กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของ จขกท ปกติเคยแต่เป็นคนอ่านไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน แต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ
มีเรื่องหนักใจอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ ก่อนอื่นต้องเท้าความก่อนว่าตัวเองเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ตอนอยู่ที่ต่างประเทศ เราก็มีเพื่อนอยู่หลายคน หลายกลุ่ม แต่ที่สนิทจริงๆจังๆก็มีประมาณ 2-3คน
เพื่อนโดยรวมส่วนใหญ่ก็จะมี snapchat ไปหาบ้างเล่นๆ กับเพื่อนที่สนิทที่สุดเราจะส่งข้อความหากันทุกวันโทรไปหรือFaceTime บางตามโอกาส คนที่สนิทรองๆลงมาก็มีส่งข้อความบ้าง FaceTime บ้างในวันสำคัญ เช่น วันเกิดของเขา
แต่เรื่องมันอยู่ตรงนี้ค่ะ...เรามีเพื่อนในคลาสอยู่คนหนึ่ง เราไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลย ไม่ค่อยสนิทมาก เจอในคลาสก็คุย เรียนเสร็จก็แยกย้าย เขาเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เขาเล่าให้เราฟังว่าเขาทักเราเพราะว่าเราหน้าเหมือนจิตแพทย์คนเก่าของเขา -.- แล้วเราก็พูดมีสำเนียงน่ารักดี เราก็ขำ แล้วจากนั้นก็เริ่มมีส่งข้อความ ตอนอยู่ที่โน่นเขาส่งมาหาเราไม่ค่อยบ่อยแต่พอเรากลับมาไทย...เขาส่งมาเช้า-เย็นเลยค่ะ ตอนแรกเราก็ไม่ชินออกแนวรำคาญ แต่ก็รู้สึกสงสารว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้าอาจจะเหงาๆต้องการคนคุยด้วย แต่พอนานเข้ามันกลายเป็นว่าเราติด...ติดที่จะต้องมองดูโทรศัพท์ทุกเช้าว่าเขาทักมาหรือยัง ติดที่ต้องรู้สึกคิดถึงเขาในวันที่เขาไม่ทักมา ติดที่จะต้องคุยกับเขาในทุกๆวัน วันไหนที่เราไม่ได้คุยกันเราจะรู้สึกกระวนกระวายใจมาก แล้วก็รู้สึก...อะไรไม่รู้เราก็บอกไม่ถูก รู้แต่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่แย่ค่ะ เราไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย ทำอย่างไรดีคะ?
ปล.
1.เพื่อนเราเป็นผู้หญิงค่ะ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันแบบแฟนด้วย ส่วนใหญ่คุยเรื่องไร้สาระทั่วๆไป
2.เขาเป็นโรคซึมเศร้าก็จริง แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นบ้าหรืออะไรอย่างนั้นนะค่ะ เขาก็มีเพื่อนของเขา ทำงานของเขา แค่บางครั้งเขาจะรู้สึกหดหู่เท่านั้นเอง..เราถามเขาว่าแล้วจะเลิกหดหู่ได้ไหมหาอะไรสนุกๆทำสิ เขาก็ขำแล้วบอกว่ามันเป็นโรค โรคนี้เป็นกรรมพันธ์ุทางฝั่งญาติๆเขาก็เป็น
3.คุยกันมา8เดือนแล้วค่ะ แต่ที่ทักเช้าเย็นประมาณ 2 เดือนหลัง
4.เขาจะเป็นฝ่ายทักมาตลอด วันไหนเขาไม่ทักมา เรากระวนกระวายก็จริงแต่เราก็ไม่เคยทักเขาก่อนนะ ไม่รู้สิเรารู้สึกว่าแบบเอ๊...ถ้าทักไปเขาจะรำคาญรึป่าวน้า?
