แฟนผมเป็นคนพ่อแม่ไม่ปล่อยหรือพ่อแม่ไม่ให้มีแฟนนั่นแหละคับ(ต้องแอบคบกัน)
แฟนผมเป็นขี้เหงาติดแฟนมาก
ผมคบกับแฟนมาเป็นเวลาร่วมกันก็1ปี10เดือนพรุ่งนี้ก็จะ11เดือนแล้วผมรู้ว่ามันอาจจะสั้นสำหรับใครบางคนแต่สำหรับผมถือว่านานและเป็นเวลาที่มีความสุขมากๆแฟนของผมชอบทำของขวัญมาให้ผมทุกๆวันครบรอบไม่เคยขาดเลยแฟนผมเป็นคนที่ติดแฟนมากซึ่งเขาก็ติดผมมากผมกับแฟนเป็นคนอยู่กันคนละจังหวัดผมอยู่ สมุทรปราการ ส่วนแฟนผมอยู่ นนทบุรี ซึ่งนานๆทีเราถึงจะได้เจอกัน ผมเคยคิดว่า ความห่างไกลทำให้ผมกับเขารักกันมากขึ้นคิดถึงกันมากขึ้น แต่เปล่าเลยจิงๆแล้วความห่างไกลมันทำให้เขาเหงาทำให้เขาเบื่อ แต่มีอยู่ช่วงนึงที่ผมทะเลาะกับเขาแล้วผมก็ไปมีคนใหม่ช่วงนั้นเราคบกันได้ประมาณ 1 ปี ผมไปมีคนใหม่ซึ่งเป็นคนที่อายุน้อยกว่าตลอดเวลาที่ผมคบกับคนใหม่ผมก็ยังติดต่อเขาอยู่ทุกวันทุกคืน ผมเป็นคนเวลานอนจะต้องคุยโทรศัพหรือปล่อยสายทิ้งไว้ถึงจะหลับ (ก็ไม่รู้ทำไมถึงทำแบบนี้รู้แต่ว่ารู้สึกเหมือนว่าเขานอนอยู่กับเราแล้วเราสบายใจ) สุดท้ายผมก็คบกับแฟนใหม่ได้ไม่นานประมาณสองเดือนผมก็เลิกกับเขาแล้วกลับมาหาแฟนของผมแต่ตอนที่ผมเลิกกับคนใหม่แฟนผมก็มีคนใหม่แล้วเหมือนกัน จากที่แฟนผมเป็นคนตื้อผมก็กลายมาเป็นผมที่ตื้อเขาขอให้เขากลับมา และเขาก็กลับมาหาผมตอนกลับมาใหม่ๆเรารักกันมากกว่าเก่าเราใส่ใจกันมากกว่าเดิมเรามีเวลาให้กันมากขึ้นเราได้เจอกันบ่อยขึ้นแต่แล้วอยู่ดีๆผมก็กลายมาเป็นอีกคน จากคนที่ไม่เคยว่าแฟนตัวเองเลยผมกลับด่าและว่าสารพัดผมปล่อยแฟนของผมมากทั้งๆที่เมื่อก่อนผมโครตหวงจะไปไหนผมก็ไม่ว่าเลยไม่ตามไม่อะไรเลย (ไม่ใส่ใจ) ตอนนั้นผมไม่กลัวแฟนผมจะไปมีคนใหม่เลยเพราะผมไม่คิดว่าเขาจะคุยกับใครผมวางใจผมไว้ใจทุกอย่างแล้วอยู่ดีๆมันก็มีช่วงนึงที่ผมกลับมาใส่ใจเขากลับมาสนใจเขาแต่มันก็สายไปแล้วเขามีคนคุยใหม่แล้วเขาคบกันได้มาประมาณ1เดือน(ทั้งๆที่คบกับผมอยู่เหมือนกัน)ผมไม่เคยคิดเลยว่าแฟนผมจะไปมีคนอื่นจิงๆตอนที่ผมจับได้รอบแรก ตอนนั้นผมอยู่ข้างนอกด้วยกัน ผมเห็นแชทแฟนผมเด้งเป็นผู้ชายแล้วแฟนผมก็ทำท่าทางมีพิรุทแบบไม่ยอมให้ผมจับโทรศัพทั้งๆที่ทุกทีจะให้ผมเป็นคนถือให้ทุกอย่าง ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆผมไม่พอใจผมด่าแฟนผมผมบอกกับเขาว่าเขาไม่เอาหรอก(ขอโทดที่หยาบนะคับ)แล้วผมก็เดินหนีแฟนผมแต่สุดท้ายอยู่ดีๆผมก็เดินกลับไปหาเขาผมเห็นเขายืนร้องไห้อยู่ตอนนั้นผมรู้สึกแบบผมไม่น่าทำอย่างงั้นกับเขาเลยผมไม่น่าด่าเขาเลยผมรู้สึกผิดแต่ผมก็เสียใจจริงๆที่เขามีคนอื่นแล้วผมก็คุยกับเขาดีๆว่าเลิกคุยได้ไหมเลิกยุ่งได้ไหมขอได้ไหมเขาก็บอกผมทุกอย่างว่าจะไม่ทำแล้วจะเลิกทำแล้วขอโทดตอนนั้นนั่นแหละที่ทำให้ผมกลับมาใส่ใจเขามากๆผมไม่ปล่อยเขาเหมือนทุกทีหลังจากนั้นได้ประมาณ5วันผมก็ไปเจอเฟสใหม่ของเขากับเฟสแฟนใหม่ของเขา (ผมเป็นคนชอบค้นหาชอบจัดผิดชอบระแวง) ตอนนั้นผมเสียใจมากๆผมไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยผมด่าเขาอีกแล้วด่าแฟนของผมเยอะมากตอนนั้นผมไม่ไว้ใจเขาเลยผมไม่เชื่อใจเขาเลยผมระแวงมากผมเครียดมากผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนผมกลัวจะเสียเขาไปให้กับคนใหม่ของเขาผมนอนไม่ค่อยหลับทั้งๆที่ก็คุยกับเขาแบบเดิมๆทุกคืนแต่ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยซักนิดรอบนี้เป็นรอบที่ 2 ที่ผมจับได้ผมก็ให้อภัยเขาอีกเขาบอกจะไม่ทำแล้วจริงๆ จนมาถึงรอบที่ 3 ผ่านมาได้ประมาณ 2-3 วันของรอบที่สองรอบนี้ผมทนไม่ไหวแล้วสิ่งแรกที่ผมเป็นคือผมโมโหและเสียใจมากผมอยากตัดใจจากเขาผมเป็นคนบอกเลิกเขาเองตอนนั้นเขาร้องไห้หนักมากเขาบอกเขาจะโทรไปบอกเลิกคนใหม่ให้ผมฟังแต่ใจผมไม่เอาอะไรเลยผมบอกเขาไม่ต้องรอบนี้ผมด่าเขาหนักมากหนักจนเชื่อว่าผู้หญิงคนอื่นๆรับไม่ได้ ในตอนนั้นผมคิดว่าผมควรเลิกกับเขาผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ในชีวิตมาก่อนไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้ ในคืนนั้นเขาง้อผมเหมือนทุกๆทีที่เคยทำแต่ผมไม่ฟังอะไรเขาเลยหลังจากคืนนั้นวันต่อมากลับเป็นผมเองที่ต้องโทรหาต้องทักไปก่อน เขาดูเย็นชาขึ้น เขาดูไม่เหมือนทุกที และสุดท้ายผมก็กลับไปง้อเขาผมบอกเขาโทรไปเลิกให้ฟังหน่อยได้ไหมเขาก็ตอบกลับมาว่า ไม่กล้าทำเดี่ยวให้คำตอบได้ไหมขอเวลาได้ไหม ซึ่งในใจผมตอนนั้นผมไม่อยากรอเลยผมรู้สึกทรมาณสิ่งที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดคือการรอนี้ละคับ แต่ผมก็ทำไรไม่ได้นอกจากรอ วันนั้นเป็นวันอังคาร และเขาบอกว่าเดี่ยววันเสาร์ไปหาจะให้คำตอบนะ ตลอดเวลาที่ผมต้องรอจนถึงวันเสาร์นั้นผมก็ตื้อเขาทุกวันเลยว่า ให้คำตอบเลยได้ไหม แต่เขาก็ไม่ให้คำตอบผม จนเวลามาถึงวันเสาร์วันที่เราได้เจอกันเขามาหาผมที่บ้านผมแวบแรกที่เขามาถึงผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เจอผมรู้สึกดีมากรู้สึกโล่งใจมากแล้วผมก็กอดเขากอดแน่นมากอยู่ต่อหน้าน้ำตาผมไม่ไหลเลยไม่รู้เพราะอะไรผมรู้สึกคิดถึงเขามากผมก็คุยกันผมถามเขาว่าคำตอบละที่บอกจะบอกอะ เขาก็เงียบ และซักพักเขาก็พูดขึ้นมาว่า เขาไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบเดิมแล้วไม่อยากเสียใจแบบเดิมแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาจะกลับมาแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ในตอนที่ผมได้ยินผมแทบจะเดินไม่ไหวผมทรุดมากเสียใจมากๆแต่ผมก็ร้องไห้ไม่ออกอยู่ดีแต่กลับกลายเป็นเขาที่ร้องไห้ให้ผมเห็นเขามากอดผมผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลยผมอยากให้เวลาหยุดอยู่ตอนที่เขากอดผมผมรู้สึกดีมากที่ได้กอดกันรู้สึกดีมากกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมามันไม่เหมือนทุกๆทีที่เคยกอดและก็ถึงเวลาที่ผมกับเขาต้องจากกันเขาต้องกลับบ้านผมก็ไปส่งเขาขึ้นรถจากบีทีเอสแบริ่งไปถึงหมอชิตและก็ส่งเขาขึ้นรถตู้กลับนนทบุรี ผมทำแบบนี้ทุกครั้งที่เขามาหาผมผมจะไปรับไปส่งเองตลอด (ไปรถไฟฟ้านะคับ) เขามักจะถามผมว่าจะมาส่งทำไมตั้งไกลๆเนี้ยแล้วก่อนจะกลับอีกนานก็นาน ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำขนาดนี้ผมรู้แต่ว่าผมเป็นห่วงเขาอยากให้เขากลับบ้านปลอดภัย บางครั้งผมเคยนั่งรถไปนนทบุรีจนถึงบ้านเขาแล้วผมก็นั่งกลับมา สมุทรปราการ แค่เพราะผมไปส่งเขาถึงบ้าน ค่ารถไปกลับต่อรอบก็ประมาณ 300-400 แต่ผมไม่ได้สนใจไอเงิน 300-400 นั้นเลยผมสนใจแต่ว่าเขาจะปลอดภัยไหมและอยากอยู่กับเขาให้นานที่สุด แฟนผมเมื่อก่อนไม่เคยกลับบ้านได้ดึกเกิน 1 ทุ่มเลยแต่หลังจากเลิกกับผมไปแฟนผมก็กลับบ้านดึกได้ 3 4 ทุ่ม ผมก็ไม่เข้าใจว่าตอนคบกับผมทำไมถึงเป็นแบบนี้แล้วกลับแฟนใหม่ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้
แฟนผมมักพูดเสมอว่าอยากให้ผมขับมอเตอร์ไซแล้วเขาเป็นคนซ้อนแต่ว่าบ้านผมนั้นไม่มีมอเตอรไซแต่แฟนใหม่เขามี
แฟนผมชอบพูดว่าอยากให้บ้านผมอยู่ใกล้ๆกับบ้านเขาอยากเจอกันทุกวันแต่ผมทำไม่ได้แต่แฟนใหม่เขาบ้านใกล้แถมมีเวลาให้และเจอกันทุกวัน
ผมรู้สึกว่าผมแพ้แฟนใหม่ของเขาทุกอย่างแต่อย่างนึงที่ผมมั่นใจเลยว่าผมไม่แพ้ใครและแฟนใหม่เขาคือ รักที่ผมมีให้กับแฟนของผม แต่สิ่งนั้นมันไม่ได้ทำให้เขาเลือกผมเลยจิงๆ เขาเลือกแฟนใหม่เขาเพราะมีพร้อมทุกอย่างที่เขาต้องการ ผมทำไรไม่ได้ผมได้แต่ขอร้องให้เขากลับมาแต่เขาก็ตอบผมเสมอว่าอยากกลับไปแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมจุกจิกเขามากกว่าเดิมมาก ผมโทรหาเขาแทบจะทั้งวัน แล้วมันก็มีวันๆนึงที่ผมโทรไปหาเขาแล้วแฟนของเขารับ ความรู้สึกแรกเลยโมโหเช่นเคย และก็เสียใจมากเขาอยู่กับแฟนของเขาและแฟนใหม่ของเขาก็ให้เขามาพูดว่าให้เลิกยุ่งกันเหอะเขาก็ทำตามที่แฟนใหม่บอกทุกอย่างผมได้แต่บอกว่าทำไมต้องทำแบบนี้ไม่รักกันแล้วใช่ไหมเขาก็เอาแต่เงียบ หลังจากนั้นผมก็ไม่กล้าโทรหาเขาอีก จนดึกๆเวลาที่เราคุยกันประจำเขาก็โทรมาหาผมเขาขอโทดผมเขาบอกอยากให้ผมไปเจอคนที่ดีๆกว่าเขา ผมได้แต่คิดว่าชีวิตนี้ผมไม่ได้อยากเจอคนดีๆเลยสิ่งที่ผมต้องการคือเขาคนเดียวเท่านั้นผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงรักเขาได้มากขนาดนี้แต่ผมกับเขาเข้ากันได้แทบจะทุกเรื่องคุยกันได้ทุกอย่างผมดีใจมากที่ผมได้เจอคนแบบนี้ผมไม่คิดว่าจะมีใครดีกว่าเขาอีกแล้ว ผมไม่อยากเสียเขาไปเลยผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ผมอยากขอโทษทุกๆอย่างที่เคยทำกับเขาผมอยากแก้ตัวใหม่อีกครั้งอยากจะทำให้มันดีกว่านี้อยากจะเป็นคนที่ดูแลเขาเอง แต่ยังไงเขาก็เลือกคนใหม่ที่มีพร้อมของเขาอยู่ดี ทุกวันนี้ผมก็ยังคุยกับเขาอยู่ทุกๆคืนแต่มันจะมีช่วงเวลานึงที่ผมไม่ค่อยชอบคือเวลาที่เขาอยู่กับแฟนใหม่เขาจะบล็อคทุกๆอย่างของผม แล้วผมจะคุยกับเขาไม่ได้เลย ผมต้องรอให้เขากลับมาบ้านถึงจะได้คุยกับเขาเวลาที่ผมรู้ว่าเขาอยู่กับแฟนใหม่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยทำอะไรไม่ได้กินข้าวไม่ลงยิ่งวันไหนเขาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้านะผมโครตจะทรมาณเลยผมคิดถึงเขามากเวลาที่เราไม่ได้คุยกันผมเป็นห่วงเขา แต่ ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้จะทำยังไงอีกต่อไปแล้วผมอยากหายไปแต่ผมก็กลัวว่าเขาจะลืมผมใจผมไม่แข็งพอที่จะหายไปจากชีวิตของเขา ผมกลั้นใจจะไม่โทรหาเขาสุดท้ายผมก็โทรไปอยู่ดี
มันจะมีอยู่ช่วงๆนึงที่ทำให้ผมคิดว่าเขายังรักผมอยู่ คือช่วงที่ผมมีคนอื่นคุยด้วย เขารู้ว่าผมมีคนคุยเขาก็หึงผมเขาหวงผมเขาบอกให้ผมเอาพาสเฟสบุ้คมาให้เขาเขาย้ำมารัวๆจากที่เขาไม่เคยตอบผมเร็วเลยเขาตอบผมเร็วมากและเขาก็พูดว่าเผื่อจะกลับไปผมก็ดีใจที่เขาพูดแบบนี้ผมยอมเขาทุกอย่างเพื่อให้ได้เขากลับมาผมทำได้ทุกอย่าง หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นผมมีกำลังใจผมมีความหวังมากขึ้นอย่างมาก เขาหวงผมมากขึ้น เขาไม่อยากให้คุยกับใครแต่ผมก็ไม่ได้คุยอยู่แล้วเพราะผมเป็นคนไม่ชอบคุยมั่วหรือคุยอะไรเยอะแยะ ผมดีใจที่เขากลับมาเป็นแบบนี้อีกครั้ง ผมออกไปข้างนอกตอนกลางคืนเขาก็โทรตามผมกลับบ้านแบบทุกทีที่เราคบกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตอนเลิกกันมาเขาไม่เคยโทรตามเลย ผมรู้สึกดีอีกครั้งแต่แล้ว เมื่อวานเขาส่งรูปเขากับแฟนใหม่ของเขามาให้ผมดูเขาบอกเขาไม่ได้ตั้งใจส่งเขาส่งผิด แว้บแรกที่ผมเห็นผมเสียใจมากๆผมร้องไห้ผมเจ็บผมอยากตายมากเขาโทรมาขอโทดผมอยู่ซักพักผมก็ไล่เขาอีกเช่นเคยบอกไม่ต้องโทรมาแล้ว แล้วเขาก็ไม่โทรมาหาผมจิงๆกลายเป็นผมที่ต้องโทรไปหาเขาเองอีกเช่นเคย
ผมรักเขามากจนผมไม่อยากมีใครใหม่อีกแล้ว..
