้กมากล่องนึง กับน้ำหนึ่งขวดตั้งใจเอามาฝห้พี่เค้าทานนั้นแหละ เราเลยตอบว่า เค้กคะโดยที่ไม่มองหน้าพี่เค้าเลย พี่เค้าเลยให้เราแกะขนมให้ทาน พี่เค้าทานจนหมดกล่อง ตามด้วยน้ำหนึ่งขวด กะว่าอิ่มเลย หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันต่อ คือด้วยความที่เรามัวแต่นั่งก้มหน้า เงยหน้าขึ้นมาอีกทีปรากฏว่าพี่เค้าพาเรามาที่ม่านรูดแห่งนึง จากนั้นคงไม่ต้องเล่าเนอะว่าเกิดอะไรขึ้น เรานอนมองหน้าพี่เค้าด้วยใจที่แสนจะหดหู่ เพราะรู้ว่านี่คงจะเป็นการเจอกันครั้งแรกและก็ครั้งสุดท้าย ** และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆหลังจากคืนนั้นผ่านไปเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนในขณะนี้เวลาก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว แต่เราก็ยังไม่เคยลืมพี่เค้าได้เลย ยังรักเค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง ยังรอวันที่เราจะได้เจอกันอีก แม้มันจะเป็นแค่ความหวังอันน้อยนิด แต่เรามีอยากนึงที่อยากจะบอกพี่เค้าทุกอย่างที่เราทำไป เพราะเรารักพี่มาก เรายอมโกหก ทั้งที่เรารุ้ว่าไม่ควรทำ ชีวิตเราไม่เคยมีความสุขเลย เรามีปัญหาครอบครัว ขาดความอบอุ่น มีพี่เค้านี่แหละที่คอยเติมเต็ม เราถึงต้องยอมเป็นคนเลวโดยที่เราไม่ได้ยากจะทำ
** แต่เราก็ขอบคุณพี่เค้านะ อย่างน้อยพี่เค้าก็ทิ้งสิ่งที่ดีที่สุดไว้ให้เราได้ดูต่างหน้า โดยที่เราไม่คิดที่จะเรียกร้องสิ่งใดๆเลย