คือเข้าเรื่องเลยนะ คำว่าเเม่ คือคนที่คลอดเรามาดูเเลเรามา คนที่รักเรา เเต่สำหรับเรารู้สึกไม่ใช่อะ เหมือนรักนะเเต่ว่าเกินไปอ่ะ
เราอยู่กับเเม่เเค่สองคนพ่อไปทำงานที่ญี่ปุ่น มีครั้งนึงที่เรากับเเม่ไปหาพ่อที่ญี่ปุ่น พ่อเราพูดออกมากับเราว่า รำคาญเเม่ เราเลยบอกพ่อว่าใจเย็นๆ วันนึงพ่อเราลงมาจากที่ทำงานมาคุยเรื่องเรา เเม่บอกเราไม่เก้บของไม่เก็บห้องซักผ้ารีดผ้าต้องให้บอก เรายอมรับว่าเราไม่ทำ เราบอกว่า หนูรู้ตัวว่าต้องทำ เพราะ ปกติถ้าเสาอาทิตเราจะซักผ้า รีดผ้าวันอาทิต เเต่เเม่เราไปทำงานเลยไม่เห็น พ่อก็บอกว่าต่อไปนี้ให้ลูกรู้ตัวเอง ไม่ทำก็ปล่อยลูกไปห้องลูกเสื้อลูกให้ลูกอายคนเดียวมัน เราเข้าใจพ่อนะ เเต่จู่ๆเเม่ก็เเทรกว่า เราใช้ตังเปลือง ห๊ะ ได้ข่าวว่าเเม่นั้นเเหละ เเม่เอาตังจากออมสินเราตลอดบอกเอาไปจ่ายค่ารถบ้าง ค่านู้นนี้ บอกว่าต้องช่วยกัน คือเเบบ เราเองก็มีของที่อยากได้นะเราเก็บเงินตัวเองเพื่อซื้อของที่อยากได้มันผิดเหรอเเล้วเเม่เอาไปทำไม เเม่เราก็เถียงๆๆจนพ่อตะโกนว่า
ลูกอยู่กับเเม่ได้ไงน่ารำคาญ เเม่เราได้ยินก็ด่าพ่อ เราเลยตะโกนไปว่า พอๆหยุดๆจะทะเลาะอะไรกันหนักหนารำคาญ พ่อเเม่เราเลยหยุด พอหลังจากที่เรากลับจากญี่ปุ่น เราได้เงินค่าขนมมาสามพัน เราก็คิดเเล้วว่าอยากได้อะไรบ้าง เเล้วอีกหนึ่งพันจะเกบไว้ เเต่เเม่ก็ให้เราเเค่สองพันเเล้วบอกใช้เปลืองคือเเบบ อะไรว่ะ
เเม่เราซื้อเครื่องทำหน้าให้หน้าใสให้ตัวเองหมื่นกว่าพอเราขอใช้ก็บอกว่าใช้ไม่ได้อ้างนู้นนี้เหมือนไม่อยากให้เราใช้ พอเราขอเเม่ซื้อโฟมล้างหน้าที่เซเว่นกลับด่าเราเป็นชุดบอกว่าเปลืองตังค์ เรื่องที่ตกลงกับพ่อว่า ห้องเเม่ก็ห้องเเม่ลูกก็ลูกเสื้อผ้าใครซักใครตากเองเก็บเอง เเต่เเม่ใช้เราเก็บซักตลอดทั้งๆที่รู้ว่าเราก็มีงาน เสา-อาทิตเราขอเเม่ไปเที่ยว เพราะปกติเราไม่เคยไปเที่ยวเลยต้องอยู่คนเดียวเฝ้าบ้านตลอดเเค่ออกไปหาเพื่อนหน้าบ้านก็โดนด่าเเล้ว เเม่ชอบด่าเรา เราเเทบไม่อยากเรียกว่าเเม่อ่ะ เราเก็บกดมาก อยู่รรเราหัวเราะนะพอกลับบ้านเราจะเเบบเงียบไม่อยากพูดอะไร เพราะเราเคยพูดทำให้เเม่ยิ้มเเม่ก็ด่าเราเฉย เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดอ่ะ เหมือนผิดทุกเรื่องเเถมยังจะบอกว่าฟ้องครู เราไม่รู้อ่ะ เราไม่ชอบเเม่เเบบนี้ เเม่ที่ชอบเอาเราไปเปรียบกับคนอื่นทุกๆครั้ง
เเม่ที่ไม่ยอมให้เรามีความสุข เเม่ที่เห็นเราผิดตลอด เราไม่ไหวอ่ะ มันเก็บมานานมาก เราจะทำยังไงดี คุยกันตรงๆก็ไม่ได้ความ เราอยากบอกความในใจไปเเต่เราก็กลัวโดนด่าอีก
