ผมฝันว่าพ่อผมเสียชีวิตครับ
ผมเห็นโลง เห็นคนที่ไม่รู้จัก แต่จิตก็บอกว่านั่นพ่อผม สักพักภาพก็ตัดมาที่แม่ผมคร่ำครวญกับแม่
ในฝันผมเหมือนเป็นคนมี โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เลยครับ
ตอนตื่นผมก็พยายามนึกพิจารณา สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ แต่ความตายเป็นของเที่ยง นึกถึงพระสูตร อนมตัคคสังยุตต์ วิสาขาสูตร นึกถึงคนที่เจอหนักกว่าเราอย่างเช่น ปฏาจาราเถรี พยายามนึกถึงคำว่า อรหันต์ ไม่หมุนไปตามปฏิจจสมุปบาท สิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เพราะมีอะไรเป็นปัจจัย สิ่งนั้นจึงมี หรือ เพราะอะไรดับ สิ่งนั้นจึงดับ เป็นต้น จนความโศกเศร้าหายไป ณ ขณะนั้น
ปล. ตอนนี้ ผมอายุ 20 ปี ครับ ทำทั้งสมถทั้งวิปัสสนา ผมปฏิบัติเอง เน้นเรื่อง สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 ปฏิจจสมุปบาท 12 ญาณ 16
ตอนผมนั่งสมาธิผมก็นั่งสบายๆครับ คอยระวังแต่นิวรณ์ อุทธัจจะ แค่นั้น พอเจอนิมิตในอุปจารสมาธิบางทีก็กลัวๆอยู่ เหมือนมารหลอกไม่ให้ได้ปฐมฌาน แต่พอผ่านตรงนั้นไปได้มันนึกถึงพระรัตนตรัยเองเลย ตอนนอนบางครั้งก็ตื่นมาตัวแข็งเหมือนท่อนไม้ ลมหายใจไม่มี เสียงก็ไม่ได้ยิน เหมือนคนตาย ไม่รู้ผมทำมาถูกทางรึเปล่านะ...
เอาเรื่องที่เกิดขึ้นในความฝันมาวิปัสสนาได้ไหม?
ผมเห็นโลง เห็นคนที่ไม่รู้จัก แต่จิตก็บอกว่านั่นพ่อผม สักพักภาพก็ตัดมาที่แม่ผมคร่ำครวญกับแม่
ในฝันผมเหมือนเป็นคนมี โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เลยครับ
ตอนตื่นผมก็พยายามนึกพิจารณา สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ แต่ความตายเป็นของเที่ยง นึกถึงพระสูตร อนมตัคคสังยุตต์ วิสาขาสูตร นึกถึงคนที่เจอหนักกว่าเราอย่างเช่น ปฏาจาราเถรี พยายามนึกถึงคำว่า อรหันต์ ไม่หมุนไปตามปฏิจจสมุปบาท สิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เพราะมีอะไรเป็นปัจจัย สิ่งนั้นจึงมี หรือ เพราะอะไรดับ สิ่งนั้นจึงดับ เป็นต้น จนความโศกเศร้าหายไป ณ ขณะนั้น
ปล. ตอนนี้ ผมอายุ 20 ปี ครับ ทำทั้งสมถทั้งวิปัสสนา ผมปฏิบัติเอง เน้นเรื่อง สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 ปฏิจจสมุปบาท 12 ญาณ 16
ตอนผมนั่งสมาธิผมก็นั่งสบายๆครับ คอยระวังแต่นิวรณ์ อุทธัจจะ แค่นั้น พอเจอนิมิตในอุปจารสมาธิบางทีก็กลัวๆอยู่ เหมือนมารหลอกไม่ให้ได้ปฐมฌาน แต่พอผ่านตรงนั้นไปได้มันนึกถึงพระรัตนตรัยเองเลย ตอนนอนบางครั้งก็ตื่นมาตัวแข็งเหมือนท่อนไม้ ลมหายใจไม่มี เสียงก็ไม่ได้ยิน เหมือนคนตาย ไม่รู้ผมทำมาถูกทางรึเปล่านะ...