ผมควรอดทนรอเขาอีกหน่อยหรือว่าควรหยุดพอแค่นี้จิงๆ
ปล.1 ปัจจุบันผมอายุ 17 นะคับกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 แฟนผมก็เช่นกัน
ขออภัยด้วยนะคับถ้าเล่ามาไม่ค่อยเข้าใจ
ผมควรรอหรือควรหยุดดีคับ
แฟนผมเป็นขี้เหงาติดแฟนมาก
ผมคบกับแฟนมาเป็นเวลาร่วมกันก็1ปี10เดือนพรุ่งนี้ก็จะ11เดือนแล้วผมรู้ว่ามันอาจจะสั้นสำหรับใครบางคนแต่สำหรับผมถือว่านานและเป็นเวลาที่มีความสุขมากๆแฟนของผมชอบทำของขวัญมาให้ผมทุกๆวันครบรอบไม่เคยขาดเลยแฟนผมเป็นคนที่ติดแฟนมากซึ่งเขาก็ติดผมมากผมกับแฟนเป็นคนอยู่กันคนละจังหวัดผมอยู่ สมุทรปราการ ส่วนแฟนผมอยู่ นนทบุรี ซึ่งนานๆทีเราถึงจะได้เจอกัน ผมเคยคิดว่า ความห่างไกลทำให้ผมกับเขารักกันมากขึ้นคิดถึงกันมากขึ้น แต่เปล่าเลยจิงๆแล้วความห่างไกลมันทำให้เขาเหงาทำให้เขาเบื่อ แต่มีอยู่ช่วงนึงที่ผมทะเลาะกับเขาแล้วผมก็ไปมีคนใหม่ช่วงนั้นเราคบกันได้ประมาณ 1 ปี ผมไปมีคนใหม่ซึ่งเป็นคนที่อายุน้อยกว่าตลอดเวลาที่ผมคบกับคนใหม่ผมก็ยังติดต่อเขาอยู่ทุกวันทุกคืน ผมเป็นคนเวลานอนจะต้องคุยโทรศัพหรือปล่อยสายทิ้งไว้ถึงจะหลับ (ก็ไม่รู้ทำไมถึงทำแบบนี้รู้แต่ว่ารู้สึกเหมือนว่าเขานอนอยู่กับเราแล้วเราสบายใจ) สุดท้ายผมก็คบกับแฟนใหม่ได้ไม่นานประมาณสองเดือนผมก็เลิกกับเขาแล้วกลับมาหาแฟนของผมแต่ตอนที่ผมเลิกกับคนใหม่แฟนผมก็มีคนใหม่แล้วเหมือนกัน จากที่แฟนผมเป็นคนตื้อผมก็กลายมาเป็นผมที่ตื้อเขาขอให้เขากลับมา และเขาก็กลับมาหาผมตอนกลับมาใหม่ๆเรารักกันมากกว่าเก่าเราใส่ใจกันมากกว่าเดิมเรามีเวลาให้กันมากขึ้นเราได้เจอกันบ่อยขึ้นแต่แล้วอยู่ดีๆผมก็กลายมาเป็นอีกคน จากคนที่ไม่เคยว่าแฟนตัวเองเลยผมกลับด่าและว่าสารพัดผมปล่อยแฟนของผมมากทั้งๆที่เมื่อก่อนผมโครตหวงจะไปไหนผมก็ไม่ว่าเลยไม่ตามไม่อะไรเลย (ไม่ใส่ใจ) ตอนนั้นผมไม่กลัวแฟนผมจะไปมีคนใหม่เลยเพราะผมไม่คิดว่าเขาจะคุยกับใครผมวางใจผมไว้ใจทุกอย่างแล้วอยู่ดีๆมันก็มีช่วงนึงที่ผมกลับมาใส่ใจเขากลับมาสนใจเขาแต่มันก็สายไปแล้วเขามีคนคุยใหม่แล้วเขาคบกันได้มาประมาณ1เดือน(ทั้งๆที่คบกับผมอยู่เหมือนกัน)ผมไม่เคยคิดเลยว่าแฟนผมจะไปมีคนอื่นจิงๆตอนที่ผมจับได้รอบแรก ตอนนั้นผมอยู่ข้างนอกด้วยกัน ผมเห็นแชทแฟนผมเด้งเป็นผู้ชายแล้วแฟนผมก็ทำท่าทางมีพิรุทแบบไม่ยอมให้ผมจับโทรศัพทั้งๆที่ทุกทีจะให้ผมเป็นคนถือให้ทุกอย่าง ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆผมไม่พอใจผมด่าแฟนผมผมบอกกับเขาว่าเขาไม่เอาหรอก(ขอโทดที่หยาบนะคับ)แล้วผมก็เดินหนีแฟนผมแต่สุดท้ายอยู่ดีๆผมก็เดินกลับไปหาเขาผมเห็นเขายืนร้องไห้อยู่ตอนนั้นผมรู้สึกแบบผมไม่น่าทำอย่างงั้นกับเขาเลยผมไม่น่าด่าเขาเลยผมรู้สึกผิดแต่ผมก็เสียใจจริงๆที่เขามีคนอื่นแล้วผมก็คุยกับเขาดีๆว่าเลิกคุยได้ไหมเลิกยุ่งได้ไหมขอได้ไหมเขาก็บอกผมทุกอย่างว่าจะไม่ทำแล้วจะเลิกทำแล้วขอโทดตอนนั้นนั่นแหละที่ทำให้ผมกลับมาใส่ใจเขามากๆผมไม่ปล่อยเขาเหมือนทุกทีหลังจากนั้นได้ประมาณ5วันผมก็ไปเจอเฟสใหม่ของเขากับเฟสแฟนใหม่ของเขา (ผมเป็นคนชอบค้นหาชอบจัดผิดชอบระแวง) ตอนนั้นผมเสียใจมากๆผมไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยผมด่าเขาอีกแล้วด่าแฟนของผมเยอะมากตอนนั้นผมไม่ไว้ใจเขาเลยผมไม่เชื่อใจเขาเลยผมระแวงมากผมเครียดมากผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนผมกลัวจะเสียเขาไปให้กับคนใหม่ของเขาผมนอนไม่ค่อยหลับทั้งๆที่ก็คุยกับเขาแบบเดิมๆทุกคืนแต่ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยซักนิดรอบนี้เป็นรอบที่ 2 ที่ผมจับได้ผมก็ให้อภัยเขาอีกเขาบอกจะไม่ทำแล้วจริงๆ จนมาถึงรอบที่ 3 ผ่านมาได้ประมาณ 2-3 วันของรอบที่สองรอบนี้ผมทนไม่ไหวแล้วสิ่งแรกที่ผมเป็นคือผมโมโหและเสียใจมากผมอยากตัดใจจากเขาผมเป็นคนบอกเลิกเขาเองตอนนั้นเขาร้องไห้หนักมากเขาบอกเขาจะโทรไปบอกเลิกคนใหม่ให้ผมฟังแต่ใจผมไม่เอาอะไรเลยผมบอกเขาไม่ต้องรอบนี้ผมด่าเขาหนักมากหนักจนเชื่อว่าผู้หญิงคนอื่นๆรับไม่ได้ ในตอนนั้นผมคิดว่าผมควรเลิกกับเขาผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ในชีวิตมาก่อนไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้ ในคืนนั้นเขาง้อผมเหมือนทุกๆทีที่เคยทำแต่ผมไม่ฟังอะไรเขาเลยหลังจากคืนนั้นวันต่อมากลับเป็นผมเองที่ต้องโทรหาต้องทักไปก่อน เขาดูเย็นชาขึ้น เขาดูไม่เหมือนทุกที และสุดท้ายผมก็กลับไปง้อเขาผมบอกเขาโทรไปเลิกให้ฟังหน่อยได้ไหมเขาก็ตอบกลับมาว่า ไม่กล้าทำเดี่ยวให้คำตอบได้ไหมขอเวลาได้ไหม ซึ่งในใจผมตอนนั้นผมไม่อยากรอเลยผมรู้สึกทรมาณสิ่งที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดคือการรอนี้ละคับ แต่ผมก็ทำไรไม่ได้นอกจากรอ วันนั้นเป็นวันอังคาร และเขาบอกว่าเดี่ยววันเสาร์ไปหาจะให้คำตอบนะ ตลอดเวลาที่ผมต้องรอจนถึงวันเสาร์นั้นผมก็ตื้อเขาทุกวันเลยว่า ให้คำตอบเลยได้ไหม แต่เขาก็ไม่ให้คำตอบผม จนเวลามาถึงวันเสาร์วันที่เราได้เจอกันเขามาหาผมที่บ้านผมแวบแรกที่เขามาถึงผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เจอผมรู้สึกดีมากรู้สึกโล่งใจมากแล้วผมก็กอดเขากอดแน่นมากอยู่ต่อหน้าน้ำตาผมไม่ไหลเลยไม่รู้เพราะอะไรผมรู้สึกคิดถึงเขามากผมก็คุยกันผมถามเขาว่าคำตอบละที่บอกจะบอกอะ เขาก็เงียบ และซักพักเขาก็พูดขึ้นมาว่า เขาไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบเดิมแล้วไม่อยากเสียใจแบบเดิมแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาจะกลับมาแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ในตอนที่ผมได้ยินผมแทบจะเดินไม่ไหวผมทรุดมากเสียใจมากๆแต่ผมก็ร้องไห้ไม่ออกอยู่ดีแต่กลับกลายเป็นเขาที่ร้องไห้ให้ผมเห็นเขามากอดผมผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลยผมอยากให้เวลาหยุดอยู่ตอนที่เขากอดผมผมรู้สึกดีมากที่ได้กอดกันรู้สึกดีมากกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมามันไม่เหมือนทุกๆทีที่เคยกอดและก็ถึงเวลาที่ผมกับเขาต้องจากกันเขาต้องกลับบ้านผมก็ไปส่งเขาขึ้นรถจากบีทีเอสแบริ่งไปถึงหมอชิตและก็ส่งเขาขึ้นรถตู้กลับนนทบุรี ผมทำแบบนี้ทุกครั้งที่เขามาหาผมผมจะไปรับไปส่งเองตลอด (ไปรถไฟฟ้านะคับ) เขามักจะถามผมว่าจะมาส่งทำไมตั้งไกลๆเนี้ยแล้วก่อนจะกลับอีกนานก็นาน ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำขนาดนี้ผมรู้แต่ว่าผมเป็นห่วงเขาอยากให้เขากลับบ้านปลอดภัย บางครั้งผมเคยนั่งรถไปนนทบุรีจนถึงบ้านเขาแล้วผมก็นั่งกลับมา สมุทรปราการ แค่เพราะผมไปส่งเขาถึงบ้าน ค่ารถไปกลับต่อรอบก็ประมาณ 300-400 แต่ผมไม่ได้สนใจไอเงิน 300-400 นั้นเลยผมสนใจแต่ว่าเขาจะปลอดภัยไหมและอยากอยู่กับเขาให้นานที่สุด แฟนผมเมื่อก่อนไม่เคยกลับบ้านได้ดึกเกิน 1 ทุ่มเลยแต่หลังจากเลิกกับผมไปแฟนผมก็กลับบ้านดึกได้ 3 4 ทุ่ม ผมก็ไม่เข้าใจว่าตอนคบกับผมทำไมถึงเป็นแบบนี้แล้วกลับแฟนใหม่ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้
แฟนผมมักพูดเสมอว่าอยากให้ผมขับมอเตอร์ไซแล้วเขาเป็นคนซ้อนแต่ว่าบ้านผมนั้นไม่มีมอเตอรไซแต่แฟนใหม่เขามี
แฟนผมชอบพูดว่าอยากให้บ้านผมอยู่ใกล้ๆกับบ้านเขาอยากเจอกันทุกวันแต่ผมทำไม่ได้แต่แฟนใหม่เขาบ้านใกล้แถมมีเวลาให้และเจอกันทุกวัน
ผมรู้สึกว่าผมแพ้แฟนใหม่ของเขาทุกอย่างแต่อย่างนึงที่ผมมั่นใจเลยว่าผมไม่แพ้ใครและแฟนใหม่เขาคือ รักที่ผมมีให้กับแฟนของผม แต่สิ่งนั้นมันไม่ได้ทำให้เขาเลือกผมเลยจิงๆ เขาเลือกแฟนใหม่เขาเพราะมีพร้อมทุกอย่างที่เขาต้องการ ผมทำไรไม่ได้ผมได้แต่ขอร้องให้เขากลับมาแต่เขาก็ตอบผมเสมอว่าอยากกลับไปแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมจุกจิกเขามากกว่าเดิมมาก ผมโทรหาเขาแทบจะทั้งวัน แล้วมันก็มีวันๆนึงที่ผมโทรไปหาเขาแล้วแฟนของเขารับ ความรู้สึกแรกเลยโมโหเช่นเคย และก็เสียใจมากเขาอยู่กับแฟนของเขาและแฟนใหม่ของเขาก็ให้เขามาพูดว่าให้เลิกยุ่งกันเหอะเขาก็ทำตามที่แฟนใหม่บอกทุกอย่างผมได้แต่บอกว่าทำไมต้องทำแบบนี้ไม่รักกันแล้วใช่ไหมเขาก็เอาแต่เงียบ หลังจากนั้นผมก็ไม่กล้าโทรหาเขาอีก จนดึกๆเวลาที่เราคุยกันประจำเขาก็โทรมาหาผมเขาขอโทดผมเขาบอกอยากให้ผมไปเจอคนที่ดีๆกว่าเขา