ทำไมเเม่เราเป็นเเบบนี้ เราไม่ชอบ เเม่รักเราจริงเหรอ
เราอยู่กับเเม่เเค่สองคนพ่อไปทำงานที่ญี่ปุ่น มีครั้งนึงที่เรากับเเม่ไปหาพ่อที่ญี่ปุ่น พ่อเราพูดออกมากับเราว่า รำคาญเเม่ เราเลยบอกพ่อว่าใจเย็นๆ วันนึงพ่อเราลงมาจากที่ทำงานมาคุยเรื่องเรา เเม่บอกเราไม่เก้บของไม่เก็บห้องซักผ้ารีดผ้าต้องให้บอก เรายอมรับว่าเราไม่ทำ เราบอกว่า หนูรู้ตัวว่าต้องทำ เพราะ ปกติถ้าเสาอาทิตเราจะซักผ้า รีดผ้าวันอาทิต เเต่เเม่เราไปทำงานเลยไม่เห็น พ่อก็บอกว่าต่อไปนี้ให้ลูกรู้ตัวเอง ไม่ทำก็ปล่อยลูกไปห้องลูกเสื้อลูกให้ลูกอายคนเดียวมัน เราเข้าใจพ่อนะ เเต่จู่ๆเเม่ก็เเทรกว่า เราใช้ตังเปลือง ห๊ะ ได้ข่าวว่าเเม่นั้นเเหละ เเม่เอาตังจากออมสินเราตลอดบอกเอาไปจ่ายค่ารถบ้าง ค่านู้นนี้ บอกว่าต้องช่วยกัน คือเเบบ เราเองก็มีของที่อยากได้นะเราเก็บเงินตัวเองเพื่อซื้อของที่อยากได้มันผิดเหรอเเล้วเเม่เอาไปทำไม เเม่เราก็เถียงๆๆจนพ่อตะโกนว่า
ลูกอยู่กับเเม่ได้ไงน่ารำคาญ เเม่เราได้ยินก็ด่าพ่อ เราเลยตะโกนไปว่า พอๆหยุดๆจะทะเลาะอะไรกันหนักหนารำคาญ พ่อเเม่เราเลยหยุด พอหลังจากที่เรากลับจากญี่ปุ่น เราได้เงินค่าขนมมาสามพัน เราก็คิดเเล้วว่าอยากได้อะไรบ้าง เเล้วอีกหนึ่งพันจะเกบไว้ เเต่เเม่ก็ให้เราเเค่สองพันเเล้วบอกใช้เปลืองคือเเบบ อะไรว่ะ
เเม่เราซื้อเครื่องทำหน้าให้หน้าใสให้ตัวเองหมื่นกว่าพอเราขอใช้ก็บอกว่าใช้ไม่ได้อ้างนู้นนี้เหมือนไม่อยากให้เราใช้ พอเราขอเเม่ซื้อโฟมล้างหน้าที่เซเว่นกลับด่าเราเป็นชุดบอกว่าเปลืองตังค์ เรื่องที่ตกลงกับพ่อว่า ห้องเเม่ก็ห้องเเม่ลูกก็ลูกเสื้อผ้าใครซักใครตากเองเก็บเอง เเต่เเม่ใช้เราเก็บซักตลอดทั้งๆที่รู้ว่าเราก็มีงาน เสา-อาทิตเราขอเเม่ไปเที่ยว เพราะปกติเราไม่เคยไปเที่ยวเลยต้องอยู่คนเดียวเฝ้าบ้านตลอดเเค่ออกไปหาเพื่อนหน้าบ้านก็โดนด่าเเล้ว เเม่ชอบด่าเรา เราเเทบไม่อยากเรียกว่าเเม่อ่ะ เราเก็บกดมาก อยู่รรเราหัวเราะนะพอกลับบ้านเราจะเเบบเงียบไม่อยากพูดอะไร เพราะเราเคยพูดทำให้เเม่ยิ้มเเม่ก็ด่าเราเฉย เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดอ่ะ เหมือนผิดทุกเรื่องเเถมยังจะบอกว่าฟ้องครู เราไม่รู้อ่ะ เราไม่ชอบเเม่เเบบนี้ เเม่ที่ชอบเอาเราไปเปรียบกับคนอื่นทุกๆครั้ง
เเม่ที่ไม่ยอมให้เรามีความสุข เเม่ที่เห็นเราผิดตลอด เราไม่ไหวอ่ะ มันเก็บมานานมาก เราจะทำยังไงดี คุยกันตรงๆก็ไม่ได้ความ เราอยากบอกความในใจไปเเต่เราก็กลัวโดนด่าอีก