นี่เป็นกระทู้แรกที่เราจริงจังที่จะเขียนนะคะ ผิดพลาดยังไงก็ขออภัย
แนะนำตัวก่อนเลย เราเป็นเด็กนักเรียนมัธยม ม.1 ธรรมดาๆคนนึงค่ะ
ปกติเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อน มีเพื่อนสนิทแค่2คนค่ะ
มักจะมีผู้หญิงกลุ่มนึงที่เราไม่ชอบชอบมานินทาเราค่ะ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรให้เลย
เราขอไม่เอ่ยชื่อท่านและชื่อโรงเรียนนะคะ
เข้าเรื่องเลยค่ะ
เราขอแทนคุณครูท่านนั้นว่า 'N' นะคะ
วันนี้ท่านมาสอนแทนคุณครูประจำวิชาค่ะ
วันนี้ด้วยความที่รีบเราจึงลืมหยิบหนังสือวิชานี้มาค่ะ ก็เลยยืมเพื่อนสนิทมา
ซึ่งเพื่อนที่นั่งข้างๆเราก็มี แต่เราไม่สนิทค่ะ(เราเป็นคนที่กลัวการเข้าสังคม เราเลยเลือกคบเพื่อน) เลยยืมเพื่อนสนิทมาแทน
แล้วเพื่อนอีกคนนึง เขาไม่ได้เอาหนังสือมาเหมือนกัน ครูท่านนี้ก็เลยเอาหนังสือของเพื่อนคนที่นั่งข้างๆเราไปให้เขาค่ะ
พอถึงตอนที่ท่านสั่งให้งาน เราก็เลยทำไปสองหน้าเลยค่ะ
แล้วคนข้างหลังเราซึ่งเป็นคนในกลุ่มผู้หญิงที่ไม่ชอบเราโดยไร้เหตุผลมานินทาเราว่า เราเห็นแก่ตัวค่ะ??
เราไม่ได้เห็นแก่ตัวนะคะ เรากลัวเพื่อนข้างๆทำไม่ได้ เราเลยเอามานั่งทำเอง
พวกนางด้านหลังกดดันเรามากค่ะ เราจึงเครียดมากๆ(ปกติเป็นคนเก็บกดนะคะ เพราะเวลาไปเล่าให้ใครฟังก็จะมีเรื่องตลอดเลย เราไม่ชอบมีเรื่องค่ะ)
เราเลยเอาหนังสือให้คนข้างๆไปค่ะ เราก็เลยนั่งตกแต่งสมุดเรียนค่ะ
แล้วคุณครูท่านนั้นก็หาว่าเราไม่ฟังครู ไม่ทำงาน ทั้งๆที่เรานั่งฟัง นั่งจ้องหน้าท่านตลอดนะคะ ตกแต่งสมุดเป็นบางครั้งค่ะ เพราะเราสนใจที่จะฟังมากกว่า
พอเราบอกว่าเราฟังท่าน ท่านก็บอก 'ให้พูดอีกทีซิ' เราก็บอกความจริงว่าเราฟังนะคะ ท่านก็ไม่เชื่อ
ด้วยความที่เราเครียด เราเลยพูดทุกสิ่งที่อยากพูดไปค่ะ
เรา : ก็มีคนทำให้หนูหงุดหงิดนี่คะ.. (ตอนพูด เราเอามือกุมหัวตัวเองด้วยนะคะ ปวดหัวมาก)
N : ใคร?
เรา : เพื่อนคนข้างหลัง เขากดดันหนู (เราเริ่มจะร้องไห้แล้วค่ะ ทนไม่ไหว)
N : เธอหงุดหงิด เธอจำเป็นต้องโทษเพื่อนด้วยเหรอ? (ท่านเริ่มขึ้นเสียงใส่เราค่ะ)
ท่านตอบมาแบบนี้ ... เราก็เงิบสิคะ เราพูดความจริง เราไม่ได้โทษเพื่อนนี่คะ?
ครูท่านนี้ก็ไม่เชื่อเรา
N : แล้วงานก็ไม่ทำ
เรา : ทำไปแล้วค่ะ 2หน้า (เราเปิดให้ท่านดูค่ะ)
N : ที่บ้าน พ่อแม่เธอไม่สั่งสอนเหรอ?