5.ไอ้เรื่องกระวนกระวายใจเนี่ยเราเป็นเฉพาะกับเขาแค่คนเดียวค่ะ คนอื่นตอบช้าหรืออ่านไม่ตอบเราไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจเลย
เราอยากเลิกหมกมุ่นอยู่กับข้อความจากเพื่อนค่ะ
มีเรื่องหนักใจอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ ก่อนอื่นต้องเท้าความก่อนว่าตัวเองเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ตอนอยู่ที่ต่างประเทศ เราก็มีเพื่อนอยู่หลายคน หลายกลุ่ม แต่ที่สนิทจริงๆจังๆก็มีประมาณ 2-3คน
เพื่อนโดยรวมส่วนใหญ่ก็จะมี snapchat ไปหาบ้างเล่นๆ กับเพื่อนที่สนิทที่สุดเราจะส่งข้อความหากันทุกวันโทรไปหรือFaceTime บางตามโอกาส คนที่สนิทรองๆลงมาก็มีส่งข้อความบ้าง FaceTime บ้างในวันสำคัญ เช่น วันเกิดของเขา
แต่เรื่องมันอยู่ตรงนี้ค่ะ...เรามีเพื่อนในคลาสอยู่คนหนึ่ง เราไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลย ไม่ค่อยสนิทมาก เจอในคลาสก็คุย เรียนเสร็จก็แยกย้าย เขาเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เขาเล่าให้เราฟังว่าเขาทักเราเพราะว่าเราหน้าเหมือนจิตแพทย์คนเก่าของเขา -.- แล้วเราก็พูดมีสำเนียงน่ารักดี เราก็ขำ แล้วจากนั้นก็เริ่มมีส่งข้อความ ตอนอยู่ที่โน่นเขาส่งมาหาเราไม่ค่อยบ่อยแต่พอเรากลับมาไทย...เขาส่งมาเช้า-เย็นเลยค่ะ ตอนแรกเราก็ไม่ชินออกแนวรำคาญ แต่ก็รู้สึกสงสารว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้าอาจจะเหงาๆต้องการคนคุยด้วย แต่พอนานเข้ามันกลายเป็นว่าเราติด...ติดที่จะต้องมองดูโทรศัพท์ทุกเช้าว่าเขาทักมาหรือยัง ติดที่ต้องรู้สึกคิดถึงเขาในวันที่เขาไม่ทักมา ติดที่จะต้องคุยกับเขาในทุกๆวัน วันไหนที่เราไม่ได้คุยกันเราจะรู้สึกกระวนกระวายใจมาก แล้วก็รู้สึก...อะไรไม่รู้เราก็บอกไม่ถูก รู้แต่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่แย่ค่ะ เราไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย ทำอย่างไรดีคะ?
ปล.
1.เพื่อนเราเป็นผู้หญิงค่ะ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันแบบแฟนด้วย ส่วนใหญ่คุยเรื่องไร้สาระทั่วๆไป
2.เขาเป็นโรคซึมเศร้าก็จริง แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นบ้าหรืออะไรอย่างนั้นนะค่ะ เขาก็มีเพื่อนของเขา ทำงานของเขา แค่บางครั้งเขาจะรู้สึกหดหู่เท่านั้นเอง..เราถามเขาว่าแล้วจะเลิกหดหู่ได้ไหมหาอะไรสนุกๆทำสิ เขาก็ขำแล้วบอกว่ามันเป็นโรค โรคนี้เป็นกรรมพันธ์ุทางฝั่งญาติๆเขาก็เป็น
3.คุยกันมา8เดือนแล้วค่ะ แต่ที่ทักเช้าเย็นประมาณ 2 เดือนหลัง
4.เขาจะเป็นฝ่ายทักมาตลอด วันไหนเขาไม่ทักมา เรากระวนกระวายก็จริงแต่เราก็ไม่เคยทักเขาก่อนนะ ไม่รู้สิเรารู้สึกว่าแบบเอ๊...ถ้าทักไปเขาจะรำคาญรึป่าวน้า?
5.ไอ้เรื่องกระวนกระวายใจเนี่ยเราเป็นเฉพาะกับเขาแค่คนเดียวค่ะ คนอื่นตอบช้าหรืออ่านไม่ตอบเราไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจเลย