นี่เป็นกระทู้แรกเลย ถ้าผิดพลาดยังไง ขออภัย และขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ
คือแบบเป็นแฟนกันแล้วอยู่ไกลกันอะค่ะ เค้าทำงานอยู่ กทม ส่วนเราเรียนอยู่มหาลัย ตจว ค่ะ
แต่เนื่องด้วยเวลาไม่ค่อยตรงกัน ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน พอว่างก็แวะมาคุยได้นิดนึ่ง จะมีแค่ช่วงดึกๆ
ที่เราจะว่างตรงกัน แต่คือมันดึกอะค่ะ เค้าทำงานมาก็เหนื่อยแล้วใช่ไหมค่ะ เราก็เรียนมาเหนื่อย แต่ว่างตรงกันแค่ช่วงนี้
ถ้าไม่คุยตอนนี้จะคุยกันตอนไหน อย่างว่าคุยกันไม่ค่อยได้มากเพราะมันดึก คุยพอให้หายคิดถึงแล้วก็นอน
บางทีเรารอ เราก็เหนื่อยค่ะ เหมือนกับว่า เฮ้ยนี่รอมาทั้งวันนะ คุยแปปๆเอง มีเรื่องจะเล่าเยอะแยะเลย
ก็เข้าใจนะค่ะว่า เค้าตั้งใจทำงานเก็บเงินเยอะๆ เพื่อที่จะได้มาหาเรา พาเราเที่ยวบลาๆ แต่แบบว่าเราค่อนข้างขี้เหงา ประมาณว่าติดแฟนอะค่ะ
ตอนไปเรียนเจอเพื่อนๆ เราก็เฮฮาตามประสา พอกลับห้องอยู่คนเดียวแล้วอารมณ์เศร้า เหงา คิดถึง มาเต็มมาก ฟังเพลงนี่นั่งน้ำตาไหลเองอย่างบ่อย
ถ้าวันไหนที่เหงามาก มันก็ไหลมากตามความเหงาแหละค่ะ พักหลังๆไหลทุกวันเลย T_T บ้างทีเราก็งี้เง่ากับเค้ามากไป อันนี้เรารู้ค่ะ แต่เค้าก็เข้าใจเพราะว่าอยู่ไกลกัน ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนี้ เค้าก็ให้กำลังใจเราดี คอยบอกตลอดว่าอดทนนะ พยายามด้วยกันนะ อย่าพึ่งทิ้งกันไป ประมาณนี้ค่ะ อ่านแล้วแอบน้ำตาไหลบ่อยๆทุกครั้งที่เค้าส่งมา(เราคุยกันในไลน์ส่วนใหญ่)
ถึงกับเหนื่อยใจ เป็นแบบนี้เราจะทนกับมันได้สักแค่ไหน จะนานไหม แต่ถ้าถามว่ารักกันไหม
รักค่ะ ต่างคนต่างรักกันมาก นับวันก็มีแต่จะเพิ่มขึ้น แต่เพราะความเหงามันเป็นเหตุเรากลัวว่าเราจะอดทนกับมันไม่ไหวนี่สิ ที่ว่าอดทนนี่ไม่ใช่ว่าเราเหงาแล้วมีคนใหม่นะ แต่หมายถึงเราเหงา เราไม่ไหวกับการรอ เราจะถอยมาอยู่กับตัวเองแบบเดิมเหมือนตอนก่อนที่จะมีเค้าอะค่ะ
อยากขอคำแนะนำ ข้อคิดเห็นสำหรับผู้ที่เคยผ่านจุดนี้มาค่ะ จัดการกับมันยังไง มีวิธีรับมืออะไรยังไง
สำหรับคนที่ไม่มีปรสบการณ์ด้านนี้อยากจะเสนอความเห็นส่วนตัวก็เชิญเสนอได้ค่ะ ยินดีรับฟังทุกความเห็น และจะนำไปพิจารณา ขอบคุณค่ะที่รับฟัง
