รักที่ผมคิดว่าแท้ แต่สุดท้ายก็แพ้ระยะทาง (มธ)

สวัสดีครับ นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมยืมล็อกอินของเพื่อนมา ที่ผมตั้งกระทู้เพราะว่าเทอคนนี้ก็ชอบอ่านพันทิป หวังว่าวันนึงเทอจะเห็นเรื่องของเราผมไม่รู้เหมือนกันว่าต้องเริ่มต้นหรือจบยังไง. แต่เริ่มเลยละกัน. เรื่องความรักของผมมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมอายุ 11 ปี. แต่มันก็แค่รักแบบเด็กๆ ชีวิตผมเจอผู้หญิงมามากมาย ทั้งที่เจอใน hi5 หรือ msn หรือล่าสุดที่ปัจจุบันเป็นเครื่องมือหาแฟนกันเลย คือ facebook  ผมก็เจอคนมากมาย มีหลากหลายรูปแบบ เข้ามาจริงใจ แล้วผมก็นอกใจเขา หรือใครสักคนที่เข้ามาผมจริงจัง เขาก็ดันมีคนอื่น. (ลืมบอก ผมเป็นคนที่นิสัยจับผิดเก่งมาก นิสัยผมจะเหมือนผู้หญิงเลย ร้องไห้บ่อย งอแง เอาแต่ใจ งอลง่ายมาก แต่ก็ง้อง่ายมาก. แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนตลก เลยไม่ค่อยมีใครเห็นด้านแบบนี้ของผมยกเว้นเพื่อนสนิทหรือแฟน) เขานอกใจผม แล้วผมก็จับติด เป็นแบบนี้มานาน จนผมเรียน ปวช ผมได้เจอผญ คนนึง ผมเป็นเด็กที่ไม่มีรถ เวลาไปวิทลัยก็ต้องนั่งตุ๊ก ซึ่งเปลืองเงืน ผมเลยเดินเอาระยะทางก็ประมาน 4-5 กิโล แต่ก็มึเพื่อนคนนึงอาสามารับผม. ผมเลยไปรอที่ป้ายรถ ผมลืมบอกอีกอย่าง บ้านผมคนข้างจน แต่ไม่มีหนี้สิน แม่ผมทำงานรับจ้างในรรดังของ จ ผมต้องไปกับแม่ตั้งแต่ตี5 ไปช่วยแม่ทำงานตั้งแต่ประถม แล้วพอถึงเวลาเรียนก็จะมีลุงไปส่งเพราะเป็นทางผ่าน แต่พอผมเรียน ปวช แม่ก็ให้เงินเพิ่ม20 บาทเพื่อไปวิทลัย แต่ผม งก อยากมีรถ เลยเดินเอา 55 แล้วผมก็ทำงานพาสทามเป็นบ๋อยโรงแรม เป็นคนยกม้อแกง เป็นแจกใบปลิวตามห้าง จนผมซื้อรถและไอโฟนเองได้. อ่าวเลยมาไกลเลย. ต่อจากตรงมีเพื่อนอาวามารับน่ะ. ทุกวันเพื่อนผมก็จะมารับช้ามาก แต่ผมจะไปรอเขาตั้งแต่7 โมง ที่ป้าย รถเมย์หน้า รร เขามารับก็แลวแต่ 10 บ้าง 11 บ้าง 55 แต่วันนึง ก็บังเอิญ มีผู้หญิงคนนึง เขานั่งยุที่ป้ายรถเมย์กับเพื่อนๆ ผมก็เลยไม่กล้าเข้าไปนั่งรอเพื่อนที่ป้าย. ผมเลยยื่นเก๊กหล่อยุห้างๆ อ่อ ลืมบอกอีกละป้ายรถเมย์ที่ผมรอเพื่อน มันตรงข้ามกับวิทลัยสายอาชีพที่มีผู้ชายเยอะ90% ของ วิทลัยเลย ซึงพอรอเพื่อนผมก็จะเห็นแต่ ผช ขับรถอวดสาวๆที่นั่งรอเพื่อนที่ป้ายเหมือนผม. แต่นั้นแหละ เทอคนนั้นเขาไม่สน เขาสนผม ชีวิตผมหลังจากนั้นจึงเปลี่ยนไป หลังจากวันนั้น ผมก็รอเพื่อนตามปกติ แล้วเทอก็มานั่งอีก จนวันนึง เทอให้เพื่อนของเทอเข้ามาขอเบอผม ผมก็โสดอยู่ จะลีลาทำไม ให้สิครับ. 5555. จนเวลาผ่านไป เราก็คุยกัน โทรคุย เฟสคุย ข้อความคุย คุยในเวลาเดียว 3 อย่างเลย คุณคิดดูละกัน ตอบเฟสเส็ด ก็ตอบข้อความต่อ แล้วก็ตอบไลน์ด่วย 55.  