ผมได้แต่คิดว่าชีวิตนี้ผมไม่ได้อยากเจอคนดีๆเลยสิ่งที่ผมต้องการคือเขาคนเดียวเท่านั้นผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงรักเขาได้มากขนาดนี้แต่ผมกับเขาเข้ากันได้แทบจะทุกเรื่องคุยกันได้ทุกอย่างผมดีใจมากที่ผมได้เจอคนแบบนี้ผมไม่คิดว่าจะมีใครดีกว่าเขาอีกแล้ว ผมไม่อยากเสียเขาไปเลยผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ผมอยากขอโทษทุกๆอย่างที่เคยทำกับเขาผมอยากแก้ตัวใหม่อีกครั้งอยากจะทำให้มันดีกว่านี้อยากจะเป็นคนที่ดูแลเขาเอง แต่ยังไงเขาก็เลือกคนใหม่ที่มีพร้อมของเขาอยู่ดี ทุกวันนี้ผมก็ยังคุยกับเขาอยู่ทุกๆคืนแต่มันจะมีช่วงเวลานึงที่ผมไม่ค่อยชอบคือเวลาที่เขาอยู่กับแฟนใหม่เขาจะบล็อคทุกๆอย่างของผม แล้วผมจะคุยกับเขาไม่ได้เลย ผมต้องรอให้เขากลับมาบ้านถึงจะได้คุยกับเขาเวลาที่ผมรู้ว่าเขาอยู่กับแฟนใหม่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยทำอะไรไม่ได้กินข้าวไม่ลงยิ่งวันไหนเขาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้านะผมโครตจะทรมาณเลยผมคิดถึงเขามากเวลาที่เราไม่ได้คุยกันผมเป็นห่วงเขา แต่ ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้จะทำยังไงอีกต่อไปแล้วผมอยากหายไปแต่ผมก็กลัวว่าเขาจะลืมผมใจผมไม่แข็งพอที่จะหายไปจากชีวิตของเขา ผมกลั้นใจจะไม่โทรหาเขาสุดท้ายผมก็โทรไปอยู่ดี
มันจะมีอยู่ช่วงๆนึงที่ทำให้ผมคิดว่าเขายังรักผมอยู่ คือช่วงที่ผมมีคนอื่นคุยด้วย เขารู้ว่าผมมีคนคุยเขาก็หึงผมเขาหวงผมเขาบอกให้ผมเอาพาสเฟสบุ้คมาให้เขาเขาย้ำมารัวๆจากที่เขาไม่เคยตอบผมเร็วเลยเขาตอบผมเร็วมากและเขาก็พูดว่าเผื่อจะกลับไปผมก็ดีใจที่เขาพูดแบบนี้ผมยอมเขาทุกอย่างเพื่อให้ได้เขากลับมาผมทำได้ทุกอย่าง หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นผมมีกำลังใจผมมีความหวังมากขึ้นอย่างมาก เขาหวงผมมากขึ้น เขาไม่อยากให้คุยกับใครแต่ผมก็ไม่ได้คุยอยู่แล้วเพราะผมเป็นคนไม่ชอบคุยมั่วหรือคุยอะไรเยอะแยะ ผมดีใจที่เขากลับมาเป็นแบบนี้อีกครั้ง ผมออกไปข้างนอกตอนกลางคืนเขาก็โทรตามผมกลับบ้านแบบทุกทีที่เราคบกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตอนเลิกกันมาเขาไม่เคยโทรตามเลย ผมรู้สึกดีอีกครั้งแต่แล้ว เมื่อวานเขาส่งรูปเขากับแฟนใหม่ของเขามาให้ผมดูเขาบอกเขาไม่ได้ตั้งใจส่งเขาส่งผิด แว้บแรกที่ผมเห็นผมเสียใจมากๆผมร้องไห้ผมเจ็บผมอยากตายมากเขาโทรมาขอโทดผมอยู่ซักพักผมก็ไล่เขาอีกเช่นเคยบอกไม่ต้องโทรมาแล้ว แล้วเขาก็ไม่โทรมาหาผมจิงๆกลายเป็นผมที่ต้องโทรไปหาเขาเองอีกเช่นเคย
ผมรักเขามากจนผมไม่อยากมีใครใหม่อีกแล้ว..
ผมควรอดทนรอเขาอีกหน่อยหรือว่าควรหยุดพอแค่นี้จิงๆ
ปล.1 ปัจจุบันผมอายุ 17 นะคับกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 แฟนผมก็เช่นกัน
ขออภัยด้วยนะคับถ้าเล่ามาไม่ค่อยเข้าใจ