เคยเหนื่อยกับการที่ต้องรอไหม..ทั้งวันทั้งปีก็รอมันอยู่อย่างนั้น คือกุเหงาาาาาาาาาาา
คือแบบเป็นแฟนกันแล้วอยู่ไกลกันอะค่ะ เค้าทำงานอยู่ กทม ส่วนเราเรียนอยู่มหาลัย ตจว ค่ะ
แต่เนื่องด้วยเวลาไม่ค่อยตรงกัน ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน พอว่างก็แวะมาคุยได้นิดนึ่ง จะมีแค่ช่วงดึกๆ
ที่เราจะว่างตรงกัน แต่คือมันดึกอะค่ะ เค้าทำงานมาก็เหนื่อยแล้วใช่ไหมค่ะ เราก็เรียนมาเหนื่อย แต่ว่างตรงกันแค่ช่วงนี้
ถ้าไม่คุยตอนนี้จะคุยกันตอนไหน อย่างว่าคุยกันไม่ค่อยได้มากเพราะมันดึก คุยพอให้หายคิดถึงแล้วก็นอน
บางทีเรารอ เราก็เหนื่อยค่ะ เหมือนกับว่า เฮ้ยนี่รอมาทั้งวันนะ คุยแปปๆเอง มีเรื่องจะเล่าเยอะแยะเลย
ก็เข้าใจนะค่ะว่า เค้าตั้งใจทำงานเก็บเงินเยอะๆ เพื่อที่จะได้มาหาเรา พาเราเที่ยวบลาๆ แต่แบบว่าเราค่อนข้างขี้เหงา ประมาณว่าติดแฟนอะค่ะ
ตอนไปเรียนเจอเพื่อนๆ เราก็เฮฮาตามประสา พอกลับห้องอยู่คนเดียวแล้วอารมณ์เศร้า เหงา คิดถึง มาเต็มมาก ฟังเพลงนี่นั่งน้ำตาไหลเองอย่างบ่อย
ถ้าวันไหนที่เหงามาก มันก็ไหลมากตามความเหงาแหละค่ะ พักหลังๆไหลทุกวันเลย T_T บ้างทีเราก็งี้เง่ากับเค้ามากไป อันนี้เรารู้ค่ะ แต่เค้าก็เข้าใจเพราะว่าอยู่ไกลกัน ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนี้ เค้าก็ให้กำลังใจเราดี คอยบอกตลอดว่าอดทนนะ พยายามด้วยกันนะ อย่าพึ่งทิ้งกันไป ประมาณนี้ค่ะ อ่านแล้วแอบน้ำตาไหลบ่อยๆทุกครั้งที่เค้าส่งมา(เราคุยกันในไลน์ส่วนใหญ่)
ถึงกับเหนื่อยใจ เป็นแบบนี้เราจะทนกับมันได้สักแค่ไหน จะนานไหม แต่ถ้าถามว่ารักกันไหม
รักค่ะ ต่างคนต่างรักกันมาก นับวันก็มีแต่จะเพิ่มขึ้น แต่เพราะความเหงามันเป็นเหตุเรากลัวว่าเราจะอดทนกับมันไม่ไหวนี่สิ ที่ว่าอดทนนี่ไม่ใช่ว่าเราเหงาแล้วมีคนใหม่นะ แต่หมายถึงเราเหงา เราไม่ไหวกับการรอ เราจะถอยมาอยู่กับตัวเองแบบเดิมเหมือนตอนก่อนที่จะมีเค้าอะค่ะ
อยากขอคำแนะนำ ข้อคิดเห็นสำหรับผู้ที่เคยผ่านจุดนี้มาค่ะ จัดการกับมันยังไง มีวิธีรับมืออะไรยังไง
สำหรับคนที่ไม่มีปรสบการณ์ด้านนี้อยากจะเสนอความเห็นส่วนตัวก็เชิญเสนอได้ค่ะ ยินดีรับฟังทุกความเห็น และจะนำไปพิจารณา ขอบคุณค่ะที่รับฟัง