มีความสุขมาก. แล้วจนวันนึง เพื่อนผมชวนผมไปดูหนัง แล้วช่วงนั้นผมเลิกบุหรี่ใหม่ๆ ผมจะติดอมยิ้มมาก ๆ  มันทำให้มือกับปากไม่ว่าง  จนผมไปดูหนัง เทอก็บอกว่า รอหน่อยได้ไหม จะเอาอมยิ้มไปให้ (ผมซึ้งมาก เทออุตสาโดดรั่วรรมาเพือแค่เอาอมยิ้มมาให้ผม) ผมก็รอ แต่เทอมาช้า ผมเลยเข้าไปดูหนัง คุณเชื่อไหม เทอไม่กลับ เทอรอผมที่หน้าโรงจนหนังจบ ผมซึ่งมาก รอให้อมยิ้มผม แค่6 อัน ซึ่งปมก็เก็บมันว้จนถึงทุกวันนี้ เทอยอมโดนพ่อดุว่า เพื่อเอาของให้ผมแค่นี้ ผมซึ้งมาก เลยตกลงเป็นแฟนกัน. หลังจากนั้นความรักของเราก็ดีตลอด มีปัญหาบ้าง มีใครเข้ามาบ้าง แต่ไม่เคยเกินเลยกว่าคำว่าคนรู้จักหรือแค่แฟนเก่าทักมานิสหน่อย ที่ผมรู้เพราะผมเดารหัสเฟสเทอถูก บอกแล้วผมจับผิดเก่ง. แต่เราก็รักและดูลอกันมาตลอด. เทอชอบปอมๆมาก ทุกวันผมจะไปหาเทอที่ รร เวลาเทอเลิกเรียน ซึ่งรถผมก็ไม่มี ทำไงละ สองมือพนมแล้วก้มลงกราบเพื่อน ขอยืมรถหน่อย เพื่อนผมก็ใจสปอตมาก เอาไปเลย ให้ผมทุกวัน ให้ได้ให้ดี ไม่เคยหวงเลย  ผมก็ไปหาเทอ รีบเทอไปดูหนังกินข้าว เที่ยวเวลาเทอว่าง แล้วก็กลับมาส่งเทอที่หน้า รร เพราะเทอกละบรถรับส่ง เราจะเจอกันแทบทุกวัน เรารักกันมา เราคบกันตั้งแต่เราเรียน ปวช 1 ปลายเทอม เทอก็ม 4 ปลายเทอม ผ่านอุปสักทัเงหลายมากมายมาด้วยกัน บางทีผมติดเรียน แต่เทอกำลังจะกลับบ้านกำลังจะขึ้นรถรับส่ง ผมทนคิดถึงไม่ไหว ผมยอมโดด ยืมรถเพือนเพื่อมาหาเทอ แค่ไม่ถึง 1 นาที แค่ได้เห็นหน้า  ความทรงจำของเรามากหลาเหลือเกิน. ใน. อำเภอที่เราอยู่ไม่เล็กเลย แต่เราก็ไปกันเกือบทุกที่ ร้านไหนอร่อยร้านไหนสวย เราไปลุยหมด จนผมฝึกงาน ผมก็ไม่ค่อยว่าง แต่บังเอิญบ้านเพื่อนเทอยุใกล้ที่ฝึกงานผม เลยได้เจอกันบ้างเราทั้งคู่วาดฝันอนาคตไว้สวยงามมาก ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน เลี้ยงปอมๆ มีร้านกาแฟหรือร้านเค้กเล็กๆ ตามที่พวกเราชอบ ทุกอย่างดูดี มีความสุข ถึงเราจะไม่ค่อยได้ไปไหนกันเพราะพ่อแม่เทอหวง ที่ได้ไปไหนมาไหนเพราะเทอว่างเรียนแล้วโดดมาหา ผมก็ไปรับ เทอจะแสนดีมาก ในไลน์ ไอจี เฟส เราจะตะเงคู่กันหมด โพสหวานกันจนใครๆก็อิจฉคู่ผมมมาก. มีครั้งนึง ผมเคยแอบเป็นเด็กโรงเรียนเทอ หปทัศนศึกษากับเทอ 3วันสองคืน นอนกอดกัน ก่อนนอนเจอกัน ตื่นนอนเจอกัน ผมมีความสุขมาก แล้วที่ผมไป ผมก็โกหกแม่ว่าเข้าค่ายกับวิทลัย 555. แต่แม่ก็จับติด แต่แม่ผมก็ไม่วาาอะไรเพราะผมไม่เคยทำแบบนี้ ทุ่มเทกะบใครแบบนี้ แม่คงเข้าใจว่าผมรักเทอมาก จนถึงช่วงสำคัญ เราจบ ปวชเทอจบ ม6. แต่กว่าผมจะจบปวช ยากมาก(เพราะผมโดดเรียนทุกครั้งที่เทอว่างไปหาแต่เงานการไมาทำส่งอาจาร เลยติด ขร ไป 5 ตัว. แต่เมื่อผมคิดได้ ผมกลับตัว ตัดผม