...พูดถึงพ่อแม่เลย? เราก็เริ่มเคืองนิดๆค่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องว่าถึงพ่อแม่นี่
เรา : สอนค่ะ..
N : สอนอะไร?
เรา : ให้ทำตามที่ครูสอนค่ะ
N : ทำไมเธอพูดไม่มีหางเสียงกับครู?
เอ้า...เราพูดค่ะตลอดประโยคเลยนะคะ...
เรา : อ้าว หนูก็พูดค่ะตลอดนี่คะ...
N : คะแนนจิตพิสัยฉันให้ศูนย์เลยนะ !!
เราผิดอะไรอ่ะคะ .... ?
N : จะไปไหนก็ไป นู่น!!! (ท่านชี้ไปประตู แถมขึ้นเสียงใส่เราด้วย ท่านไล่เราค่ะ..)
เราก็ไม่ทนเหมือนกันค่ะ ขอยอมรับว่าเราก้าวร้าวตรงนี้นะคะ แต่เราพูดความจริง ท่านก็เถียงเรา ไม่เชื่อเรา แถมยังเถียงเราอีกค่ะ
เราก็เลยเดินออกไป โดยไม่ลืมก้มหัวให้ท่านค่ะ เราเดินไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยค่ะ ไม่ไหวจริงๆ สภาพจิตใจไม่ไหวสุดๆแล้วค่ะตอนนั้น ไม่คิดว่าท่านจะด่าว่าเรายันพ่อแม่ และไล่เรายังกับหมาจรจัดแบบนี้
ประโยคสุดท้ายที่เราได้ยินตอนออกจากห้องค่ะ
N : ผู้หญิงคนนี้ท่าทางเพี้ยนๆนะเนี่ย
หือ? เพี้ยน? ไม่ได้จะว่าท่านนะคะ แต่อยากให้ท่านคิดทบทวนว่าคนที่เพี้ยนจริงๆแล้ว 'คือใคร' กันแน่?
ไม่ฟังเหตุผลของเด็ก แถมยังว่าแรงๆแบบนี้ เด็กพูดความจริงกลับไม่เชื่อ แถมยังคิดว่าเด็กโกหกอีก..
[ปัญหา] คุณครูไม่รับฟังเหตุผลของเด็ก
แนะนำตัวก่อนเลย เราเป็นเด็กนักเรียนมัธยม ม.1 ธรรมดาๆคนนึงค่ะ
ปกติเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อน มีเพื่อนสนิทแค่2คนค่ะ
มักจะมีผู้หญิงกลุ่มนึงที่เราไม่ชอบชอบมานินทาเราค่ะ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรให้เลย
เราขอไม่เอ่ยชื่อท่านและชื่อโรงเรียนนะคะ
เข้าเรื่องเลยค่ะ
เราขอแทนคุณครูท่านนั้นว่า 'N' นะคะ
วันนี้ท่านมาสอนแทนคุณครูประจำวิชาค่ะ
วันนี้ด้วยความที่รีบเราจึงลืมหยิบหนังสือวิชานี้มาค่ะ ก็เลยยืมเพื่อนสนิทมา
ซึ่งเพื่อนที่นั่งข้างๆเราก็มี แต่เราไม่สนิทค่ะ(เราเป็นคนที่กลัวการเข้าสังคม เราเลยเลือกคบเพื่อน) เลยยืมเพื่อนสนิทมาแทน
แล้วเพื่อนอีกคนนึง เขาไม่ได้เอาหนังสือมาเหมือนกัน ครูท่านนี้ก็เลยเอาหนังสือของเพื่อนคนที่นั่งข้างๆเราไปให้เขาค่ะ
พอถึงตอนที่ท่านสั่งให้งาน เราก็เลยทำไปสองหน้าเลยค่ะ
แล้วคนข้างหลังเราซึ่งเป็นคนในกลุ่มผู้หญิงที่ไม่ชอบเราโดยไร้เหตุผลมานินทาเราว่า เราเห็นแก่ตัวค่ะ??
เราไม่ได้เห็นแก่ตัวนะคะ เรากลัวเพื่อนข้างๆทำไม่ได้ เราเลยเอามานั่งทำเอง
พวกนางด้านหลังกดดันเรามากค่ะ เราจึงเครียดมากๆ(ปกติเป็นคนเก็บกดนะคะ เพราะเวลาไปเล่าให้ใครฟังก็จะมีเรื่องตลอดเลย เราไม่ชอบมีเรื่องค่ะ)
เราเลยเอาหนังสือให้คนข้างๆไปค่ะ เราก็เลยนั่งตกแต่งสมุดเรียนค่ะ
แล้วคุณครูท่านนั้นก็หาว่าเราไม่ฟังครู ไม่ทำงาน ทั้งๆที่เรานั่งฟัง นั่งจ้องหน้าท่านตลอดนะคะ ตกแต่งสมุดเป็นบางครั้งค่ะ เพราะเราสนใจที่จะฟังมากกว่า
พอเราบอกว่าเราฟังท่าน ท่านก็บอก 'ให้พูดอีกทีซิ' เราก็บอกความจริงว่าเราฟังนะคะ ท่านก็ไม่เชื่อ
ด้วยความที่เราเครียด เราเลยพูดทุกสิ่งที่อยากพูดไปค่ะ
เรา : ก็มีคนทำให้หนูหงุดหงิดนี่คะ.. (ตอนพูด เราเอามือกุมหัวตัวเองด้วยนะคะ ปวดหัวมาก)
N : ใคร?
เรา : เพื่อนคนข้างหลัง เขากดดันหนู (เราเริ่มจะร้องไห้แล้วค่ะ ทนไม่ไหว)
N : เธอหงุดหงิด เธอจำเป็นต้องโทษเพื่อนด้วยเหรอ? (ท่านเริ่มขึ้นเสียงใส่เราค่ะ)
ท่านตอบมาแบบนี้ ... เราก็เงิบสิคะ เราพูดความจริง เราไม่ได้โทษเพื่อนนี่คะ?
ครูท่านนี้ก็ไม่เชื่อเรา
N : แล้วงานก็ไม่ทำ
เรา : ทำไปแล้วค่ะ 2หน้า (เราเปิดให้ท่านดูค่ะ)
N : ที่บ้าน พ่อแม่เธอไม่สั่งสอนเหรอ?
...พูดถึงพ่อแม่เลย? เราก็เริ่มเคืองนิดๆค่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องว่าถึงพ่อแม่นี่
เรา : สอนค่ะ..
N : สอนอะไร?
เรา : ให้ทำตามที่ครูสอนค่ะ
N : ทำไมเธอพูดไม่มีหางเสียงกับครู?
เอ้า...เราพูดค่ะตลอดประโยคเลยนะคะ...
เรา : อ้าว หนูก็พูดค่ะตลอดนี่คะ...
N : คะแนนจิตพิสัยฉันให้ศูนย์เลยนะ !!
เราผิดอะไรอ่ะคะ .... ?
N : จะไปไหนก็ไป นู่น!!! (ท่านชี้ไปประตู แถมขึ้นเสียงใส่เราด้วย ท่านไล่เราค่ะ..)
เราก็ไม่ทนเหมือนกันค่ะ ขอยอมรับว่าเราก้าวร้าวตรงนี้นะคะ แต่เราพูดความจริง ท่านก็เถียงเรา ไม่เชื่อเรา แถมยังเถียงเราอีกค่ะ
เราก็เลยเดินออกไป โดยไม่ลืมก้มหัวให้ท่านค่ะ เราเดินไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยค่ะ ไม่ไหวจริงๆ สภาพจิตใจไม่ไหวสุดๆแล้วค่ะตอนนั้น ไม่คิดว่าท่านจะด่าว่าเรายันพ่อแม่ และไล่เรายังกับหมาจรจัดแบบนี้
ประโยคสุดท้ายที่เราได้ยินตอนออกจากห้องค่ะ
N : ผู้หญิงคนนี้ท่าทางเพี้ยนๆนะเนี่ย
หือ? เพี้ยน? ไม่ได้จะว่าท่านนะคะ แต่อยากให้ท่านคิดทบทวนว่าคนที่เพี้ยนจริงๆแล้ว 'คือใคร' กันแน่?
ไม่ฟังเหตุผลของเด็ก แถมยังว่าแรงๆแบบนี้ เด็กพูดความจริงกลับไม่เชื่อ แถมยังคิดว่าเด็กโกหกอีก..