แต่งกายโคตรเรียบร้อย เข้าหาอาจาร แล้วบอกว่าอยากจบพร้อมเพื่อน อาจารช่วยผม เปิดซัมเมอร์ให้ ทั้งสาขา5ตัว ซึ้งยากมากที่อาจารจะช่วย ผมเลยต้องมาวิทลัยทุกวัน ซัมเอมร์เช้ายันเย็น จนจบ ). แล้วเรื่องก็เริ่มขึ้น ผมได้ต่อมหาลัยในตัวจังหวัด  แต่เทอสอบติดมหาลัยชื่อดังของประเทศ ย่านท่าพระจันทร์  ชีวิตคู่เปลี่ยนเลย เพราะเราปิดเทอม เทก็ออกจากบ้านมาหาไม่ได้ ผมก็ได้แค่นับวันรอ จนมหาลัยเทอเปิด ส่วนผมก็รับน้องและกิจกรรมใากมายเดือนนึงเต็มๆ  เราใช้เวลาด้วยความคิดถึงและหวังว่าจะไก้เจอกัน ระหว่าางผมเรียนก็มีผญเข้ามาแต่ผมไม่ได้สนใจ ผมรอแค่เทอ หน้าเฟสผมก็มีแค่เทอ ทุกอย่างยังเหมือนเดิรอจนผมไม่ได้เจอเทอ 6 เดือน ทะเลาะกันหนักมาก เพราะเทอเปลี่ยนไป เย็นชา ไม่หวาน ไม่ซึ้ง ผมเลยเอาเงินเก็บ ขอแม่ว่าจะไปหาเทอที่กทม แม่ผมก็ยอม โกหกทุกคนที่บ้านว่าผมไปค่าย ผมดำเนินการเองหมด นั่งรถจากสุราด ไปกทมคนเดียว โอบความคิดถึงและความหวังหป พอไปถึงเทอมารับผม ทุกอย่างเหมือนเดิม เทอค่อนข้างดี พาผมเที่ยวกทม 4  วัน3 คืนยุด้วยกัน อะไรๆเริ่มดีขึ้น เทอเริ่มทำอะไรที่ดูเป็นคู่เหมือนเดิม แต่ผมก็ต้องกลับ เพราะเงินไม่มี ต้องกลับไปเรียน เทอไปส่งผม และให้ของดูต่างหน้าเป้นกระดุมของมหาลัยเทอ ก่อนกลับผมร้องหนักมาห ไม่อยากกลับ แต่ก็ต้องกลับ กลับมาถึงสุราด ตี5 ผมก็มาเรียนต่อเลย 8 โมง หลังจากวันนั้น ก็ดีขึ้นแต่ก็ไม่ตลอด เทอเริ่มเอาสเตตัสชื่อผมในไลน์ออก เทอ เอาชื่อผมในไอจีออก เอาทุกอย่างที่เป็นคู่ออก ผมเป็นคนคิดมาก เลยทะเลาะกัน ผมขอให้เทอเป็นคนเดิม แต่เทอบอกว่าเทอทำให้ไม่ได้ ทุกวันนี้ผมต้องทนคบ เทอไม่ทิ้งผม ไม่บอกเลิกผม แต่เทอไม่สนผมเลย เทอไม่มีอะไรที่แสดงถึงผมเลย จนเมื่อวาน วันครบรอบ 2 ปี5 เดือน ผมรอเทอถามเพราะเทอจะถามผมทุกเดือน จะบอกรักผมตั้งแต่เช้าตรู่  จะมีสเตตัสไลน์เป็นวันครบรอบ จะมีรูอไอจีเป็นรูปเรา จะมีโพสน่ารักๆในเฟส  แต้เดือนนี้ไม่มีเลย เทอตื่นมาเล่นเฟส แต่ไม่ทักผม พอผมถามทำไมไม่ทัก เทอบอก เทอลืม  ผมจุก  ผมก็เฉยไว้  รอเทอมั้งวันว่าเทออาจเซอร์ไพร์ผม แต่ไม่มี เทอมานึกได้ว่าวันนี้คือวันครบรอบ ตอนทุ่มนึง เทอพิมมาแค่ สุขสันวันครบรอบ หวังว่าจะมีอีก   555 โคตรจุก  ผมชาเลย  แล้วก็ทะเลาะกัน จนตอนนี้ ผ่านมา 2 วัน ผมบอกลาเทอก่อนนอน แล้วผมก็ปิดเฟส ลบไลน์ แล้วก็ไม่นอน รอ หวังว่าเทอจะโทรมาง้อ จนเมื่อ7 โมงเช้า เทอโทรมา โทรคุยแบบปกติ เหมือนไม่มีอะไร ผมถามมว่าได้อ่านไหมที่ส่งไป เทออ่าน แต่เอทไม่รู้สึกอะไรเลย ผมท่อ ผมร้องไห้มามากพอละ ผมควรทำอย่างไรต่อไป กับผู้หญิงคนนี้ดี ผมลืมเทอไม่ได้และคงทนไม่ได้ถ้าเห็นเทอเป็นของใคร และคุณคงรู้ดี ถ้าผุ้ชาย ไม่รักมากจริงๆ คงไม่มานั่งจมปลักแบบนี้.